End of the fun... But when I see her again, it makes my day complete. [Gwen]

Een hobbeltje hier, een hobbeltje daar. Gwendolyn zuchtte geïrriteerd toen ze haar koffer alweer niet verder kreeg. Zo sterk was ze nu ook weer niet, en ze had teveel chocola en kleding meegenomen. Chocola! Gwyndolyn liet haar koffer abrupt los en zocht in haar zakken naar het bruine goedje, om tot de conclusie te komen dat haar zakken deze keer gevuld waren met pakjes kauwgom. Een frons ontsierde even haar knappe gezichtje, en ze drukte twee kauwgoms uit het pakje. Snel stopte ze de twee dingen in haar mond, en ze sleepte haar koffer verder en verder, tot ze uiteindelijk voor de grote deur stond. Met een kleine hoeveelheid moeite duwde ze diezelfde deur open, en ze sleepte haar koffer over de hoge drempel. Het moest er vast raar uitzien, zei, met haar 1.65 die een koffer meesleepte van de helft van haar eigen lengte. Nee, het zag er niet uit.

Toen ze de koffer over de hoge drempel getrokken had, zette ze het ding even neer, om er vervolgens met haar elleboog op te leunen. Arrogant kauwend keek ze de drukte rond en langzaam gleed haar blik naar de trappen. Nog voordat ze goed had kunnen kijken, werd ze afgeleid door twee vriendinnen van haar die vrolijk naar haar toe kwamen lopen. Meteen vormde haar mond een welgemeende glimlach en ze omhelsde beide vriendinnen. Terwijl hun vrolijk tegen haar aan kletsten dwaalden haar gedachten af. George. Zou hij er al zijn? Stiekem had Gwyn altijd al een zwak voor hem gehad. Of nouja, toen ze hem wat beter kende begon ze hem leuker en leuker te vinden, tot ze uiteindelijk verliefd op hem was. De gedachte daaraan deed haar even zuchten. Waarom zou George iets voor haar voelen? Hij ging nog zo ongelooflijk vriendschappelijk met haar om..

‘Gwen!’ Klonk een o zo bekende stem, en Gwyn keek op naar de trappen. George! Ze excuseerde zich bij haar vriendinnen, en rende zo snel als ze kon op haar hoge pumps richting de roodharige jongen. Met stralende ogen wierp ze haarzelf in zijn armen om hem stevig te omhelzen. ‘’Ik heb je zo gemist,’’ fluisterde ze zachtjes, en ze legde haar hoofd even op zijn borst. Voor hem mocht deze knuffel dan wel vriendschappelijk zijn, voor haar betekende het zoveel meer..

Toen George haar grijnzend aan keek, speelde er een glimlachje om haar lippen. Echter veranderde die glimlach in een schaterlach toen hij Gwendolyn over zijn schouder wierp. ‘’George!’’ Lachtte Gwendolyn. ‘’George, laat me los.’’ Gwendolyn hikte nu van het lachen. Ze had gezien dat de mensen hun lachend aankeken, en iedereen begon te grijzen toen Gwendolyn en George langs hun liepen. Of eigenlijk liep George, en lag Gwendolyn op zijn schouder. Toen hij de trappetjes naar de leerlingenkamer opliep, kneep Gwendolyn even haar ogen stijf dicht, bang dat ze ergens tegenaan zou belanden. Maar George deed zijn werk goed, dus ze bleef gelukkig ongedeerd.

Toen George de deur open gedaan had, hoefde hij nog maar enkele stappen te zetten tot de bank. Met een grijns gooide hij Gwendolyn op de bank, die even hard grijnsde. Ze wou zichzelf net oprichten en rechtop gaan zitten, toen Georgde –op een onhandige manier- struikelde en bovenop haar belandde, en haar met haar rug op de bankzitting drukte. ‘Je snoepverslaving is er nog steeds!’ Lachtte George en Gwendolyn kon enkel slikken. Een beetje overdonderd door zoveel George-heid om haar heen. Een rode blos verscheen op haar gloeiende wangen, en Gwendolyn keek naar het gezicht dat ze sinds kort zo liefhad. ‘’En mijn snoepverslaving zal blijven ook,’’antwoordde Gwendolyn met zachte, bijna hese stem. Stiekem genoot ze intens van dit moment, en wilde ze dat het eeuwen zou duren. Van de andere kant was het lichtelijk ongemakkelijk. Vooral omdat zij er waarschijnlijk anders over dacht dan George. Eigenlijk was ze daar wel bijna zeker van. Gwendolyn ging in een iets gemakkelijkere houding zitten en ze sloeg haar gifgroene ogen op. Hoewel de rode blos waarschijnlijk al verdwenen was, gloeiden haar wangen nog steeds. Haar hart klopte hevig, en heel even dacht Gwendolyn dat die uit haar borstkas zou springen. Even beet ze op haar volle rode lippen en ze knipperde met haar ogen voor ze George recht aankeek. Emoties wervelden door haar hele lijf en haar wangen leken nu te koken, terwijl haar buik vreemd tintelde. De wereld vervaagde en Gwendolyn keek hem iets langer recht aan dan nodig was. Ze was benieuwd wat George ging doen..

--Beetje erg kort, naja

‘Misschien gaat het straks sneeuwen, kunnen we een sneeuwgevecht doen! Wedden dat ik win?’ Gwendolyn grinnikte en keek hem plagend aan. ‘’Jij wint nooit van mij, als ik niet val door de sneeuw maak ik je sowieso wel in. Ik ben natuurlijk altijd beter dan jij bent.’’ Een plagende grijns sierde haar lippen maar maakte weer plaats voor een serieuzere blik. ‘’Oké, dat is overdreven. Laten we het erop houden dat het fifty-fifty is.’’

Toen George rechtop ging zitten, trok een rilling over Gwendolyns ruggengraat. De plotselinge kille lucht die haar omringde was nu niet bepaald prettig te noemen..
Ze ging rechtop zitten, en luisterde naar Georges volgende woorden. Ze moest zich warm aankleden, anders zou ze bevriezen. Toen George vervolgens zijn haren op een nogal aparte manier goed begon te doen, grinnikte Gwendolyn en ze stond op. ‘’Goed, dan ben ik me even omkleden!’’

Ze sprintte de trap op, en ze hurkte neer naast haar bed om er vervolgens onder te kijken. Gelukkig! Haar koffer stond er al. Met een beetje moeite trok ze het ding onder haar bed vandaag en ze opende de koffer. Het deksel – dat ze alleen had kunnen sluiten door erop te gaan zitten- knalde met een ongelooflijke vaart open en klapte tegen haar bed aan. Geschrokken deinsde Gwyn enkele stappen achteruit, maar eenmaal van de schrik bekomen begon ze de koffer uit te ruimen. Deze koffer zat prop en propvol kleding, die ze allemaal netjes in haar kast legde. De schoenen en pumps zette ze naast haar kast neer, en ze pakte de volgende koffer. Ook deze koffer was tot het randje gevuld. Deze keer met kleding en chocola en kauwgom. Ze legde de laatste kleding in haar kast, en sloot de koffer. Vervolgens wandelde ze weer op haar gemak naar de kast en ze ruilde haar jurkje in voor een donkerblauwe spijkerbroek en een nauwsluitend zwart truitje met een kleine kol. Verder trok ze een warm paar sokken aan en daarover een paar warme laarsjes gevoerd met bont. Ze spoot nog snel wat parfum in haar hals en trok haar getailleerde zwarte jas aan. In een vliegende vaart schoot ze naar beneden, om vervolgens op George te wachten..

Toen George de trap afgesprint kwam, keek Gwendolyn met een gezonde blos naar zijn vertrouwde gezicht. Hoelang kende ze hem nu? Twee maanden? In die twee maanden had ze hem zo goed leren kennen, was het voor haar gevoel meer geworden. Stiekem hoopte ze natuurlijk dat George ook zo dacht. Wie hoopte het nou niet wanneer die verliefd was. Het jammere eraan was dat George waarschijnlijk niks anders voor haar voelde dan een hechte vriendschap. ‘’Achja, zo erg is het ook niet.’’ Mompelde Gwendolyn en haar gezicht stond voor een milliseconde treurig. Dat klaarde weer op toen George vroeg of ze kwam en weer vrolijk hupste ze naar George toe.

Toen hij haar weer over zijn schouder gooide bleef ze deze keer stil liggen, en even snoof ze de parfum op. ‘’George, je ruikt heerlijk!’’ Toen hij begon te rennen grinnikte ze even, en ze bleef zo stil liggen als ze kon. Toen ze vanuit het warme gebouw naar buiten liepen, rilde ze even en ze keek of ze haar handschoentjes al aanhad. Niet dus.
Toen George haar plotseling stil zette, moest ze even moeite doen om haar evenwicht te bewaren, maar al snel stond ze stevig rechtop. Ze pakte haar handschoentjes uit de zakken van haar jas en trok ze op haar gemak aan, toen ze een sneeuwbal op haar af zag vliegen. Nog maar net op het nippertje sprong ze opzij, en de sneeuwbal vloog rakelings langs haar heen. ‘’George!’’ lachte ze, en ze bukte om er zelf ook een te maken. ‘’Moest die sneeuwbal nu?’’ Gwendolyn gooide haar eigen sneeuwbal richting George, maar belandde uiteindelijk twee meter naast hem. Gwendolyn keek het ding beteuterd na om vervolgens te lachen. ‘’Oké, dat faalde. En niet zo’n beetje ook!’’ Ze wreef over haar koude wangen en bibberde. ‘’Oef, ik heb het koud. Jij niet?’’ Voorzichtig zette ze enkele stapjes in de sneeuw, toen het sneeuw ineens begon te verschuiven. Een groot beest kwam van onder het sneeuw naar boven, en schudde zich uit. Gwendolyn slaakte een gilletje van schrik en sprong naar achteren, om tegen George aan te botsen. Uit haar evenwicht gebracht, begon ze te wankelen en tevergeefs probeerde ze haar evenwicht te bewaren. Het mocht niet baten; ze viel..

Met een opgetrokken wenkbrauw en met zijn mond in een streep, keek George grijnzend naar de falende sneeuwbal. ‘Ja, niet zo’n beetje ook,’ zei hij lachend tegen Gwen, waarna hij op haar afliep om haar een bemoedigend klopje te geven, maar nog steeds oplettend dat ze vanachter haar rug niet opeens een sneeuwbal tevoorschijn haalde. Met het sneeuwbalgevecht met Fred nam die hem ook zo vaak in de maling door eerst zielig te doen, hem op hem af te laten komen, om vervolgens een sneeuwbal richting hem te gooien. George schrok toen Gwen viel en ving haar snel op, waarna hij haar dichter tegen zich aantrok. Een groot beest kwam tevoorschijn met een zwarte vacht, roodachtige ogen en een laag gegrom. Het leek nog het meest op een uit de kluiten gewassen wolf, maar George had geen tijd om na te denken. ‘What the hell,’ mompelde hij en hij wou net zijn toverstok tevoorschijn halen, toen het beest gromde en richting Gwen begon te lopen. George trok haar nog meer in zijn armen en tilde haar toen uiteindelijk op, waarna hij begon te rennen richting een schuin afdakje van stenen. Hij hoorde vanachter zich hoe de wolf tegen de stenen opsprong en wild begon te bijten in de inkeping van de stenen. George pakte een steen op en smeet die vol in de snuit van wolf, die daarop begon te janken en het leek even alsof hij afgedropen was. Met wild kloppend hart liet George zich zakken en trok Gwen meer in zijn armen, zodat ze tussen zijn schoot en zijn borstkas in lag. Hij haalde diep adem en schudde toen zijn hoofd even. ‘Volgens mij is Sneep vergeten om zijn hondje terug te halen,’ zei hij grijnzend, maar ergens viel de lol minder leuk dan anders. Als Sneep werkelijk vergeten was om zijn wolf bij zich te houden, dan zouden ze hier nog wel even zitten. En zin om hulp van Sneep te krijgen die hun zou bespotten, dat wou hij niet, evenals een gestoorde Bellatrix voor zijn neus of Anderling, die hun toch alleen maar woedend zou aankijken. Hij slikte opnieuw even. ‘Gaat het?’ vroeg hij en hij wreef met een zorgelijk gezicht kalmerend over de schouder van Gwen en streek haar lokken zachtjes uit haar gezicht.

- Tadaa -

Toen George haar optilde en met haar in zijn armen begon te rennen kon Gwendolyn een glimlach niet onderdrukken. Ze spitste haar oren en hoorde hoe het vreemde beest achter hun aan sprintte en Gwendolyn fronste verbaasd haar wenkbrauwen. Dat hoorden dieren toch niet te doen? Toen het beest vervolgens als klap op de vuurpijl tegen de muur begon te krabben, keek Gwendolyn verbaasd de kant van het beest op. Even overweeg ze om haar toverstok te trekken, maar het was niet meer nodig omdat George al een rake klap met een steen uitgedeeld had. Het beest jankte, en even spande Gwendolyn al haar spieren aan. Ze hield niet van dierenleed, evenals van mensenleed, maar nu zat er even niks anders op. Geschuifel klonk en even leek het of het beest afgedropen was, maar toch zag de even later het beest de hoek om lopen. Zielig slofte het door de sneeuw, met een hevige hoofdwond. Toen George vroeg of het ging, knikte ze afwezig terwijl ze naar het dier keek.

Genoeg! Gwendolyn sprong van Georges schoot en pakte haar toverstok beet, om vervolgens op haar hurken te gaan zitten. Iets aan de houding van het gewonde dier, deed Gwendolyn stijl achteroverslaan van verbazing. Waar het net nog vreselijk agressief geweest was, was het nu zo mak als een lammetje. Was het verdoofd door de wond? Gwendolyn wist het niet, en even deed het er ook niet toe. Met een zoet stemmetje lokte ze het beest, dat wat wantrouwig haar kant op liep. Toen het beest dichtbij genoeg was om aan te raken, stak ze haar hand uit en liet het beest vol vertrouwen aan haar hand snuffelen. Langzaam streek ze over de kop van het dier, om vervolgens haar toverstaf op de wond te richten. ‘’Balsemio’’ fluisterde ze, en tevreden knikkend zag ze hoe de wond perfect heelde. Ze zocht in haar zakken naar iets eetbaars, maar vond enkel wat chocola. Besluiteloos staarde ze naar het bruine snoepgoed in haar hand, maar stak het vervolgens in haar mond. Ze keek naar het beest dat haar met zielige oogjes aankeek en voorzichtig streek ze over zijn rug. ‘’Oké, blijf,’’ mompelde ze tegen het hondachtige wezen, en grijnzend zag ze hoe het beest ook daadwerkelijk gehoorzaam ging zitten. Ze richtte zich op en keek George aan. ‘’Momentje, ik ben zo terug!’’ En ze sprintte half glijdend richting de keuken.

Niet veel later kwam ze terug met in haar hand een stuk vlees van het vorige avondmaal, en iets wat op een stuk broccoli leek. Met een grijns hield ze het eten voor het beest, dat enthousiast het stuk vlees uit haar handen trok. Gwendolyn lachte, en liep weer terug naar George om zich weer op zijn schoot te vlijen. Toen ze diens vragende blik zag glimlachte ze. ‘’Het zette me aan het denken,’’ Gwendolyn wees naar het beest en ze beet op haar onderlip. ‘’Wilde dieren, tamme dieren, alle dieren vallen alleen maar aan wanneer ze honger hebben. Hebben ze dat niet, dan zouden ze waarschijnlijk vluchten. Deze deed dat niet en deed een poging tot een aanval, maar zijn ogen stonden niet agressief. ‘’ Gwyn keek naar het stuk broccoli in haar hand, en smeet het een stukje verderop. ‘’ Dan was er nog maar één mogelijkheid over. Dit beest had honger. Door jouw – geweldige- steenworp was beest verdoofd en durfde ik het aan om zijn wond te verzorgen.’’ Gwendolyn keek glimlachend richting het beest dat rustig hun kant op liep en zichzelf aan hun voeten vlijde. ‘’Dus gaf ik het beest wat te eten, zodat het geen reden meer had om je aan te vallen. En nu ik het zo zie liggen denk ik dat het een tam wezen is. Ik heb alleen geen idee van wie.’’ Gwendolyn glimlachte en keek George recht in zijn ogen aan.
Eigenlijk zou ze het moeten vertellen. Dat ze iets voor hem voelde dan. Maar ze was bang dat George er niet hetzelfde over dacht, en dat het de vriendschap zou aantasten. Anderzijds, het leven was niet zonder risico. Zou ze het doen?
Met een ernstige blik keek ze George aan en ze zuchtte diep. ‘’Eh, George ik moet je eigenlijk iets vertellen. Beloof me niet uit te lachen. Ik, ik..’’ Gwendolyn zweeg even. Hier was ze zo niet goed in..

‘Waarom zou ik je uitlachen?’ vroeg George aan haar, en Gwendolyn haalde haar schouders op. De hand van George brandde op haar knieën en ze had het gevoel dat haar wangen vuurrood waren. ‘’Nou, eh, nouja dat weet ik niet..’’ Gwendolyn beet op haar lip, spijt van haar besluit. Waarom had ze ook bedacht om het te vertellen. Nu kon ze niet meer terug. En aangezien het toch al bijna zeker was dat George totaal niks voor haar voelde, was Gwendolyn bang dat hun vriendschap kapot zou gaan. Dan was het helemaal geen George meer. Geen ontbijt met vrolijk gelach, weer zelf moeten traplopen. Nooit meer onder de bomen liggen, kijkend naar de blauwe lucht. Geen sneeuwbalgevechten meer, en niemand die haar uit de brand kwam redden.
Een rilling kroop over Gwendolyns rug en ze vleide zich tegen George aan, die haar zijn schouder aanbood. Even staarden haar gifgroene ogen voor zich uit, tot Gwendolyn ineens opschrok. Het wolfachtige wezen had plotseling zijn pootjes op haar knieën gezet, en keek Gwendolyn kwispelend aan. Een glimlach liet Gwendolyns gezicht stralen, en ze tilde met een beetje moeite het hondachtige wezen op. Dat vleide zich naast haar neer en legde zijn grote kop op haar schoot. Afwezig krabbelde Gwendolyn achter diens oren, nog steeds verbaasd over het feit dat het beest qua karakter zo’n omschakeling gemaakt had. Ze ontspande zich volledig en leunde daardoor zwaar tegen George aan. ‘’Ik was iets aan het vertellen. Al is het toch niet zo’n goed idee.’’ Gwendolyn haalde diep adem en beet op haar onderlip. ‘’ Nouja, laat ik maar zeggen dat ik je nu al een tijdje leuk vind. Meer dan leuk zelfs. George, hoe je het ook wend of keert, ik ben smoorverliefd op je.’’ Ratelde ze aan één stuk door. Toen ze klaar was met haar zegje, haalde ze diep adem. Met rode wangen streelde ze de kop van de hond en ze zuchtte.

Ze had dit niet moeten doen. Ze had niet eens op het idee moeten komen. Wat wilde ze ermee bereiken? De kans dat George en zij iets zouden krijgen was zeer, zeer klein. Het enige wat er nu eigenlijk kon gebeuren was dat hun vriendschap kapot zou gaan. Tenzij Gwendolyn en George het hele voorval vergaten en deden alsof er niks gebeurd was. Ja. Dat leek Gwendolyn wel wat. Dat was beter dan George kwijtraken..


[beetje kort maarja]

Gespannen wachtte Gwendolyn op antwoord van George. Of wilde ze wel een antwoord horen? Wat nu als die negatief was? Haar vingers speelden onrustig met haar bruine haarlokken en verwachtingsvol keek ze George aan. ‘Wel, Gwen, dat had ik echt niet verwacht,’ klonk Georges stem. En diezelfde klonk veel te ernstig. De glimlach die ongemerkt over haar lippen speelde, zwakte wat af en Gwendolyn keek hem aan. Ik denk zelfs dat het niet kan,’ Gwendolyns ogen schoten open, en teleurgesteld keek ze George aan. Ze wist het, ze had het niet moeten vertellen. Er kwam toch maar narigheid van. Een zucht ontsnapte aan haar lippen en ze maakte aanstalten om te antwoorden, toen George ineens verder praatte. ‘Ik heb namelijk gevoelens voor iemand anders. Misschien ken je haar wel!’ Gwendolyns gezicht betrok bij het horen van deze woorden. Ze wist het, ze had echt niets moeten zeggen. Toen hij alle positieve punten van het meisje op begon te sommen, had ze de neiging om haar handen tegen haar oren aan te leggen, maar ze hield zichzelf in. Toen George zei dat het meisje op haarzelf leek keek Gwendolyn hem niet begrijpend aan. Toen hij vervolgens ook nog begon te lachen begon ze te fronsen. Vond hij dit grappig ofzo? Nouja, Gwen kon totaal niet meelachen. Ze voelde zich niet zo heel erg vrolijk.

Toch bonkte haar hart alle kanten op toen George zich naar haar toeboog en toen hij Gwendolyn vertelde wat hij voor haar voelde, sperde ze haar ogen wijd open. Nee. Dit kon niet? Waarom had ze nooit iets gemerkt? Waarom maakte hij een grapje? Haar gedachten werden plotseling afbebroken toen George haar kuste, en genietend sloot Gwendolyn haar ogen. Ze opende haar mond ietsjes, en hun tongen dansten vrolijk rondjes om elkaar heen. Een warm gevoel stoomde door haar heen en bijna automatisch speelde Gwendolyn met de kleine haartjes in zijn nek. Bijna vergat ze te ademen, waardoor ze even naar adem moest happen, maar daarna drukte ze haar lippen weer op die van George. Haar wangen kregen langzaam een gezond rood kleurtje, en in de verte hoorde Gwendolyn het hondje blaffen.
God, ze genoot. Duizenden gedachten leken meester te worden in haar hoofd, maar werden telkens weggeduwd door een naam; George!


--Ik moet er even inkomen hahah