Pictures, perfect enemies

Verdomme. Het was haar weer gelukt. Ze had weer haar goede humeur verloren. Haar nu blonde haren waaiden om haar bleke gezicht, haar onduidelijke ogen gericht op een punt in de verte. Haar handen had ze in haar mouwen tot vuisten gebald. Ze moest ze eigenlijk nog wassen. Nu zat het bloed van de neus van de jongen er nog op. Bah. Misschien waren Ravenklauwen slim, op het gebied van mensenkennis was zij dat zeker niet. 'De idioot.' mompelde ze, waarna ze haar tranen verbeet. Het had haar ook pijn gedaan. Iemands neus breken was slopend voor je knokkels. Ze waren misschien wel gekneusd. In elk geval was het niet bepaald waarschijnlijk dat ze de komende middag rustig studerend door kon brengen. Of iets anders leuks. Zingen ofzo. Nee, ze zou nu de rest van de week moeten vluchten voor leraren en de congierge. Maar het was niet haar schuld. Hij had haar uitgescholden in woorden die ze liever niet herhaalde, dus hij had nu een gebroken neus. Zijn eigen domme schuld. Had hij haar, Hayley, het meest opvliegende persoontje uit heel de vierde klas, maar niet moeten uitmaken voor halfbloed. Dat ze dat was, was toch verdomde niet haar schuld?

Haar haren veranderden van blond naar rood, om via bruin en zwart weer naar blond terug te keren. Zo zou ze minder snel herkend worden. Ze had niet echt een originele haarkleur, maar het was meestal rood. Het hing tot op haar schouders, dat was makkelijk te onderhouden. Haar zusje had het ook zo gedragen. Haar zusje. De enige persoon waar Hayley echt mee kon rivaliseren, al was ze minstens zes jaar jonger. Misschien maakte dat het wel beter. Ze wist precies wat ze kon verwachten, maar ze deed het altijd net anders.
Zuchtend stond ze daar, wachtend op geluiden die aantoonden dat ze weg moest.

-open-