And you are?

Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Eylin op haar rug in het gras en keek naar de wolken. Ze probeerde vormen te onderscheiden uit de grillige lijnen van de wolken, en soms zou ze zweren dat ze werkelijk vormen zag. Die wolk daar leek toch wel wat op een snaai? Of misschien toch meer op een mus? Naar wolken staren klonk niet echt als een nuttige besteding van je tijd, en dat was het ook niet, maar Eylin had verder barweinig te doen. Al haar huiswerk had ze al af, en het was te mooi weer om in het kasteel de blijven hangen. Ze keek naar een voorbij drijvende wolk die verdacht veel leek op een lachend gezicht en Eylin glimlachte terug. Toen ging ze rechtop zitten en stroopte haar mouwen op. Nu het toch mooi weer was kon ze er ook wel een beetje van genieten en daarbij ook nog een beetje bruin worden. Mooi meegenomen toch? Ze ging weer liggen en sloot haar ogen.

Ze voelde de warmte van de zonnestralen op haar huid. Wat was zulk weer toch heerlijk! Ze opende haar ogen weer toen ze de het geluid van voetstappen dichterbij kon komen. Met een ruk ging ze rechtop zitten. Ze probeerde te kijken naar de persoon die steeds dichterbij haar kwam, maar dan moest ze tegen de zon in kijken, en dat lukte haar niet. Zelfs toen ze haar hand boven haar ogen hield ter bescherming tegen de zon zag ze nog steeds niets. Er zat niets anders op dan wachtten tot de persoon haar had bereikt. Maar wilde ze dat wel? Wat als het zo’n irritante zwadderaar was. Even kwam het idee in haar op om gewoon op te staan en weg te lopen, maar haar nieuwsgierigheid naar de onbekende persoon was gewekt, dus bleef ze zitten waar ze zat.

Met moeite onderdrukte George een gaap. Hij had gisteravond al voor de zesde keer van het begin van het schooljaar weer bij professor Sneep gezeten omdat hij niet had opgelet bij Toverdranken. Ja, moest hij echt bij dat vak opletten? Jammer dat Fred nog niet op school was. Die zou normaal ook komen. Misschien had hij de trein gemist of had hij iets uitgehaald bij pa en ma waardoor hij niet kon komen. Het kon ook zijn dat hij zijn broer gewoon over het hoofd had gezien. Ginny was er in elk geval wel. Zijn kleine zusje. En Percy, zijn lachwekkende Klassenhoofd die zijn titel vol met eer droeg, was er ook, ergens. Alleen had George wel geen idee waar Percy kon zijn, niet dat het hem ook interesseerde. Percy was gewoon een nerd, dat viel niet te ontkennen. Een ergere nerd dan iemand anders al kon zijn. Maar goed. Zijn oudere broer, Charlie, was naar Roemenië voor de draken. En waar Bill was, wist George niet. Hij wist wel dat hij, Ron en Fred telkens betoverd bleven door de prachtige Fleur, met wie Bill binnenkort zou gaan trouwen. Ma kon Fleur echter niet uitstaan. George had geen idee hoezo, maar het was wel vaker dat ma het er moeilijk mee had dat haar enige dochter en haar andere zes zoons oud werden. Hij grinnikte even en keek om zich heen. Hij merkte nu pas dat hij nog maar in de school stond. Ach, waarom ging hij gewoon niet even rondkijken? Naar het grasveld, bijvoorbeeld? Hij had toch geen schrik voor Zwadderaars. Stelletje sukkels, met Draco Malfidus als ereleider. En dan Patty Park, of hoe ze ook mocht heten. Nee, George zag Angelique Jansen, die vorig jaar ook in Griffoendor had gezeten, veel liever. Angelique was echt een meid met ballen en speelde vorig jaar ook bij hun zwerkbalteam. Of ze dat nu ook deed, dat wist hij niet. Hij keek op en liep toen verder. Hij had gelukkig nog geen lange haren. Ma wou dat ze het lang lieten groeien, maar George wou dat niet. Hij vond zijn korte haar, die hij altijd met wax in een soort golf legde, prima. En zijn pa vond dat ook. Drie tegen een, want Fred was het er ook niet mee eens. Na! Zuchtend liep George verder. Het was nog best vroeg in de middag, tenzij hij kleurenblind was en het al avond was, maar liet hij dat nu maar achterwege, want dadelijk werd hij ook nog echt kleurenblind! Hij zag een eindje verderop een meisje liggen. Zou ze nieuw zijn of zou ze hier vorig jaar ook al hebben gezeten? Hij was nu zeventien jaar en was al vanaf zijn eerste jaar hier. Toen was hij twaalf, bijna dertien, jaar. Nu was hij zeventien en zat hij in het vijfde leerjaar. Hij keek naar het meisje en besloot toen gewoon op haar af te stappen. Ze lag in het gras. Goh, dat moest wel lekker zijn! Hij keek naar haar. Ze leek wel geschrokken van hem. Nou ja, hij was geen boeman of zo, dus dat zat ook wel weer goed. ‘Hoi, ik ben George, George Wemel,’zei hij toen hij haar benaderd had en uit vriendelijkheid stak hij zijn hand uit. Hij had zin om een grapje uit te halen, maar beet op de binnenkant van zijn wang. Als Fred er was, dan deed hij weer een grap uithalen, tot nu toe moest hij zich op de een of andere manier koest weten te houden.

- Mag ik? D: -

De persoon kwam steeds dichterbij en Eylin kon steeds meer onderscheiden. Het was een jongen met kort, rood haar. Hij zag er niet echt uit als een zwad, meer als een griffoendor. Ze had hem nog niet eerder gezien, maar er zaten hier ook zoveel mensen dat ze zich er niet over verbaasde. Toen de jongen bij haar was gekomen stelde hij zich voor als George Wemel. Eylin dacht diep na. Ze had die naam eerder gehoord maar wist niet waar of van wie. George had zijn hand naar haar uitgestoken en omdat dat gewoon beleefd was, pakte Eylin die hand aan. “Hoi, ik ben Eylin Hall” Stelde ze zich voor. Ze zag de jongen op z’n wang bijten, maar zei er niets over. Als hij daar de behoefde toe voelde moest hij dat maar lekker doen.

Een zachte wind stak op en blief Eylins haar in haar gezicht. Ze trok haar hand terug om de lange strengen bruin haar weg te vegen. Dat was ook gelijk een excuus om George zijn hand los te laten. Er schoof een wolk voor de zon, en Eylin merkte dat het toch wel koud was zonder de zon om de boel een beetje op te warmen. Snel stroopte ze haar mouwen weer naar beneden. Zonnen zat er niet meer in voor vandaag, en de wolken waren inmiddels zo groot dat er onmogelijk vormen in te herkennen waren.

Ze richtte haar aandacht weer op George. Ze bekkek hem goed zodat ze zijn gezicht tenminste niet zou vergeten en hem bij een mogelijke volgende ontmoeten zou herkennen. “En wat brengt jou hier op deze,” Ze wierp even een twijfelende blik op de lucht. “Mooie dag?” Vroeg ze hem toen maar. Het was best mooi weer geweest, alleen nu even iets minder.

George keek haar aan. klaarblijkelijk herkende hij haar ook niet. “Goh… Eigenlijk gewoon even onder de ogen van Sneep uitkomen en eens wat vrijheid opzoeken. Alhoewel die vrijheid niet meer lang zou duren.” Eylin knikte begrijpend. Zelf was ze dan wel naar buiten gegaan omdat ze weinig anders te doen had, maar dit was ook een zeer goede reden. Vooral dat gedeelte waarin ‘even onder de ogen van Sneep uitkomen”in voorkwam. Zelf werd ze soms ook aardig zenuwachtig van de afkeurende blik van hun leraar. Hij had echt de pik op iedereen behalve zijn geweldige Zwadderich leerling. “Ik had verder nogal weinig te doen. Huiswerk al af en zo, dus ben ik maar naar buiten gegaan.” Legde ze uit. Het klonk misschien als een stomme reden, en dat was het ook, maar het was wel haar reden. Ze zuchtte zachtjes. Het klonk zo nerdy, als je huiswerk al af hebben. Ach, ze was niet voor niet een Raaf!

George keek nadenkend om zich heen. Eylin vroeg zich af waar hij aan dacht, maar vroeg het hem niet. De gedachtes van een mens waren zijn eigen zaken, die hoefde je niet met anderen te delen. Toen richtte hij zijn blik weer op haar. “Zit je ook in Griffoendor?” Hij maakte even een grapje over zijn rode haar en de connectie met Griffoendor, en Eylin lachte. “Nee, ik zit in Ravenklauw.” Deelde ze luchtig mee. Het stond bekend dat de slimste leerlingen in Ravenklauw werden geplaatst, en sommige mensen hadden een hekel aan in hun ogen betweterige idioten. Of, zoals ze al eens eerder had gehoord, een uithangbord voor goede daden. Ach, die mensen waren voornamelijk zwadjes, dus ze hoefde zich niet te veel zorgen te maken. George keek haar nog steeds in gedachtes verzonken aan. Toen vroeg hij of hij naast Eylin mocht komen zitten. “Tuurlijk!” Riep Eylin verbaast uit. Het was niet zo dat die plek bezet was of iets dergelijks, er was zelfs bijna niemand in de wijde omtrek te bekennen. “Hoezo zal je vrijheid niet lang meer duren eigenlijk

Verbaast keek George haar aan. “Ja, Ravenklauw. En zo te zien verbaast het je.” Constateerde ze. Ze hoopte dat hij het niet erg zou vinden, ook al was die kans niet zo groot, tenzij George iets van Zwadderich in zich had, maar dat leek er niet op. George grinnikte even en ging op de grond naast haar zitten. “Ik ben een echte gentleman, ik vraag zulke dingen.” Zei hij, waarna hij een lichte buiging maakte. Eylin boog ook voor hem. Dit sloeg echt nergens op, maar het was wel leuk om te doen. Eylin lachte even zachtjes en werd toen weer serieus, net zoals George.

“Omdat Sneep mij vroeg of laat toch weer vindt en het dan nodig vindt om een opmerking te maken. En dan krijgt Griffoendor weer punten aftrek als ik er iets op tegen heb. Nou ja, ik denk dat je hem wel zo ongeveer kent op die manier.” Eylin knikte begrijpend. “Ja, ik snap wat je bedoelt. Ik heb het zelf ook meerdere malen gehad.” Zei ze met een zucht. Ook die redenen waren complete onzin. Soms gaf ze had antwoord op een vraag zonder haar vinger op te steken, en BAM, daar gingen vijf punten. Soms had ze echt zin om die man te wurgen, maar ze deed het niet. Ze wist niet zeker of je daarvoor naar Azkaban moest, maar de kans was groot. Je kwam er in ieder geval niet mee weg zonder gestraft te worden.

“Je moet je trouwens niks aantrekken van wat Malfidus en zijn Kabouter-clubje over Ravenklauws zeggen, hoor.” Zei George, en Eylin keek hem aan. Ze glimlachte zwakjes. Dat was precies wat ze dus wel deed. Ze kon niet goed tegen kritiek, zeker niet als het ook nog echt gemeen bedoelt was. Bij de volgens uitspraak moest Eylin wel echt lachen. Ze zag het al voor zich, sneep die als de dood wegrende voor een groepje eerstejaars die wat te brutaal waren. Het zag er niet uit. Het zelfde gold voor Draco, arrogante kwal die hij was. Ze mocht hem niet. Hij dacht serieus dat hij beter was dan iedereen, zelfs beter dan zijn eigen afdeling! Voor Eylin waren alle mensen gelijk, maar voor Malfidus maakte ze maar al te graag een uitzondering. Zo te zien vond George hem ook niet aal te aardig.

“Maar natuurlijk zijn er ook nog leukere mensen, zoals jij en ik.” Zei hij lachend, en hij stootte haar aan met zijn elleboog. Eylin kon er niets aan doen, ze lachte gewoon mee. “Gelukkig wel! Dus ik ben geen betweterige idioot? Ook geen uithangbord voor goede daden?” Vroeg ze met een glimlach. Dat uithangbord had ze nooit echt gesnapt. Het was niet zo dat Ravenklauw bekent stond om zijn goede daden, daar hadden ze wel andere afdelingen voor. “En waarom was je trouwens zo verbaast toen ik zei dat ik een raaf ben?”

“Ik maakt voor hem ook met liefde een uitzondering.” Zei Eylin lachend terug. George ging liggen, en zijn rug kraakte lichtjes. “Hoor je hoe erg ik afgemakt word? Mijn rug kraakt er gewoon van!” Eylin moest lachen om hem. George was gewoon grappig. “Lijk ik dan zo of een Grif? Ik vond het zelf nogal meevallen.” Zei ze plagend. “En volgens mij roddelt Zwadderich over alle afdelingen. Ravenklauw is daar klaarblijkelijk geen uitzondering op. Ik probeer me er ook zo weinig mogelijk van aan te trekken, maar ik heb nogal een probleem met omgaan met kritiek, dus dat gaat nog wel eens mis.” Zei ze, schouderophalend. Dat was nou eenmaal haar ding. Ze kon gewoon niet goed omgaan met kritiek en trok zich alles persoonlijk aan.

“Als je het over de duivel hebt.” Zei George met een hoofdknik naar een stel Zwadderaars. Eylin siste tussen haar tanden door. “Arrogante kwasten.” Zei ze geïrriteerd. “Moederskindjes, dat zijn het.” Snoof George. Eylin kon het niet meer met hem eens zijn. Hij vertelde dat zijn broertje, Ron, al jaren gepest werd door opperkwast himself, alleen omdat hij Wemel in zijn achternaam had.” Eylin keek hem niet begrijpend aan. “Wat is daar dan mis mee?” Vroeg ze. Wat was er nou erg aan om zo’n achternaam te hebben? George ging verder met vertellen. “De enige fijne leraar die ik ooit gehad heb, is Hagrid.” Zei George. Eylin knikte. Ze mocht Hagrid wel. De gigantische reus die ooit verzorging van fabeldieren had gegeven. Hij was echt aardig. “Anderling valt toch ook wel mee?” Vroeg ze hem. Zelf vond ze Anderling ook wel een fijne lerares. Ze was streng maar rechtvaardig, precies goed.

“Ik kijk eigenlijk het meest uit naar de lessen, en de dag dat iemand heel Zwadderich eens een pak op hun donder geeft. Maar ik denk dat ik dan lang kan wachten. Jij?” Zei ze, terwijl ze George vragend aankeek.

Eylin knikte. Soms kon Anderling wel vervelend zijn. “Ik hoop dat je de waarheid spreekt. Ik zie er echt naar uit dat iemand die idioten eens een lesje leert.” “Ik heb een plan. Ik denk dat ik een paar grappen ga uithalen en dan net doe alsof het de Zwadderaars zijn. Alleen moet ik die plannetjes wel nog even uitbreiden.” Eylin knikte. “Klinkt goed genoeg om te werken.” Beaamde ze. Zo klonk het echt. Het was best een goed plan op zich. Het had alleen nog een beetje uitwerking nodig hier en daar, maar daar kwam hij vast zelf wel uit.

“Kijk, ze zijn echt lief.” Zei George sarcastisch tegen haar, doelend op de jongen die nu slachtoffer was geworden van de zwad. De jongen werd omgeduwd, en de zwad liep weg. Hijzelf trouwens ook. Eylin kreeg een idee. Het was geen goed idee, het was een barslecht idee, maar toch. Ze pakte haar toverstok en richtte die omgemerkt op de zwad. “Depulso” fluisterde ze zacht, en ze zag hoe de zwad zelf op de grond gegooid werd. Snel richtte ze zich weer tot George. “Ken je al veel mensen hier?” Vroeg hij. Daar moest ze even over nadenken. “Nee, niet echt.” Besloot ze uiteindelijk. Gezien de grootte van de school, het aantal leerlingen die ze kende en het aantal leerlingen die er waren kende ze er respectievelijk weinig. “Jij?” Vroeg ze.

Ze richtte haar blik weer op de zwad, en zag dat die al weer was opgestaan. Hij keek spiedend om zich heen naar wie de spreuk had afgevuurd, maar zag klaarblijkelijk niemand met een mogelijk motief, dus hield hij daar snel mee op. Eylin grinnikte. Haar wraak was begonnen!

Nu was de wraak van George ook begonnen. George liet de zwad omhoog vliegen en die viel toen weer op zijn buik op de grond. Eylin kon het niet helpen, ze moest gewoon lachen. Het leek wel een idioot kinderspel. ‘Wie de zwad op de domste manier op de grond kon laten vallen’ maar dan waarschijnlijk met een iets kortere naam. “Leuk, spreuken gebruiken. Dat heb je in elk geval al goed bedacht. Nu weet ik precies hoe ik enkele Zwadderaars terug ga pakken.” Eylin maakte een lichte buiging. Ze werd echter weer volkomen serieus toen ze zwad zelf aardig agressief werd en een spreuk op George af te vuren. Gelukkig was die zo slim om snel protego te roepen, en de zwad werd voor de derde keek van vandaag vervloekt. Die had echt zijn dag niet vandaag. . ‘Ik zei het je toch, als het gevaarlijk wordt, nemen wij de overhand.” Eylin moest lachen. “Dat is hun wel duidelijk.” Zei ze, doelend op de zwadjes.

Toen viel George zijn blik op een meisje dat verdacht veel leek op Patty Park. “Ja, dat is haar. Ja, ze is Draco’s vriendin, dat was ze in ieder geval. Weer niet of ze dat nu nog is. “Je kunt dus denken dat ze goed bij elkaar matchen.” Eylin grinnikte. “Dat kun je zeker denken. Nu genoeg over de zwadjes. Je zei dat opperkwast, Malfidus, je broertje pest omdat hij Wemel als achternaam heeft. Leg mij eens uit wat daar zo erg aan is.”

-OMG, flutje, sorry-

“Gelukkig zijn er niet heel erg veel Potters hier.” Zei Eylin. “Maar dat is serieus de belachelijkste reden ooit om iemand te haten!” Zei Eylin. “Vanuit jou kant snap ik het, want Draco is gewoon een zak, maar hij heeft voor zover ik weet geen reden om jullie te haten!” Zei ze verontwaardigd. Wat was het echt een idiote reden om iemand te haten, zijn achternaam. “En je hebt mijn vraag perfect beantwoord.” Zei Eylin, inmiddels weer met een lach op haar gezicht. “Ik ben trouwens erg benieuwd wie de klassenoudste van dit jaar is. Hopelijk is het niet mijn broer, Percy. God, die kan daar toch zo over door zaniken.” Eylin knikte heftig. “’k Zou het ook wel graag willen weten. Die Percy klink trouwens zeer ambitieus. “ Zei Eylin, meelachend met George.

“En tenzij je een familie van mijn ouders en mij groot wil noemen, heb ik een zeer kleine familie.” Deelde ze mee. “Jij daar in tegen heb volgens mij echt een megafamilie, toch?” Vroeg ze hem. Ze had nu al de namen Ron, Percy en Fred voorbij horen komen, en ze wist dat er nog een Wemel rondliep, genaamd Ginny. Dus dan kwam ze uit op vijf kinderen en twee ouders. “Met z’n zevenen?” Gokte ze. Iets in haar zei dat ze er naast zat, maar met wat ze nu wist had ze het volgens haar aardig goed.

-Flutje, sorry!!!-

Eylins mond viel open toen George al zijn familieleden opsomde. Ze wist dat een familie groot kon zijn, maar dit sloeg echt alles. “Negen!” Zei ze verrast. “Weet je wel hoeveel dat is! Je mag blij zijn dat ik je geloof.” Zei ze glimlachend. “Alleen Ginny en Ron heb ik tot nu toe gezien van de familieleden die naar Zweinstein gaan. Charlie is ergens in Roemenië opzoek naar draken, Bill zou wel weer bij Fleur zijn en waar Fred uithangt, wie het weet, mag het mij vertellen.” Eylin keek George verbaast aan. Het zou haar niet moeten verbazen dat je wel eens een familielid kwijt kon zijn, maar dat je van je eigen broer niet wist waar hij was ging haar verstand te boven. Ze zei er niets over. George leek er zelf ook niet al te blij mee te zijn.

“Natuurlijk heb ik de looks van de familie.” Zei hij, waarbij hij met zijn wenkbrauwen wiebelde. Eylin kon het niet helpen maar proestte het uit. “Uhu, ik zie wat je bedoeld.” Wist ze nog uit te brengen. “En eigenlijk kijk ik ook wel uit naar de volgende vakantie. Kan ik m’n ouders tenminste weer zien.” Zei ze, met een wazige glimlach op haar gezicht. “Mis jij je broer niet, die ene in Roemenië? Da’s aardig ver weg, die kun je niet zomaar opzoeken.” Zei ze licht bezorgd. Het feit dat hij iets met draken deed hielp ook niet echt mee. Ze wist dat draken gevaarlijk waren, wie dat niet wist was gek, en het leek haar geen fijn idee als ook maar één familielid van haar ergens in Verweggistan met draken ging spelen.

“Nee, hoor. Hij komt eens in de zoveel tijd terug, dan zie ik hem weer.” Legde George uit met een redelijk moeilijke glimlach op zijn lippen. “Weet jij misschien wanneer het avondmaal begint? Anders kunnen we samen richting de Grote zaal gaan.” Zei hij, en lachte daarbij Eylin vriendelijk toe. Eylin zelf was echter diep aan het nadenken over hoe laat het was, dus had ze het niet door. Ze keek naar de stand van de zon, luisterde naar haar maag, die toch al aardig trek kreeg, en kwam tot de conclusie dat het avondmaal zo ongeveer moest beginnen. “Ik denk nu, en voor mij part kunnen we best samen lopen.” Zei ze met een glimlach, terwijl ze alvast opstond. “Kom je?”

-Sorry, ook flutje... Zeg maar als je er niets mee kunt-