Goodmorning Hogwarts ~open

De morgen was aangebroken. Vogels floten, en een goudgeel zonnetje verwarmde het aardoppervlak. Met een glimlach op haar gezicht werd Ilaria wakker. Haar ogen openden ze langzaam om het gelukzalige gevoel van de zuiverheid die het begin van de dag met zich meebracht wat langer te kunnen vasthouden. Enkele minuten bleef ze in haar bed liggen, op haar zij, zodat ze naar buiten kon kijken. Er was veel te zien. Geen dag was hetzelfde. Iedere grasspriet leek zijn eigen leven te leiden en dat bracht als resultaat verandering. En dat was precies waar zij van hield. Het leven moest niet altijd hetzelfde zijn, zodat je werkelijk kon drómen wat, hoe en waar je iets ging doen. En naast dat het zo eentonig werd, zorgde het er ook voor dat het sáái zou zijn. Vandaar dat Ilaria regelmatig voor de nodige opschudding zorgde. Soms op een luchtige manier, door vuurwerk te laten ontspringen in een klaslokaal. En soms op een vervelende manier –althans, dat was wat de leraren zeiden- door haar mening nogal duidelijk te uiten; iets wat niet altijd gewaardeerd kon worden. Desalniettemin zorgde dit ervoor dat ze haar punt duidelijk kon maken zonder er doekjes om te winden. Bovendien werd haar karakter op deze manier ook goed naar buiten gebracht en wisten mensen met wie ze te maken hadden. Niet in de negatieve zin van het leven, maar juist de positieve. Want in haar ogen was het volkomen zinloos om je anders voor te doen dan je zelf was. En vanwege het feit dat ze toch de nodige intelligentie bezat, wist ze op welke manieren ze het spel moest spelen zonder er al te slecht vanaf te komen.
Haar lange donkerbruine haren, die in de zomer iets lichter kleurden door toedoen van de zon, had ze de dag ervoor ingevlochten om zo de meeste klitten te voorkomen. Nadat ze met een soepele sprong uit haar bed gestapt was, haalde ze deze eruit en grabbelde ze in haar kast naar een borstel om haar haren volledig te ontzien van ‘warrigheden’. Neuriënd kleedde ze zichzelf aan, waarna ze de wenteltrap afliep, naar beneden om zo de leerlingenkamer te mogen binnentreden.
Het was nog erg vroeg en de ruimte was leeg en een nieuwe glimlach krulde haar lippen. Heerlijk was het om even te kunnen genieten van de stilte. De beste stoelen waren nu nog beschikbaar wat ertoe leidde dat ze daar –uiteraard- gebruik van maakte. Met een zacht ‘plof-geluidje’ ging ze zitten op een ontspannen manier. Voor nu was het nog geen tijd om te gaan ontbijten. Daar was over drie kwartier ook nog genoeg tijd voor.