I hate this

Zuchtend liep Luna de leerlingenkamer in. Ze had haar koffers in haar hand. Eindelijk was ze weer terug.
Haar ouders hadden wat problemen gehad en daardoor moest ze van school af. Haar vader was namelijk zijn baan kwijt en haar moeder was overleden. Dus was er een tijd geen geld. Eenmaal in de slaapzaal liet ze alles vallen en ging vermoeit op het bed zitten. Ze was moe. En als ze moe was dan was ze prikkelbaar. Een oude vriendin kwam binnen gestormd en kwam op haar af. Luna sprong op en keek haar pissig aan. Durf me aan te raken en ik verander je in een muis en laat je op eten door mijn kat. Siste ze. Luna stormde de zaal uit en duwde een paar eerste jaars aan de kant. Konden ze dan nooit eens uit kijken. Luna wou de leerlingenkamer uit lopen maar werd al weer tegen gehouden. Zonder er bij naar te denken duwde ze die gene weg en liep door. Eenmaal buiten rende ze naar het bos. Het was al aardig donker maar dat boeide haar niet. Ze hate het heks zijn. Wie wou dit nou zijn. Ze konden haar moeder niet helpen. En Luna moest voor haar vader zorgen. Maar ook voor haar jongere broertje van nog geen twee jaar. Snapte ze dat dan verdomd niet. Blijkbaar niet. Door die klote leraren op school moest en zou ze naar school gaan. Luna liet zich op de grond zakken en keek voor haar uit. Kon ze maar een spreuk gebruiken om terug te gaan in de tijd. Om haar moeder op tijd te waarschuwen maar dat kon ze niet. Ze kon niks doen dan allen zielloos voor haar uit te kijken en dat hate ze. Ze kon het gewoon niet. Luna stond op en liep weer het bos uit. Ze vervolgde haar weg naar het meer. Daar ging ze weer op de grond zitten en keek voor haar uit. Luna voelde tranen in haar ogen maar al snel veegde ze die weer weg. Maar het werd steeds erge. Luna boog haar hoofd zodat haar rode lange haren voor haar gezicht hingen. Niemand maar dan ook niemand mocht haar zien huilen. Want dat was een zwakte. En Luna had een hekel aan zwaktes. Maar soms moest je eenmaal huilen omdat je anders gewoon knapte. Plots hoorde ze een geluid. Luna schoot op en keek om haar heen. Ook veegde ze haar tranen weg. Toen ze niemand zag maar nog wel wat hoorde pakte ze haar staf.
En bedacht snel aan een spreuk die ze kon uit roepen.

[open voor iedereen]

'Keep yourself alive, sweetheart, so do I...' Die enige zin was het enige wat continue opnieuw in haar hoofd herhaald werd, haar lief zijn laatste woorden de laatste keer dat ze hem gesproken had. Dat was al een ontzettende lange tijd terug, haar liefste Rodolphus Lestrange. Ze miste hem, maar liet dat in geen enkel teken blijken. Ondertussen dat ze in het Verboden Bos naar haar bestemming liep, kraakte ze haar nek en warmde zichzelf op door met haar pols te draaien, dan vlogen de spreuken er soepeler uit. Gehuld in een zwarte cape met een capuchon over haar hoofd heen, waar haar krullerige bos haar nog flink uit stak, liep ze weg op weg naar haar doel. Maar een erg goed gevoel had ze niet, het was niet de juiste tijd. Een naar gevoel van achtervolging hield schuil van binnen, daarom besloot ze toch maar terug te gaan, maar niet om zich abrupt om te draaien maar gewoon om een simpele omweg te nemen. Zo zou ze via Het Meer terug naar Hogwarts keren, om schijnheilig te doen tegen Sneep dat ze niets in haar schild uitvoerde. Het was niet aan hem om zich verantwoordelijk over haar te voelen, dat was bovendien ook helemaal niets voor hem. Vol walging keek ze recht voor zich uit, terwijl ze af en toe haar gewaad omhoog hield zodat die niet achter enkele boomstammen en dergelijke bleef hangen. Stevig liep ze door, totdat ze een aantal snikken van verderop hoorde, bleef ze even stilstaan. Zou het iemand zijn die haar gezien had, of gewoon een simpele leerling die zielig een potje aan het janken was bij het heldere water. Ze zou het gauw genoeg merken. Net toen ze geluidloos langs de leerling voorbij wou lopen, merkte ze op dat het niet een saaie leerling was maar iemand in het bijzonder. Luna welgeheten, een prachtkind van Zwadderich. Had alleen niet vaak zin om mee te werken, wat ze wel apart aan haar vond, en dat maakte haar juist zo interessant. Geheimen die niet opgelost konden worden. Stilletjes trok ze haar toverstok, checkte de omgeving op andere leerlingen, maar er bleek geen reactie te komen. Ze waren alleen, en daar maakte ze graag gebruik van. Uit haar toverstok toverde ze een aantal zakdoekjes, die ze daar uit liet hangen en vervolgens voor Luna d'r gezicht hield. ''Barst los, lief.'' Waren haar enige arrogante woorden, maar enigszins wel goed bedoeld.

Dean staarde strak naar voren toen hij zich bevond in de leerlingenkamer van Zwadderich. Om zijn vinger, had hij nog steeds die ene ring. Een object wat hem nooit verliet was het geworden sinds hij het gekregen had. Maar nog steeds vond hij niet de juiste betekenis er achter. Al was dat omdat hij niet verder nadacht dan hij normaal wel deed. Kort schudde hij zijn hoofd en keek hij loom op toen een van de jongens van Zwadderich zich naast hem zette. Nog altijd was zijn blik even strak. Zodra de knaap begon te spreken tegen hem trok hij een wenkbrauw op. Het was niet dat hij zo zeer een Zwadderaar ging haten, maar hij haatte het wel als een onbekende persoon uit de afdeling tegen hem begon te zagen. Zonder ook maar een woord vuil te maken begon de toch wel brede jongen te wandelen richting de uitgang van de kamer om zo naar buiten te trekken om gewoon even de nacht op te snuiven. Dit was de tijd dat hij echter meer levender was dan enig ander mens op school. De nacht was voor hem altijd al iets geweest wat hem actief maken, kon je bekijken als iets goeds of iets slecht. Hij zelf bezag het vooral als iets normaal. Zijn ogen waren al vrij snel gewaar aan het duister en zo vond hij ook meteen zijn weg naar het meer. Al had hij op zijn weg toch nog even opgekeken naar dat huisje van die gigantische Hagrid dude. Daarbij had hij enkel maar zijn hoofd geschud en was verder gegaan. Merendeels omdat hij vanaf een bepaald punt mensen had gezien, een grote krullenbol waar de maan recht op viel, en een roodharig typje. Van roodharige mensen zou het alleen een Wemel kunnen zijn, of dat ene persoontje uit Zwadderich die hij nu niet bepaald bij naam kende. Maar ergens had dit beeld zijn interesse gewekt, al viel dat helemaal niet van zijn gezicht af te lezen, op geen enkel mogelijke manier. Alleen die altijd strakke of kille blik en uitstraling gaf hij weer. Verder liet hij iemand niet kijken, dat waren de meeste zelf niet waard. Na een dik kwartier verder lopen naar het meer had hij dat uiteindelijk bereikt en stond hij nu niet zo heel ver meer af van de twee mensen die een gesprek aan het voeren waren. Toch besloot hij te blijven staan en richtte zijn blik op het donkere meer, waar de grote witte bol in spiegelbeeld te zien was. Uiteindeiljk verveelde dat beeld hem nooit niet. Want zo zag de jongen de zwakheid van sommige zaken in, en dat amuseerde hem eigenlijk alleen maar.

Luna schrok toen ze een Bellatrix zag. Shit nu was ze er bij en had ze een probleem. Luna veegde de laatste druppels weg en haar ogen veranderde van pijn en verdriet naar hard en kil. Wacht eens even ze wou juist een probleem krijgen zodat ze naar huis kon. Alleen bij Bellatrix kon je dat niet doen. Ze was altijd voor haar mensen. En met haar mensen bedoelde ze de Zwadderich leerlingen. Luna keek Bellatrix aan en nam toch dankbaar de zakdoekjes aan om haar gezicht weer te fatsoeneren. Helaas wist Bellatrix dus dat ze dat had gehuild. En zo als verwacht wou Bellatrix weten wat er aan de hand was.
Luna borg haar staf op en vroeg zich af of ze het moest vertellen. Misschien was het fijn om met iemand er over te praten. Maar dan zeker niet Bellatrix. Je wist immers maar nooit of ze het tegen je ging gebruiken. "Professor Lestrange. Dank u voor de zakdoeken."Zei ze op een vriendelijke toon terwijl haar ogen nog steeds hard en kil stonden."U zou het toch niet aan willen horen. Het zijn maar tieners problemen" Luna keek Bellatrix recht aan terwijl ze glashard stond te liegen. Dit was helemaal geen tiener probleem. Maar ze wou er nu nog niet over praten. Luna draaide zich om naar het water en op dat moment zag ze de jongen staan. Ook een Zwadderich als ze het goed had. Allen zijn naam wist ze even niet meer. Normaal was ze makkelijk in namen. Maar het zou haar straks wel weer te binnen schieten. Dat had ze vroeger ook wel eens toen ze nog klein was. Dan schoot het haar te binnen en rende ze naar haar ouders om hen te vertellen dat ze het wist. Door deze gedachtes voelde ze de tranen weer op komen. Luna beet hard op haar lip om dit te doen vergeten. Ze mocht haar zwakte niet tonen. En al helemaal niet bij een lerares en een leerling van Zwadderich. Dan zou haar hele leven naar de knoppen zijn. Luna haalde diep adem en blaaste het daarna weer uit. plots streek er een blaadje voor haar voeten. Luna pakte het op en keek er naar. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen. Het was een blad van haar moeders lievelings boom. Luna ging door haar knieën en legde het blad op het water. Ze keek toe hoe het weg dreef. "Doei mama"Fluisterde ze zachtjes. Maar ze had geen idee of Bellatrix kon horen. De jongen kon het al helemaal niet horen of hij moest kunnen lip lezen.

Lucy had na aankomst haar spullen neergegooid in de leerlingenkamer. Ze nam niet eens de moeite om het uitpakken maar liep meteen weer weg. Ze haatte het altijd als we nieuwe mensen waren op Zweinstein. Al die kleine kinderen die alles van je willen weten omdat je al beter kon toveren dan hun. Lucy maakte haar hoofd leeg en liep richting het meer dat deze avond al zeer druk bezocht leek te zijn. Lucy zuchtte even en wilde elk moment terug lopen maar een beeld bleef haar toch kijken. Er zaten twee mensen vlakbij het meer, maar een iemand hield afstand. Waarom? Nieuwsgierigheid won van haar en toch liep Lucy wat dichterbij totdat ze bijna bij de jongen aangekomen was die wat verder weg stond dan de anderen. Ze herkende de jongen wel hij kwam ook uit Zwadderich ook al kon ze zijn naam niet. Lucy hield haar mond en keek naar de maan die hoog stond. wat kon de maan toch mooi zijn. Lucy wendde haar blik weer af naar de twee mensen die aan het meer zaten. Een meisje met rode haren en een vrouw met donkere krullen haar kende ze wel. Professor Lestrange. Zou er iets gebeurt zijn? Of zouden ze daar gewoon zitten voor de gein? Lucy wilde het eigelijk wel graag weten maar ze wist niet of ze er op af moest stappen of niet.

Inmiddels dat de roodhoofd haar problemen niet wou vertellen, maar haar afpoeierde door te lullen dat ze tienerproblemen had, irriteerde haar als te meer. Ze was hier voor haar leerlingen en dan moesten ze niet zeiken dat ze het niet wouden vertellen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze op dat er een leerling bij was gekomen, maar niet bij hun was gaan zitten. Ietwat verderop zag ze een bekende jongen zitten, tevens van Zwadderich. Hierdoor ontstond er een lichte grijns op haar gezicht, waar wel haar tanden ontbloot bij raakten. In haar ogen was er ook een fijne blik te zien, maar die verdween gelijk weer toen ze haar aandacht aan Luna richtte. ''Liefje, ik ben dan wel geen tiener meer. Maar ik ben niet achterlijk, vertel het me nou maar gewoon dan is alles weer opgelost.'' Bellatrix deed moeite om niet te snauwen, omdat ze wist dat ze hier niet bepaald mee zou helpen. Voor even hief ze haar hoofd in de lucht, keek naar de maan in de lucht. Het was bewolkt, er stond voor de rest geen ster aan de lucht. Duisternis met enkel de schitterende maan. Perfect. Ze vroeg zich af of dit geen geschikte avond zou zijn geweest als de leerlingen niet aanwezig waren geweest en ze ook geen gevoel had gehad dat ze achtervolgd werd, maar alsnog moest ze dan nog rekening houden met het feit dat ze niet zo sterk meer was zoals vroeger. Doordat ze flink verzwakt was geweest toen ze haar meester verloor, kostte het jaren om weer bij te sterken. Nu had ze de perfecte plek gevonden om dat te bevorderen en dat was Zweinstein. Gauw genoeg richtte ze haar ogen van de lucht weer af, omdat ze vanuit haar ooghoeken opmerkte dat er een meisje bij was gekomen. Ook weer iemand van Zwadderich, damn. Niet dat ze het erg vond, maar ze was er stiekem best trots op dat ze nu eigenlijk voor problemen zochten, in plaats van 'netjes' in hun leerlingenkamer te zitten zoals Griffoendor altijd deed. Gek genoeg kende ze ook haar naam, Lucy. Doordat ze net naar de maan had gekeken merkte ze op dat haar grijns verbreed was, maar die verdween nu weer van haar gezicht, terwijl ze wat stapjes vooruit naar de roodharige meid zette. ''Als je last van hun hebt, zeg je het, Luna.'' Fluisterde ze haar zo toe dat het niet te horen was voor de andere twee. Niet dat ze heel graag Dean weg wou jagen, omdat hij toch wel een lievelingetje van haar was geworden, maar als het moest dan moest het.

Dean had zijn blik nog altijd strak voor zich uit gericht. Op nachten als deze had zijn vader hem verteld dat hij naar het meer moest gaan, om dingen te leren. Maar tot nu toe had hij soms enkel een paar leerlingen gezien, en misschien iets vaker mevrouw Lestrange het bos in zien gaan. Maar hij had nooit de behoefte gehad om haar te volgen, althans toch niet bewust. Misschien moest hij dat maar eens doen volgende keer, al wist hij even goed wat zoiets voor hem zou kunnen betekenen, of hij kreeg straf door haar, of ze ging wat anders met hem aanvangen. Al kon hem dat niet bepaald wat schelen. Misschien bedoelde zijn vader dat wel, dat hij haar moest volgen, dat hij met zijn eigen ogen kon zien wat ze aan het doen was. Even grijnsde hij waardoor zijn tanden half ontbloot werden. Next time zou hij dat doen. Kort wreef hij met zijn hand door zijn bruine haren en keek even op toen hij nog iemand zag verschijnen wat verderop. Eveneens als hij zelf voegde ze zich niet bij het gesprek wat de twee hadden. Blijkbaar was het meisje slim genoeg omdat door te hebben, tot slot was het meisje een Zwadderich, en daar zaten niet alleen de sluwste, maar ook de slimste, en krachtigste. Hoewel dat tegendeel al eens was bewezen, geen idee hoe lang het nu geleden was. Maar een onozele Griffoendor had een Zwadderaar ter plekke bevroren toen ze in een duel zaten. Al leek hem dat sterk dat zo iemand ook maar durfde zo’n spreuk af te vuren maar goed. Dit jaar was anders. Geen idee waarom, maar Zwadderich had nu al enkele mensen gewoon belachelijk gemaakt op school. Ach ja, kort haalde hij zijn schouders op en knielde even waarna hij een kleine steen vast nam en deze over het water liet ketsen. Uiteindelijk toen die enkele meters ver was, verdween de steen gewoon in het meer. Verveeld staarde hij naar het water, zin om die twee verderop te onderbreken had hij niet, en om zich te richten tot het andere meisje dat wou hij eigenlijk niet. Merendeels door zijn luiheid was dat wel maar goed. Uiteindelijk kende hij haar niet echt, en dat sprak voor hem ook al genoeg om niet op haar af te wandelen en een droog gesprek te beginnen met haar.

Soms werd ze zo gek van mensen. Iedereen die maar aan je hoofd zeurde omdat ze graag wilde weten wat er aan de hand was. Zodat ze een niet gemeend medelijden hadden. ''Liefje, ik ben dan wel geen tiener meer. Maar ik ben niet achterlijk, vertel het me nou maar gewoon dan is alles weer opgelost.'' Dus dat mens dacht dat het zo opgelost kon zijn. Nou dat mens was niet goed snik. Niemand kon haar moeder terug halen. Niemand kon haar vader zijn werk terug geven.
En niemand zorgde er voor haar broertje. En dat allen omdat ze terug moest. Wat boeide haar deze opleiding nou allemaal.
Niks maar dan ook niks. Toen er nog iemand bij kwam werd ze toch meer boos. Was het nou zo interessant hoe iemand hier stond met een leraar. Iedereen moest op rotten. Maar gelukkig zei ze dat niet hard op. ''Als je last van hun hebt, zeg je het, Luna.'' Luna slikte even door deze woorden. Bellatrix kon dan misschien een trut zijn maar aardig dat was ze ook.
Luna keek haar aan en schudde haar hoofd. Als u het zo graag wilt weten mijn moeder is dood. Mijn vader is zijn baan kwijt en er is niemand die er voor mijn broertje kan zorgen. Toen ze dit weer zei kwamen de tranen weer op.
Luna beet hard op haar lip om de tranen niet verder te laten gaan. Maar dat lukte niet. Ze liet zich op de grond zakken en maakte zich klein. Waarom moest het zo aflopen.Fluisterde Luna. Haar moeder was niet allen een moeder voor haar.
Maar ook een vriendin. Een van haar beste vriendinnen. En door de magie werd ze juist zieker. Waarom gingen ze nou gewoon niet naar een dreuzel ziekenhuis. Misschien had dat haar leven wel gered. Luna had zin om haar staf te pakken en die door midden te breken en dat zou ze doen ook. Voor haar geen magie meer. Luna pakte haar staf en stond op het punt om hem door midden te breken. Maar ze kon het gewoon niet. De staf liet haar terug denken aan vroeger. Toen alles nog goed was. Daarom gooide ze hem dan ook maar het water in. En terwijl ze dit deed knapte ze en liet dit keer alles weg stromen met haar tranen mee naar buiten.

De ogen van Luna leken haar op een of andere manier wel tot rust te manen, maar ze liet zich niet meeslepen met de bedroefdheid van de roodharige meid. Nee, dat niet, maar ze luisterde wel naar haar. Gauw genoeg begon de meid weer te praten, waardoor ze aandachtig luisterde en zich niet liet afleiden door het tweetal leerlingen wat zich verderop bevonden bij het meer. Ze merkte het dat ze misschien wat te bot was geweest toen ze er een beetje op had aangedrongen dat ze had moeten vertellen wat haar nou precies dwars zat. Hierdoor kwam gelijk haar antwoord er op, en hoewel Bellatrix hard van buiten was, smolt er toch wel iets van binnen. Sinds ze hier op Zweinstein zat, had ze misschien toch wel een beetje een hart gekregen voor de meest dappere leerlingen van haar afdeling, Zwadderich. Niet alleen omdat ze de slimste, snelste en krachtigste leerlingen van de school waren, maar ook omdat ze later wel de nieuwe volgelingen konden zijn van haar meester. Hoewel ze de neiging had om opnieuw te glimlachen, probeerde ze die drang te onderdrukken. ''Luna,'' begon ze rustig. ''Ik weet dat ik nooit zal voelen hoe jij je nu precies voelt, maar ik weet wel dat die pijn die zich nu in jou hartje bevind, langzaam weer af zal zakken. De herinnering aan het feit dat je moeder er niet meer is bestaat voor altijd, maar over een tijdje, en die tijd zal je zelf bepalen, zal je die gaan koesteren en zal je er vrede mee hebben. Ze kan je misschien dan niet meer omhelzen, maar ze is altijd bij je.'' Bellatrix slikte even, kwam dit nou zojuist uit haar mond? En dan nog wel op een kalme, geruststellende toon? Ach, voor een keer kon ze haar kwaadheid en woede wel laten gaan. Bovendien zou de leerling er zich alleen maar slechter op voelen als ze haar een potje ging afbekken. Net toen ze zag dat Luna haar staf pakte en onmiddellijk door midden wou breken, wou ze haar tegenhouden maar de meid zag zelf al in dat dat geen nut zou hebben. In plaats daarvan gooide ze het stokje soepel in het water, waarna Bellatrix gauw haar magie gebruikte om de stok terug te halen en voor even kort in beslag te nemen, totdat het meisje zich hopelijk weer wat beter voelde. Ondertussen dat ze de toverstok dan ook veilig opborg in haar gewaad, hurkte ze door haar knieën en kwam er een begripvolle glimlach op haar gezicht te staan. Alleen had ze nog wel de twijfel of ze haar even zou strelen op haar rug, waarna ze haar hand dan ook met twijfel uitstak. Ach, niemand zou het toch zien, behalve de andere leden van het welbekende Zwadderich, maar die zouden er toch geen problemen mee hebben. Eigen afdeling had nooit problemen met elkaar als er gevoelige problemen waren. Rustig liet ze haar hand op de rug van Luna heen en weer strelen.

Uiteindelijk nam Lucy toch het besluit om dichterbij te komen. Ze liep langs het meer af naar de twee die nog steeds bij het meer zaten. Toch stopte ze op zekere hoogte en wilde ze weer omdraaien. Lucy had niks te maken met de gesprekken tussen Leraren en leerlingen. Lucy stopte weer en ging zitten aan de waterkant. Ze luisterde naar het geruis van het water en keek hoe het water werd geplaagd door een steen die er over heen ketste. De jongen die ze net ook gezien had, ze probeerde zijn naam te herinneren, maar ze was altijd slecht geweest in namen. Ketste de steen over het water, Lucy was toch wel benieuwd wat hij hier deed dus stond ze maar weer op en liep opnieuw langs de waterkant naar hem toe. 'Hoi.' Zei ze droogjes en ging naast hem staan met haar handen in haar zakken. Ze was nooit goed geweest in gesprekken voeren. Nooit wist ze wat ze moest zeggen of hoe ze zich moest gedragen. 'Het is een mooie nacht, niet waar.' Zei ze zachtjes en ze staarde naar de grond. ze schoof wat met haar voet over de grond en keek hoe het gras vermorzeld werd onder haar voet.