Bow, bow for it. Bóów!

Haar blauwzwart getinte ogen gleden over de duisternis dat heersde op deze donkere nacht. Een klein en gesmoord glimlachje stond rond haar lippen, ter vermaking van de plannen die ze vanavond ging uitvoeren. Het schemerde heel erg en bij elke stap die ze zette leek de lucht wel tot de zwarte duisternis te kleuren. Eigelijk mocht ze allang niet meer buiten zijn, maar dit móest. Dit was iets noodzakelijks. Ze moest haar krachten en vertrouwen laten weten aan hen die het nodig hadden en op dit moment was er één persoon aan wie ze dit wilde bewijzen. Ze moest een paar geheimzinnige dingen doen, maar dat maakte op dit moment niet uit want buiten de rare wezens in het bos waren er geen leerlingen en leraren van Zweinstein meer te vinden. Haar lange bijna zwartgekleurde haren deinsden achter haar lichaam. De onzichtbaarheids mantel die ze had geërft van haar ouders zat over haar hoofd getrokken waardoor de personen haar niet konden zien en alleen maar konden horen. Ze praatte niet en hoogstens waren wat sompige voetstappen te horen van haar hakken die wegzakten in de aarde. Het bos waar ze tegen aan keek en waar ze naar heen aan het lopen was was al helemaal voorzien van duister en vergeleken de kleur van de lucht was het er niks bij. Héérlijk vond ze het, de kleur van duisternis en dood. Ze leefde er zelfs voor. De meesten zaten liever veilig bij hun vertrouwde omgevingen, maar zij was juist een persoon die alles wat ze deed op een duistere en valse manier uitvoerde. Iets waarom ze bekend stond. Ze was bij het bos beland en nadat ze had besloten dat niemand haar hier kon zien gooide ze de onzichtbaarheids mantel van haar hoofd af. De kleur van haar ogen staken af tegen al het donkere en ze legde haar onzichtbaarheids mantel neer onder de stronken van een grote boom, die ze zou herkennen als ze terugkwam. Ze klemde haar hand om haar toverstok terwijl ze op haar knieën in het natte gras ging zitten om haar eerste geheimzinnige taak uit te voeren. Ze pakte haar toverstok uit haar hand, keek nog even achterom en nadat ze niemand had gezien sprak ze de toverspreuk uit waardoor een onzichtbaar iets een gat in de aarde werd gegraven. Een vals grinnikje verliet haar keelgat terwijl ze naar de opensplijtende aarde keek die haar het eerste voorwerp ging bezorgen.

[Samen met Eylin]

Een paar bruine ogen staarde doelloos naar het plafon. Het paar ogen behoorde toe aan Eylin, en die kon niet slapen. Ze had van alles geprobeerd, van schaapjes tellen tot melk met honig tot alle andere manieren die een mens maar kon bedenken, maar niets had geholpen. Ze slaakt een zucht, en stapte maar gewoon uit bed. Ze ging naar het kleine raampje aan de zijkant van de kamer toe, en staarde naar buiten. Alleen zag ze in plaats van het verboden bos en een stukje van het grote meer nog iets anders. Er liep iemand in de richting van het verboden bos! Dat kon niet goed zijn. Eylin twijfelde of ze er achter aan moest gaan. Misschien was het wel iemand die in de problemen zat! Maar het was al lang na de avondklok, en je mocht niet meer buiten zijn. Daar kwam ook nog bij dat het het verboden bos was, en dat het dus verboden was om er te komen. Maar misschien zat die persoon buiten echt in de problemen. Dan was het toch haar taak als medeleerling om diegene hulp aan te bieden? Ze keek nog een keer naar buiten, naar de plek waar de persoon had gelopen, maar er was niemand meer te zien. Ze was waarschijnlijk toch nog moe genoeg geweest om zich dingen in te beelden. De persoon had er ook al wat vreemd uit gezien, aangezien het leek alsof die een staart had.

Toch was haar nieuwsgierigheid gewekt, en ze kon toch niet meer slapen dus was een wandeling misschien wel juist goed voor haar dus trok ze snel wat kleren aan. Het was dan wel niet heel erg koud, maar een nachtjapon was toch net iets te luchtig voor dit weer. Toen ze de perfecte outfit had gevonden, liep ze de slaapkamer uit in een zwarte spijkerbroek, een zwart t- shirt en zwarte gympen. Mocht iemand naar buiten kijken, viel ze te minste minder op dan haar verbeelding met een staart. Zachtjes liep ze naar de deur en sloot die zo stil mogelijk. Ze wilde niemand anders wakker maken.

Toen ze eindelijk na en voor haar lange tocht buiten was gekomen liep ze in dezelfde richting als haar denkbeeldige staart heen was gelopen. Misschien was het wel één of andere teken geweest. Behoedzaam liep ze over het gras. Ze hoorde alleen haar eigen zompige voetstappen. Eylin wist dat ze hier niet hoorde te zijn, ze voelde het gewoon, maar iets zei haar dat ze verder moest lopen. Ze had inmiddels al de rand van het verboden bos bereikt, en hoorde iets verderop een valse grinnik. Eylin verstijfde volledig. Er was iemand in het verboden bos! Wat deed diegene daar in vredesnaam?! Haar nieuwsgierigheid won het van haar angst, en ze sloop zo stil als ze kon het bos in.

Na een niet heel lange tijd, zag ze iemand op haar knieën, want je kon wel zien dat het een meisje was, zitten. Eylin voelde een rare kriebel in haar buik, ze was nerveus en bang tegelijk. Bang voor de persoon die daar zat, voor een stuk aarde waar een gat in werd gekauwd door iets onzichtbaars, en nerveus voor wat ze nu zou doen. Langzaam pakte ze haar toverstok uit haar achterzak, en richtte die op de persoon voor haar. “Wie ben je en wat doe je hier?” Zei ze, dapperder dan ze zich voelde. Ze hield haar stok stevig vast, omdat dat het enige was waar ze zich nu nog aan vast kon houden. Het zou nogal stom staan als ze aan haar shirt zou gaan zitten frunniken. Vastberaden keek ze Naar de rug van de persoon voor haar, wachttent op het moment waarop die zich om zou draaien om haar hopelijk antwoord te geven.

{ De persoon die ze ziet is dus gewoon haar verbeelding die een beetje op hol slaat, dat in Avery niet (A) Dit was de enige reden die ik kon verzinnen waarom Eylin naar het verboden bos zou gaan...}

De wind gierde langs haar lichaam heen en deed haar haren irriterend in haar gezicht vliegen. Ze zuchtte geërgerd terwijl ze de plukjes haar achter haar oren schoof. Op dit soort momenten was het nog wel eens handig kort haar te hebben, maar ze liet voor geen goud haar lange en mooie lokken afknippen. Whatever, ze moest nu niet denken over haar maar denken aan het belangrijke waar ze mee bezig was. Het ging slagen, want er was niemand die haar op dit moment in de weg kon lopen. Nog steeds stond er een zelf ingetogen lachje op haar gezicht en haar ogen sprankelden van plezier. Een kleine giechel verliet haar mond omdat dit het moment was waarbij ze later door hem gewaardeerd ging worden. Iets waardoor hij trots op haar kon zijn. Nogmaals keek ze even achterom terwijl ze haar ogen tot twee spleetjes vernauwde, en toen ze ook voor deze keer niemand in het oog had draaide ze zich tevreden weer om. Het gat werd dieper en dieper, en na nog enkele secondes gewacht te hebben zag ze de inhoud van de aarde glinsteren. Ze herkende het meteen, het was hem. Ze liet haar hand in het diepe gat glijden en greep het koude, natte en glimmende ding vast en trok het weer mee naar boven. Met een blik vol ontzag staarde ze naar het voorwerp in haar hand en bewonderend liet ze hem door haar hand glijden. Het was gelukt, ze had hem. Nu was het tijd voor het volgende, iets waarvoor ze ver het bos in moest. Avery had het kettinkje in haar hand stevig beet zodat hij niet zou vallen en niet gedeerd zou raken. Met haar andere hand pakte ze de toverstok beet die op de grond lag en tot haar behoorde, en na een simpele zwier van haar stok en de bijhorende woorden was het gat weer dicht. Op dat moment hoorde ze buiten de wind om ook ander gesuis achter haar. Net toen ze zich om wilde draaien klonk er een stem. “Wie ben je en wat doe je hier?” Voordat ze zich omdraaide klemde ze de stok wat beter in haar handen en liet ze het kettinkje gesloten in haar hand liggen zodat hij voor het meisje niet te zien was. Ze draaide zich om, met haar stok ook op haar gericht, waarvan ze al snel zag dat die ze die van haar ook in de aanslag had. "Wie ik ben gaat je niks aan, net zoals waarom ik hier ben." zei ze op een sissend toontje terwijl ze wat bijdehand haar wenkbrauw optrok. Haar ogen waren nog steeds wat vernauwd tot twee sluwe spleetjes, waar haar felblauwe pupillen nog steeds door te zien waren. Haar blik stond nauwkeurig oplettend en fel op het meisje gericht terwijl ze opstand en haar ondertussen streng in de gaten hield. "En, waarom heb jij besloten mijn rust hier te verstoren?" vroeg ze toen, met een stem die bijna emotieloos was. Ze grinnikte even in haarzelf, ze was een Ravenklauw.

Eylins knokkels waren wit geworden, zo stevig hield ze haar stok vast. Ze was bang dat als ze niet zoveel kracht zette, haar hand zou gaan trillen, en dat wilde ze niet, want dan zou ze laten merken dat ze bang was, en dat was wel het laatste waar ze op dit moment zin in had. Het andere meisje stond op en draaide zich om naar haar. Ook zij had haar toverstok gericht op de persoon tegenover haar. . "Wie ik ben gaat je niks aan, net zoals waarom ik hier ben." Zei ze sissend. Het meisje was duidelijk een Zwad, aangezien de meeste leerlingen van andere afdelingen niet sisten of s’nachts naar het verboden bos gingen. Fel keek het meisje tegenover haar Eylin aan. Eylin keek net zo terug, alleen dan met haar ogen open. "En, waarom heb jij besloten mijn rust hier te verstoren?" Vroeg het meisje toen aan haar. “Nou, ik kon niet slapen en dacht dat ik wat zag en toen…” Eylins mond klapte dicht. “Waarom vertel ik dit aan jou! Het maakt niet uit wat ik hier te zoeken heb! Ik doe nog niets wat verboden is! Ik graaf geen gat in de grond en gooi hem vervolgens weer dicht! Dus jij bent mij een verklaring verschuldigd, niet andersom!” Het was niet waar dat Eylin niets deed wat tegen de regels was. Ze had nu al twee regels verbroken. Die over de avondklok en die over het niet betreden va het verboden bos. Maar zij was niet de enige die die regels had gebroken. “Dus, ga je het me nog vertellen?” In haar hoofd bedacht ze spreuken die nog wel eens van pas konden komen mocht de Zwad in de verleiding komen haar aan te vallen. Protego, avis, ook al zou die niet heel erg nuttig zijn, Cunfudo. Ze kon er nog heel wat bedenken,waaronder een paar compleet nutteloze, dus weerloos zou ze niet zijn, mocht de zwad besluiten haar aan te vallen. Zelf zou ze nooit een aanval beginnen. Ze vond het dan wel geweldig om te duelleren, maar Eylin zou nooit of te nimmer zelf een gevecht uitlokken, hoogstens zou ze wat brutaal reageren, maar dan was het aan de persoon waartegen ze dat deed om te bepalen of hij of zij haar zou aanvallen of niet. Eylin had zo’n vermoeden dat de zwad voor de eerste optie zou gaan. Ze hield haar stok nog steviger vast en bedacht nog meer aanvallende en verdedigende spreuken, hopend de zwad zich bedacht, en haar niet zou aanvallen. Maar dat stond gelijk aan hopen op regen in Afrika in het droogte seizoen.

De lucht was ondertussen vervuld met zwarte tinten en geen enkele lichtere kleur dat het felle en heftige zwart was hetgene dat het luchtdek bedekte. Nog steeds staarde ze zonder enige emotie - behalve haar wantrouwende ogen tot spleetjes geknepen ogen - te tonen richting het onbekende en zogenaamd brave meisje. Een tweede geërgerde zucht verliet haar keelgat terwijl haar toverstok stevig in haar hand geklemt zat. Het meisje begon haar te immiteren en met een wat rare blik staarde ze haar aan. Een kort en sluw gegiechel verliet haar mond toen ze de blik zag waarmee ze haar zogenaamd moest doorgronden. Há, how funny!
“Nou, ik kon niet slapen en dacht dat ik wat zag en toen… Waarom vertel ik dit aan jou! Het maakt niet uit wat ik hier te zoeken heb! Ik doe nog niets wat verboden is! Ik graaf geen gat in de grond en gooi hem vervolgens weer dicht! Dus jij bent mij een verklaring verschuldigd, niet andersom!” klonk haar stem, nadat ze voor een seconde pauze had genomen nog harder begon te praten. Ze trok haar wenkbrauw op terwijl ze naar de woorden van het meisje luisterde. Blabla. Blablabla. Bladiebla. Sorry hoor, het was misschien onbeleefd niet te luisteren, maar als ze nu zou luisteren en opgaan in haar woorden zou ze tranen met tuiten lachen. Ze was ook zo lachwekkend, dat arme wicht. "Meisje, meisje, meisje.. Doe rustig eens rustig aan. Begrijp je dan niet dat je dit niet eens wilt weten." zei ze liefjes, en ze schudde voor een kort moment haar hoofd. "En je krijgt het nooit te weten ook. Het gaat je niks aan, weg! Wegwezen hier." gromde ze richting haar en de klanken klonken sissend terwijl haar blik in vlammen stond. Als blikken konden doden.. Ze klemde als een soort automatische reactie de ketting in haar hand steviger vast waardoor de uitstekels pijnlijk in haar hand staken. Plotseling klonk er een gegrom, wat overduidelijk vanuit het bos kwam, en een grimas krulde haar mondhoeken iets minderwaardig omhoog. "Agh, je zorgt ervoor dat hij lang moet wachten.." zei ze met een quasi-zielig gezichtje. Doelend op het feit dat ze zou denken dat de wolf of wat voor een beest het ook was hetgene was waar ze heen ging, wat in feite niet zo was. En ook al dacht ze dit niet, boeiend. Ze had op dit moment geen zin in deze flauwekul. Ze moest verder en die trien moest een eindje oprotten. "Wég zeg ik je toch. Wég jij, anders ga ik dit tegen Bellatrix zeggen. En denk maar niet dat ik hier enige schuld van krijg. Want zij begrijpt mij, zij heeft tenminste hersens in haar hoofd zitten. Jij.. Jij bent hier alleen om anderen dwars te zitten met je zogenaamde uithangsbord voor goede daden. Voor de laatste keer, wég en laat me met rust!" Dit keer leken haar woorden nog valser uit haar mond te rollen terwijl ze de nietsnut afwachtend aankeek, wachtend totdat ze weg zou gaan. En anders.. Was ze totally.. De lul.

Dus die trien dacht dat ze haar gewoon kon negeren? Dan kon ze haar toch ook gewoon negeren. “Meisje, meisje, meisje.. Doe rustig eens rustig aan. Begrijp je dan niet dat je dit niet eens wilt weten." Klonk de stem van de zwad liefjes. “Het gaat je niks aan, weg! Wegwezen hier." Gromde ze in Eylins richting. Als die niet beter zou weten zou ze haast denken dat de zwad in een weerwolf was veranderd, maar dat was niet zo. Tenminste, dat dacht ze. Toen klonk er een angstaanjagend gegrom vanuit het bos. Eylin verstijfde van angst. Dàt was dus wel een echt weerwolf! Ze zat te twijfelen tussen haar staf gericht houden op de zwad, of op het wezen dat ze nog niet eens kon zien, en besloot toch maar voor de zwad te gaan. Misschien was de weerwolf niet van plan hun kant op te komen. "Agh, je zorgt ervoor dat hij lang moet wachten.." Deelde de zwad mee. Een vals lachje speelde om Eylins lippen. Als het echt een weerwolf was, en daar was ze vrij zeker van, zou hij nooit degene zijn die de zwad liet wachten. De kans was groter dat die grom gewoon toeval was geweest, maar Eylin deed net alsof ze niet doorhad dat ze zwad aan het liegen was, ook al kon ze ontzettend slecht acteren.

Zoals Eylin eerder al had bedacht, besteedde ze weinig aandacht aan de woorden van de zwad. Als zij naar Bellatrix zou gaan, zou zij naar elke andere willekeurige leraar gaan, zeker weten dat die haar wel straf zouden geven. Met een ongeïnteresseerde blik keek ze naar het meisje tegenover haar. “Klaar?” Vroeg ze droog. “Het lijkt wel alsof ik in een kerk zit. Zelfs m’n moeder kan nog niet zó preken.” Oké, ze was klaar met haar commentaar. Als het ging om gemene uitspraken zou Zwadderich toch wel winnen van Ravenklauw. “En ik ben geen uithangbord voor goede daden.” Ze keek het meisje arrogant aan. “En ik mag zelf wel bepalen waar ik ben en waar ik niet ben, en op dit moment bepaal ik dat ik hier ben, en dat jij mij gaat vertellen wat je in vredesnaam aan het doen bent!” Zei ze betweterig tegen de idiote trien. Ze was blij dat de zwad geen gedachtes kon lezen, want ze had het zeker niet leuk gevonden dat Eylin haar een idiote trien noemde. Ze wees priemend met haar stok in trien haar richting. “En als je het niet verteld ken ik wel een paar leuke spreuken!” Voor mij dan, want voor jou zijn ze niet erg prettig. Voegde ze er in stilte aan toe.

Nog steeds kon ze een geniepig lachje rond haar lippen niet inhouden, aangezien het gewoon geweldig vermakelijk was hoe het meisje zich opstelde. Ze deed net alsof het intimiderend was, door zo te kijken en haar "Joh, houdt lekker je bek en rot op" probeerde te imiteren. Sorry hoor, maar het zag er belachelijk lachwekkend uit. Een grinnik verliet haar mond die wel intimiderend klonk in tegenstelling van het meisje haar blik toen ze zo te zien kennelijk verstijfde van de angst. Ghehe. Haar haren werden meegeblazen door het sterke windje en het was dan ook aardig koud, iets wat ze haar plannen niet in de war liet schoppen, natuurlijk. Nog steeds staarde ze droogjes en dan ook zonder eigenlijk enige emotie te tonen richting het meisje, al wachtend op een van haar opvolgende uitbarstingen die redelijk humoristisch waren. Een opgewekt 'glimlachje' liet haar ene mondhoek ietsjes omhoog krullen en haar witte tanden blonken in het lichtgevende maanlicht. Adrenaline gierde door haar lichaam aangezien het vanacht toch nog best een dappere daad ging wezen, maar iets waar ze later ook zeker, heel zeker ontzettend trots op kon zijn. Iets waardoor ze geliefd zou worden door Hem en haar uiterste vertrouwen helemaal in zich op zou nemen. Hij zou ervoor zorgen dat ze het beste van het beste kreeg, als een dooddoener. Dat was iets wat ze altijd zou blijven, en ze was hier om de nog onhergerezen zijn vertrouwen te winnen en te helpen. Iets waar ze geen ophouding van een stomme zogenaamde dappere Ravenklauw bij wou hebben.
"Ah, preken meid? Sorry hoor, maar dit is gewoon het intimideren van jou belachelijke woorden. Die me aan het lachen maken." sprak ze zoetjes en kalm tegen het meisje terwijl haar ogen boekdelen spraken van irritatie. Ze staarde haar uitdrukkingloos aan terwijl ze haar vervolgende en nutteloze worden uitsprak. Iets waardoor ze geërgerd geeuwde. "Ach gosh, meid, kom op. Je weet zelf wel dat ik ook nogal wat van spreukjes af weet, dus je blijft met je tengels van mij af. Ga gewoon weg, en bemoei je niet met mijn uiterst belangrijke zaken, wil je?" vroeg ze terwijl er een sarcastische glimlach vanaf ging en ze rolde even met haar ogen. Dear, wat wilde ze nou? Dat ze bang werd ofzo? Houdt toch op.

“Ach gosh, meid, kom op. Je weet zelf wel dat ik ook nogal wat van spreukjes af weet, dus je blijft met je tengels van mij af. Ga gewoon weg, en bemoei je niet met mijn uiterst belangrijke zaken, wil je?” Eylin trok haar wenkbrauwen op. Uiterst belangrijke zaken? Als die uiterst belangrijke zaken in het Verboden bos waren, kon dat niet heel erg veel goeds betekenen. Des te meer reden om tut van haar bezigheid af te houden. Ze dacht aan haar voornemen om nooit iemand aan te vallen. Maar wat nou als diegene iets slechts van plan was in, laten we zeggen, het verboden bos? Zou ze daarvoor een uitzondering maken? Ze wist het antwoord al wel. Ja. Vooral als die persoon een Zwad was. Niet dat Eylin een hekel had aan alle Zwadjes, gewoon aan het grootste deel. Ze had haar toverstok nog steeds op tut gericht, en probeerde een spreuk te verzinnen die ze niet hoefde uit te spreken. Toen schoot haar er opeens één te binnen. Ze wist niet zeker of het echt heel erg effectief zou zijn, maar het was beter dan de Zwad gewoon haar gang laten gaan. Zou ze ook door kunnen gaan met wat ze al plan was als ze op de kop hing? Vast niet. Zo stond Eylin een klein poosje met zichzelf te discussiëren. Uiteindelijk had ze zichzelf ervan overtuigd dat de zwad aanvallen het enige juiste zou zijn wat ze zou kunnen doen in deze situatie, zolang ze haar maar van haar werk afhield, wat dat ook was. Levicorpus dacht ze in stilte. Goddank dat het een non-verbale spreuk was, anders kon tut zich ook nog gaan verdedigen. Nu zou ze dat ook wel kunnen, maar daarvoor moest ze wel door hebben dat Eylin een spreuk op haar had afgevuurd, wat niet geheel onmogelijk was. Eylin had zich niet bewogen en haar gezichtsuitdrukking was niets veranderd, dus moest tut slim zijn om door de hebben dat er een spreuk op haar werd afgevuurd. En tut zag er niet slim uit, vond Eylin.