Oh boy...

''Come on, come on.'' Mompelde ze, terwijl ze alweer de zoveelste envelop openscheurde, waarvan deze haar nogal tegenwerkte. Met haar scherpe, zwarte nagels probeerde ze hem te openen, maar erg veel kon ze er niet mee. Dan maar gewoon rechtstreeks in de prullenbak, wat moest ze er toch mee? Alsof zij echt ál die klachtbrieven ging lezen? Dacht het even niet. Ze blies naar de paar plukken die voor haar gezicht hingen, maar in plaats van dat ze opzij bij de rest van haar zwarte, krullerige haren herenigd werden, vielen ze gewoon weer voor haar rechteroog, zoals gewoonlijk. Gauw wierp ze een blik op de krijsende klok die in haar kamer hing, klokslag acht uur. De jongen zou er nu al moeten zijn, maar waarschijnlijk zou die wel expres een aantal minuutjes later komen. Die lafaard. Nou, die paar minuten zou hij wel te voelen krijgen. En net voordat ze de volgende brief weg wou werpen, begon de klok een enorm kabaal te maken, als teken dat de kleine wijzer exact op de acht stond. ''Shut the fuck up!'' Gilde ze naar het achterlijke beest wat zich erin verborgen hield, en sprak de spreuk ''Stupefy'' over het uit, zodat het voorlopig weer even zijn kop zou houden en zij weer rustig, al was het eerder onrustig te noemen, verder kon werken met die rotbrieven. Al die boze ouders, rotmensen waren het gewoon. De brulbrief had ze voor het laatste bewaard, die ze dan nu ook vastklemde met haar beide handen en streek over het rode lipje met beide duimen, waarmee je hem kon open maken. Ze zuchtte. Het waren twee keuzes, dichtlaten en er niet zomaar mee wegkomen, of openen en gewoon het gezeik aanhoren. Nee, ze wachtte maar even en legde hem aan de kant, het was beter wanneer de Griffoendor leerling weer zou verdwijnen.
Even richtte ze haar blik op de deur. Het lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten bevond zich er achter, die nu hoogstwaarschijnlijk kaal en verlaten was, al hoewel, dat wist ze haast wel zeker. Het enige verschijnsel wat er nu kon zijn of ieder moment kon komen was hem. Geïrriteerd tikte ze even met haar nagels op haar donkergekleurde, houten bureau. Meteen, omdat ze het haatte als ze niets in haar handen vast had of met haar toverstok zich even lekker kon uitleven, pakte ze haar veer vast, doopte hem in de inkt en begon ermee op een lege perkament te schrijven over hoe ze de school het beste aan kon pakken wanneer ze hem eenmaal in haar macht had.

[&Derek&Carmen]

Derek wreef door zijn haren en zuchtte even. Veel zin om naar mevrouw Lestrange te gaan had hij niet bepaald maar goed, hij wou wel zijn staf terug. Misschien kon hij zich wel uit de straf gaan praten, of hij kon haar gewoon zo hard gaan irriteren. Als hij zijn Griffoendorheid zou gebruiken lukte hem dat wel, maar met het geen wat zijn vader hem had meegegeven kon hij haar ook best wel irriteren. Een sluwe grijns was op zijn gezicht gekropen, even dacht hij terug aan de grap die hij had uitgevoerd met enkele Zwadderaars. Die olifant was een meesterlijke grap geweest, de Zwadderaars waren zo bang geweest. Stiekem was hij nu best wel trots op hem en zijn vrienden die hem geholpen hadden. Oke, het was juist acht uur geweest, dus hij was al te laat ditmaal niet zo bedoelt eigenlijk maar goed. De jongen duwde de deur open en keek even rond in het lokaal waar hij al vier jaar Verweer tegen Zwarte Kunsten kreeg. Opzich vond hij het een interessant vak, maar goed daar ging het op dit moment niet echt om. Even kraakte hij zijn vingers waarna hij verder liep naar de deur waar achter het kantoor van Bellatrix was. Derek keek er nu al tegen op, hij wou niet liggen pennen om iets wat hij niet was begonnen, hij was gewoon het verkeerde lokaal binnen gestapt, volgens zijn leugen. Het gevecht was oneerlijk geweest in zijn ogen, maar goed wel had hij mee gedaan omdat hij niet meteen de neiging had om als verliezer bestemeld te worden. The damn proude. Hij besloot maar in het lokaal zelf te wachten. Rustig leunde hij tegen een van de tafels aan en keek even wat rond, hoewel er niets interessants meer te zien was in dit lokaal. Nooit veranderde er echt iets, wat normaal was. Al kon je Zweinstein nu niet bepaald heel normaal noemen maar ja, wat deed je er ook aan. Kort vlogen zijn gedachte naar Ginny, waarom was die hier niet? Ze had ook meegevochten, hm, misschien kreeg die een andere straf of zo. Dat zou hij haar wel vragen als hij haar tegen kwam in de leerlingen kamer of in de hal. Lichtjes verveeld tikte hij met zijn vingers op de tafel, waarom had ze nu weer per se zijn toverstok afgenomen? En niet die van de rest? Oke, van die verotte Zwadderaars die hij toen had ontmoet begreep hij het wel, maar toch was het oneerlijk. Heel waarschijnlijk wist hun afdelingshoofd er ook wel van, dat was gewoon honderd percent zeker.

Carmen gluurde door de Leerlingenkamer van Griffoendor heen, terwijl ze zelf nogal behendig op een leunstoel zat, met haar rug dan tegen een leuning van de stoel heen en haar benen over de andere. Er bevond zich totaal niemand meer in de kamer, de meesten waren naar bed, of eventueel daar nog huiswerk maken of gewoon kletsen totdat ze er bij neer vielen, en het liefste deed Carmen wel mee met het praten over van alles en nog wat met de meiden, maar ze moest zo nodig vanavond nog naar Professor Lestrange toe, voor haar straf. En om haar toverstok op te halen, die ze verloren had tijdens een gevecht in de Kerkers. Alleen maar omdat ze Derek probeerde te beschermen tegen eventuele andere gevaren, of nog erger; dat de Zwadderaars hem zouden vermoorden door de Crucio-spreuk te gebruiken.
Ze stond met een zucht op, het was tijd om naar het lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten te gaan en daar hopelijk Derek aan te treffen. Omdat ze hem de hele dag nog niet gezien had, waarschijnlijk wist hij niet eens dat zij ook vanavond moest komen. Stiekem had zij het ook niet geweten als ze het niet via-via had gehoord van leerlingen van Griffoendor, want van de lerares Lestrange had ze het zeker weten niet te horen gekregen, al offerde ze zichzelf er nog voor op. Nee, van haar hoefde je niet veel te verwachten, maar ondanks dat er een nogal geheimzinnig iets over haar heen hing, had ze wel respect voor haar. Maar om ooit toe te geven aan het feit dat ze nooit ondeugende dingen zou doen in haar buurt, zou ze niet doen aan haar.
Inmiddels dat ze in gedachten was, was ze de leerlingenkamer al uitgekomen, had de Dikke Dame nog een onschuldig glimlachtje toegeworpen en was toen haar weg gaan vinden in het doolholf-achtige trappenhal. Al was ze hier na drie jaar wel aan gewend geraakt en wist ze haar weg wel al beter te vinden, dan dat ze het eerste jaar had gedaan. Bovendien wist ze nu al meerdere geheime weggetjes en deurtjes waardoor ze nu een kortere weg had gevonden naar het lokaal, en ze dus een klein tijd voorsprongetje had. Het was bijna klokslag acht uur, en ze moest een beetje haast maken. Onderweg kwam ze nauwelijks iemand tegen, af en toe een leerling van Huffelpuf of Ravenklauw, die ze soms wel eens zag lopen, maar niet echt kende ofzo. Carmen snapte best dat het zo leeg was, er was morgen een belangrijke Zwerkbal-wedstrijd, die best wel van belang zou zijn voor de afdelingen, die zich natuurlijk goed moesten klaarmaken en goed uitgerust moesten zijn.
Eenmaal dat ze de rondgaande trap opging richting het lokaal, keek ze af en toe door een voorbijgaand raam naar buiten en merkte op dat het inmiddels was gaan onweren. Best wel hard, aangezien de regen ontzettend hard tegen het glas aanramde en vele bliksemschichten en behoorlijk hard gerommel de ijzig koude stilte overheerste die er vaak rondhing als ze hier alleen liep, om na de les een vergeten boek op te halen ofzoiets. Het lokaal begaf niet veel goeds, en dat terwijl het juist een goed vak zou zijn, de bestrijding tegen de Zwarte magie, maar dat kwam waarschijnlijk door Professor Lestrange zelf.
Het lokaal was donker, er hingen een aantal fakkels die de duisternis wegjaagde, maar daar bleef het ook bij. Ze stond nog voor het lokaal, stond daar donker en keek het lokaal in. Een bekende schim verblijde haar opeens, alsof deze dag niet meer stuk kon gaan, alsof dit haar lichtpuntje van deze dag was. Het was Derek, haar vriend. Die ze de hele dag nog niet eens had gezien, het leek wel alsof hij haar expres vermeden had, of dat ze elkaar gewoon niet tegen het lijf waren gelopen. Carmen kuchte even om de aandacht te trekken en liep toen naar binnen, waarna ze naast de jongen ging zitten. Ze wist dat dat haar vaste plek niet was, maar zo hoefde ze die ijzingwekkende spanning die er hing niet te voelen en kon ze misschien nog even met hem praten, voordat de lerares zou komen, of in ieder geval de deur zou openen. De meid schoof de stoel naar achter, wat een luide piep veroorzaakte en maakte toen plaats op de stoel, waardoor die lichtjes kraakte en ze daarna aan de tafel schoof. Het was fijn om gewoon even te kunnen glimlachen, zonder een woord te zeggen, gewoon het gevoel te hebben dat ze elkaar begrepen, en ze legde haar hoofd voorzichtig neer op zijn linkerschouder. De neiging om haar ogen te sluiten was groot, maar kon dat niet doen omdat ze elk moment het lokaal in konden worden geroepen, hopelijk wel met z'n tweeën en zouden ze niet alleen hoeven. Een zacht rotgeluid, wat uit het kantoor van de lerares vandaan kwam, wekte haar uit haar sussende gedachten en hoorde daarna een opvolgende 'Shut the fuck up!' die bekend maakte dat de lerares er overduidelijk zat.

Enkele minuten over achten herinnerde haar eraan dat er twee leerlingen moesten komen voor straf, die zich hadden misdragen in de Kerkers door twee onschuldige vrouwelijke Zwadderaars aan te vallen. Ze was zo slim geweest -en doordat ze zelf ook uitgedaagd was geweest- om hun toverstokken af te pakken en nu voor straf te laten komen. Bellatrix legde haar zwarte, scherppuntige veer neer en rolde het perkament op, waarna ze haar toverstok pakte en het opgerolde stuk perkament bezegelde zodat niemand het zou kunnen openen behalve zijzelf weer, en borg hem vervolgens op in een laatje van haar bureau. Nadat ze die dichtgeschoven had, richtte ze haar walnoten toverstok op de deur, zwaaide hem even en weer waardoor de deur openschoot met een zwaai en een luid gepiep veroorzaakte. In het zwakke licht wat zich in het lokaal bevond, zag ze twee verschijnselen zitten van leerlingen. Duidelijk bij elkaar, zelfs tegen elkaar aan. Bellatrix walgde even kort, door haar ogen af te wijken van hun tweeën richting de klok. ''Carmen.'' Het meisje moest maar eerst, ze wou ze eerst apart spreken voordat ze samen hun straf kregen. Ze richtte haar stok op een stoel die in de hoek stond, een doodnormale stoel -die in tegenstelling tot de rest van haar spullen in haar kamer geen behekste spreuken of vervloekte zeggingen op zich had-, waardoor die automatisch richting het bureau schoof en tegenover weer stopte. Ze wees met haar stok op de stoel, voor als teken voor het meisje dat ze daar moest gaan zitten.
Toen ze eenmaal binnen kwam strompelen, sloot ze deur met een harde knal en schraapte ze haar keel toen er weer een stilte hing. Het was nu aan haar het woord om te beginnen met spreken. Om niet ongemakkelijk de stilte te breken, begon ze maar gelijk straight to the point en keek ze haar met haar donkere ogen aan. ''Je weet waarom je hier zit, hmm? Zo nee, dan kan ik de opzettelijke aanval die je op de Zwadderich hebt afgevuurd, nog wel even herhalen, en het er nog even in stampen dat je nu strafwerk hebt, meisje.'' Zei ze met een lichte grijns. Ergens zag ze wel in de donkergroene ogen van Carmen dat haar moed steeds verder in haar schoenen zonk, waardoor Bellatrix zichzelf juist sterker voelde en ze zich machtiger voelde dan ze zich eigenlijk hoorde te voelen. Het gaf haar ook de kracht om meerdere dingen te doen dan dat ze eigenlijk mocht, niet alleen van de regels van Zweinstein, maar ook van Hem. Ze moest zichzelf in bedwang houden, en verplaatste haar hakken even door haar linkerbeen netjes over haar rechterbeen te slaan onder het bureau en haar strak aan te kijken. ''Mijn vraag is aan jou, waar je dat apparaat vandaan hebt. Die je toen met je meegebracht had. Heb je die nu ook bij je?'' Die irritante houding waar ze zich nu in bevond, vond ze maar niets en haalde haar linkerbeen weer over haar andere been af en stond vervolgens op nadat ze haar stoel een klein stukje naar achteren geschoven had, wat duidelijk te horen was door het geschraap op de holle vloer. Het getik van haar hoge hakken was ook te horen bij iedere pas die ze zette, langzaam, heel langzaam, liep ze om haar bureau heen en liep op Carmen af. Toen ze eenmaal achter haar stond, pakte ze haar voorzichtig bij haar schouders vast en zag hoe het meisje haar hoofd steeds verder naar beneden hing, ze was haast machteloos zonder toverstok. Bellatrix verborg haar eigen toverstok op in haar gewaad en liet haar linkerhand gewoon zachtjes vieren op de linkerschouder van het meisje. ''Vertel me, heb je nog meer van dat soort dreuzel-achtige rotzooi bij je, tussen je spullen?'' Zei ze al ietsje feller en harder dan ze bedoeld had, maar evengoed leek het nog totaal niet op schreeuwen. Ergens voelde ze haar handen wat verstrakken, waardoor ze merkte dat Carmen haar hoofd lichtjes omhoog hief doordat ze nu al -voor haar doen- zachtjes in het meisje haar schouder kneep.

Derek wreef kort over zijn schouder de spreuk die hem had doen verstijven was aangekomen, maar Avery kreeg hij nog wel terug. Zonder dat die Bellatrix erbij was. Anders zou het weer gaan uitdraaien op het feit dat hij zijn toverstaf zou kwijtraken. Hmpf. Toen Carmen binnenkwam keek hij op en verscheen er meteen een glimlach op zijn gezicht. Toen ze naast hem kwam zitten nam hij haar hand vast en streek daar zachtjes over. Ergens hoopte hij dat de twee samen naar binnen moesten gaan, alleen zou hij haar niet laten gaan want hij wou niet dat ze op haar eentje naar het lokaal moest gaan. Dat zou hij niet willen. Derek keek haar een tijd lang aan en streek met zijn duim over haar handpalm. Al gauw hoorde haar naam worden geroepen door de lerares. De jongen hield haar nog even vast waarna hij zijn hoofd naar haar toedraaide. 'Carmen, leg gewoon alles uit. Ik heb al genoeg straf ondergaan, maar zorg gewoon dat ze geen kans krijgt om je iets te doen, want ik zweer het ik sta zo binnen bij je. Roep desnoods als er wat gebeurt.' Sprak de jongen snel tegen haar waarna ze uiteindelijk naar binnen schuifelde en hij haar hand dus moest loslaten. Kort wreef hij over zijn schouder en stond op toen de deur werd toe gedaan en wandelde naar de bank die helemaal van voor stond en daar zette hij zich op de bank neer. Zijn blik strak gericht naar de deur. Carmen was een meisje waarvoor hij door het vuur zou gaan, ze waren gewoon al zo'n lange tijd vrienden. Ze was deels door hem in de penarie gekomen. Derek duwde zich recht en ademde even in waarna hij door zijn haren ging en gewoon afwachtte tot ze wat zou roepen of wat dan ook. Iet wat ongeduldig tikte hij op de tafel, waarom kon ze hen niet gewoon samen roepen? Als ze dan toch zo graag martelde was een dubbele marteling of wat dan ook toch veel leuker? Dubbelplezier voor de leerkracht. Geïrriteerd zuchtte de jongen. Komop, dit moest niet al te lang duren voor hem.
[Daag inspiratie]

Voordat ze ook maar een vijftal minuten samen met Derek kon samenbrengen, ging de deur al met een onaangename zwaai open en werd haar naam gezegd. Moesten ze dan niet met z'n tweeën tegelijkertijd naar binnen, of was het de bedoeling dat ze ieder apart een straf kregen? Met tegenzin stond Carmen op en liep ze er nogal strompelend heen, omdat ze juist bij Derek wou blijven en niet naar het kantoor in haar ééntje wou. De woorden die de jongen net nog tegen haar sprak, galmden in haar gedachten, dat was wel fijn om te weten. Maar of het nou goed zou zijn, als ze schreeuwde om hulp en de jongen tóch met kracht binnen kon komen, wist ze niet. Misschien haalde de lerares wel iets vreselijks in haar hoofd, en verwondde ze beide leerlingen nog. Nee, waar kwamen die rare gedachtes toch vandaan, dat zou ze nooit doen, laat staan dat ze dat überhaupt zou mogen. Daar zou Sneep toch wel op tegen zijn? Hopelijk.
Nog voordat ze ook maar nog even de gelegenheid had om achterom te kijken, werd de deur achter haar met een luide knal dichtgesmeten door Professor Lestrange en was het aan haar om te gaan zitten op de aangewezen stoel, die zich tegenover de lerares bevond, met gelukkig nog een bureau er tussenin.
Carmen voelde, toen Bellatrix begon met praten over hoe zíj -als Griffoendoors- juist het gevecht waren beginnen met de Zwadderaars, hoe haar moed om er tegen in te gaan nogal zakte en daarbij niet echt meer omhoog steeg. ''Ja professor.'' Reageerde ze maar braafjes op de 'Je weet waarom je hier zit, hmmm?' vraag. Vervolgens, om waarschijnlijk de boel erger te maken, stond de vrouw op en ging achter haar staan, waardoor ze haar hoofd steeds meer naar beneden boog om haar niet hoeven te zien en om te laten zien dat ze respect voor haar had. ''Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar u het over heeft, professor.'' Twee zachte kneepjes in haar schouders maakten duidelijk dat ze nog wel een tijdje achter haar blééf staan in plaats van enkele seconden. De vraag die ze stelde, sneed op één of andere manier in haar oren. Carmen had op één of andere manier het gevoel dat Bellatrix zelfs haar angst en leugens kon ruiken, want meteen schoot er een fikse pijn door haar schouder toen de vrouw er harder in kneep, waardoor ze haar hoofd omhoog hief maar niet opzij draaide om haar aan te kunnen kijken. ''Nee.'' Zei ze zachtjes, met een lichte trillerige stem. Had ze nu haar toverstok maar bij zich, ze voelde zich nu juist ontzettend machteloos tegen de lerares, maar ze wist: ook al had ze hem bij zich, ze kon niet zomaar spreuken gaan afvuren. Dat zou haar haar plek op Hogwarts kosten of nog erger: haar leven, verspild door Bellatrix Lestrange zelf. En op dat moment, voelde ze hoe haar stoel naar achteren werd geschoven en ze bij haar schouder naar achteren werd gegrepen, tegen de muur aan geramd. Een flinke pijn schoot door haar rug heen, ze was zojuist verdomd hard tegen de muur aan geknald met haar rug, zo'n harde klap dat zelfs Derek die had kunnen horen. Zeker met zo'n spanninghoudende en ijzige stilte in het lokaal waar hij nu in zat.
Met moeite probeerde ze adem te halen, wat al niet goed lukte doordat de hand die net nog op haar schouder had gezeten, zich inmiddels verplaatst had naar haar keel en ze nu onmogelijk kon ontsnappen. Daarbij had ze ook geen stok meer om zichzelf te kunnen bevrijden. De roodharige meid keek expres nijdig naar links, zodat ze niet in haar ogen hoefde te kijken en haar schuld bewezen zou worden, door middel van de blik in haar donkergroene ogen.

Dat de roodharige meid haar angst niet duidelijk liet zien, vond ze niet zo heel erg, maar over het feit dat ze nog eens tegen haar loog was daarentegen een stuk erger, waardoor ze haar bij haar schouders omhoog trok en zo van haar stoel af hard tegen de muur plaatste. Meteen hoorde ze haar naar adem happen, waarschijnlijk omdat ze op een niet-prettige manier tegen de muur was geknald met haar ruggengraat, en dat deed zeer. Bellatrix grijnsde, maar niet enorm breed, nee gewoon lichtjes dat het net bleek dat ze er plezier in had.
Haar linkerhand ging van Carmen haar schouder af, langzaam en voorzichtig naar haar hals, en greep haar daar eenmaal vast. Gelijk, voordat de jongen ook maar iets kon horen van enig gebonk of gegil, richtte ze haar walnoten toverstok op de deur en vergrendelde die door wat houten balken van de muur naar de deur te verschuiven en daarbij nog het slot om te draaien.
Hierna richtte ze de stok naar de meid haar keel, hield nog net een aantal centimeter halt zodat de punt van haar kromme toverstok niet het vlees en bloed zou raken. ''Ik vraag het je nog een keer.'' Fluisterde ze, met een scherp toontje in haar stem die niet bepaald positief klonk. Ietsje dreigender kneep ze wat harder met haar hand, zodat het nu haast wel pijn zou móeten doen, en het gegil van de meid ging nu over in een wat zachter gepiep doordat haar stembanden nu afgesloten waren. ''Waar heb je die rommel vandaan? Ik weet het gewoon zeker dat je het van die Dreuzels gekregen hebt. Die gore wezens zouden vermoord moeten worden...'' Sprak ze de woorden vloeiend, zo helder dat ze opmerkte dat de meid haar gezicht rustig omdraaide en haar nu in haar ogen keek. Die donkergroene ogen van Carmen... die in de hare keken, voor een moment leek de tijd wel stil te staan en geloofde ze ergens dat ze onschuldig was, maar ze kon zich niet laten bedriegen. Of ze praatte gewoon niet omdat haar keel nogal dicht zat, meteen liet Bellatrix los en nam een stapje afstand van haar. Om haar opgebouwde woede af te richten, draaide ze zich vliegensvlug om, zwaaide haar toverstok richting een krampachtig-uitziende schilderij en schreeuwde de spreuk ''Expulso!'' uit, waardoor die in duizenden stukjes kapot knalde. De knal was zo verschrikkelijk hard, dat ze het waarschijnlijk een verdieping hoger nog gehoord zouden hebben. Ach, het schilderijtje was toch niets waar en bovendien niet eens van haar, het was een soort van geschenk wat een eerdere docent -die het vak Verweer tegen Zwarte Kunsten ook had gegeven- had achtergelaten voor de nieuwkomers. ''Vertel op, voordat hetzelfde met jou gebeurt.'' Hierna liet ze een harde lach horen, die waarschijnlijk nog wel even zou nagalmen, niet alleen in haar kantoor maar ook zou nabonzen in het hoofd van Carmen.

Derek was over en weer aan het wandelen vlakbij de deur. Zijn gedachten zaten bij Carmen en niemand anders, zijn blik stond elke keer strak voor zich uit gericht terwijl hij zich muisstill hield. Als er iets zou gebeuren dan zou hij het horen, dan zou hij binnen komen voor eender welke prijs. Zijn handen had hij in zijn zakken gestoken gewoon omdat dat beter zat of wat dan ook. Ergens vervloekte hij de leerkracht, hij wou haar pijn doen ookal was er nog geen teken van dat er wat gebeurd was. Tot een plotse harde knal hem snel deed opkijken met een bepaalde angst in zijn ogen. De jongen duwde zich af met zijn voeten en schoot naar de deur waar hij hard met zijn schouder tegen bonkte, hoewel hij bijna zeker wist dat de deur op slot zou zijn of wat dan ook. Toch bleef hij er tegen stoten, al hield hij na een tien minuten stil en zette hij zijn oor aan de deur. Carmen moest nu weg daar, ze mocht niets overkomen. Dan werd de jongen ontoerekenings vatbaar en ging hij helemaal gek doen. Zijn hand zat inmiddels al om de deurknop gesloten, een kloppende pijn afkomstig van zijn schouder deed hem op zijn tanden bijten. Die moest hij maar negeren, en dat lukte ook al heel snel door dat hij aan Carmen dacht. Zijn bovenarmen trilde alsof hij bezeten leek te zijn en dat hield maar niet op, hij kon het niet tegenhouden. Gewoon de schrik alleen al dat haar wat zou overkomen deed een angstig gevoel in hem opkomen, een gevoel van leegte, complete duisternis waar geen lichtpuntjes meer waren. Happiness can be found even in the darkest of times, if only one remembers to turn on the light. Voor hem was die ene persoon het meisje dat in het kantoor van de leerkracht zat opgesloten. De jongen ving zo nu en dan woorden op van het gesprek maar hij hoorde de stem van Carmen amper tot bijna niet doorklinken. Toen hij een spreuk hoorde gelost worden werden zijn ogen groot. 'Carmen!' Schreeuwde de jongen zo luid dat hij wist dat het moest doorgedrongen zijn tot haar. De jongen begon weer met zijn schouder tegen de deur te beuken, al was het een vergeten zaak. 'Laat haar met rust idioot.' Bromde de jongen harder dan hij vanzichzelf had verwacht, zijn hart begon sneller te slaan in zijn borstkast. Alsof het uit zijn ribben ging slaan, konden ze het er even goed uit rukken. Derek's blik was steenhard geworden, zijn haren lagen maar warrig voor zijn ogen maar het was niet de jongen van in de kerkers die er had gestaan, het was een andere kant van hem. De kant die niemand hier op de school al ooit in deze staat had gezien. In iedereen school blijkbaar toch een duistere kant, en op dit moment hield hij de zijne niet tegen. Als Bellatrix hem dan toch zo danig uit zijn kast wou jagen dan had ze dat nu gedaan. 'Laat haar gaan!' Sprak hij nu harder, maar er was een duistere toon in gekomen, een gevaarlijke toon. Derek gaf nog een harde stoot met zijn schouder tegen de deur aan maar nam dan toch afstand. Als hij nu zijn stok had gehad was hij al binnen geweest, de jongen bleef voor de deur staan, merendeels omdat hij toch niets kon doen dan afwachten.

Ondanks dat ze zich enorm probeerde te verzetten tegen Bellatrix, om haar niet in haar ogen hoeven aan te kijken, lukte het haar niet bepaald en draaide ze toch haar hoofd om, ook omdat ze bij haar keel werd vastgegrepen met een sterke hand. Enkele piepgeluiden verlieten haar keel, en ze probeerde krampachtig met haar eigen handen Professor Lestrange tegen te houden, maar het lukte haar op één of andere manier niet. De lerares had geen spreuk uitgesproken om haar te stoppen, maar haar lichaam zelf wou het niet, protesteerde tegen het verzetten. ''Astublieft..'' Waren de woorden die haar lippen vormden, maar meer geluid dan alleen enkel gekraak kwam er niet uit. Haar stembanden waren namelijk best hard dichtgeknepen en hoewel ze dolgraag zichzelf wou redden, lukte het haar niet en keek ze haar alleen uitdrukkingloos in haar ogen aan. Tranen sprongen in haar ogen toen ze verder begon te praten, ondervragend over de spullen die ze uit de Dreuzel-wereld vandaan had gekregen en ze werden al helemaal waterig toen ze verder sprak over dat die 'gore wezens vermoord zouden moeten worden'. Toen Professor Lestrange haar losliet bij haar keel, hapte ze meteen naar adem en kneep ze een paar keer haar ogen fel dicht, zodat hopelijk de tranen zouden verdwijnen, maar tevergeefs bleven die steeds komen. Meteen boog ze voorover, leunde met haar handen op haar bovenbenen en probeerde ze zo al hijgend adem te halen.
Om verdere ademnood te voorkomen, keek ze meteen omhoog en hield ze Bellatrix in de gaten, die met haar rug naar haar toegedraaid stond. Toen ze zag dat de lerares haar toverstok op een presentje had gericht en het vervolgens met een harde knal had vernield, sloeg ze een hand voor haar mond en keek met waterige ogen er naar toe. Tranen liepen eruit toen ze ook nog eens begon te dreigen dat hetzelfde met haar zou gebeuren als ze niet heel gauw alles zou opbiechten. Al een lange tijd, maanden -of zelfs jaren- had Carmen niet meer gehuild, maar dit was de druppel. De lerares had gewoon zo'n rare sfeer en invloed over zich heen hangen, dat ze niet meer kon stoppen met huilen, ze kneep haar ogen opnieuw dicht maar voelde nog steeds nieuwe koude tranen over haar wangen rollen. ''Astublieft..'' Herhaalde ze nog een keer, deze keer met een wat krakende stem doordat haar stembanden net afgekneld waren geweest en omdat er zich nu een brok in haar keel bevond door haar huilbui en haar plotselinge emotionele bui. Carmen leunde -de pijn negerend van haar rug- tegen de muur aan, hield haar hand van haar mond weg en drukte beide armen vervolgens tegen haar maag aan, waarna ze tegen de muur aan naar beneden zakte door haar knieën heen. ''Het spijt me.'' Wist ze zachtjes uit te brengen, met haar ogen nog steeds gesloten en deze keer een wat piepende stem. Hoorbaar, maar evengoed nog wel zacht, maakte ze -zonder het zelf echt te willen- huilgeluidjes waar ze niet mee kon stoppen.
Lichtjes begon ze te trillen, met haar lichaam te shaken en nog steeds durfde ze de lerares niet in haar ogen aan te kijken. ''Ik.. ik.. het.. het zijn geen spullen.. uit de Dreuzelwereld..'' Zei ze zachtjes, om haar schuld te ontkennen en het te vervormen naar een onschuld. ''Het zijn waardevolle, dierbare spullen... van.. van.. een vriend...'' Het laatste woord kwam er fluisterend uit, ze kon hem niet verraden. En hij was daadwerkelijk ook een vriend van haar, dat stond vast. Al was hij dan geen tovenaar en kwam hij niet van een 'bloedzuiver ras', zoals vele heksen het hier noemden, waaronder Bellatrix Lestrange ook bij viel. Tenminste, dat dacht ze, omdat ze natuurlijk ook een voorstander was voor de Zwadderich afdeling.
Een zachte bonk deed haar ogen openen en hoorde vervolgens een jongensstem door de muur heen galmen. 'Laat haar gaan!' Sprak Derek, en hij was vast en zeker besloten om haar hieruit te halen, ze kende hem en dit betekende niet veel goeds. Zijn lieve kant, wat ze van hem kende, was omgeslagen naar een totaal andere kant; een duistere kant, die zij niet vaak eerder gezien had. Maar ze had hem wel eerder zo gezien, en ze wist dat hij er niet zomaar uit te krijgen was. ''Derek, astjeblieft!'' Schreeuwde ze, niet om hulp schreeuwend maar eerder om de situatie nu te laten zoals het was en als teken om hem te laten merken dat er niets met haar aan de hand was. Dat zij niet geraakt was door die knal, maar gelukkig een ander voorwerp.
Hopelijk zou de jongen het gehoord hebben, door haar wat schorre stem. Bang draaide ze haar hoofd weer om van de kale, zwarte muur richting Professor Lestrange.

''Ach gosh, van een vriendje?'' Grijnsde ze met een sluwe toon in haar stem naar de meid, terwijl ze zich weer omgedraaid had naar de roodharige meid en naar haar toegelopen was. Ze was op haar hurken gaan zitten, om zo op ooghoogte te komen maar evengoed nog wel hoger te staan dan dat de meid momenteel was. Een zachte jongensstem, vanuit haar lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten, riep duidelijk tegen haar dat ze Carmen moest laten gaan. ''Oh schat, wacht maar af.. wacht maar af.'' Fluisterde ze, wat de roodharige meid ook wel kon horen, maar Derek overduidelijk niet. Meteen daarna liet de meid horen dat hij zich gedeisd moest houden, of nouja zo kwam het over voor haar. Toen de meid haar richting opkeek met haar donkergroene ogen, verscheen er een sluwe grijns op haar gezicht en genoot ze van de macht die ze nu had.
''En wat voor een vriendje mag dat wel niet zijn dan? Zeker zo'n walgelijk dreuzel-wezen? Ach meid, hij gaat er toch wel aan, no matter what.'' Zei ze gevoelloos en stond daarna weer op, waarna ze achter haar bureau ging zitten en ze haar hoofd een tikkeltje schuin draaide, ze naar de roodharige meid keek maar geen enkel schreintje medelijden of medeleven toonde. Ze had het er namelijk zelf naar gemaakt, dat ze nu strafwerk verdiende. Ohja, Derek was er tenslotte ook nog. Ze rommelde wat onhandig in wat laatjes van haar bureau en haalde daar twee rollen perkament uit, en vond de twee zwarte veren die ze nodig had. Niet zomaar zwarte veren, maar speciale veren waarvoor je geen inkt nodig had en natuurlijk een speciale bijwerking hadden. Bellatrix grinnikte zachtjes en hield daarna haar walnoten stok omhoog, waarmee ze de afgesloten deur opende. De houten balken vlogen weer terug op hun plaats en het slot ging van de deur af, en de deur zwaaide met een luid gekraak en gepiep open. ''Ga zitten.'' Zei ze luid genoeg, zodat beide leerlingen het zouden horen en daarbij zei ze het op zo'n manier dat ze stil moesten wezen. Onder wat spullen vandaan toverde ze nog een stoel, die ze dan ook tegenover haar en tegen haar bureau aan zette, met wat gezwaai van haar toverstok. Zonder enig uitleg te geven, aangezien het haar wel duidelijk leek waarvoor de twee hier eigenlijk kwamen, zwaaide ze lichtjes met haar toverstok heen en weer zodat beide opgerolde perkamenten zouden uitrollen en ze beide genoeg schrijfruimte hadden. Hierna gooide ze met een luide klap de deur weer dicht, en liet daarna haar toverstok tot rust komen. Bellatrix schraapte even lichtjes haar keel en keek toen beide serieus aan. ''Jullie snappen allebei wel waarvoor jullie hier zijn. Ik hoef jullie twee snotneuzen dat niet uit te leggen, hoop ik.'' Zei ze op normale toon, terwijl ze even met haar ogen rolde en daarna hen beide weer op een schuldige manier poeslief aankeek. "'Ik mag niet spijbelen tijdens de lessen om schadelijke grappen uit te halen en onschuldige leerlingen aan te vallen, dat gedrag word namelijk niet getolereerd van mij.' Is de zin die jullie beide moeten schrijven.'' Zei ze met een grijns. Ze wist dat één van de twee eigenlijk wel ieder moment zou kunnen opmerken hoeveel keer ze de zin eigenlijk moesten opschrijven, en daar wachtte ze dan ook vol smart op, maar liet dat niet blijken. Dit ging nog prachtig worden, want de zwarte veren waarmee ze moesten schrijven waren niet zomaar twee gewone veren. Nee, ze zogen de energie langzaam maar zeker uit de twee, naarmate hoeveel ze op schreven. Bellatrix kon nog net haar opkomende grijns onderdrukken, en ging maar zelf serieus aan het werk door een rol perkament uit een lade te pakken en die na te kijken, op enige fouten.

Derek staarde strak naar de deur, hij moest toch op een of andere manier binnen raken. Zijn hand gleed over de deur heen hij duwde er tegen, maar het lukte niet. Een zucht schoof over zijn lippen waarna hij strak naar voren keek en heel zachtjes plots geroep horen van Carmen. Ze wist in welke staat hij verkeerde, ze had hem zo al gezien al wist hij niet meer juist wanneer. Kort beet hij op zijn onderlip waarna hij kort zijn vuisten balde. Dit haatte hij, hij kon niets doen voor haar, iets waardoor hij volkomen machteloos was. Het was dat hij zijn staf niet had, anders had hij die deur al opgeblazen en had hij Carmen daar weg gehaald. Toch zwierde de deur na een tijdje open waardoor hij naar binnen stoofde en meteen naar Carmen ging. De jongen knielde bij haar neer en streek kort over haar wang. 'Gaat het met je?' Fluisterde hij zachtjes tegen haar. Kort keek hij naar de grond. 'Het spijt me.' Toen Bellatrix begon te praten kwam de jongen recht en keek hij haar met een woedende blik aan. Onschuldige leerlingen? Dat meende ze niet! 'Onschuldig?!' Spuwde hij kwaad naar haar. 'Ze hebben me verdomme verlamd, daar noem ik niets onschuldigs aan. En jij, jij bent dat helemaal niet. Kan me geen snars schelen wat je ook doet met me. Maar ik vertik het om die zin om te schrijven. Knoop dat maar eens goed in je oren.' Het was dat de deur weer dicht was, anders was hij weg gegaan, samen met Carmen. De straf die ze moesten uitvoeren was geheel ongepast, aan die mislukte Zwadderaars was niets onschuldig. Op zijn gezicht was niets anderd meer te zien als woede, het kon hem geen flauwe snars schelen wat ze zou zeggen of doen met hem hij ging niet iets schrijven wat onterecht was. Oke, dat van die grap misschien wel, maar de rest vertikte hij gewoon om op te schrijven. Als Perkamentus nog schoolhoofd was geweest, dan was het hier heel anders gelopen. Dan had hij Bellatrix op staande voet ontslagen. Maar goed nu was het aan de Griffoendor's om het heft in eigen handen te nemen, en hij was van plan dat ook te gaan doen. Sneep kon net zo goed optieven, zo kon professor Anderling het overnemen, dan zou Zweinstein weer zijn wat het was.

'En wat voor een vriendje mag dat wel niet zijn dan? Zeker zo'n walgelijk dreuzel-wezen? Ach meid, hij gaat er toch wel aan, no matter what.' Waarom bleef die rotzin toch steeds door haar hoofd heen galmen? En waarom vertikte haar lichaam het om mee te werken? Haar hoofd bonkte en deed vreselijk veel zeer door de hoofdpijn en haar rug deed ook enorm veel pijn, door die flinke klap tegen de muur aan. Ze keek starend toe hoe de lerares wat in haar bureau rommelde en daar de straf uithaalde, gewoon strafwerk dus. Vlak daarna opende ze de deur zodat Derek ook kon joinen, gelukkig hoefde ze het dan niet alleen te maken. Veel kracht had ze niet om op te kunnen staan, doordat haar lichaam enorm veel pijn deed. Toen de deur met veel gekraak en gepiep uiteindelijk open zwaaide, kwam de jongen erdoorheen en verscheen er een lichte -die ze met moeite erop toverde- glimlach op haar gezicht. ''Derek..'' Fluisterde ze zachtjes, toen de jongen naar haar toe kwam en ook op zijn knieën ging. Kreunend verplaatste ze zich een beetje, zodat ze wat dichter bij de jongen kwam. Ze genoot van zijn korte streling, sloot haar ogen en bewoog lichtjes mee met haar hoofd. ''Het spijt mij ook..'' Fluisterde ze verder, wist niets anders uit te brengen en keek met haar waterige groene ogen in zijn donkere ogen, waarna ze haar handen op zijn wangen plaatste en bijna de drang had om hem om zijn hals te vliegen, maar wist zich in te houden. 'Ga zitten.' Klonk er een schelle stem links van haar, waar Derek blijkbaar niet tegen kon en er fel op tegen in ging. Toen hij opstond pakte ze hem gauw bij zijn linkerhand met haar beide handen en wist haar stem iets luider te zetten. ''Derek nee! Doe dit astjeblieft niet, maak het niet erger dan dat het al is!'' De meid wist zich omhoog te werken met moeite en was voor de jongen gaan staan. ''Ik weet dat het lastig voor je is, maar probeer haar ook beleefd met u aan te spreken, boeit mij het dat je het niet echt meent, maar probeer op z'n minst een beetje respect te tonen. Ik wil niet dat er wat met je gebeurd.'' Ze streelde dit keer over zijn wang heen, terwijl er een traan over de hare heen rolde. ''Dit is hopelijk maar voor eventjes, we zijn er zo vanaf.'' Het waren slechts woorden wat ze zei, en ze hoopte vurig dat dit ook daadwerkelijk gebeurde. Met zijn linkerhand nog steeds vast met haar rechterhand, trok ze hem mee naar de twee stoelen en ging zelf op de linker zitten, waarna ze zijn hand losliet en de veer met tegenzin vastpakte om de eerste zin op papier te zetten.

De grijns die ze net nog met moeite wist te onderdrukken, kwam nu geheel omhoog toen ze opkeek en naar het hopeloze stelletje op de grond keek. Ze schraapte haar keel kort en zag daarna hoe Derek nogal snel opstond en meteen in protest kwam door tegen haar te schreeuwen. Ze wende haar blik van hem af, doopte relaxed haar zwarte veer in het inktpotje en ging daarna gewoon verder met het nakijken van het proefwerk van één of andere hopeloze Huffelpuf leerling. Dit werd zeker weten een onvoldoende, maarja, wat konden die leerlingen dan ook anders. Het waren afgestootte leerlingen, die te min waren voor de rest van de Afdelingen, dus werden die maar als één hopeloos hoopje bij elkaar geplaatst, om er misschien nog één schreintje goedheid uit te halen. Nog een keer streepte ze een fout antwoord door, waar ze met haar nog ietwat rumoerige eigen handschrift het goede antwoord achter zette. Door die rot gevangenis, genaamd Azkaban, was haar handschrift helemaal naar de knoppen. Eerst had ze nog wel een redelijk handschrift, maar erg netjes was het toen al niet eens te noemen en op die plaats was het al helemaal verrot geweest. Nu was die gelukkig al wat verbeterd.
Toen de jongen eindelijk uitgerateld was keek ze weer op en zag de twee nu -inmiddels opgestaan- weer flirterig met elkaar omgaan. Ze rolde met haar ogen en zuchtte, waarmee ze toch waarschijnlijk Carmen haar aandacht had getrokken, en nu dan ook plaats maakte op de stoel die voor haar aangewezen was. Bellatrix liet een luide zucht horen en maakte een gebaar met haar veer naar de jongen dat hij ook moest gaan zitten, en met zo'n felle blik keek dat als hij nu niet ging zitten, er ernstigere gevolgen voor hem stonden te wachten dan slechts schrijfwerk. Haar ogen gingen naar het meisje, die duidelijk al drie zinnen op het perkament hadden gezet, waardoor er een lichte scheve grijns op haar gezicht kwam te staan. Mooi, zij had het dus wel goed door hoe het hier werkte, daarentegen Derek dus blijkbaar niet. ''Ga zo verder, Carmen.'' Fluisterde ze naar haar, terwijl ze ietwat voorover boog om haar handschrift te kunnen lenzen. Hmm, ze had toch haar bevelen opgevolgd. Het verbaasde haar eigenlijk nog dat de meid niet eens doorhad dat ze onder inktpotje schreef, maar gewoon uit haar eigen lichaam met haar bloedeigen energie. Zwak van haar, of ze was gewoon zo slim om het niet te vragen en geen tijd daarmee te verspillen. Haar blik ging nog eens naar Derek, die het dus nog steeds vertikte om te gaan zitten. Ze verwisselde haar veer weer in voor een toverstok en richtte hem op de jongen, en met een duidelijke gezichtsuitdrukking hem uitbeeldde dat als hij nu niet zou gaan zitten, hij het niet bepaald heelhuids hier af zou brengen. Haar grijns was dan ook versmald tot een gewoon streepje van rechte lippen. En haar ogen ietsje wijdopen gesperd, waardoor ze nu natuurlijk veel dreigender keek dan dat ze net had gedaan. Van binnen voelde ze zichzelf dan ook al wat bozer worden, en dat betekende niet veel goeds als dat gevoel zich zou gaan opbouwen.

Derek keek strak naar Bellatrix, nee, hij zou niet gaan schrijven. Dat hoefde niet, hij was niet degene die iemand had verlamd. Die domme Zwadderaars mochten hier even goed zitten, maar hij vertikte het om die zin te schrijven. Zijn hand werd vast genomen door Carmen waardoor hij even op zijn onderlip beet. Hij hoorde haar woorden aan, maar het drong niet door tot de jongen wat ze allemaal zei. Hij keek haar gewoon aan met een blik die niet Derek was. De jongen zag de traan langs haar wang lopen en veegde deze mooi weg waarna hij door haar werd meegetrokken naar de stoelen. Maar hij vertikte het nog steeds om te gaan zien, kort legde hij zijn hand op de schouder van Carmen waarna hij zijn blik weer op Bellatrix richtte en zo elke beweging volgde die ze maakte. Weer was er een toverstok gericht op hem, maar in tegenstelling tot vorige keer was hij enkel gewapend met pure woede. Hij wandelde tot voor de stoel en plaatste zijn handen op haar bureau, het leek alsof hij ging zitten maar dat deed hij dus niet. 'Denkt u dat ik bang ben omdat je een toverstok richt op me? U bent laf professor, een ongewapende leerling bedreigen met je toverstok. Ik ben misschien maar zo'n smerige Griffoendor in uw ogen, maar geloof me vrij, niets is erger dan een leerkracht die een leerling uitdaagd zonder dat hij zijn toverstaf heeft. Laat me u een ding vertellen, ik heb al genoeg meegemaakt en dit is nog niet eens het ergste. Dus oftewel gaat u me nu beheksen of wat je ook van plan bent, want ik ben niet van zin om te schrijven tot de rest hier ook is.' Sprak hij duidelijk tegen haar. Op zijn gezichts was niets te merken van angst of wat dan ook, zijn jukbeenderen werden meer zichtbaar omdat de jongen zijn tanden op elkaar had gezet. Om niets te zeggen wat fout zou kunnen geïnterpreteerd worden. Voor even keek hij naar het perkament waar Carmen op aan het schrijven was, hij trok zijn wenkbrauw op. Waar was dat inktgeval? 'Carmen, waar is je inkt?' Sprak de jongen kort waarna hij zich weer richtte tot Bellatrix. Wachtend op wat hem te wachten stond. Erger dan de Imperio vloek die hij ooit eens moest ondergaan kon het niet zijn, die had hij ondergaan niet door eenleerkracht of een leerling van Zweinstein maar door een tovenaar back in Wolverhampton, een raar figuur. Zijn vader was juist op tijd bij hem geweest om te kunnen voorkomen dat hij nu ergens dood lag. Hoewel het al jaren geleden was, kon hij zich die dag nog perfect bovenhalen. Die pijn die hij toen voelde, het ging gelijk met niets wat hij ooit al had gevoeld. Zijn vader had hem vanaf zijn tiende pas weer geconfronteerd met een van de drie onvergefelijke vloeken, en had die hem ook geleerd. Al was dat strict tegen de regels in. Nooit had Derek deze gebruikt, al zou daar ooit wel eens verandering in gaan komen daar was hij zeker van.