Nanana ~

Met natte sokken liep de brunette over het gras dat met dauwdruppels was versierd. Ze kon niet meer slapen, vond het altijd naar om op die afdeling van Zwadderich te slapen; de andere meiden haalden altijd streken met haar uit. Ze hadden de pik op haar, enkel omdat ze weigerde vals te spelen met sommige dingen, wel vriendelijk overkwam enzovoort, enzovoort… Ze vond het zo’n kinderachtig gedoe, zo onnozel en nutteloos. Een winst was toch geen winst als je hem had behaald doormiddel van vals spelen? Zij zou verscheurd worden door een schuldgevoel, wist niet hoe hun zich erbij zouden voelen.
Ze slaakte een zucht. Het was haar nog steeds een raadsel hoe ze bij uitgerekend die afdeling was beland. Ze paste er helemaal niet tussen! Ze voelde zich iedere dag een wild vreemde en hunkerde ernaar om die dag over te doen; andere beslissingen te nemen. Stomme hoed ook. Ze had hem nooit gemogen, dat ding was altijd zo nors. En wat ze op dat moment ook zei; hij wist alles af te kraken.

Het enige wat hoorbaar was, was het zachte geneurie afkomstig van haar mond. Muziek was altijd haar grootste passie geweest. Tovergedoe kwam nu dan wel op twee en dansen… Dat was gewoon een willekeurige bezigheid. Ze wreef over haar armen, sloeg vervolgens haar armen om haar buik heen. Misschien had ze toch beter een vest mee kunnen nemen. Maar het was zo’n lekker weer geweest gisteren… Daarom had ze haar schoenen ook niet aan; ook weer zo’n dom idee. Nou waren haar sokken verzopen.
Aan de rand het meer bleef ze staan, keek naar het wateroppervlak. Het was donker, en het enige wat aangaf dat de grens was begonnen tussen land en water was het zwakke maanlicht. Ze fronste haar wenkbrauwen. Sinds de vier jaar dat ze hier was geweest had ze nog nooit een van die zo gehete zeedieren, of meerminnen gezien. Hoewel haar nieuwsgierigheid nog steeds werd geprikkeld begon ze langzaam de hoop op te geven. Ze draaide zich een kwartslag, keek naar de rand van het bos. ‘Hallo?’ galmde haar stem over het gebied, had haar wenkbrauwen nog steeds gefronst. Was daar nou wel iemand, of was het haar verbeelding maar geweest?...

* Iedereen welkom «3
* Let niet op de titel, ben slecht in dat soort dingen bedenken o3o...

"Hocus pocus pilatus.. paf". Dave zwaaide wat verveeld rond met zijn toverstok, terwijl het ding weigerde een spreuk af te vuren op het commando van deze dreuzelspreuk. Er stond een klein, scheef grijnsje op het gezicht van de jongen terwijl hij staarde naar de ebbenhouten stok in zijn hand; niet te geloven dat hij vroeger had gedacht dat deze spreuk echt werkte. Dat wanneer je iets willekeurigs wenste en de 'magische woorden' uitsprak, dat dat dan nog gebeurde ook. Op zulke momenten had hij er nooit van durven dromen dat het nog wel eens werkelijkheid zou zijn, dat magie écht bestond; wellicht niet in de vorm zoals hij toen verwachtte, maar toch. Hoewel het vele limieten had, had magie ook zo zijn vele mogelijkheden. En daar maakte de jongen maar al te graag gebruik van.
Met zijn handen in de zakken van zijn gewaad slenterde hij om de school heen, dicht langs de boomrand struinend om niet op te vallen voor waakzame ogen vanuit het kasteel. Het was voor leerlingen verboden 's avonds de leerlingenkamers te verlaten, laat staan het terrein van Zweinsten zelf op te gaan: maar niks was zo spannend om te doen wat je verboden werd.
Terwijl Dave zijn rondje om het kasteel voortzette en hij het meer al in zich kreeg, merkte hij hoe een kleine schim hem op verbazingwekkend snel tempo naderde. Het wezen was niet groter dan 25 centimeter en overbrugde de afstand tussen hem en de rand van het bos razendsnel, zijn donkere oogjes oplichtend in het zwakke maanlicht. In een reflex vuurde Dave een verlammingsstraal op het beestje af, maar nadat hij het behendig ontweken had, sprong het op en griste de toverstok uit de handen van de jongen. Verbaasd bleef Dave het beestje even met lege handen nastaren, waarna hij vloekte en de achtervolging inzette. Het diertje -dat een boomtrul bleek te zijn- stootte rare, korte geluidjes uit die nog het meeste weg hadden van een sadistisch lachje. Het rende in de richting van de boomgrens die zich rond het meer bevond en hoewel Dave een hekel had aan dat bos daar -de boomtrullen waren één van de redenen van zijn haat- kon hij niets anders doen dan het wezen volgen. Hij liep echter al snel op hem in, zodat hij hem aan de kleine twijgjes op zijn hoofd kon optillen. Terwijl Dave zijn arm zo ver als maar kon gestrekt hield om uit de buurt te blijven van de vlijmscherpe klauwtjes van de boomtrul, probeerde hij met zijn andere hand zijn toverstok terug te jatten. Het wezentje probeerde zich uit alle macht te verzetten en te doen waar hij goed in was; een hoop stennis schoppen en tegelijkertijd om zich heen krabben met zijn twijgvormige vingers. Dave trok een vies gezicht toen de boomtrul begon te jammeren op het moment dat hij zijn toverstok uit zijn klauwen had getrokken, maar zag dat hij zijn kastanjebruine oogjes nog steeds op de staf gericht hadden. "Paralitis" mompelde de jongen zachtjes, waarop het spartelen ophield en het kleine lichaampje verstijfde. Met een licht gevoel van zelfgenoegen zette Dave hem op de grond neer, veilig voor een tweede aanval op zijn bezittingen.

Terwijl hij de enkele meters die ze het bos in waren gerend overbrugde en daarbij in de richting van het meer liep, merkte hij plotseling een gestalte op aan de rand hiervan. In het zwakke schijnsel van de maan kon hij het gezicht niet onderscheiden, maar aan de houding te zien keek de persoon zo ongeveer recht zijn kant op. Dave leerde in een snelle blik dat het geen docent was; de gestalte was er ietwat te klein voor en voor zover hij kon zien nog te jong ook. Bestond er het gevaar dat deze persoon hem zou verraden wanneer hij zijn aanwezigheid bekend zou maken, of zou hij beter in de schaduwen van het bos verscholen kunnen blijven? De jongen trok een scheef gezicht toen hij zich bedacht dat het voor dat laatste waarschijnlijk te laat was, en haalde in een simpel gebaar zijn schouders op. Ach, waarom ook niet..
Met zijn toverstok nog losjes zijn hand stapte hij wat verder naar voren, totdat het maanlicht ook tot zijn gestalte reek. "Een hele goedenavond" klonk zijn stem met een vrolijke ondertoon. "Bang om betrapt te worden tijdens een nachtelijke wandeling?". Zijn ogen hadden een speelse fonkeling terwijl hij sprak, geen weet hebbend van wie hij voor zich had. Ja, het was een meisje voor zover hij kon zien: en aan de vragende ondertoon in haar stem te horen had ook zij niemand hier verwacht op dit tijdstip..

Ze beet op haar lip, zette twijfelend een stapje naar achter. Wat als het een of andere docent was? Dan zat ze weer eens in de nesten. En… Nee, eigenlijk zat ze helemaal niet zo vaak met problemen bij docenten. Ze was nou eenmaal niet echt het probleemgeval van Zweinstein. Maar ze was ook nooit een probleemgeval geweest; zelfs toen ze nog dacht dat ze een gewoon mens was, was ze altijd het lievelingetje geweest. Niet dat ze het wou… Ze wou gewoon goede cijfers halen, en dat ze dan automatisch snuggere opmerkingen en vragen stelden zorgde ervoor dat ze het werd. Kon zij er wat aan doen dat dat zo werkte.
Maar het was verboden wat ze nu deed. Maar ze kon er niet tegen als ze in haar bed lag en niet kon slapen. Dan lag ze zo te woelen, kreeg ze het weer hartstikke warm onder die dekens; gooide ze dus van zich af. Kreeg ze het na een paar tellen weer zo koud dat ze kippenvel kreeg. En dat werkte frustrerend en ze hield niet van herhaling van zo’n soort dingen. Dus ging ze liever gewoon wat ronddwalen, hopend zo moe te worden en uiteindelijk in haar bed te ploffen. Met als gevolg dat ze in één seconde weg was.
Toverstok… Ze moest haar toverstok hebben! Dan kon ze iets van magie doen of zo, waardoor ze ongezien bleef. Ze zocht op tast het voorwerp, verstijfde ineens. Nee, dat kon niet waar zijn… Ze had hem niet bij zich. Ze draaide zich nogal dom; leek net alsof ze probeerde naar haar rug te kijken. Ze was hem vergeten mee te nemen. Oké, nu kon ze zich echt letterlijk voor haar gezicht slaan. Maar dat zou dom overkomen. Maar ach, ze zou toch al geen houding meer hebben; wie vergat zijn wand nou?

Ze slaakte een opgeluchte zucht wanneer ze de persoon eindelijk kon zien, gaf zich bloot voor haar ogen door in het maanlicht te gaan staan. Zij zou vast niet echt goed te zien zijn, aangezien ze met haar rug naar de maan stond; in haar eigen schaduw dus. Maar het was duidelijk dat het geen docent was. Leek hij te jong voor. Maar aan de ene kant kon je het ook nooit weten. Ze kende hem ook niet, en ze wist zeker dat ze bijna alle docenten kende.
‘Eens gelijks,’ glimlachte ze terug, deed nog steeds niet de moeite om van positie te veranderen zodat hij haar goed kon zien. Als hij dacht dat ze een docente was, was hij niet op haar afgestapt. Of hij moest wel erg zorgeloos zijn, maar dat leek haar sterk. Ze keek weer op bij het horen van zijn vraag, fronste haar wenkbrauwen. ‘Nou, als ik eerlijk ben; had ik er niet echt over nagedacht… Totdat jij ineens tevoorschijn kwam,’ gaf ze toe, toonde niet eens schaamte ervoor. Wat maakte het uit?
‘Maar wat brengt… Jou eigenlijk hier?’ vroeg ze maar, was bang dat er een akelige stilte zou vallen. ‘Want jij hebt er wel aan gedacht, tot tegenoverstelling van mij. Dus waarom zou je dan toch het risico nemen hier buiten rond te zwerven?’ Ze fronst haar wenkbrauwen weer, raakte eigenlijk een beetje in de war van zichzelf. Waarom moest ze soms ook zo onduidelijk brabbelen?