On the stairways ~

Haar bruine ogen stonden op de grond gericht, met deze trappen moest je uitkijken waar je liep. Omdat de lessen voor vandaag waren afgelopen, was het gigantisch druk, overal waren zwarte gewaden te zien. Ginny vond het leuk om naar de verschillende emblemen te kijken, dan wist je meteen een beetje wat voor persoon het was, want de sorteerhoed had het nooit mis. In een korte flits zag ze haar broer voorbij lopen, samen met Hermelien en natuurlijk; Harry. Hij moest altijd op de goede momenten langskomen, van die momenten dat ze er net even niet op zat te wachten. Van die momenten waarbij hij de hele tijd in haar gedachten bleef steken als ze hem zag. Het was zo irritant! Hij zag haar gewoon niet staan, hij zag iedereen, had alles door, behalve haar. Dit jaar was het al minder erg dan vorige jaren, je was een beetje over hem heen en zag nu ook andere jongens staan. Maar ze had het nog niet helemaal op gegeven. Op een dag zou hij ook eens merken dat zij ook bestond. Hij had het natuurlijk druk met al die nobele, “uitverkoren” Jeweetwelzaken. Ze zuchtte, een paar Huffelpufjes begroetten haar vriendelijk, ze zwaaide vrolijk terug. Onderweg naar het schilderij van de dikke dame begonnen de trappen opeens te bewegen, maar brachten haar niet helemaal naar de plek waar ze zijn moest en dus moest ze een omweg nemen. Het was niet zo erg, vooral omdat ze Loena en Marcel tegenkwam. Ze waren nogal haastig, waarschijnlijk opzoek naar Loena’s schoenen die weer ergens waren opgehangen. Ginny begreep écht niet waarom ze zoiets deden. Wat een gevoel voor humor heb je dan. Ze schoot in de lach na een droge opmerking van Marcel, maar toen waren ze al gauw weer uit zicht verdwenen. Als ze die gozers die Loena dat aandeden, zou betrappen, zou ze hen eens een lesje leren. Nog steeds stapte ze door, door haar snelheid wapperden de uiteinden van haar gewaden achter haar aan, haar scarlet-goudgestreepte Griffoendor trui was nu duidelijk zichtbaar, ze liep trots rechtop. Haar lange rode haren kleurden bij haar bruine ogen en haar zachte huid. Ze droeg geen make-up, dat vond ze niet nodig en had er nooit echt behoefte aan gehad. Plus dat ze met al haar broers was opgegroeid, dat had haar harder gemaakt, ze was nooit zo bezig met haar uiterlijk. Ze stapte even verkeerd na dat iemand tegen haar was opgebotst, gleed bijna uit maar wist zichzelf nog net in evenwicht te houden. Wel moest ze de zijleuning vastgrijpen en ze maakte een rare beweging dat haar op een kotsende aap liet lijken. Een geschater klonk in de buurt, ze draaide zich om en keek met samengeknepen ogen richting het groepje Zwadderichjes, en een paar Griffoendors hoorde ze zacht gniffelen, aangezien ze er nog steeds niet heel sierlijk bij stond. “Kunnen jullie het zien?!” Klonk haar stem. Het was moeilijk om boven alle stemmen en gelach uit te komen, maar haar stem moest toch duidelijk hoorbaar zijn. De lachende monden veranderden in streepjes en ze stapte gauw door, nog steeds een beetje geërgerd. Maar het lach niet aan haar, dat wist ze. Het kon iedereen overkomen.



[OPEN TO ALL 8D Kan laat reageren ivm HW]