Building a house of cards..

''Whahaha, dat was grappig!'' Zei ze, terwijl ze een traantje wegpinkte en Derek vervolgens weer serieus aan probeerde te kijken, maar een goede pokerface had ze daarvoor niet. Meteen schoten haar mondhoeken weer omhoog en kon ze het haast niet onderdrukken om haar witte tanden te showen. ''Oke, nu even serieus. Laten we een kaartenhuis bouwen. Ik vind het zielig voor je hoe je mij steeds moet zien juichen omdat ik voor de zoveelste keer knalpoker van je win.'' Zei ze met een onschuldige-bedoelende blik op haar gezicht, maar tegelijkertijd stond er dan ook een scheve grijns op haar gezicht. Terwijl ze dan ook in een kleermakerszit op het droge gras zat, schudde ze de kaarten. Al had ze stiekem geen idee waarom, ze hoefden toch niet geschud te worden voor als je een kaartenhuis ging bouwen. Het kwam gewoon vanzelf, dat ze zo naar Derek staarde. Eigenlijk wist ze niet eens waarom, hij was leuk. Gewoon leuk, als vriend, en er hing een relaxte sfeer over hem heen, waardoor hij haar juist aantrok. Daarbij was een kei in grapjes maken, een goede eigenschap.
Ze schudde haar hoofd en legde de stapel -wat er nog van over gebleven was dan- kaarten voor haar neer, waarna ze met haar handen haar benen nog wat dichter tegen zich aandrukte. Carmen wist dat ze best wel lenig was, waardoor haar voeten zich dan ook om haar middel heen klemden. Even keek ze om zich heen, er stond nauwelijks wind en de zon scheen. Het was nogal rustig op het grasveldje, waarschijnlijk waren sommigen nog in bed, waren er sommige leerlingen druk bezig met leren -waar ze de meeste leerlingen van Griffoendor dan nog wel voor aan zag, Zwadderich daarentegen wel een stuk minder- of trainden ze op het Zwerkbalveld. De roodharige meid richtte haar aandacht weer op Derek en gaapte luid, waarbij ze haar armen in de lucht gooide en overdreven zich uitrekte. Het was nog vroeg, dat wist ze. Maar niet té vroeg om je bed al uit te zijn, vooral niet voor haar. Ze hield van de ochtend, van de hele dag eigenlijk, ze was niet zo'n lange slaper. Vooral een lichte slaper, zo'n type.
Haar blik ging van de kaarten richting het kasteel, waar ze een donkere schaduw zag achter het raam in het lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Bellatrix Lestrange, welgenoemd. Derek zou haar niet kunnen zien, omdat hij natuurlijk omgedraaid zat met zijn rug naar haar toe, maar zij kon haar perfect zien. De vrouw keek uit over het grasveld, richting het Verboden Bos. Wat zou er rondspoken in haar gedachten? Ze had geen idee, maar het zou zeker niet veel goeds wezen. Carmen kneep haar ogen ietsje dichter, om haar wat beter te kunnen zien. Maar zodra Bellatrix richting haar keek, was ze ook voor ze het wist alweer verdwenen van het raam vandaan.
Carmen zuchtte. ''Hoe heb jij vannacht geslapen? Ik droomde nogal.. Ik heb een rare droom gehad, laat ik het zo zeggen.'' Zei ze met een lichte glimlach, die vele dingen kon uitspreken. Haar blik kon altijd vele betekenissen hebben, dat was juist zo raar aan haar. Het had Carmen dan ook verbaasd toen ze in het eerste jaar door de Sorteerhoed in Griffoendor geplaatst werd. Gemengde gevoelens waren op dat moment in haar lichaam aanwezig. Ze kon juichen, maar tegelijkertijd vroeg ze zichzelf dan ook af waarom ze daar was geplaatst, Huffelpuh was meer voor de dromers zoals zij er ook één van was. Kwam het door haar moed? Door haar veelsprekende blik? Door haar.. Door haar.. rode haren? Ze wist het niet, en stiekem wou ze het ook niet eens meer weten, ze was blij dat ze in die afdeling zat. Alles beter dan die arrogante leerlingen van Zwadderich. En bovendien had ze anders nooit Derek ontmoet, al zat hij een jaar hoger dan haar. Ze keek weer naar hem toe, gaf hem een knipoog, kwam toen uit haar kleermakerszit en kwam wat naar voren gekropen, om hem zo te kunnen helpen. De neiging om te blazen was groot, en bij de gedachte zelf al schoot ze al bijna in de lach, maar ze wist het plagende gevoel te onderdrukken en keek hem daarom maar enkel met een brede grijns aan.

[Me&Derek]

Eens te meer had de jongen verloren met een spelletje knalpoker. Iets was hem niet boeide. Er was namelijk een gezegde dat luidde: geen geluk in het spel, is geluk in de liefde. Ja vast. De jongen moest al lachen bij de gedachte alleen, hij een vriendin? Nee, niets voor hem. Of misschien ergens wel, maar was dat gewoon nog niett doorgedrongen zijn hoofd. Met een grimas keek hij Carmen aan, ah Carmen, het meisje dat hij drie jaar geleden voor het eerst had aangesproken toen ze bij Griffoendor werd ingedeeld door de sorteerhoed. Al leek het meisje toen verbaasd geweest te zijn dat ze bij het rood gele huis kwam. Hij had haar al gade geslagen vanaf hij de trein was afgestapt stiekem, drie jaar terug. Het rode haar viel op, zeker als je geen Wemel was. Er was gewoon iets aan haar wat hij toen in het begin al leuk had gevonden, en kijk nu, drie jaar later waren ze uitgegroeid tot beste maatjes. Dat vond hij geen eens heel erg. Maar goed, genoeg gedachten opgehaald. Het meisje schudde de kaarten, waarop hij zijn wenkbrauw op trok. Zei ze nou net niet dat ze een kaartenhuisje gaan maken? Nou ja, het boeide niet echt. De twee bleven elkaar aankijken, alsof niets hen kon storen. Tot er plots een geeuw verscheen. Ja, nou het was vroeg, te vroeg voor hem. De jongen was een uitslaper al had hijgeen moeite met vroeger opstaan omwille van gewoon een uitje. Meestal was hij wel vroeg wakker en dan was het meestal om te gaan rennen langs het meer. Nog zoiets, sport was iets waarmee hij in Wolverhampton was opgegroeid, dankzij zijn vader wellicht omdat die vroeger speelde bij het plaatselijke voetbal of in Britse term soccer team van het gebied.
Voor even keek hij langs haar aan, in de verte zag je het huisje van de reus Hagrid. Een plaats waar hij zo nu en dan ook wel eens zat, gewoon omdat Hagrid goed gezelschap was. De grote vriendelijke reus was bezig in zijn pompoentuintje, alhoewel tuintje? Kort krabde hij over zijn wang heen en richtte zijn blik vervolgens op de stapel kaarten die tussen hen twee lag. Een kaartenhuis bouwen met ontploffende kaarten? Hoe slim was dat wel niet van hen? Eigenlijk gewoon geniaal, want ze zoude een vrij grote explosie creëren, alleszins toch groter dan zo een kaartje normaa kon aanrichten. Want als er een ontplofte exlodeerde de rest ook wel waarschijnlijk. Ja, dit werd geweldig. Toen er een zucht weerklonk richtte hij zijn blik weer op het meisje voor hem met de rode haren, en de ogen die soms zo veel konden zeggen maar soms ook hem het zwijgen konden opleggen door hem enkel maar aan te staren. Haar vraag deed hem even na denken. Hoe hij had geslapen? 'Wel, het enigste van mijn droom wat ik me nog herinner was dat ik me helemaal alleen in de duisternis bevond en dat ik toen een groene flits zag en toen viel ik morsdood neer. Best wel raar.' Kwam de jongen tot de conclusie. Hij had geprobeerd zich meer van de droom te gerinneren maar het was hem dus niet gelukt. 'Maar overwat droomde je dan?' Vroeg hij nieuwschierig aan haar waarna hij weer zo'n typisch jongensachtige grijns opzette die bij de meeste jongens niet veel goeds voorspelde, al was dat bij hem meestall ook niet anders. Maar zodra hij bij Carmen was, was die grijns gewoon een van de zovele verschillende lachen die hij had bij haar. Heel droogjes nam hij de eerste twee kaarten van het stapeltje af en plaatste die in een driehoek tegen elkaar en zette die zo heel droog neer in het gras, en ze bleven staan tot zijn verbazing. Toen ze naar voren kwam neep hij zijn ogen toe tot spleetjes. 'Waag het maar niet om te blazen of ik beheks je met een kietelspreuk darling.' Sprak de jongen waarschuwend tegen haar waarna zijn mondhoeken omhoog krulden.

Aandachtig luisterde ze naar zijn kant over hoe hij vannacht had gedroomd. Hmm, ook al zo'n aparte droom als zij had gehad. Maar die van haar was anders geweest, maar veel week het er niet af. Het had bijna hetzelfde onderwerp; de dood. Ze vroeg zich af of ze het Derek wel kon vertellen, niet perse het willen maar over de privacy. Dit was nou niet hét gebied waarvan je alles in alle rust en privé van alles kon vertellen aan iemand. Nee, hier kon iedereen je horen. Vanaf het Verboden bos tot aan het Zwerkbalveld. Ze keek weer naar Derek en luisterde naar zijn opmerking, een grappige. ''Ha-ha! Dat durf je toch niet! Maar nu je het er over hebt...'' Het laatste zinnetje fluisterde ze en blies daarna opzettelijk dan ook de kaarten om. ''Als je het doet, moet je het wel goed doen.'' Dat bedoelde ze dan over de kaarten, niet over de kietelspreuk. Gelukkig ontploften ze niet op het gras, de twee kaarten die waren omgevallen, al maakte het niet super veel uit. ''Wingardium leviosa.'' Riep ze terwijl ze haar toverstok op een tafeltje richtte die ietsje verderop, ongebruikt, op het grasveld stond met een aantal papieren die erop lagen met wat schetsen. Ach, degene die het geschetst zou hebben zou het waarschijnlijk toch niet terug willen, en als het wel zo was dan kon die het altijd hier nog terugvinden.
Toen het bijzettafeltje tot stilstand kwam voor haar neus op het gras, recht en wel, liet ze haar toverstok weer zakken en keek Derek met een schijnheilige blik aan, waarop ze op een plagerige manier een ''Ha!'' uit bracht. ''Take two.'' Ze pakte de twee kaarten, die ze net expres omgeblazen had voor Derek zijn ogen, op en plaatste die simpelweg tegen elkaar aan zonder enige water of lijm te gebruiken. Hierna pakte ze er nog twee en zette die er naast, die trouwens al wat moeilijk tegen elkaar aan te krijgen waren. Gelukkig voor hun stond er nauwelijks een briesje wind dus konden ze makkelijk een kaartenhuis bouwen. Al moest ze toegeven, het was niet zo makkelijk als het leek en al helemaal niet buiten op een bijzettafeltje die nog wel eens onstabiel kon staan vanwege het gras wat onder de pootjes platgedrukt werd.
''Maar waar ik over droomde?'' Herhaalde ze, terwijl ze in concentratie een kaart op het eerste driehoekje probeerde te leggen en vervolgens op de tweede, maar nog niet eens te spreken over de andere twee inmiddels opgezette kaarten driehoekjes. ''Ehhm. Je weet toch nog wel dat we in het kantoor moesten komen van mevrouw Lestrange? Nou, ik stond in m'n eentje in dat lokaal, het was 's nachts en het onweerde by the way verschrikkelijk hard. Na enkele minuten werd ik naar binnen geroepen en moest ik gaan zitten, terwijl zij niet eens naar me gekeken had wanneer ze iets met haar puntige, zwarte veer op een stuk perkament aan het schrijven was. Vervolgens vloog de deur achter me vanzelf dicht, waardoor ik schrok en me omdraaide. Toen voelde ik een zwaar gehijg in m'n hals en vielen er enkele zwarte, krullerige plukken haar tegen m'n gezicht aan. Mevrouw Lestrange stond voor me en keek me met haar donkere ogen aan, terwijl ze haar toverstok tegen m'n hart gericht had en ze vervolgens dé dodelijke spreuk uitsprak.'' Zei ze, wat eindigde in een ijzige stilte volgens haar. Inmiddels had ze haar handen heel voorzichtig laten zakken en keek ze Derek een beetje met een hulpeloze houding aan. ''Het klinkt heel gek, maar toen ik rechtop in m'n bed wakker schoot, voelde ik daadwerkelijk ook steken bij mijn hart. Is... dat normaal?'' Vroeg ze een beetje twijfelend. Het kwam er op neer dat ze het vaker had gehad, die dromen, maar nog nooit die steken erbij. Of zou ze daarom juist dat gedroomd hebben, omdat ze toch ergens diep van binnen toch wel ontzettend bang was voor de lerares. Ja, Carmen was bang voor de lerares Verweer tegen Zwarte Kunsten. Niet schijterig bang, maar wel waardoor ze even moest slikken, al toonde ze het niet. Ze herinnerde zich die afschuwelijke tijd nog toen ze samen met Derek moest nablijven. Zij moest eerst in het kantoor komen. De iPod die ze van haar gewone dreuzelvriend had gehad in de zomervakantie, daarvoor werd ze ondervraagd waar het apparaat vandaan kwam, terwijl ze vast tegen de muur aan stond doordat Bellatrix haar bij haar gewaad -bij haar hals- had gegrepen en toen had vastgezet, de lucht in. Niet heel hoog, maar wel een halve meter zodat ze de grond niet meer kon aanraken met haar voeten.
Carmen slikte even toen ze daaraan terugdacht, het was pijnlijk, maar ze probeerde het dan ook uit haar hoofd te zetten.
''Nou, kom op, help me met dat kaartenhuis. Of ben je bang dat je je vingers zal bezeren wanneer er een kaart zal ontploffen?! Schijtluis.'' Zei ze, toen ze haar gedachten wegstopte en ze weer met een vrolijke glimlach naar Derek keek en enthousiast verder ging met het kaartenhuis alsof er nooit iets vervelends gebeurd was geweest.

Derek trok zijn wenkbrauw op. Hm, die kaarten had ze niet moeten omver blazen. Want die kietelspreuk zou hij toch well gaan gebruiken. Een grimas verscheen op zijn gezicht. Al zou hij het nu nog niet doen maar pas later, had ze maar moesten luisteren naar wat hij zei tegen haar. Toen ze heel droogjes een tafel tussen hen in zette en weer begon met bouwen deed hij heel vrolijk mee. De jongen nam twee kaarten en plaatste die vervolgens ook weer in een driehoekje tegen elkaar, zo zette hij nog twee van die dingen om daarna aan de volgende lijn te beginnen. Hoewel hij toch eerst een paar kaarten vlak op de drie hoeken moest leggen gewoon omdat dat zo hoorde en er anders geen eerste verdieping op kon gezet worden. Al gauw genoeg had hij toch zijn kant mooi afgewerkt en begon hij weer aan de driehoekjes. Maar al snel genoeg begon Carmen te praten en legde hij de kaarten waar hij mee bezig was neer en plaatste zijn kin op zijn hand en luisterde nieuwschierig naar haar droom. Het begon met hun tripje naar Bellatrix haar kantoor, ugh stomme leerkracht ook. De jongen had toen hij zag wat ze met Carmen deed willen reageren maar op een of andere manier ukte hem dat dus niet en dat vond hij best wel naaiend. Al gauw luisterde hij weer verder naar haar woorden waarna hij even nadacht. Ook die dodelijke spreuk. Zouden ze per toevalgewoon ongeveer hetzelfde gedroomd hebben, of stak hier meer achter? De jongen had vaak rare dromen maar niet gelinkt met de dood, sinds hun akkefeitje met Bellatrix was dat veranderd, de jongen droomde toch die twee nachten erna al steeds iets wat in verband lag met de dood. 'Normaal? Nee, volgens mij is dat het niet. Maar sinds gisteren heb ik al van die rare dromen, en ik had ze nog nooit in mijn leven gehad. Ik weet van de andere jongens dat ik al twee keer schreeuwde in mijn slaap de afgelopen nachten. Maar ik onthoud altijd maar een stuk van de droom en dat is wanneer ik dood ga.' Sprak de jongen nadenkend waarna hij even achter zich keek naar het kasteel waar eindelijk wat meer leerlingen aan het verschijnen waren. Uiteindelijk schudde hij de gedachte weg en keek met een grijns naar Carmen toen die beweerde dat hij bang was voor die kaarten. Vastberaden schudde hij zijn hoofd en ging meteen weer verder. Tot nu toe ging het goed en was er nog niets ontploft maar hij wist dat dit toch elk moment weer zou kunnen gebeuren bij hem of bij haar, en ergens vond hijhet wel grappig dat ze hier gewoon over de kaarten in onwetenheid zaten. Kort wreef hij over zijn pols waarna hij haar droogjes aan keek. 'Denk je dat die dromen ons iets horen te vertellen of denk je dat het gewoon toeval is?' Vroeg de jongen vrij bewust van de vraag die hij zojuist aan haar stelde.

Op een of andere manier was ze niet zenuwachtig voor die kaarten, dat die elk moment kon ontploffen. Nee, ze was eerder een beetje afgeleid door het feit dat Derek en zij toch zo'n beetje over hetzelfde hadden gedroomd. En dat was niet zomaar een simpel onderwerp. Nee, eerder een behoorlijke gevoelige. Carmen haalde diep adem en blies daarna de lucht weer rustig uit door haar neus, om zichzelf te kalmeren en niet meer aan die nare dromen van tegenwoordig te denken. Geconcentreerd legde ze nog een kaart bovenop een driehoekje en zag ze dat het alweer tijd was voor de eerste verdieping. Even keek ze op naar Derek, in zijn bruine ogen, met haar donkergroene en verscheen er weer voor de zoveelste keer een flauwe grijns op haar gezicht. Maar veegde die gauw alweer weg, toen ze tegen zichzelf sprak dat ze op moest letten en niet weer een stomme fout moest begaan om per ongeluk deze keer de kaarten om te blazen met een iets te harde uitblazen van adem of per ongeluk één overeind staande kaart om te tikken met één van haar vingers. Nog voorzichtiger begon ze aan de eerste verdieping door aan haar kant een driehoekje op de allerlinkste liggende kaart neer te zetten, zonder enkel probleem. Maar nu kwam er een wat zwaarder geschut, de tweede moest er precies naast, tegen de rechtse kaart aan van het eerste driehoekje op de eerste verdieping, en dat was een stuk lastiger dan dat het leek. Ze pakte gauw twee kaarten van de stapel af en probeerde die voorzichtig -met haar inmiddels wat trillerige vingers van de spanning- naast de eerste driehoek neer te zetten. God, dit was lastig en de drang om ermee te stoppen was groot, maar wist dat ze dan eigenlijk zou overkomen als een soort van lafaard.
Gelukkig lukte het haar wel, toen ze haar tong inmiddels al uitstak in haar rechter mondhoek van de concentratie die ze had. En slaakte ze een zacht kreetje van blijdschap, waarna ze gauw haar mond hield om Derek niet uit zijn concentratie te halen en daarbij dat het kaartenhuis niet zo omvallen. Meteen kwam er een glimlach op haar gezicht te staan en keek ze heel eventjes toe hoe de jongen zijn best deed.
Een klein briesje kwam voorbij gewaaid, maar was geen gevaar voor het huis van kaarten wat ze bouwden. Carmen pakte weer twee kaarten en legde er één van op het eerste driehoekje, omdat ze te lui was om alvast een volgende neer te zetten, de laatste op de eerste verdieping. Het verbaasde dan ook nog dat het gelukt was om de eerste kaart erop te leggen, waardoor ze vervolgens gelijk de tweede probeerde en die ook haar zin gaf. Ze was blij dat dat gelukt was, maar stiekem had ze het zichzelf nu alleen nog maar moeilijker gemaakt. Nu de laatste driehoek er nog moest staan, was dat nog lastiger om dat een liggende kaart nu de ruimte al verkleinde.
Met een licht zuchtje pakte ze weer twee kaarten en probeerde dan ook een driehoekje te maken van de twee in de kleine ruimte die er nog was, omdat de laatste was die er nog moest staan. Na enkele seconden voelde ze de drang alleen maar groter worden om te stoppen, de hens gewoon om te blazen. Door die ondeugende gedachte grinnikte ze even, geluidloos en begonnen daardoor ook haar handen wat meer te shaken.
''Aargh, fack it!'' Schreeuwde ze uit, op een lacherige manier en trok haar handen voorzichtig terug, legde de kaarten terug op het stapeltje wat nog op het gras lag en blies vervolgens het kaartenhuis om. Ondertussen, dat ze in de lucht vlogen, ontploften alle kaarten tegelijk, wat een mooi effect gaf. Gauw gooide ze ook de andere kaarten erbij die net nog op het gras lagen, zodat er nog meer knalletjes ontstonden. Met glinsterende ogen keek ze ernaar en toen de laatste knal was geweest, stond Carmen meteen op om weg te kunnen rennen, want ze wíst dat Derek haar de kieteldood zou geven. Als een gek begon ze in het wilde weg te rennen en ook te gillen, alsof iemand haar hier zou kunnen horen. Tenminste, er waren geen andere kinderen op het grasveld en in school was het niet te horen, net zo goed als op het Zwerkbalveld of Verboden Bos.

Derek deed in uiterste concentratie verder, kaartenhuisjes bouwen was iets wat hij vroeger soms deed met zijn vader en soms alleen maar altijd faalde hij er we in om de aatste kaarten er op te zetten. Maar dan liet hij de magie zijn werk wel doen. Met zijn ogen samengeknepen tot spleetjes deed de jongen zo geconcentreerd verder aan zijn kant dat hij niet eens wat in het oog had toen Carmen twee kaarten neerlegde. Door haar plotse woorden trok hij zijn handen vliegensvlug weg en toen zag hij het kaartenhuisje in elkaar stuiken. Met een frons keek hij Carmen aan, maar werd al gauw afgeleid door het ontploffen van de kaarten wat hij best wel cool vond. En stiekem vond hij het gewoon best grappig aangezien hij zo ooit eens een grap had uitgehaald met zijn opa, al kon die er niet bepaald mee lachen maar goed. Meteen na de ontploffingen zag hij dat Carmen weg was gaan lopen en meteen volgde hij haar dan ook. De jongen had zich afgeduwd met zijn hand op de grond, was over de tafel heen gesprongen en toen begon het spelletje helemaal. Hij had niet echt zin om zijn toverstok te gebruiken dus hij deed het maar old fashion de kieteldood met de hand. Door dat de jongen zo vaak rende had hij een goede conditie opgebouwd en kon hij ook vrij snel lopen en daar was hij best wel blij om. Er zat nog een goeie twee drie meter tussen hen in waardoor hij nog wat extra zijn best deed en nog vooruit schoot. Geen idee naar waar ze aan het rennen waren maar veel boeide het hem ook niet. Uiteindelijk sloot zijn hand om haar pols en trok hij haar naar zich toe waardoor hij ook meteen afremde en toen begon hij er aan. De jongen plaatste zijn handen in haar zij en begon haar te kietelen. 'Ik zei het je toch.' Mompelde hij liefelijk in haar oor waardoor hij door het lichte tegengestribbel van haar de hele belangrijke beslissing maakte om haar gewoon zacht te laten zakken en zo verder te doen. 'Alles wat ik zeg doe ik hoor, en nee ik ga niet stoppen als je om genade roept.' Sprak hij op een duivelse maar toch speelse toon tegen het meisje waarna hij ongestoord verder ging. Boven hen hoorde hij plots bekand gekras, het was Kera, zijn arend. Het beestje dat het niet echt nodig vond om in zijn kooi te blijven. Een grimas was verschenen op zijn gezicht, wel bleef hij gewoon doorgaan met kietelen, desnoods tot hij erbij neer viel. Zijn haren lagen warrig, en enkele plukjes hingen voor zijn gezicht, waardoor de jongen meteen een wat kinderijke, schattige uitdrukking kreeg. Nog steeds vrij volwassen maar toch leek hij een paar jaar verjongd, buiten dan zijn grote. 'Dus, waarom blies je hem omver, dat was niet cool.' Bromde hij op een lieve manier naar haar.

Hard lachend rende ze maar vooruit, terwijl ze voelde dat haar benen alsmaar zwakker werden door het feit dat ze zo hard moest lachen en en haar armen hield ze al voor haar buik. Angst voor Derek had ze niet, maar voor de kieteldood praatte ze wel anders. Het was zo irritant om die te krijgen, bovendien bleef ze dan maar lachen en raakte je er ontzettend moe van.
Ze rende nu iets langzamer doordat ze voelde hoe haar benen het bijna begaven, en gaf ze zichzelf stiekem een beetje over, waardoor hij steeds dichterbij haar kwam en haar op een gegeven moment vast had bij haar pols. Er was duidelijk een scheve grijns op haar gezicht te zien en voordat ze met haar handen de zijne kon pakken, stonden zijn handen al in haar zij en probeerde ze met alle macht -terwijl ze bijna dubbel klapte van het lachen- zijn handen te stoppen, wat haast onmogelijk was doordat ze zich ontzettend slap voelde en hij daarentegen op dit moment veel sterker was dan haar. ''Neeee! Stop! Ik vind je... Ik vind je.. NIET LIEF!'' Krijste ze uit van het lachen, daarbij ook wat gehijg tussendoor. Uiteindelijk liet ze zichzelf, omdat ze geen andere manier wist, maar achterover zachtjes op de grond vallen, en pakte ze nog gauw met haar rechterhand Derek zijn linkerhand, zodat hij meegesleurd zou worden op het gras. Die vrolijke glimlach was niet meer van haar gezicht af te slaan, zo verschrikkelijk erg moest ze lachen. Bijna voelde ze hoe ze naar de wc moest, maar wist het nog te onderdrukken.
Boven haar was een krassend geluid te horen, waardoor ze opkeek naar de lucht en zag dat er een Arend rondvloog. Derek zijn Arend, om precies te zijn. Hmm, zou die een pakketje bij zich hebben? Of was het maar gewoon schijn, doordat haar ogen nogal waterig waren geworden van het lachen. Er liepen een aantal tranen uit, waarna ze zich naar Derek omdraaide en op haar zij ging liggen en met haar mond bij zijn rechteroor ging liggen. ''STOP NOU! IK HAAAT JEE!'' Gilde ze in zijn oren, met enorm veel plezier erdoorheen. ''ASTJEBLIEFT!'' Smeekte ze vervolgens maar, wat ze niet vaak deed, in hoop dat hij zou stoppen. Ze wist dat het niets zou helpen, maar toch begon ze het woord te krijsen. ''GENADE! IK HEB GENADE!'' Hierna begon ze flink te hijgen van de kieteldood en had ze niet eens de kracht meer om haar toverstok te pakken om hem voor een moment even te kunnen stoppen.

Derek stak zijn tong uit naar haar toen ze zei dat ze hem niet lief meer vond. Nou, dat was toch een leugen. Zijn grijns werd alleen maar breder en breder toen hij haar hoorde lachen, dit was weer een typisch moment voor hem en Carmen. 'Nou, ik heb nooit gezegd dat ik lief was, met een vader die in Slytherin zat en een moeder in Gryffindor moet er toch wel iets slecht in me zitten hoor liefje.' Derek was veranderd in een kleine duivel slash grapjas, al was hij stiekem altijd zo. Al ging het meestal toch wel meer verstopt onder zijn liefheid die hij eigenlijk altijd had. Ook nu, maar nu was zijn duivelse kant boven gekomen. Haar ogen waren waterig geworden waardoor hij even op zijn onderllip beet, huilde ze nou? Al gauw kwam ze dichter naar hem toe en werd er plots hard gegild in zijn oor dat hij werd gehaat door haar. 'Liefje, dat doe je niet en dat weet je goed genoeg.' Sprak hij met een glimlachje tegen haar. Hoewel hij toch wat moe begon te worden besloot hij nog niet op te geven, nee daar voor was hij best wel te koppig. Derek zou wel ophouden zo meteen, want hij was stiekem toch meer uitgeput dan hij wou laten zien, dat uitgeput zijn ging dan vooral schuil achter zijn nog hyperactieve gekietel. Zonder er bewust van te zijn vervloog zijn tijd naar het eerste jaar hier op Zweinstein, alle dinge die hij toen voor het eerst deed waren geweldig. Al was stiekem alleen het zwerkbal hem bijgebleven en zijn gepest tegen de leerkrachten of de zwadderaars. Die tijd wad voor hem eigenlijk best wel grappig nu hij er aan terugdacht. Plots smeekte ze bijna om genade, iets wat hij haar nog nooit echt had zien doen, dit deed hem dan uiteindelijk ophouden hoewel de brede glimlach van de jongen toch bleef staan. 'Gaat het wel goed?' Vroeg hij plots aan haar. De vraag kwam geheel uit het niets, maar dat kwam merendeels door dat hij haar nog nooit echt had horen smeken. Derek liet zich naast haar in het gras vallen en keek naar zijn arend die weer terugvloog naar het kasteel. Achterzich hoorde hij wat gemompel, dat was duidelijk dus Hagrid. Dan zaten ze nu dus bijna bij zijn huisje en wat dichter tegen het verboden bos. Een plek waar hij nog eens naar toe wou in zijn tweede jaar moest hij er gedwongen heen met wat griffoendors door het feit dat ze straf hadden gehad. Op zich vond hij het niet erg want de reus had hen vergezeld, wat ze zochten kon hij zich niet meer voor geest halen maar het was belangrijk voor de tereinopzichter. 'Ben je ooit al eens in het bos geweest?' Vroeg hij met een grimas aan haar, ergens wou hij er wel met haar heen. Derek kende er zijn weg wel vrij goed door de vele nachtelijke uitjes, soms door straf maar meestal toch op vrijwillige basis. 'Zin om eens mee te gaan? Of ben je misschien bang voor de spinnen en al de rest die er zitten?' Sprak de jongen op een uitdagende toon tegen het meisje. Ergens wist hij wel dat ze mee zou gaan. Inmiddels kende hij haar wel hoed genoeg dat ze niet zo maar iets uit de weg zou gaan, en al helemaal niet als ze werd uitgedaagd door hem. Nieuwschierig draaide hij zijn hoofd naar haar waardoor hij zijn donkere ogen op haar kon richten om haar reactie te peilen. Zou ze mee gaan of was ze inderdaad te bang?
[Hoop dat ie een beetje lang is]

Tranen van het lachen stroomden over haar wangen, terwijl er nog steeds een brede glimlach op haar gezicht stond, die maar niet leek op te houden. Haar gejank om genade had blijkbaar toch geholpen, omdat hij meteen ophield, en er leek wel een verbaasde blik op zijn gezicht te staan, wat ze haast niet door haar waterige ogen heen zag. 'Gaat het wel goed?' Hoorde ze naast haar, waardoor ze haar hoofd opzij draaide en de jongen in zijn ogen aankeek -voor zover het haar lukte- en glimlachte. ''Natuurlijk wel.'' Vervolgens ging ze mee met zijn blik, waardoor ze haar hoofd weer opzij draaide en uitzicht had op het Verboden Bos. Een erg griezelige plek, als het aan haar lag, en bovendien was het nu nog overdag. 's Nachts zou het dan vast en zeker nog veel enger zijn, met de rare wezens die er leefden. Ergens voelde ze de vraag al aankomen van Derek of ze durfde om het Bos in gaan, om überhaupt al nagedacht te hebben over het feit dat hij zou vragen of ze mee zou gaan, het ergste. En voordat ze in lachen uit kon barsten, zodat hij het niet zou vragen, stelde hij de vraag als of ze ooit al eens in het Verboden Bos geweest was. Carmen schraapte haar keel en werkte zichzelf omhoog met haar armen, zodat ze nu op haar kont zat. Gauw streek ze haar haar nog wat plat, zodat dat niet zou gaan pluizen door het gras en de wind die af en toe voorbij waaide. ''Nee.'' Carmen was nog nooit eerder in het bos geweest. Eén keer had ze Bellatrix er naar toe zien gaan, 's avonds, en ze was dan ook ontzettend nieuwsgierig geweest naar wat ze daar ging doen, maar ze was geen waaghals geweest om in haar ééntje het bos in te gaan en daar vervolgens door wist zij veel wat aangevallen zou worden, of nog erger; de dood zou meemaken.
Carmen zuchtte lichtjes toen ze daar aan terug dacht en keek automatisch weer naar het lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten, maar Professor Lestrange verscheen niet meer terug achter het raam, waarschijnlijk omdat de roodharige meid haar gezien had, ofzoiets.
''Hahaha, je bent gek!'' Zei ze op een schijnheilige toon tegen hem, maar ergens stemde ze wel met hem in. Het was nu of nooit, toch? Er waren nauwelijks leerlingen rond hun heen, zo'n kans zouden ze hoogstwaarschijnlijk binnenkort niet wéér krijgen. En docenten waren ook nergens te bekennen, dat was een goed voordeel. Bovendien zou ze zo'n aanbod niet afslaan, ze was geen mietje of wat dan ook. Carmen deed alsof ze nadacht bij die opmerking over de spinnen en alle andere wezens die zich in het Verboden Bos bevonden, en keek dan ook de lucht in. Richting Derek zijn Arend, Kera, vloog nog steeds rondjes in de lucht, als een trouw beest bleef hij dan ook bij zijn eigenaar. ''Hmm, eigenlijk heb ik één ding waar ik bang voor ben. Dat je daar straks in een vampier zal veranderen en me zal bijten. Maar dan heb ik wel één voordeel, ik ben wel gebeten door een lekkerding. Grrrrrauw!'' Het laatste wat ze zei, was een sexy en zachte grom, eerder als verleiding en ze keek hem dan ook met onschuldige -maar tegelijkertijd glinsterende-, groene ogen aan. ''Come on, let's go. Mietje.'' Zei ze, terwijl ze het alweer uitgierde van het lachen en ondertussen op probeerde te staan, om haar lachbui proberend te onderdrukken, wat niet echt een makkelijke zet was voor haar. Langzaam strompelend kwam ze vooruit, met haar rechterarm tegen haar maag aangedrukt en ze liep een klein beetje voor over gebogen, om niet opnieuw die irritante maagsteken te krijgen en ze beter maar te vermijden.

Derek keek haar afwachtend aan tot hij een nee te horen kreeg. Hij trok een pruillip. 'Komop Car, je bent toch niet bang hé?' Sprak hij met een grijns tegen haar waarna hij zijn elleboog in het gras zette en met zijn hand zijn hoofd ondersteunde en zo op zijn zij lag nu. Nee, het verboden bos was niet echt iets waarvoor je bang moest zijn, het was een plek die best wel grappig was. Afgezien van de grote spinnen en alle andere beesten die er zaten. Maar toch was het een geweldige plek vond hij. En hij wou er graag eens naar toe met Carmen, ze waren beste maatjes dus ergens vond hij het ook wel gepast dat hij het vroeg. Alleen durfde ze dus niet, en dat zou hihj moeten gaan oplossen want anders zou het best nog wel een tijdje kunnen gaan duren voor hij weer eens in het bos was. Het was niet zo zeer de duisternis van de plek die hem aantrok maar gewoon het gevaar dat er daar op de loer lag. Toen ze een plotse opmerking plaatste grijnsde hij even maar verscheen er toch een blos op zijn wangen. De jongen veerde overeind en maakte een sissend geluid, zo eentje die je altijd hoorde bij vampieren. Derek krabde kort oer zijn wang en wandelde vervolgend tot naast haar en am heel droogjes haar hand vast. 'Hm, maar als ik je bijt, dan kunnen we samen voor eeuwig verder leven en blijven we jong.' Grijnsde hij speels naar haar waarna hij even zijn wenkbrauw optrok toen ze half voor over gebogen lie met haar arm om haar maag geslagen. Derek bleef heel opeens staan en glimlachte naar haar. Vervolgens bleef hij voor haar staan en en tilde haar vervolgens op en zette haar heel gemakkelijk op zijn rug. 'Zo, misschien is dat beter voor je?' Glimlachte hij liefjes terwijl de jongen vervolgens doorliep en al heel snel kwamen ze ook aan bij het huisje van Hagrid die even op keek naar hen en grijnsde. De donker krullende baard van de reus was iets wat kenmerkend was voor hem, iets wat eigenllijk ook niet raar toonde bij hem. Terwijl bij eender andere dreuzel het wel zo zou zijn. Kort keek hij naar enkele leerlingen die hen aan keken, maar dat kon hem stiekem niet echt boeien eigenllijk. Die weinige leerlingen wisten niet wat zij twee van plan waren en dat was maar goed op, hij had niet bepaald zin in dat er andere zich bij hen zouden gaan voegen.

Terwijl ze half wankelend over het grasveld liep, waarvan het gras tussen haar tenen kriebelde doordat ze teenslippers aanhad, hoorde ze Derek nog een geniale opmerking maken. ''Hmm hmm.'' Probeerde ze te neuriën, als reactie op zijn woorden, maar erg veel kwam er niet uit door haar onstopbare lachbui. Het lukte haar niet echt om ermee te stoppen, eenmaal begonnen dan niet meer op te houden. Al protesteerde haar maag er wel tegen om nogal pijnlijk te wezen, met enkele felle steken. Echt snel vooruit kwam ze niet, en voordat ze het ook maar doorhad merkte ze dat ze omhoog werd getild, welgezegd door Derek. ''Woow, what are you doing?!'' Wist ze uit te brengen, nog wel een beetje hakkelig en ze veegde haar rode haren uit haar gezicht die er inmiddels naar voren gaan hangen doordat zij nogal onhandig op Derek hing, met haar armen dan ook over zijn rug heen. Ze probeerde zich, ondanks dat de zwaartekracht daar anders over dacht, omhoog te werken door met haar handen op zijn schouders te steunen en ze nu een beetje evenwicht zocht met haar lichaam in de lucht. Haar haren vielen weer weg van haar gezicht, waardoor ze ze niet steeds voor haar gezicht weg hoefde te blazen en ze nu ook wat meer kon zien dan alleen rode plukken.
''Hell yeah!'' Riep ze toen ze haar armen spreidde en ze nu rechtop in Derek zijn armen dan hing, en zij zich met haar bovenlichaam in de lucht bevond. Ze voelde zich plots zo vrij als een vogel en merkte op dat haar lachbui gelukkig over was. Net toen ze zich naar beneden wou laten zakken, zag ze vanuit haar ooghoeken een donker figuur rondlopen, een brede man. Ah, het was Hagrid die zich bij zijn tuintje prima vermaakte door zijn grote pompoenen te verzorgen. Ze begroette hem met een fijn knikje toen hij even opkeek. ''Dereeeek! Let me down!'' Zei ze van plezier, en leunde toen weer met haar handen op zijn schouders.

Derek grijnsde even om de reactie die hij had gekregen van haar op het optillen. Stiekem vond hij dat best wel grappig. 'Nou, ik speel stiekem ezeltje voor je.' Sprak hij vrolijk terwijl hij verder liep richting het bos. Hij wist best dat ze hier voor in de problemen zouden kunnen komen, maar al bij al had hij het voorgesteld en had hij haar mee genomen. Dus, dat was dan ook weer zijn schuld. Eigenlijk vond hij het nog niet erg dat hij haar nu draagde, ze was voor hem zo licht als een veertje, dus veel last of zo had hij niet. Zijn blik was voorzich uit gericht terwijl hij kort naar Hagrid keek die ze nu bijna voorbij waren gelopen, de gigantische man ontfermde zich over een van zijn pompoenen, iets wat hij wel gewoon was als hij er weer eens op uit trok. Voor hem kwamen de dreigende bomen steeds dichter bij, maar ze hadden toch nog een kleine honderd meter te gaan. Toen hij plots haar handen niet meer op zijn lichaam voelde fronste hij even en hoorde toen een luid gejuich van haar waardoor er een grotere grimas verscheen op zijn gezicht. Oke, dit was eigenlijk best wel komisch vond hij zelf dan toch. Toen ze zei dat ze naar beneden wou grijnsde hij even speels. 'Maar waarom zou je willen lopen als je word gedragen? Je maakt je eigen alleen maar moe hoor, en je zult je energie nodig hebben voor in het bos. Dat kan ik je verzekeren.' Tuurlijk zouden ze wezens tegenkomen, misschien wel een paar centauren, want hoe vaak hij nu al in het bos was nog steeds was hij niet in contactgekomen met die magische wezens en dat vond hij best wel zonden. Want hij wou ze een keer zien, net zoals terzielers, al kon je die alleen maar zien als je al met de dood in contact was gekomen. Het enigste wat hij daar al gezien had, waren die spinnen die niet echt graag hadden dat er mensen, buiten Hagrid dan op hun domein komen. Stomme beesten ook, hij was er al mee in aanvaring gekomen, en ergens was het best wel grappig. Als je aan de winnende hand was toch.

Carmen was stiekem toch best blij dat ze overdag naar het Verboden Bos gingen, in plaats van 's avonds, dan konden ze nu tenminste nog wat zien. Ze had dan wel een trouwe vriend bij zich, maar het bleef altijd gevaarlijk in dat bos. ''Oke, je hebt gelijk. Hou me dan maar vast. Want jij hebt vast niet al je energie nodig in dat bos, omdat ik je dan kan redden zeker. He? He? He! Ik heb je wel door hoor! Stiekeme gluiperd dat je bent!'' Zei ze half lacherig, en bleef gewoon rustig overeind hangen in zijn armen, terwijl ze met haar handen op zijn schouders steunde om overeind te kunnen blijven staan. Het was grappig om voor haar zicht 'achteruit' te lopen, terwijl het kasteel van Zweinstein steeds kleiner werd. Zelfs Hagrid met zijn haardhuisje werden steeds smaller en kleiner, als teken dat ze zich nu al in het Verboden Bos bevonden. ''When I look at you, I see forgiveness. I see the truth. You love me for who I am. Like the stars hold the moon. Right there where they belong. And I know I'm not alone. Yeah when my world is falling apart, when there's no light. To break up the dark. That's when I, I look at you. When the waves are flooding the shore, and I can't find my way home any more. That's when I, I look at you...'' Begon ze zachtjes te zingen, heel rustig. Heel rustig op de maat en het ritme. Derek zou het vast en zeker niet kennen, maar zij wel, omdat het op de iPod stond die ze van haar dreuzel-vriend had gekregen. Het was een prachtig nummer, origineel. Toen ze opmerkte dat ook maar enige sporen van Zweinstein uit het zicht waren verdwenen, stopte ze met zingen. ''Zeg...'' Vroeg ze aan de jongen, nog steeds op dezelfde rustige toon in haar stem. ''Wat wou je eigenlijk doen hier?'' Was het vervolg erop, terwijl ze om zich heen keek en nogal doelloos naar de bomen keek. Erg opvallende dingen waren er niet, tenminste, er viel haar nog niet iets echt op wat haar moest afschrikken. Dus die onnodige angst die zich langzaam in haar lichaam opgebouwd had, kon ze ook wel laten varen. Carmen haalde opgelucht adem en probeerde zich met haar bovenlichaam om te draaien, om te kunnen zien waar Derek haar mee naar toe bracht.