Exploring

'Liefje, een vampier heeft altijd energie remember?' Grijnsde hij speels naar haar. Dit maakte hem alles behalve moe als hij mocht toegeven. Derek keek voor zich uit, ze waren nu in he verboden bos, wellicht nog het deel dat het dichtst tegen Zweinstein lag, dus daar zaten nog geen beestjes. Zacht gezang deed hem even opkijken. Het lied kwam hem iets of wat bekend voor, een van de meiden waar hij mee omging in London luisterde het vrij veel. Het was een gevoelig lied, had hij met de tijd geleerd. Niet echt zijn muziek, maar het kon er nog wel mee door voor hem. De jongen zette haar uiteindelijk neer toen ze uit het zicht waren van enige leerlingen die toevallig zouden langskomen. Hij knielde even neer en keek naar de hoefsporen die licht zichtbaar waren op de grond. Een grijns sprong op zijn gezicht en meteen veerde hij weer overeind. De vraag die ze stelde had hij al verwacht. 'Wel, ik kom hier nu al vrij vaak, maar ik wil eens een centaur zien, of een terzieler. En tot nu toe is me dat nog niet gelukt.' Sprak hij doodserieus tegen haar. Over dit was de jongen eigenlijk best serieus, er was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om van Zweinstein af te gaan zonder een van deze wezens te zien. Derek haalde zijn toverstaf uit zijn gewaad, gewoon uit voorzorg. Want hoewel je de meeste dieren hier niet meteen zag konden ze zo snel voor je neus staan, en daar wou hij op voorbereid zijn. Met een brede grijns keek hij haar aan, waarschijnlijk zou ze niet bang zijn, of ze deed zich zo voor om stoer te lijken. 'Je bent niet bang voor spinnen of wat dan ook hé? Want die komen we ook wel tegen.' Sprak hij kalmpjes tegen haar alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat ze hier nu zaten. Wel hoopte hij dat ze door niemand gezien waren, want hij had dan al wel zo'n flauw vermoeden wie hen zou komen halen. En nee, het was niet Hagrid of Anderling. Naja, daar zou hij dan wel voor gaan opdraaien. Toen hij iets verder van hun wat hoorde keek hij naar rechts, voor nu was er niets te zien. Maar dat kon nog wel gaan komen. In dit bos wist je immers nooit wat er op je te wachten staat. 'Zodra je wat ziet of hoort, zeg het me dan.' Sprak hij zachtjes tegen haar waarna hij heel rustig verder begon te wandelen, in de hoop dat Carmen zou volgen en niet heel plots zou gaan verdwijnen of zo. Niet dat hij bang was, maar hij wou gewoon dat haar niets over kwam, en hier zou dat nog wel eens kunnen gaan gebeuren ook met hem welliswaar.

''En jij denkt dat die wezens gewoon maar voor je neus staan, als je ze roept, als één ander braaf hondje?'' Vroeg ze vrij serieus met haar handen in haar zij en een inmiddels omhoog getrokken linker wenkbrauw, terwijl ze als een echte diva een beetje arrogant naar hem keek. Dit gezicht kon ze echter niet zo lang in de plooien houden en er verscheen meteen na enkele seconden -hooguit tien- een grijns op haar lippen. ''Nee, maar even serieus.. Dit is van een centaur, toch?'' Vroeg ze, terwijl ze naast Derek ging staan en juist de modder ontweek waar de net gemaakte hoefafdrukken nog vers ingegroeven stonden. Voorzichtig hurkte ze door haar knieën en trok haar toverstok, ter voorbereiding voor als er een onbekend wezen aan kwam lopen of als ze plotseling werden aangevallen. Toen ze merkte dat Derek weer verder liep, kwam ze weer omhoog en liep een beetje nonchalant -nog evenwicht zoekend en om juist niet in de modder te gaan staan met haar hotte, stiekeme Vans die ze vandaag aangetrokken had, dreuzelschoenen die ontzettend lekker zaten- achter de jongen aan.
''Ehhm, wat?'' Vroeg ze ter verduidelijking van wat haar vriend zojuist had gezegd, ze had iets gehoord over spinnen en juist dát woord hoorden haar oren. Ze was een tikkeltje in dromenland belandt, en liep af en toe dan ook slordig over wat omgevallen boomstammen heen, voor de lol. Af en toe gleed ze dan ook bijna uit door de spekgladde mos die zich op het schors bevond.
Naarmate ze verder het bos inliepen ontdekte ze toch wel dat de mini spinnetjes al groter werden, en ontdekte ook al spinnen die al de grootte hadden van haar hand, en sommige wel zo groot waren als haar beide handen naast elkaar. Nu voelde ze zich toch wel ietsje angstiger worden, alleen maar voor de spinnen. Elk ander wezen in het Verboden Bos kon nu gewoon niet angstaanjagender zijn dat die gore, zwrarte, langpotige, harige beesten. ''Derek..'' Vroeg ze twijfelend, en sprong van een halve boomstronk af, waarna ze naar hem toe liep. ''Weet je zeker dat we niet té ver het Verboden Bos in gaan? Ik bedoel, straks weten we de weg niet meer terug!'' Zei ze, met de nadruk leggend op de twee woorden 'Verboden' en 'Bos'.

Derek hoorde wat ze zei en fronste eventjes. 'Tuurlijk niet, ik verwacht ook niet dat ze echt voor me komen staan, maar dat ik ze vanuit de verte kan zien.' Sprak de jongen op een vrij actieve toon. Ja, hij zou er een zien, misschien niet van dichtbij, maar hij had dan al wel een van deze dieren gezien en dat was het gene wat hij wou. 'En dat is inderdaad van een centaur, dus als we geluk hebben.' Sprak hij met een grimas op zijn gezicht. Ja, hij hoopte er eentje te kunnen zien, maar de kans dat het zou gebeuren nu ze nog niet zo heel diep in het bos waren. Ooit zou hij wel eens naar het middelpunt van het bos gaan, gewoon om te kijken wat hier nog allemaal zit. Zijn blik was strak voor zich uit gericht, gewoon om eventueel gevaar te spotten kort streek hij door zijn haren waarna hij even over zijn kaak krabde. De vraag die Carmen stelde deed hem even grijnzen. 'Wel dat je niet bang bent voor spinnen, want die komen we tegen.' Sprak hij met een grimas tegen haar waarna hij haar even aan keek. En zijn woorden waren nog niet bekoelt of hij zag al de kleine spinnen die langzaam maar zeker groter werden toen ze dieper het bos in liepen. Ergens vond hij het best wel stomme dieren, maar goed ze waren duidelijk wel ergens goed voor. Meisjes bang maken. Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij een van die dieren volgde naar een afgeknapte boom omhuld door de eeuwige mist die er hier hing. In de verte hoorde hij genoeg lawaai, en het was hoefgetrappel, dus dat betekende dat ze dichtbij waren. Maar ook werden er wat beestjes groter, en sommige hadden hun al in het oog gekregen waardoor hij even zijwaarts naar Carmen keek die wat aan hem had gevraagd. 'Ik weet men weg tot aardig ver in het bos, ik vertoef hier al drie jaar van mijn tijd. Maar als je terug wilt gaan, ik hou je niet tegen, maar zolang je niet te veel lawaai maakt en we gewoon er niet te veel aandacht aan besteden komen die beestjes wel niet dichter.' Kort glimlachte hij naar haar waarna hij weer verder begon te lopen, gewoon om hun 'achtervolgers' voor te blijven. Niet dat hij bang was van spinnen, maar hij wist even goed dat die beesten hier toch vijandig waren aangelegd en dat wou hij vermijden want in leerkrachten die hen kwamen 'redden' had hij helemaal geen zin om eerlijk te zijn. Tenzij het Hagrid zou zijn, maar de kans dat die op tijd bij hen zou komen was klein.

''Hee!'' Riep Carmen beledigd naar Derek, ze was niet zo'n doetje dat ze bij de eerste en de beste spin alweer jankend terug rende naar haar mammie, en daarom was ze dan ook niet van die opmerking gediend. ''Je weet heus wel dat ik maar een grapje maakte, kneusje van me.'' Zei ze met een toch wel opgefokte stem, omdat ze er niet tegen kon als hij zo tegen haar praatte en dat wist hij maar al te goed. Ondertussen waren ze gewoon zorgvuldig doorgelopen en pas toen ze weer voor zich uit keek merkte ze op dat ze niet alleen een duidelijk spoor van hoeven volgden, maar dat die ook er op een of andere manier verser uit kwamen te zien. Steeds verder liepen ze dan ook het Verboden Bos in, waardoor het op een gegeven moment zo donker was dat ze haar toverstok omhoog hief en de spreuk Lumos gebruikte om iets te kunnen zien, om eventuele bomenbotsingen te voorkomen. Inmiddels leek het ook wel al stiller in het bos te worden, wat haar toch wel even deed huiveren om nog niet eens over haar gedachten te beginnen over welke en wat voor beesten er hier zich allemaal wel niet schuilhielden om op hun hoogtepunt hun prooi aan te kunnen vallen. En daarmee doelde ze op hun tweetjes, twee leerlingen van Zweinstein uit een gemiddeld jaar die nog lang niet alle verdedigings- en aanvals-spreuken konden, niet ervaren waren en het waarschijnlijk niet zouden overleven zonder begeleiding en zonder die kennis.
De hoeven sporen werden steeds dieper en verser, doordat de grond er nat uit zag, dus het dier had waarschijnlijk in een plas water gestaan en was nu op zoek naar een ander doel.
Het lopen leek wel een eeuwigheid te duren, maar toch had ze het gevoel dat -ondanks ze steeds verder van hun huidige school raakten- ze steeds dichterbij hun doel kwamen. Een gaap ontsnapte uit haar mond, waarbij ze even niet oplette en zo in één van de sporen stond met haar rechtervoet en daardoor een klotsend geluidje maakte doordat haar sneaker in een kuiltje met water stond, alhoewel het was geen water te noemen. ''Iel,'' fluisterde ze met tegenzin toen ze haar schoen eruit haalde en bekeek wat er precies aan haar schoen hing. ''Derek, kijk!'' Fluisterde ze verder, voor het geval ze hun Centaur weg zouden jagen. ''Het is geen water, maar.. verrek.. bloed! Het dier is gewond, Derek!'' Ietwat in paniek keek ze haar vriend aan en betwijfelde nu of dit wel zo'n goed idee was. Want bloed betekende gevaar, niet alleen voor de Centaur maar ook voor hun. Er konden nu allemaal sterkere beesten hier op af komen die niet alleen het dier maar ook hun zouden verslinden.
Vlak voordat ze verder tegen de jongen kon praten om hem tegen te houden, want ze wist wel dat hij nu echt niet op zou gaan houden maar juist verder op ontdekking wou gaan, klonk er een harde kreet, duidelijk afkomend van hun doel. Niet ver van hun vandaan, waardoor ze angstig Derek aankeek en hem aan zijn gewaad trok van zijn rechterarm. ''Derek, alsjeblieft. Je weet wat dit betekent, als wij in de problemen raken en het heel misschien overleven door geluk of dat iemand ons komt redden, wij ontzettende problemen hebben op school! Misschien wel met schorsing of permanente verwijdering tot gevolg! Derek.. luister nou!'' Carmen wist dat haar smeken hem niets zou betekenen waarschijnlijk, maar altijd proberen kon geen kwaad. Ze beet op haar onderlip, ze kon hem nu onmogelijk in de steek laten, niet alleen omdat hij haar beste vriend was maar ook omdat ze stiekem wel wat meer voor hem voelde dan alleen het vriendzijnde. Een koud windje kwam voorbij, waardoor er wat haren voor haar gezicht kwamen en ze die wegzwaaide door haar hoofd kort te draaien.

Derek grijnsde even kort door haar reactie. Tuurlijk wist de jongen maar al te goed dat ze niet zoals andere meisjes was, maar plagen was nu eenmaal iets wat hij graag deed. En meestal was zij daar dan wel het slachtoffer voor. Toen ze even later meedeelde dat het maar een grapje maakte keek hij haar met een grijns aan. Een grapje? Ja, vast. De sporen op de grond zagen er steeds beter uit, een teken voor hem om verder te gaan en op ontdekking uit te gaan. Hoewel hij Carmen niet bepaald in gevaar wou brengen al was dat misschien al te laat, maar als nog was het nu zijn taak om haar te behoeden voor god weet wat hier in het bos rond liep. En ja, hij beschikte nog niet over alle kennis die andere leerlingen hadden, maar hij kon zich wel al verweren tegen wezens dus hij stond zijn mannetje uiteindelijk wel. Derek keek even naar Carmen, ze zag er nog niet bang of bezorgd uit, dus ze konden nog verder gaan als het aan haar lag. Uiteindelijk wanneer het teveel voor haar zou worden zou hij wel terug gaan met haar, dan ging hij ooit wel eens alleen verder. Maar voor de moment deden ze dit nog met zijn tweeën. En dat wou hij eigenlijk nog wel zo houden eigenlijk. De jongen keek kalm voor zich uit terwijl hij nog steeds aan het wandelen was, op zoek naar een centaur, of enig ander mystiek wezen waarvan hij droomde het te zien.
Een klotsend geluid klonk door heen de stilte waardoor hij meteen naar Carmen keek en fronste. Blijkbaar had ze in iets gestapt, want ze was plots wat kleiner geworden. Een frons verscheen op zijn gezicht waar na hij even naar haar voet keek. Bloed. Ergens voelde hij een drang om het gewonde beest te gaan zoeken, en het eventueel te gaan verzorgen maar volgens hem wou Carmen niet verder. Toch over won de drang om verder te gaan. ‘Sht, kalm aan Carmen. Het dier kan niet ver meer zijn, als het ons nu hoort dan kan je er zeker van zijn dat we mogen lopen.’ Sprak hij zachtjes. De jongen raakte op een of andere manier nog meer gedreven om naar het dier te gaan zoeken dan hij in het begin al geweest was. En bij hem betekende dat al niet veel goeds. Want meestal kon je hem dan niet tegenhouden, tja karakter. Net toen hij verder wou gaan hoorde hij een harde kreet waardoor hij meteen met grote ogen op keek. Bijna werd hij het getrek aan zijn gewaad niet gewaad omdat hij gewoon momenteel nu licht in shock was al leek dat aan zijn houding niet te merken. Op een of andere manier drongen haar woorden uiteindelijk wel door bij hem waardoor hij zich meteen omdraaide naar haar en haar hand vast greep. Ze had gelijk, maar hij wou verder, al bleef hij momenteel toch nog staan, gewoon om haar verder aan te horen. ‘Carmen, moesten we gesnapt worden door iemand dan neem ik alle schuld op me. Iedereen hier op school weet toch dat ik hier vaak zit, en jij zou van je eigen nooit het bos zijn in gegaan.’ De jongen sprak zo stil mogelijk. Gewoon om te zorgen dat hij het dier niet zou lokken ofzo. Inmiddels had Derek toch besloten dat hij terug zou gaan met haar, om dingen te vermijden. De jongen stapte met een lichte tegen zin langs haar heen en trok haar zo voorzichtig mee. ‘We gaan hier weg.’ Mompelde hij. Vanuit de verte klonk een stevig hoef getrappel, maar hij kon niet uitmaken of het nu op hem af kwam of het weg liep van iets anders. Zijn greep om de hand van Carmen verstevigde, Derek was zich gewaar van het gevaar dat zich nu ergens achter zich bevond, hij was te ver met Carmen in het bos gegaan. Iets waar hij zich op dit moment toch wel voor vervloekte. ‘Het spijt me.’

''Dat weet ik ook wel, lief, maar.. dit is leven en dood. En als ik een keuze had, dan zou ik blijven leven, een toekomst opbouwen. En eerlijk gezegd, samen met jou...'' Zei ze nog vlug, voordat het hoeven getrappel overheerste en steeds luider hun kant op kwam. Nog net was Derek zijn stem te verstaan, maar stokstijf stond ze aan de grond genageld, het enige wat ze voelde was dat de jongen zijn greep verstevigde om haar hand heen. Wat haar ietsje sterker deed voelen dan dat ze normaal was. Ook zij nam Derek steviger beet bij zijn hand en beet daarbij op haar onderlip. Waarna ze de ontschuldige woorden van hem aannam, hoewel die lastig te verstaan waren doordat het hoevengetrappel niet stopte en steeds luider en luider werden. Totdat er ineens stilte kwam en de hoeven zich langzaam maar hoorbaar verplaatsten, blijkbaar had die wel een prooi op het oog en was die druk aan het zoeken naar hen. Dit was hun enige kans om weg te komen, al zou dat wel heel stilletjes moeten. Erg twijfelend was ze bezig, waardoor ze al tijd verloor en de verkeerde keuze had gemaakt door te blijven staan. De moed zonk haar in haar schoenen toen de Centaur deftig tevoorschijn uit de bosjes kwam gestapt, haar Lumos had hun verraden, waar ze nu pas achter kwam. Maar het domste was nu wel om die nu uit te doen, waardoor ze hem gewoon moedig voor zich hield en het half- mens en paard aandachtig bekeek. Pas later merkte ze op dat die niet onbewapend was, maar duidelijk een pijl en boog in zijn handen had, waardoor ze lichtelijk schrok maar wel sterk genoeg in haar schoenen stond om zich meteen voor Derek te werpen en zichzelf op te offeren indien het nodig was. Nog geen paar seconden later volgden er nog meerdere Centauren, waardoor ze zich nog meer machteloos voelde, maar zeker niet haar plek verliet. Als ze het leven moest opgeven, dan was het zeker niet bang en onzeker, nee dan zou ze er op z'n minst nog voor vechten. 'Ah, kijk eens wat we hier hebben! Laten we ze gelijk afmaken, Fureos, voordat ze onrust in het Bos maken door meerdere soortgenoten neer te steken!' ''Wat? Laat ons met rust, wij hebben niets misdaan!'' Bracht ze trillerig, en toch wel een beetje angstig uit, waardoor er twee van de Centauren in de lach schoten en als puntje op de ijsberg trok de allereerste Centaur zijn pijl en boog strak, waardoor ze haar toverstok hoog in de lucht hield en hem recht in zijn ogen scheen met de felle Lumos. Hierdoor werd het dier voor kort verblind. Het was geen goede zet geweest, omdat die nu alleen maar bozer werd en de andere Centauren ertoe spoorde om ook hun wapen te gebruiken. Carmen slikte, gaf een fijn kneepje in de hand van Derek, sloot daarna en stootte de spreuk ''Paralitis!'' uit.

Het enigste uur vrij dat ze had, besteedde ze aan het nuttigen van haar doel in het Verboden Bos. Niet alleen omdat dat haar plicht en geheim was, maar ook omdat ze een frisse neus wou halen. Dat Sneep schoolhoofd was geworden, deed haar weinig goed. Ze wist dat haar meester dat niet zou waarderen, omdat die onder zijn hoede zou bleven en niet al te veel aandacht zou trekken. Het was nog veel te vroeg om deze promotie te krijgen voor hem, hij zou er gauw door onderuit gaan. Zij daarentegen zou het wél trekken, en daarbij was die undercover baan voor haar veel meer aangelegd. Des te meer rang, des te machtiger ze zich voelde. Kort krabde ze geïrriteerd over haar kaaklijn, terwijl ze gehuld in een zwarte cape -met een zwarte capuchon over haar hoofd waar haar bos krullerige haar uitstak- steeds verder het bos in liep. Diep in gedachten had ze niet eens in de gaten dat het inmiddels wat donkerder geworden was. Ze had dan ook tevens niet opgemerkt dat er hoefsporen zich in de grond bevonden, totdat er een sterke bloedgeur overheerste. Toen ze die eenmaal in de modder opmerkte met de spreuk Lumos van haar toverstok, werd ze wat meer op haar hoede. Dit was bloed van een Centaur, iets wat niet vaak voorkwam. Wat voor onguur zou hier nu rondlopen die dit soort schade had aangericht? Niet veel later klonk er hard hoevengetrappel, niet ver hier vandaan. Nieuwsgierig liep ze er ontzettend stilletjes op af, waarna ze tussen de bomen door een felle Lumos opmerkte die enorm zou kunnen verblinden als ze te dichtbij kwam. Toen die eenmaal wat minder fel werd, hoorde ze dat er een pijl en boog strakgetrokken werd en merkte ze ook op dat het niet een indringer was die dat licht had veroorzaakt, maar twee maar al te bekende leerlingen van school, waar ze al vaker mot mee had gehad. Zo gauw als ze kon rende ze erop en ging meteen voor de twee staan. ''Stop daar onmiddellijk mee, idioten, waar denken jullie waar je mee bezig bent?! Denken jullie dat deze twee nietsnutten het ook maar in hun hoofd halen om een Centaur te vermoorden?!'' Ze had net een paar woorden opgepikt die hadden vermeld dat er een soorgenoot van hun vermoord, of in ieder geval gewond was. Bellatrix duwde de hand van Carmen naar beneden, zodat haar Lumos wat minder zou opvallen en haar niet zo in haar ogen zou irriteren en ook niet in die van de Centauren. Pas toen merkte ze op dat er inmiddels ééntje op de grond lag te creperen, verlamd. ''Ben je gek geworden, meisje!'' Schreeuwde ze naar de roodharige meid, toen ze zich half omdraaide, om toch ook de dieren in de gaten te houden.

Zacht hoorde hij de woorden van het meisje van wie hij de hand nog steeds vast hield. De woorden drongen meteen door tot zijn hoofd, maar hij mocht er nu niet bij gaan stilstaan al wilde hij dit al te graag doen. Kort keek hij haar aan en een schampere glimlach gleed over zijn gezicht. Het hoefgetrappel dat steeds harder en harder begon te klikken was heel plots opgehouden. Al hoorde hij ze toch naderen. Het meisje was blijven staan, en hoe graag hij ook weg wou hier. De jongen moest bij haar blijven, al dan niet tot hij zijn einde te moet ging, maar dan was zij al wel veilig gesteld als hij haar liet lopen. Voor hij het doorhad stond een inmens beest/mens voor zijn neus. Licht gefascineerd door de verschijning van het dier bleef hij gewoon nutteloos staren. De jongen voelde zijn hartslag toenemen toen hij het licht van uit de staf van Carmen zag verplaatsen en de pijl en boog verhulde. Net toen hij haar achter zich wou duwen was zij al voor hem gesprongen en zonder meer had hij even zijn hand op haar schouder gelegd. Steeds meer en meer centauren voegde zich bij hen waardoor hij uiteindelijk naast haar ging staan en even kort met zijn duim over haar hand streek. De woorden van de centaur deden hem grommen, dit kon hij niet menen. Ze hadden niets gedaan, en zo dacht Carmen er ook over en al snel hoorde hij haar ook reageren. Voor hij er echter beeld van had was er een rode straal uit haar staf gekomen waardoor een van de centauren neer viel. Dit was hun kans. Maar nog voor hij een stap kon verzetten kwam Bellatrix uit de bossen, great. Moest die net weer komen, waarom kon Anderling nu nooit is tevoorschijn komen of Hagrid? Nee, altijd moest het die vrouw zijn die hen al eens meerdere malen had gestraft voor dingen die ze niet gedaan hadden. Het licht dat ieders gezicht verlichte werd naar beneden geduwd, en toen begon ze tegen hen te schreeuwen. Zonder meer trok hij Carmen naar zich toe en sloeg zijn armen om haar heen. ‘Vergeet niet, dit alles was mijn idee. En Carmen..’ Verder kwam hij niet met fluisteren want een van de centauren schraapte zijn keel, maar voor de rest deed hij helemaal niets, en dat verbaasde hem echter wel hard. Of ze waren bang voor de vrouw, of er was iet anders aan de hand, maar hij gokte echter op het eerste. Hoewel hij de lerares uit de grond van zijn hart haatte, was hij haar nu ergens toch wel dankbaar. Al zou hij dat waarschijnlijk nooit echt gaan verwoorden tegen haar.

Bijna had ze het in haar hoofd gehaald om een flinke uithaal naar de roodharige meid te halen met haar scherpe nagels, maar wist zich in te houden. Niet alleen door het feit dat ze onder vuur stonden door een pittig aantal Centauren maar ook omdat ze geen zin in gezeik had van de jongen die soms nog wel eens goor uit kon vallen. Geïrriteerd draaide ze zich dan ook weer om naar de bende halfdieren, om hun nogal uitgebrand aan te kijken. ''Nou, komt er nog wat van?! Smerige halfbloedjes, OPFUCKEN!'' Snauwde ze zo erg en woedend dat een aantal van de halfbeesten haar geschokt aankeken en zelfs een paar stappen achteruit deinsden. Hierdoor grijnsde ze gemeen en hield haar toverstok in de aanslag om ieder moment een vervloeking uit te brengen over de beesten, als ze niet binnen enkele seconden waren verdwenen. Hiervan raakten ze nog erger onder de indruk. 'Kom, kom, Fureos, laten we gaan.' zei het hulpje van de leider van de groep best wel bang tegen hem. Maar de leider dacht er duidelijk anders over en bleef moedig staan, met nog steeds zijn wapen in de aanval. Het maakte hem dus waarschijnlijk geen fuck uit of zijn onderdanen gewond raakten of zelfs vermoord werden. Langzaam maar zeker trok hij aan zijn boog, die zo strak gespannen was dat ze hem zelfs hoorde kraken, en keek hij arrogant naar haar. Blijkbaar had hij geen enkele angst voor haar en maakte het hem ook niks uit dat hij hierdoor problemen zou krijgen met Zweinstein. Al had die waarschijnlijk wel het welbekende roddel gehoord dat inmiddels Sneep de boel had overgenomen op Zweinstein er toch niet zoveel aan zou doen. Sterker nog: waarschijnlijk zou de 'trouwe' volgeling van haar meester het geen reet kunnen schelen of ze er nou wel of niet was. Beter af dan met, opgeruimd staat netjes. Bellatrix haar blik werd haast dodelijk en als blikken konden doden waren ze allang allemaal al dood geweest, maar helaas mocht het niet zo wezen. Steeds erger hoorde ze de pijl en boog kraken, waardoor ze haar hoofd draaide en de twee kids aankeek. ''Rennen, zeg ik jullie. Rennen!'' Fluisterde ze scherp naar ze, terwijl ze met haar rechterarm Carmen een zetje gaf bij haar zij zodat ze niet stokstijf op de grond zou blijven staan.
Hierna richtte ze gelijk haar volle aandacht op de Centaur en schuurde vervolgens haar tanden over elkaar heen zodat haar kaken in beweging kwamen. Om houvast te vinden zette ze haar linkerbeen naar achteren en bedacht zich welke spreuk ze nu het beste kon gebruiken. Gelukkig voor haar renden er al een aantal van die beesten weg, zodat er niet veel meer over bleven. Slechts degene die het aandurfden om tegen haar te vechten en de dood zouden aantreffen. Binnen een aantal seconden had ze een goede spreuk in haar hoofd. ''Levicorpus!'' Was de spreuk die ze loste naar de leider.

Plots werd Carmen haar paniekaanval veranderd naar een hartverwarmende emotie, die ze van Derek ontving, al kon hij zijn zin niet afmaken. Toch kreeg ze er warme gevoelens van, tevens van de lerares die dit keer niet haar leven zuur wou maken maar haar juist beschermde tegen de afschuwelijke Centauren. Hoewel er al een aantal van die beesten angstig weg waren gerend, bleef de leider toch nog staan en wekte dat de moed ook bij sommige andere van zijn bende op, waardoor hun ook moedig bleven staan met hun pijl en boog in de aanslag. Hiervan slikte Carmen even kort, maar liet haar angst haar lichaam niet overheersen zodat ze opnieuw stijf aan de grond genageld zou staan. Het wapen wat de beesten in hun poten vasthielden begon erger te kraken dan dat ze al horen te doen, en ze was niet de enige die dat had gehoord. Ook Bellatrix kwam in actie door hen bemoedigende woorden toe te spreken, die haar hart opnieuw deed verwarmen en deze keer werd ze niet koud van angst. Het extra zetje wat de lerares gaf, was de perfecte timing voor haar om Derek in een vlugge reactie bij zijn pols te pakken en gauw genoeg het Bos door te rennen, terwijl ze haar toverstok weer voor zich uit richtte en de spreuk ''Lumos!'' gebruikte zodat ze ook nog een hand voor ogen hadden. Af en toe, doordat ze letterlijk voor haar leven rende, struikelde ze dan ook bijna over een korte boomstam heen. Niet ver van hun vandaan klonken gelijk de aanval van de pijlen die naar hun geschoten werden en tevens naar Bellatrix, gezien aan haar eigen spreuken te horen. Maar ergens was ze er niet gerust op dat ze dit in haar eentje ging redden. Gezien de hoeveelheid van de Centauren, zouden ze vast de moed bij elkaar geschraapt hebben om voor eens en altijd een einde te maken aan haar en haar kut gedrag. Daar zag ze best wel het punt van in, maar de donkerharige dame had anders wel hun leven gered, wat ze ook nog nooit van haar verwacht had.
''Derek, we moeten terug!'' Siste ze, terwijl ze abrupt stopte en zich los rukte uit zijn greep. ''Ze heeft net ons leven gered, dit kunnen we niet maken!'' Maar hoewel ze er tegenop zag om terug te gaan en dolgraag naar het kasteel wou rennen, zouden ze het vast niet redden om op tijd bij het kasteel te zijn om daar om hulp te vragen. Hagrid zou te langzaam zijn en voordat ze überhaupt binnen de muren waren geraakt, zou het hoogstwaarschijnlijk al te laat zijn. Nee, ze moesten het zelf doen. Die gedachten gaf haar ook op een of andere manier de kracht om zich om te draaien en zonder te stoppen terug te rennen naar de plek waar de lerares nog steeds voor haar leven stond te strijden.

Derek keek even naar Carmen en zette een korte bemoedigende glimlach op. Toen een paar van de centauren aanstalte maakte om te vertrekken en hierbij wouden ze hun leider ook graag met zich mee hebben. Maar blijkbaar wou deze niet, zijn boog was strak gespannen op Bellatrix even haalde hij gespannen adem. Dat ze hen beschermde snapte hij niet. De vrouw koesterde een wrok tegen beide, of toch tegen een van hen, dan zag hij niet het punt dat ze zou helpen. Bellatrix wou hem toch alleen maar lozen , daar was hij zeker van. Maar hij was dankbaar dat ze hier was, anders had hij ten eerste de woorden van zijn beste vriendin nooit te horen gekregen, en had hij hier wellicht niet meer gestaan met zijn grote klep die hij zo nu en dan eens opzette. Het feit dat de jongen duidelijk met zijn gedachte bij de centauren zat deed hem plots opkijken toen Carmen hem mee trok. En zonder enige tegenstribbeling begon hij mee te lopen, dit was een zaak van leven en dood. Voor hen, voor Bellatrix, en voor de centauren. Het geluid dat de pijlen maakte toen ze door de wind sneden deed pijn aan zijn oren, en ergens deed het hem huiveren. De jongen wist dat ze terug moesten, maar of hij dat ook echt kon. Niet samen met Carmen, zij moest veilig zijn, als zij ver genoeg was, dan zou hij terug gaan zonder haar.
Plots stopte zijn roodharige vriendin waardoor hij bijna zelf op de grond lag. Zonder het te weten knikte de jongen vast beraden naar haar, het was waar. De lerares met de gekrulde haren, had hen gered, en daarvoor stond hij nu bij haar in het krijt, ook al wilde hij dat niet. Wanneer Carmen weg schoot, keek hij nog even richting het kasteel. Maar besloot daarna toch ook weer terug te rennen richting zijn vriendin, en de lerares. Geen denken aan dat hij twee mensen liet sterven, ook al haatte hij de ene, het was het niet waard. Gedurende het lopen greep hij de hand van Carmen weer vast, zodat ze sneller bij Bellatrix zouden zijn, en ook sneller een einde aan dit alles konden maken. Uiteindelijk hadden ze haar bereikt en liet hij haar hand los, zonder aarzelen trok hij zijn stok en richtte die dreigend op de centauren. Dit was niet iet wat hij normaal zou doen, die dieren verdiende het even goed om een eerlijke kans. ‘Paralitis!’ Schreeuwde hij luid. De rode straal ging recht af op de centaur die net een pijl in zijn boog had gelegd om op hen af te vuren. Brullend viel deze op de grond, hiervoor haatte hij zichzelf. Als Bellatrix er niet geweest was, had hij dit niet gedaan, had hij het proberen uit praten, hoewel dat niet zou lukken waarschijnlijk.

Bellatrix wist nou niet precies wat ze er van moest denken, of het nou een goed ding was dat de Griffoendortjes braaf naar haar geluisterd hadden of dat ze niet moedig genoeg waren geweest om hun staf te trekken en stoer mee te vechten, om hopelijk een einde aan dit klote gedoe te maken. Maar blijkbaar was ze aan haar lot over gelaten en dat vond ze best fijn, een uitdaging. Sinds tijden had ze dat niet meer gehad. Een brede grijns ontstond op haar gezicht, waarna ze haar toverstok dreigend op de leider richtte, die nog steeds machteloos ondersteboven hing en druk aan het spartelen was van angst, maar al gauw naar zijn hulpje een spreuk stuurde die een stuk minder aardiger was. Nee, de leider zou ze voor het laatst bewaren, dat werd een één op één gevecht en dat wou ze ook graag zou houden. ''Paralitis!'' Een rode lichtstraal ontsnapte uit haar toverstok en vloog regelrecht naar het braafste hulpje van de leider, die met een luid kabaal op de grond viel en daardoor een mede-Centaur plette doordat hij met z'n volle gewicht op twee poten van het beest was beland. Een gemene grinnik verliet haar mond, maar liet dat niet haar macht beïnvloeden door het feit dat ze nog steeds wel in levensgevaar kon zijn, maar dat was gewoon het risico met alles. Voordat ze nog een spreuk kon bedenken om af te vuren, hoorde ze meerdere voetstappen achter elkaar door, met daarna een vervolgende zelfde verlamspreuk als dat zij net had uitgesproken en uitgevoerd. Dit was niet van een andere leraar of lerares afkomstig, maar van de welbekende Derek. Blijkbaar waren ze toch van gedachten veranderd want toen ze heel gauw naar rechts keek, merkte ze op dat hij niet de enige die teruggekomen was, maar Carmen was er ook bij. Mooi, ze hadden dus toch meer pit dan dat ze daadwerkelijk had gedacht van hen. Het dier waar zijn spreuk op gericht was, was brullend op de grond gevallen maar was niet zo sterk geraakt dat het ook voorlopig bleef liggen. Na enkele seconden bewusteloos te hebben gelegen, bewoog toch later het bovenlichaam weer, waarna die dan ook piepend er vandoor kroop. Nu was het slechts nog de leider en nog een lid van zijn bende, maar omdat er toch weinig kwaad meer kon wachtte ze af of de roodharige jongedame nog een spreuk zou loslaten.

Gelukkig was zijzelf niet de enige die er zo over dacht dat Bellatrix toch echt wel -al leek het haast onvoorstelbaar- hun leven gered had en dat ze niet alleen terug wou. Derek steunde haar in haar keuze en rende dan ook met haar mee, waarna hij zelfs haar hand nog pakte zodat ze nog sneller konden gaan. Dit voelde ook weer zo prettig aan, maar ze moest zich niet laten meeslepen in het nog best wel intense moment. Hoewel er toch een klein glimlachje op haar gezicht verscheen, waren ze al voor haar gevoel veel te snel bij de plek aangekomen waar de Centauren en haar lerares stonden. Bellatrix had zich wel al uitstekend kunnen vermaken door als eerste de leider op gehangen te hebben met een grappige vloek, het zag er best komisch uit hoe de leider het woedend en vloekend uitschreeuwde en daarbij ook nog eens aan het spartelen was. Maar geen één van zijn leden had oog voor hem, blijkbaar koesterden ze hem toch niet zoveel als dat het had geleken. Ze dachten enkel stoerder in hun hoeven te staan doordat er nog best vele bleven staan. Maar nu zag het er best zielig uit, één Centaur verlamd op de grond door de krullerige lerares en één Centaur die half verlamd zielig weg wou kruipen van de plek. Hierdoor bleef er slechts nog een hele, onaangeraakt dier over en de leider zelf. Maar aangezien Bellatrix het beter met de leider aan kon gaan en ze dat ook aan haar blik zag, besloot zij toch voor het nog overeindstaande edele dier te pakken. Hoewel het best donker was en ze nauwelijks een hand voor ogen zag, was ze toch wel al aan de duisternis gewend geraakt en zweerde ze zelfs nog een gemene grijns op het beest zijn smoel te zien. Hier was ze echter niet van gediend en zocht naar de eerste en de beste, en nog wel krachtige spreuk die ze in haar hoofd tegen kwam. Een ook wel gemeen glimlachje ontstond op haar gezicht en sprak vervolgens vloeiend richting de Centaur. ''Confundo!'' Waren de woorden die ze uitbracht, met een toch wel duivelse stem, die ze zelf nog nooit eerder van haarzelf gehoord had. Een scheve grijns vormde op haar mond toen de spreuk daadwerkelijke ook op het slachtoffer werkte en die meteen in de war werd gebracht. Hierdoor trok die zijn pijl en boog strak, richtte die niet op het drietal, integendeel zelfs, maar richtte die op de Centaur die nog steeds piepend aan het wegkruipen was. Waardoor er een gil ontstond van het dier en daarna de piep langzaam afzwakte. Om niet het dier te laten ontsnappen of zelfs een verwarrende pijl toch wel hun richting te laten afschieten, volgde er daarna nog een simpele maar leuke spreuk uit haar mond die meteen wel dergelijk effect had. ''Ebbublio!'' Hierdoor werd het dier vrijwel meteen opgeblazen en ontstonden er honderden, nee misschien wel duizenden belletjes. Nu was het alleen nog aan Bellatrix om de leider uit te schakelen...

Derek keek niet opzij naar de lerares, had enkel oog voor de wegkruipende centaur die hij verlamd had. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de andere centaur, die duidelijk onder invloed was van de confundo spreuk, zijn pijl op het wegkruipende dier richtte. Derek fronste even, voelde kort elke spier in zijn lichaam samentrekken toen hij de pijl uiteindelijk richting het dier zag gaan. Hij ging te snel om hem tegen te kunnen houden, anders had hij dat wel gedaan uiteindelijk. Het was niet zijn bedoeling geweest om het dier te laten sterven toen hij het verlamd had, enkel om duidelijk te maken dat het beter kon oprotten met zijn luie kont. Zijn ogen keerde kort naar Carmen die een spreuk afvuurde op de centaur die net nog een van zijn mede dieren had neergeschoten. De spreuk die ze afvuurde was grappig, toch in zijn ogen. Het dier ontplofte in like duizende bubbels die nu vrolijk door het bos gingen. Een korte grijns werd zichtbaar op zijn gezicht maar al gauw richtte hij zijn stok op de laatste nog rechtstaande centaur, de leider. Echter kwam hij niet tot actie die liet hij aan Bellatrix over. Maar toch, als waarschuwing besloot hij hem toch maar te bedreigen door zijn stok naar hem toe te richten. In middels was hij zich al letterlijk aan het voorbereidde op de uitbrander die ze zo meteen waarschijnlijk zouden krijgen van Lestrange. Ze konden even goed nu oprotten om die te voorkomen, maar ergens had hij niet bepaald de drang om weg te gaan. Eerst maar is kijken hoe het gevecht tussen Bellatrix en de leider zou aflopen. Dat dit alles gewoon was begonnen met een uitje naar het bos kon hij niet vatten. Het was nooit zijn bedoeling geweest om te vertrekken met een dode centaur in het bos. Dat was gewoon niets voor hem, alleszins toch niets voor zijn zachtaardige kant.

Het beviel Bellatrix wel hoe de twee normaal 'brave' leerlingen nu hun best deden om de Centauren weg te jagen, al had Carmen duidelijk een ander doel, wat ze totaal niet achter haar gezocht had. Al was het eindresultaat nog best kinderachtig en natuurlijk bijpassend bij het kind, ze zag het dan ook totaal niet voor zich hoe ze ooit op een dag één van de onvergeeflijke vloeken kon uitspreken, waar zij wel de ervaring van had. Dat zou ze nu eens laten zien ook, nu er toch niemand in de buurt was. Ze maakte de spreuk ongedaan van de Levicorpus, zodat de leider weer op zijn eigen poten kwam te staan. Deze stond eerst nog best wankel omdat die het niet gewend was om minstens tien minuten in de lucht op z'n kop te blijven hangen en hierna leek hij zijn concentratie ook weer even kwijt geraakt te zijn, maar alsof het beest erop geoefend had was die in no-time terug. Vrijwel gelijk zag ze hoe hij zijn verstand weer terug kreeg, maar de gemene grijns op haar gezicht verdween geen enkele seconde. Nee, ze zou het toch hoogstwaarschijnlijk winnen van het beest. Voordat die ook maar de toegang had tot zijn pijl en boog, richtte zij haar toverstok naar voren en schreeuwde één van de meest beheersende vloeken uit aller tijden. ''Imperio!'' Was hetgeen wat ze uitsprak, met een nog best demonisch toontje in haar stem. Meteen werd het ijzig koud op de plek in het Verboden Bos waar ze zich nu bevond, maar zijzelf gaf er niet veel om, en ontstond er voor kort een momentje dat de wind hevig toenam. Die verdween al gauw weer toen de ogen van het beest oplichtten en daadwerkelijk leek te buigen voor haar, waarna die weer normaal recht ging staan. De ogen konden best angstaanjagend overkomen, maar hadden geen effect op haar, ze was het gewend hoe haar vloeken nog beste gevolgen konden hebben. De Centaur sprak niet, maar wendde zich tot het verlamde beest naar zich toen ze dat eenmaal beval door middel van haar lichaamshouding. Hierna volgde het teken van haar wat ze met haar toverstok deed, die hield ze namelijk voor haar keel en trok die langzaam weg, als teken van de dood. Al gauw schoten er een aantal pijlen heel snel van het wapen van de leider en schoten dan ook zijn mede lid dood. Het beest scheen niet echt te bevatten wat die zojuist gedaan had en keerde zich vervolgens weer om tot haar. De grijns die ze inmiddels op haar gezicht had ontblootte ook gelijk haar tanden, maar liet nog geen kwaadaardige lach horen. Niet zolang haar doel nog niet bereikt was. Gauw gaf ze het teken voor zijn tweede missie. ''Kill yourself.'' Siste ze naar het beest toe, waarna die dan ook een aantal pijlen uit de zak haalde, het wapen hierna van zijn lichaam af sneed en vervolgens met de scherpe klauwen die aan zijn poten zaten aan zijn borstkas begon te scheuren, zodat langzamerhand de huid en het vel er af getrokken werd. De Centaur brulde het uit van pijn, maar Bellatrix gaf er niks om. Hierna pakte het beest zijn eigen pijlen weer en doorboorde het recht door zijn hart, alsof er niets aan de hand was. Pijnlijk klonk er nog een laatste kreet en viel het beest daarna dood neer met een zachte plof in een struikgewas. Hierdoor volgde gauw een kwaadaardige lach van de lerares en keek ze vol trots naar haar daden die ze had verricht.

Carmen voelde hoe ze alweer wat rustiger was en hoe gauw ze op haar gemak gesteld was, alleen maar doordat Derek en Bellatrix erbij waren, dat gaf haar een veilig gevoel, ondanks dat het lelijke beest er nog steeds was maar die zou de lerares gemakkelijk aankunnen. Dat zou ze per direct dan ook laten zien, waar ze nog wel haar twijfels over had. Zou ze zichzelf in de toom kunnen houden en gewoon het beest wegjagen, zodat die naar zijn andere leden kon vertrekken of zou ze het anders gaan aanpakken? Een inmiddels wat onveilig gevoel overheerste haar, maar het gaf haar niet het gevoel dat ze hier onmiddellijk weg moest. Nee, het trok haar eerder aan, ze zou het wel aan gaan zien, daar was ze niet bang voor. Bovendien had ze Derek hier ook nog en zou Bellatrix hun niks aan mogen doen. Toen de donkerharige vrouw haar best wel gemeen aankeek, wat niet voor haar bedoeld was maar eerder voor de Centaur maar waarschijnlijk wel trots zou zijn op haar daad wat ze net verricht had, deinsde ze ietwat achteruit waardoor ze de verwarmde borstkas van Derek voelde en daardoor stil bleef staan. Ze slikte even, zocht daarna naar de rechterhand van de jongen en nam die dan ook over haar eigen lichaam met beide handen vast, waarna ze met haar eigen rechterhand over de rug van zijn hand begon te strelen, gewoon omdat ze het leuk vond om te doen. ''Weetje Derek.. als we het hier levend vanaf brengen, dan moet ik je wat zeggen..'' Fluisterde ze zo zacht mogelijk, dat alleen hij het zou kunnen verstaan. Hierna legde ze haar hoofd tevens tegen zijn warme borstkas aan en keek toe hoe Bellatrix zich voorbereide op hoe ze het aan zou pakken.
Al gauw klonk er een verboden spreuk, wat haar hart even stil liet staan van schrik en haar ogen wijdopen sperde. Was dit het moment om weg te gaan rennen, voordat ze zelf ook slachtoffer werden? Nee, dat kon de lerares niet maken tegenover haar leerlingen en kon ze problemen krijgen met Zweinstein. Al kon Carmen niet al teveel verwachten van hun nieuwe schoolhoofd, Sneep. Alsof er een brok in haar keel vast zat, lukte het haar niet zo snel meer om te kunnen slikken en keek ze angstig toe. Ja, ze kneep hem wel even. Al gauw leek Bellatrix het beest onder controle te hebben en beval ze het eerst om het dier naast zich om te leggen, waardoor ze haar blik er nog wel naar durfde te richten. Maar toen vervolgens het tweede bevel kwam dat het zichzelf moest omleggen en afschuwelijk pijnlijke kreten veroorzaakte, draaide ze zich toch om met haar lichaam naar de jongen toe en kneep ze haar ogen dicht. Door de kwaadaardige lach van Bellatrix, trilde ze toch wel even en probeerde ze zelfs Derek van angst naar achteren te duwen zodat ze zo ver mogelijk van de dame verwijderd was.