Look for some drink...

Zuchtend stond George op. Hij had hier nu wel lang genoeg gelegen. Hij had zin om naar de grote zaal te gaan. Misschien kon hij toch wat verstopte drank te pakken krijgen en dan nam hij dat straks mee naar boven, zodat Gwen en hij ervan konden genieten. Hij had haar eenmaal zo’n beetje beloofd dat ze straks samen wat zouden gaan drinken. Dan kon hij die belofte dan ook beter waarmaken. De Zwadderaars negerend stond hij op, waarna hij naar binnenliep en rustig zijn tijd nam om even de grote zaal te bekijken. Er waren op dit tijdstip zeer weinig mensen. Die waren allemaal buiten. Het avondmaal zou straks pas beginnen, dus hij had nog genoeg tijd. Hij begon rustig tussen alle lange tafels door te lopen. Naar het einde van de zaal lopen was immers niet erg kortbij. Dat was ook zo mooi aan deze school. Voor elke kamer moest je een flink eind lopen. Nou ja, hij was best fanatiek, dus hij vond het niet erg. Hij keek rustig langs de tafels, maar zag daar niks staan. Hij begon ondertussen na te denken. Hij probeerde met zijn eigen toverstaf een beetje drank te toveren. Er moest hier toch wel ergens een formule liggen waarmee je drank tevoorschijn kon toveren? Hij moest het eigenlijk gewoon heel graag willen. Met zijn rug naar de uitgang van de zaal en met zijn gezicht naar een tafel toe, begon hij zich heel hard te concentreren. Hierdoor had hij niet in de gaten dat er iemand binnenkwam.

Alleen Gwendolyn] + Flut D:

Klik-klak, klik-klak,klik-klak. Ritmisch tikten Gwendolyns torenhoge pumps op de stenen vloer terwijl ze op weg was naar de Grote zaal. In haar hand hield ze een grote mok met kamillethee waar ze verwoed in liep te blazen. Hier en daar maakte ze een praatje met iemand die ze kende, en toen ze de Zwadderaars passeerde die stenen naar Maya gegooid hadden, wierp ze hun een ijzige blik toe. Eerder de dag had ze een jongen ontmoet terwijl ze piano aan het spelen was; George Wemel. Ze waren naar buiten gegaan en hadden gekletst over vanalles en nog wat, toen een groepje Zwadderaars stenen aan het gooien waren naar Maya, had Gwendolyn een steen niet bepaald zacht tegen het hoofd van de middelste Zwad gegooid, maar het was uiteindelijk George die ze verjaagd had met een spreuk; ‘Alerte Ascendare,’ Met die spreuk had George ze uiteindelijk weggejaagd, maar Gwendolyn had er geen goed gevoel over. De zwadjes waren naar haar toegelopen en ze hadden gezegd dat ze wraak zouden nemen. Wat ze van plan waren wist ze niet, maar ze hoefde enkel in hun gore varkensoogjes te krijgen of ze kreeg al koude rillingen over haar rug..

Toen Gwendolyn diezelfde Zwadderaars passeerde trakteerde zei ze op een ijzige blik met haar gifgroene ogen en een van de jongens botste tegen haar aan. Bijna morste ze wat kamillethee over haar kleding en fronsend keek ze de lomperik aan. ''Kan je niet gewoon uit kijken? Pff, ezel.'' Ze duwde de Zwad met een korte beweging voor haar weg en ze liep weer verder. In de verte hoorde ze de Zwadjes vals lachen, en Gwendolyn keek nog één keer om toen ze de hoek om ging. ''Vreemd,'' mompelde ze, en ze nam weer een slokje van de thee in haar hand. Toen ze een Wc passeerde klokte ze haar thee snel op en ze liep naar binnen, om daar haar beker ergens in de prullenbak te gooien. Ze controleerde haar make-up in de spiegel en haastig werkte ze haar mascara en oogpotlood bij. Ze stopte alles weer in de zak van haar zwarte skinny jeans en tevreden knikkend bekeek ze het resultaat in de reusachtige spiegel. Met een snelle beweging draaide Gwendolyn om en duizelig moest ze houvast zoeken aan de wastafels. Wat voelde ze zich ineens beroerd! Het deed haar denken aan die ene keer op haar feestje toen ze te veel gedronken had, vreemd..

Met een diepe zucht vervolgde ze haar weg naar de grote zaal. Meestal stond er op de Griffoendor tafel wel een mandje met Chocolade muffins, en dat was haar doel van de o zo lange tocht. Nu duurde het niet zo lang meer, ze had het grootste deel al afgelegd. Toen ze de zware houten wc deur openduwde greep ze naar haar pijnlijke hoofd en terwijl ze verder liep masseerde ze haar slapen. De volgende stap die ze zette was ze weer vreselijk opgewekt, en bij de stap erna was ze witheet van woede. Verbaasd voelde Gwendolyn even aan haar hoofd, maar ze liep wel gewoon verder, haar emoties proberend in bedwang te houden. Toen Gwendolyn haar beste vriendin tegenkwam viel ze haar om de hals en kort maakten ze een praatje. ''Ehh, Gwendolyn?'' Gwendolyn draaide zich om. ''Ja?'' Haar beste vriendin keek haar bezorgd aan. ''Heb je iets gedronken ofzo? Je doet nu zo raar?'' Gwendolyn schudde haar hoofd en weer opgewekt door het praatje liep Gwendolyn verder. Toen ze door de deur van de grote zaal binnenkwam keek ze re ruimte met dichtgeknepen ogen door. Er was niemand behalve..

''George!'' Riep Gwendolyn vrolijk en ze snelde naar hem toe. Haar hoofd dat nu nogal vreemd deed, had de afstand niet goed ingeschat en ze knalde in volle vaart tegen George op. Bam! Het volgende moment lagen ze samen op de grond, en Gwendolyn lag half over George heen. Versuft van de klap giechelde ze en ze knipperde met haar ogen. De afstand leek veel langer dan ze gedacht had, wat was er met haar aan de hand?

‘Dat deed pijn, Gwen,’ zei George en Gwendolyn knikte vaag. ''Ik weet het. Ik heb alleen geen pijn.'' Wankelend probeerde ze op te staan, maar dat ging niet zo makkelijk met tien centimeter hoge hakken. ‘Gwen, is er iets? Heb je gedronken? Je kijkt zo wazig.' Gwendolyn schudde overdreven vaak haar hoofd, ''Nee, alleen thee, maar het was wel heeeeeel zoet.'' Gwendolyn moest even heel hard nadenken over het woord heel, waardoor de 'e' onnodig langerekt uit haar mond ontsnapte. Ze hees zich op aan een tafel en ze keek naar George die al stond. Ze wankelde en keek George staan. ''Owh George, kan je niet gewoon blijven staan? Je loopt teveel'' Gwendolyn zette wankel enkele passen naar voren wat niet ging op haar pumps en ineens plofte ze op de grond. Ze concentreerde zich op het uitdoen van haar schoenen en ze smeet de dingen wat verder de zaal in. Nu stond ze weer op en ze keek naar George, die maar liefst twintig centimeter groter was dan haar. Gwendolyn wankelde naar een bankje en met veel moeite ging ze zitten. ‘Is er iets gebeurd of zo?’ George had het al zo'n vijf minuten geleden gezegd en traag draaide ze haar hoofd om, om George aan te kijken. ''Huh? Nee, er is niks gebeurd, alles gaat zijn gangetje hoor. Hebbie wat choco?'' En ze stond op. Ze keek in de zakken van haar broek en pakte er van alles uit wat ze natuurlijk nu niet nodig had. In een slap boogje vlogen haar mascara, oogpotlood en geld door de Grote zaal en Gwendolyn giechelde. ''Kijk dan.'' Zei ze verwonderd, ''die dingetjes vliegen gewoon zomaar ineens.'' Ze was al vergeten dat zij ze net zelf weggegooid had en nu waren de zakken van haar gewaad aan de beurt. Ze pakte haar toverstok vast en bekeek het walnoten ding aandachtig om dan tot de conclusie te komen dat dit geen chocola was. Ze gooide het ding op de grond en ze wreef slaperig in haar ogen. ''George, ik voel me zo raar.'' Gwendolyn zei het klagerig en op het moment dat ze nog eens in haar ogen wilde wrijven zakte ze als een zak aardappelen in elkaar.

Gwendolyn giechelde en ze ging rechtop zitten. ''Hoe kon dat nu gebeuren?'' vroeg ze verbaasd en ze keek George giechelend aan. Daarna keek ze naar haar blote voeten en fronsend keek Gwendolyn George aan. ''Oh, waarom heb je mijn schoenen nu gepakt? Nu moet ik ze weer gaan zoeken. Fijn, en bedankt.'' Ze hees zichzelf overeind en wankelend zocht ze naar haar schoenen. ''Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach.'' zong Gwendolyn zoekend naar haar schoenen. ''Begin de dag met een lach, want wie vrolijk kijkt in de morgen die, eh, eh, lacht de hele dag. '' Toen ze haar schoenen had gevonden bukte Gwendolyn om ze op te rapen, waarbij ze bijna op haar snufferd ging. Gwendolyn giechelde en ze richt met moeite weer rechtop staan. ‘’Oh, ik wist niet dat je van een kopje thee jezelf zo gek gaat voelen.'' Toen Gwendolyn langs de muur afliep en haar ellebogen schaafde keek ze verbaasd naar het brandende stuk vel. En ze ging neer..

Gwendolyn heeft het nooit zo op bloed gehad, en zeker niet in zo’n stadium waar ze nu zat, en het was voor haar dan ook redelijk logisch om nu bewusteloos op de grond te liggen. Niet dat het vaak voorkwam hoor, nee want dat viel wel mee. Het was meer dat ze altijd misselijk was als ze bij zichzelf een wondje zag. En dan alleen bij zichzelf, want bij anderen dacht ze niet echt na en probeerde ze meteen de wond te verzorgen. Gwendolyn brabbelde wat over katten en mieren, maar bleef in dezelfde rare houding liggen als waar ze in gevallen was. Wat was er in godsnaam in haar thee gedaan?


*Geen idee hoe je een dronken persoontje moet spelen (A) *

Vaag kreeg ze nog mee dat ze opgetild werd door George terwijl er maar twee dingen door haar hoofd spookten; katten en mieren. En vaag kreeg ze nog mee dat Georges stem ineens heel dreigend klonk, maar wat hij zei en tegen wie wist ze niet. Ze kreeg er de koude rillingen van. Toen George haar in haar bed legde rolde ze zichzelf bijna automatisch op door een balletje en even was haar hoofd leeg. Vaag hoorde ze Georges stem op de achtergrond zeggen; ‘Kom op, Gwen. Word nu gewoon wakker, dan kun je me vertellen wie je bent tegengekomen en wie dit je heeft aangedaan,’ maar Gwendolyn hoorde het nauwelijks omdat het leek alsof er een kabouter van binnenuit met ijzeren hamer tegen haar hoofd stond te meppen. Ze probeerde haar hele lijf te ontspannen en langzaam maar zeker doezelde ze in..

Een uurtje later knipperde Gwendolyn met haar ogen, en ze ging voorzichtig rechtop zitten. Ze kreunde even en green naar haar hoofd. Ze keek naar George die naast haar bed zat en ze bloosde zichzelf schamend. Ze greep naar het glas water dat zoals gewoonlijk langs haar bed zat en ze keek even naar George. ‘’Mijn god, wat is er allemaal gebeurd? Of nog beter gezegd, wat heb ik gedaan?’’ Gek genoeg kon Gwendolyn alle gebeurtenissen van voordat ze nog dronken was nog goed herinneren, maar daarna kwam er een gapend leeg gat. Gwendolyn keek George aan en legde toen haar kussen achter haar rug zodat ze rechtop kon zitten. Ze pakte haar toverstaf en met een zwiepje van het ding deed ze de deur achter haar op slot, toen stapte ze uit haar bed om neer te knielen en een grote koffer onder haar bed uit te schuiven. Ze knipte het ding open en een chocolade walhalla was zichtbaar. Gwendolyn pakte een paar repen uit de koffer en schoof hem toen weer onder haar bed. Ze had nu een onverklaarbare behoefte aan chocola. Daarna kroop ze weer in haar bed en ze zette haar voeten recht op het matras. Ze sloeg haar dekbed om haar heen en keek George toen met een zucht aan. ‘’Wat was er gebeurd, pff. Ik weet nog maar een klein stukje.’’ Gwendolyn brak nadenkend een stukje chocola af en propte dat in haar mond. Ze bood George een reep aan en ze ging eens goed achterover zitten. ‘’Nou, ik had mijn kamer opgeruimd, Maya gecontroleerd op wondjes, teken en ik had haar geborsteld en ik was op weg naar de grote zaal met een reusachtige beker kamillethee in mijn hand. Ik liep er als een malloot in te blazen, omdat het nog steeds te heet was, en daardoor lette ik misschien niet op. En hoewel ik zeker weet dat er voor me gewoon ruimte was, botste ik tegen een zwad aan. Je weet wel, die ene waar ik die steen tegen aan gegooid heb. En toen werd ik boos op hem omdat hij zo lomp was, en toen werd het zwart.’’

Gwendolyn keek even naar de chocoladereep in haar handen en ze brak een stukje af. ‘’George, ik heb je toch niet beledigd ofzo hè? ‘’ Gwendolyn’s ogen stonden bezorgd en ze keek even in die van George. Ze stopte het stukje chocola in haar mond en ze zakte onderuit, alles behalve ontspannen..

‘Je hebt niet heel veel gedaan. Je hebt al je stuff op de grond gesmeten, je schoenen uitgedaan en weggesmeten, een hoop gebrabbeld en je schoenen weer opgeraapt, daarna had je jezelf verwond, om vervolgens in te zakken op de grond. Daarna heb ik je naar boven gebracht,’ Gwendolyn’s blik schoot naar George en verbaasd keek ze hem aan. ‘’Heb je me heel dat eind gedragen?’’ Vroeg ze en Gwendolyn speelde met haar haren. Toen George ineens met een verbeten trek om zijn mond wegkeek en zei dat hij zo terug was, keek Gwendolyn hem na. Ze propte nog een stuk chocola in haar mond en stiekem volgde ze George. Vanachter een hoekje keek ze geschrokken naar George. Mijn God, wat een woede! Toen hij een Zwadderaar bij de keel greep deinsde Gwendolyn terug bij het zien van zoveel agressiviteit en struikelend spurtte ze naar haar bed. Ze veegde alle snoeppapiertjes eraf en propte weer een stuk chocola in haar mond. Ze ging weer onder haar deken zitten, zo zou het lijken alsof ze niet weggeweest was. ‘Ik moest nog wat afhandelen. Ze zullen je niet meer pesten. Of iets in je drankje doen,’ Gwendolyn keek hem aan en ze knikte zwijgend. Toen George zei dat ze van de kruiden weinig tot geen hoofdpijn kreeg, keek Gwendolyn hem aan. ‘’Dan wil ik wel weten waarom mijn hoofd dan van mijn lijf klopt.’’ Lachte ze en ze propte weer wat chocola in haar mond. George had gelijk, als ze niets inspannends deed, zakte de hoofdpijn weg en Gwendolyn ging lui onderuitgezakt zitten.

‘Ik heb de Zwadderaar een lesje geleerd. Wie aan jou komt, komt ook aan mij. Dat geldt trouwens voor bij al mijn vrienden. Ik zou voor Fred, Ron of Eylin gewoon hetzelfde gedaan hebben,’ klonk er ineens na een niet onaangename stilte, en Gwendolyn’s gifgroene kijkers rustten even op George voordat ze begon te praten. ‘’Dat vind ik echt heel lief van je George, maar ik wil nooit, maar dan ook echt nooit dat jij jezelf in de problemen gaat werken voor mij. ‘’ Een glimlachje sierde Gwendolyn’s lippen. ‘’Zoiets vergeef ik mezelf namelijk nooit.’’ Toen George bezorgd vroeg of alles goed met haar ging, werd Gwendolyn even warm van binnen. Het kwam niet vaak meer voor dat een mens aan iemand anders dacht, ook al was het voor Gwendolyn de normaalste zaak van de wereld. Daarom toverde ze een glimlach op haar gezicht. ‘’Of nu alles goed is? Kan niet beter!’’ En Gwendolyn meende het nog ook. Ze brak weer een groot stuk chocola af en propte het in haar mond. Ze kauwde langzaam op het bruine spul en ze slikte het door. ‘’ Ik denk dat we nu beter naar beneden kunnen gaan.’’ Gwendolyn grijnsde scheef. ‘’Dadelijk komt er iemand naar binnen ofzo.’’ En om daad bij haar woorden te voegen stond ze op. Ze knipperde even met haar ogen toen ze toch nog een beetje duizelig was, maar uiteindelijk liep ze naar de deur. Ze draaide zich om naar George en ze glimlachte. ‘’Kom je? ‘’

~Flut, sorry!

‘Ik denk dat jij je zo gelukkig voelt door de chocolade. Van chocolade word je immers gelukkig,’ Gwendolyn lachte. ‘’Dat verklaart dan mijn blijvende hyperheid. ‘’ En ze streek haar haren uit haar ogen. Toen hij bezorgd op haar in begon te praten dat ze rustig moest blijven wuifde Gwendolyn het weg. ‘’Nou en, dat kan beneden ook wel. Dat rusten. ‘’ Toen hij haar de trap af hielp moest Gwendolyn een giecheltje onderdrukken, en met een pokerface ging ze op de bank zitten. ‘Hoe voel je je nu? Hier hoeft niemand ons in elk geval lastig te vallen,’ Gwendolyn glimlachte bij het zien van zoveel bezorgdheid, en stiekem smolt ze van binnen. Vriendschappelijk dan. ‘’Ik voel me super hoor George, dankjewel.’’ Ze glimlachte en ze keek geboeid naar het vuur in de open haard. Ze pakte een stukje papier uit haar zakken, verfrommelde het en ze gooide het in het vuur. Eventjes, heel even maar laaide het vuur op alsof het Gwendolyn wilde bedanken en Gwendolyn glimlachte. Toen George weer begon te praten keek Gwendolyn hem recht aan. ‘En je kunt rusten. Want ik laat je zo toch niet rondlopen,’ Gwendolyn zuchtte bijna onhoorbaar. ‘’Goed dan,’’ zuchtte ze bij het zien van Georges blik. ‘’Als ik maar niet zonder eten kom te zitten, want anders word ik gek.’’ Zei ze lachend. Ze overdreef het een beetje, maar ze kon niet ontkennen dat ze geen behoefte had aan een warme maaltijd. Afgezien van een boterhammetje en chocola had ze vandaag nog niks gegeten.

Toen George naar het vuur staarde keek Gwendolyn peinzend naar zijn bedrukte gezicht. Ze had het al een paar keer gemerkt, alsof hij heimwee had naar iets of iemand. Toen George zei dat ze vannacht maar op de bank moesten slapen knikte Gwendolyn. ‘’Goed, als jij mijn deken maar gaat halen want ik ben een koukleum. En als je verteld wat er met je aan de hand is. Want ik ben niet gek, ik zag je wel bedrukt staren naar het vuur.’’ Een warme glimlach krulde Gwendolyn’s lippen omhoog. Ze ging tegen de armleuning van de bank zitten en zette haar voeten op de bank –inmiddels had ze sokken aan tegen de kou- en ze leunde op een kussen. Nonchalant sloeg ze haar armen om haar scheenbenen en ze keek George aan, wachtend op zijn verhaal..

~Kort sorry, heb nu even veel inspiratie als een Pinda. Noppes dus xD

George keek opzij naar Gwen. Jammer genoeg had ze zijn bedrukte blik gemerkt. Eigenlijk merkte die meid bijna alles van hem wat hij het liefst geheim wou houden. Nu moest hij over Fred gaan vertellen. Hij zuchtte. ‘Ik ga eerst even je deken halen, koukleum,’ zei hij en hij stak zijn tong uit, waarna hij de trappen opging en in het rond zocht naar haar deken. Hij zag wel een deken liggen, maar hij wist niet of die van Gwen was. Aan de in papier gewikkelde snoepjes, zou het best weleens Gwens deken kunnen zijn. Hij pakte de deken op. Gwens geur waaide direct in zijn gezicht en hij stond even stil om het te ruiken. Het rook naar… Bloemetjes. Nee, echt, hij meende het. Het was een lekker ruikende geur, alsof ze haar hele deken onderspoot met parfum. Misschien deed ze dat ook wel. Hij frommelde de deken in zijn armen op en liep naar beneden. Toen hij beneden was, gooide hij de deken recht in Gwens gezicht. ‘Vangen,’ zei hij, terwijl hij wist dat het al te laat was. Lachend keek hij haar aan, waarna hij ging zitten. Nee, ze mocht het niet weten. Hij had een close vriendschap met haar, dat voelde toch zo, maar dit over Fred kon hij niet vertellen. ‘En ik die bedrukt kijk? Volgens mij heb je het verkeerd gezien, hoor. Ik bedoel, ik kijk altijd raar als ik nadenk. En ik dacht aan lessen, lessen en nog eens lessen. Want morgen is onze gezellige tijd voorbij en krijgen we misschien, als we pech hebben, Toverdranken van Sneep,’ zei hij en hij rolde dramatisch met zijn ogen, waarna hij met zijn rug meer tegen de rugleuning van de bank leunde. Het onderdrukte een gaap en zette zich toen beter tegen de leuning aan, om vervolgens zijn ogen even te sluiten. ‘Je deken ruikt trouwens erg. Volgens mij spuit je er gewoon parfum op,’ zei hij, om alle aandacht van hem af te richten en lachend keek hij opzij, om Gwens reactie te peilen.

- Inspie, waar zijt gij? ^^ -

Ze knikte toen George zei dat hij haar deken ging halen, en heel geconcentreerd was ze naar haar haren aan het kijken terwijl ze wachtte. Ze schrok dan ook toen ze haar deken in haar gezicht kreeg en ze knipperde met haar ogen. ‘Vangen,’ klonk Georges stem en Gwendolyn haalde het deken voor haar gezicht weg. Ze sloeg het heerlijk geurende ding om zich heen en keek George met twinkelende ogen aan. ‘’Ja, daar was je dan mooi te laat mee’’ zei Gwendolyn lachend, en ze legde een reep chocola op de armleuning. Op haar vraag waarom hij zo bedrukt keek antwoordde George nonchalant met; ‘En ik die bedrukt kijk? Volgens mij heb je het verkeerd gezien, hoor. Ik bedoel, ik kijk altijd raar als ik nadenk. En ik dacht aan lessen, lessen en nog eens lessen. Want morgen is onze gezellige tijd voorbij en krijgen we misschien, als we pech hebben, Toverdranken van Sneep.’ Schattend keek Gwendolyn in zijn ogen, om tot de conclusie te komen dat hij toch loog. Dat voelde ze gewoon. Toch besloot Gwendolyn er niks over te zeggen, hij zou vast een goede reden hebben om het haar niet te vertellen, toch? Dus Gwendolyn knikte maar. ‘’ Ik vermoord mezelf als ik les van Sneep heb.’’ Grinnikte ze. ‘’Die vent geeft echt om niks puntenaftrek en daar kan ik dus soms zo boos om worden. Daarom ben ik in de les altijd een braaf meisje.’’ Gwendolyn lachte even en ze wreef haar haren uit haar ogen.

Ze onderdrukte een gaap en Gwendolyn wreef vermoeid door haar ogen. ‘’Mèeen, ik ben nog nooit zo moe geweest.’’ En ze nestelde zich tegen George aan, zonder verdere bedoelingen. Toen George lachte keek ze even naar hem op. ‘Je deken ruikt trouwens erg. Volgens mij spuit je er gewoon parfum op,’ Gwendolyn lachte en ze haalde haar schouders op. ‘’Neehoor, ik gooi er gewoon heel vaak schone lakens op, en die laat ik dan heerlijk geuren met een spreuk. De vorige keer roken ze bijvoorbeeld naar kokos, en de volgende keer wil ik perzikgeur. ‘’ Gwendolyn gaapte en haar oogleden werden zwaar. ‘’Als ik in slaap val, het spijt me.’’ Gwendolyn grinnikte loom en weer gaapte ze. Langzaam maar zeker vielen haar ogen dicht en in een mum van tijd sliep ze. Ze ging wat comfortabeler liggen en zonder dat ze het merkte zakte ze langzaam omlaag, om uiteindelijk op Georges bovenbenen te belandden..

~Damnnn, inspiratie is goneee

Rustig werd ze wakker, en ze knipperde met haar ogen. Nog een klein beetje slaapdronken keek ze naar George naast zich, of nouja, eigenlijk lag George onder haar. Fronsend dacht Gwendolyn na over dat feitje en langzaam stond ze op, kijkend naar de slapende George. Hoe kwam ze in godsnaam op zijn schoot te liggen? Nadenkend haalde Gwendolyn haar hand door haar haren, om vervolgens haar schouders op te halen. Ze had heerlijk geslapen, dus dan was het goed. Ze keek nog een keer naar de snurkende George en met een scheve grijns liep ze naar haar kamer, waar ze haar kleding pakte en meenam naar de douche; ondergoed, een witte broek en een rood truitje. Haar pumps zette ze naast de bank waar George zat, en op haar slippertjes liep Gwendolyn naar de douches.

Een kwartiertje later stapte ze heerlijk geurend naar lavendel en kokos uit de douche, en ze trok haar kleding aan . Ze deed wat mascara en oogpotlood op en op haar slippertjes liep ze weer naar haar slaapkamer waar ze de kleding van de vorige dag in de was deed. Ze ruimde de ergste rommel op en gaf haar kat te eten. Ze wachtte tot de witte poes klaar was en met Maya op haar ene arm en met een onder de andere arm liep ze naar beneden. Ze schopte haar slippertjes uit en ze trok haar rode pumps aan, om daarna op de leuning van de bank te gaan zitten. Daarna stond ze op en hurkte voor de openhaard om een klein, gezellig vuurtje te maken. Ze sleepte een zware stoel schuin voor de openhaard en ze ging zitten. Ze legde een kussen in haar rug en sloeg haar benen over de leuning en in die positie ging ze lezen. Op de rugleuning van de bank lag nog een reep chocola en afwezig pakte ze het bruine snoepgoed, om het langzaam te verorberen. Toen ze de chocoladereep opgegeten had gooide ze het papier in de open haard, en geboeid keek ze toe hoe het papier verschroeid werd. Toen gleden haar gifgroene ogen naar de onderuitgezakte George en ze dekte hem toe met haar deken. Toen stond ze even besluiteloos voor zich uit te staren, maar algauw liep ze de deur door naar de keuken. Ze was van plan om een mandje muffins te bedelen en die in de leerlingenkamer neer te zetten. Ze had nu toch niks beters te doen, iedereen sliep nog. Dromerig liep ze de hele school door, en uiteindelijk stond ze voor de keuken.
Even later kwam ze naar buiten met een mandje heerlijk geurende muffins – nog warm- in alle smaken. Op haar gemak wandelde ze naar de leerling kamer om het mandje met de muffins op de salontafel neer te zetten. Daarna plofte ze weer in de grote stoel en ze sloeg haar boek open en met een diepe zucht begon ze te lezen. Haar boek was geweldig en met veel details. Zoveel details dat Gwendolyn bijna letterlijk in het boek gezogen werd, en zwijmelend over het boek sloot ze haar ogen.

Het boek ging over een jongen die op een dag een vreemde steen vond, terwijl hij op jacht was. Eragon, zo heette hij, nam de steen mee naar huis waar iedereen het ding verafschuwde. Eragon snapte het niet en ging met de steen naar de oude, verhalen verteller van het dorp. Die drukte hem op het hart de steen goed te bewaren en verstoppen, en Eragon volgde die raad op. Toen hij op een nacht een raar gekraak hoorde keek hij naar de steen en verbaasd constateerde Eragon dat de steen open ging! Een minidraakje kroop vervolgens uit het ei, en toen Eragon het kleine schepseltje aanraakte kreeg hij een schok. In zijn hand verscheen een raar teken, en op een of andere manier waren het draakje en Eragon nu geestelijk verbonden. De jongen verstopte de draak in het bos en gaf haar een naam; Saphira. Eragon merkten dat ze via elkaars geest konden communiceren en langzaam maar zeker ontwikkelden ze die gave. Opeens kwamen er twee half vogel, half mannen het dorp terroriseren en Eragon en Saphira sloegen op de vlucht. Samen met de oude verhalenverteller..
Eragon kwam tijdens een lange reis meer te weten over draken, over Brom de verhalenverteller. Maar bovenal; hij kwam te weten dat hij voorbestemd was om drakenrijder te worden. De allerlaatste..

Met een klap sloeg Gwendolyn het boek dicht, en ze keek weer naar de bank waar George op lag. Of beter gezegd; waar hij op had gelegen. Ze knipperde met haar ogen en stond op om een muffin te pakken. Vreemd, er lagen er toch veel meer in? Waarom pakte zei dan nu de allerlaatste? Gwendolyn rechtte haar rug en beet in de chocolademuffin. Waar was George eigenlijk?

‘Hoi meid. Flink geslapen, merk ik,’ zei George grijnzend tegen haar, en Gwendolyn slikte haar laatste hapje muffin door. ‘’ Ik was wel eerder op dan jou, maar ik durf te wedden dat ik tien keer beter geslapen heb. Ik had het in ieder geval niet koud.’’ Lachte ze en toen George zei dat ze te laat kwamen fronste ze haar wenkbrauwen. ‘Shit! We komen te laat! Heb jij ook Toverdranken? Ik wel,’ Gwendolyn keek hem met grote ogen aan. ‘’Ohjee, dan hebben we waarschijnlijk Sneep.’’ Gwendolyn keek omlaag naar haar kleding en ze keek George daarna aan. ‘’Momentje!’’ zei ze en ze spurtte naar boven, ze griste haar deken mee en gooide dat op haar bed. Daarna opende ze haar kast en zocht tussen de netjes opgevouwen kleding haar schooluniform. Ze kleedde zich om en kamde nog snel voor de zekerheid haar haren. Haar rode pumps verruilde ze voor een soort zwarte herenschoen, maar dan met een hoge hak. Gwendolyn keurde haar outfit in de spiegel en met haar schoolboeken ging ze de trap weer af.

Eenmaal beneden plofte ze weer op de bank en ze keek George recht aan. ‘’En, was ik snel of was ik snel?’’ lachte Gwendolyn en ze keek George even recht aan. ‘’Ga jij je boeken ook halen trouwens? Anders komen we echt te laat en die Sneep is eng.’’ Gwendolyn rilde bij de gedachte aan de man met het lange vettige haar en zijn monotone stem. Ze knipperde haar ogen, en met die beweging werd de gedachte over de leraar uit haar brein gewist. Lui leunde ze onderuit en ze keek George aan. ‘’Pff, ik zoek het eigenlijk helemaal niet om nu naar de les te gaan. Ik wil weer vakantie.’’ Gwendolyn grinnikte even. Het zou wat zijn; vakantie, een dagje les en dan weer vakantie. Dat zou werkelijk hemel op aard zijn. ‘’Oh, en het ergste is, ik moet afkicken van de chocola want tijdens de les mag je niet eten.’’ Gwendolyn lachte en ze zocht in de zakken van haar gewaad naar kauwgom. Ja je leest het goed; deze keer geen chocola maar kauwgom. Dat kon je tenminste nog tegen je gehemelte plakken als de leraren het vermoeden kregen dat je op iets aan het kauwen was. En in uiterst geval van nood kon je het ook doorslikken. Toen ze een pakje kauwgom gevonden had stopte ze er twee in haar mond, en ze bood George het pakje aan. ‘’Jij ook?’’ zei ze driftig kauwend en ze gaf hem zonder op antwoord de wachten het pakje kauwgom. Er zaten er toch nog maar twee in. ‘’Nou.’’ Zei Gwendolyn ineens uit het niets. ‘’Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar de les. De eerste keer bij Sneep is de belangrijkste, want als je die verpest heb je het voor het hele jaar verpest. Dan krijg je al tien punten aftrek als je niest.’’ Ze liep het kleine trappetje van de leerlingenkamer af en draaide zich toen ineens op. ‘’Ik heb een heel goed idee, als jij me nou eens naar de kerkers draagt!’’ Gwendolyn lachte en ze liep weer verder de trap af, om bij de laatste trede tegen de muur te leunen. ‘’Kom je?’’ vroeg ze en ze keek hem aan met puppyoogjes.

George zuchtte. ‘Bah, ik heb helemaal geen zin om naar die creep te gaan,’ zei hij en hij lachte even. De hele familie Wemel had op de een of andere manier een grote hekel voor Sneep gekregen. Pa zou er niet blij mee zijn als hij hoorde dat Sneep uitgeroepen was dit jaar tot schoolhoofd. Waar Perkamentus was of wat er met hem gebeurd was, was erg onduidelijk. Nou ja, voor George dan. Of hij was gewoon weer eens laat met alles. Hij snelde naar boven en trok zijn uniform aan, die iedereen op Zweinstein aanhad. Hij legde zijn haar weer in een goede vorm, met de bekende slag in zijn haren en rende naar beneden. Hij schoot in de lach. ‘Als hij je betrapt op kauwgom, krijg je of een slag tegen je achterhoofd zodat je het uitspuugt, oftewel mag je het inleveren en krijgen we punten aftrek, dus uitspugen die hap!’ zei hij streng tegen Gwen, maar in zijn ogen was alleen maar iets humoristisch te zien, niet iets wat gemeend was. Hij keek naar Gwen en zuchtte. ‘Moeten we nu echt naar die les toe? We spijbelen gewoon,’ zei hij en hij haalde zijn schouders op, ook al vond hij zijn eigen idee een beetje slecht. Sneep was schoolhoofd, spijbelaars kwamen er echt niet goed vanaf. ‘Nee dankjewel,’ zei hij, als afslaand gebaar op haar aanbod. Hij hoefde niet de hele tijd dat plakkerige spul in zijn mond, vermengd met zijn eigen slijm. Ergens had Gwen wel gelijk. Die man gaf puntenaftrek voor niks. Hij schoot in de lach. ‘Kijk uit met wat je wenst,’ zei hij, maar zijn geamuseerde trek viel niet te ontkennen. Hij nam zijn boeken en liep richting Gwen. Hij pakte zijn toverstaf. ‘Wingardium Leviosa,’ zei hij en zijn boeken zweefden voor hem uit. George keek opzij naar Gwen. ‘Ik had je gezegd dat je moest uitkijken met wat je wenste, nu moet je de prijs betalen,’ zei hij lachend, waarna hij haar been een zet gaf zodat ze viel. Voordat haar lichaam de harde stenen kon raken, ving hij haar alweer op en liep hij gewoon verder. ‘Mevrouw is gewond geraakt. Nou ja, ze kan niet meer goed lopen, aan de kant,’ zei hij lachend tegen een paar Griffoendors die opzij gingen en hun lachend aankeken. Omdat alle Griffoendors hem kenden, wisten ze dat het weer een of andere flauwe grap was, maar dat maakte het voor George nog leuker om ermee door te gaan. Rustig liep hij verder, waarna hij naar Gwen keek. ‘Lig je lekker?’ vroeg hij en hij grinnikte even, waarna hij verder liep totdat hij de kerkers tegenkwam. Hij zette Gwen weer neer en pakte zijn boeken. Hij mompelde een ‘Goedemorgen professor Sneep’ tegen zijn leraar en liep naar een of andere tafel toe en wenkte Gwen naast hem. Hij keek opzij. ‘Ik denk dat we pas weer fatsoenlijk kunnen praten als we van de les zijn,’ zei hij en hij grinnikte even, waarna hij weer richting professor Sneep keek. Deze les kon maar beter snel voorbij zijn. Hij keek gedurende de les op de klok, waarna hij opstond toen ze mochten opstaan en netjes de kerkers verliet. ‘Wat doen we nu?’ vroeg hij lachend, niet wetend welke les hij nu had.

- Excusez-moi voor late reactie ^^ Lees bij afwezigheidstopic, want ik ben langer afwezig dit weekend ^^ -

‘Bah, ik heb helemaal geen zin om naar die creep te gaan,’ zei George en Gwendolyn knikte. ‘’Het is gewoon een vieze pedofiel, zoals hij soms naar meisjes kijkt.’’ Een rilling kroop langs haar ruggengraat naar boven en deed haar ogen knipperen. Toen George met pretlichtjes in zijn ogen zei dat Gwendolyn haar kauwgom uit moest spugen stak ze speels haar tong uit. ‘’Echt niet, ik ben niet gek,’’ lachte ze en ze streek haar hand even door haar steile haren.

‘Ik had je gezegd dat je moest uitkijken met wat je wenste, nu moet je de prijs betalen,’ Toen George haar liet vallen en meteen weer opving lachte ze haar zuivere lach en even stribbelde ze tegen om los te komen. Toen George ook nog begon te roepen dat ze gewond was hield ze het niet meer en slap van de lach hing ze in zijn armen.
Toen de twee studenten de les binnenliepen sloeg de sfeer meteen om en een klein glimlachje sierde Gwendolyn’s lippen. ‘’Goedemorgen professor Sneep,’’ klonk haar stem, proberend om de opgewektheid ingetoomd te houden. Toen George haar zei dat ze waarschijnlijk pas na de les weer konden praten knikte Gwendolyn. Wat moest dat moest, en ze sloeg haar boeken open. Gedurende de les luisterde ze naar Sneeps monotone stem en ze moest moeite doen om rustig te blijven. Toen ze mochten opstaan stond ze op, met pretlichtjes in haar ogen, blij dat de les voorbij was.
Helemaal trots op zichzelf dat Sneep haar kauwgom niet opgemerkt had liep ze in gedachten verzonken naast George verder. ‘Wat doen we nu?’ Gwendolyn zei een tijdje niks, totdat het bij haar doordrong dat George wat gezegd had. Ze viste hun roosters uit haar zak – het vijfde en het zesde leerjaar hebben vaak samen les en dus hetzelfde blaadje- en met dichtgeknepen ogen probeerde ze het rare systeem te ontcijferen. ‘’Jij hebt nu Geschiedenis van de toverkunst en daarna een tussenuur. Ik heb nu twee tussenuren. ‘’ Gwendolyn vouwde het rooster weer op en stopte het in haar zak. ‘’het ziet er dus naar uit dat je het een uur zonder moet doen,’’ lachte ze en ze liep met hem mee tot aan het lokaal. Eenmaal daar aangekomen zei ze de roodharige jongen gedag en ze draaide zich om. Goed, wat zou ze nu doen? Haar kamer opruimen? Doelgericht liep Gwendolyn naar haar slaapkamer en ze begon een grote schoonmaak. Lang duurde die niet, want alles was al brandschoon en een kwartiertje later stapte Gwendolyn de slaapkamer weer uit. Heerlijk geurend naar bloementjes liep ze via de leerlingenkamer naar de grote zaal, in de hoop daar een paar vrienden te vinden.

Vrolijk kauwend op een chocoladereep – de kauwgom had ze uitgespuugd- liep ze de gang door. Haar hoge pumps tikten ritmisch op en neer, en Gwendolyn bewoog met de vingers van haar rechterhand alsof ze piano speelde. Ja, ze was in een opperbest humeur. Toen ze langs een donker gangetje liep leek het even alsof ze een kluwen armen en benen zag, maar toen het daarna stil bleef haalde Gwendolyn haar schouders op. Toen ze weer verder liep beet ze een stuk van haar chocolade en uit het gangetje klonk het geluid van brekend glas. Met een frons op haar voorhoofd liep ze enkele stappen achteruit en ze draaide zicht negentig graden om. Ze knipperde even met haar ogen tegen het donker en langzaam pakte ze haar toverstaf. ‘’ Lumos maxima,’’ fluisterde ze en meteen daarna klonk haar stem weer; ‘’Nox,’’ het licht had maar een paar seconden geschenen, maar in die paar seconden had Gwendolyn al genoeg gezien. Het eerste wat ze zag was dat er een eerstejaars Huffelpuff op de grond lag, omgeven door een stuk of vijf jongens. Vermoedelijk zesdejaars en van Zwadderich. Wat Gwendolyn het meeste op was gevallen was de angstige blik in de ogen van het meisje en Gwendolyn's ogen schoten vuur. Langzaam stapte ze het gangetje in en even bleef ze staan. Ze keek de jongens stuk voor stuk aan met haar gifgroene ogen, die licht leken te geven nu. De jongens lieten het meisje links liggen en ze kroop langzaam richting het licht. Bezorgd richtte Gwendolyn haar ogen op het meisje en ze knikte haar toe. ‘’Gaat het?’’ en ze hielp haar omhoog. De eerstejaars keek haar met tranen in haar ogen aan en knikte toen. Gwendolyn gebaarde haar met een hoofdknikje weg te gaan en met een verbeten trek om haar mond richtte ze zich weer tot ze Zwadderaars. ‘’Stoer hoor, een eerstejaars. Zijn jullie nu zo wanhopig?’’ Haar gifgroene ogen keken de Zwadderaars één voor één aan en ze trok haar toverstaf. ‘’ Alerte Ascendare,’’ siste ze woedend en haar ogen zagen hoe een jongen tegen de muur gesmeten werd en vervolgens slap bleef liggen. ‘’ Glacius,’’ de volgende spreuk vloeide moeiteloos over haar lippen en met een vreemd glimlachje zag ze hoe een zwadje omringd werd door ijs. De overige vier jongens staken hun koppen vluchtig bij elkaar en vervolgens glipte er een Zwadje langs haar af. Ze keek een fractie van een seconde in zijn richting. Dom, heel dom. ‘’ Expelliarmus,’’ klonk er en even later vloog haar staf uit haar handen. Met grote ogen keek ze het ding na, en met nog grotere ogen zag ze hoe een van de zwadderaars het ding snel mee griste. Net een ekster dat een glimmend ding ziet..

‘’Shit,’’ mompelde ze en de zwadderaars lachten gemeen. Nu de adrenaline eenmaal uit haar lichaam gevloeid leek te zijn voelde Gwendolyn zich net een klein muisje. Dat was ze ook natuurlijk, maar het beseffen daarvan is vele malen erger.. Een van de jongens deed iets en het volgende moment zakte Gwendolyn als een zak aardappelen in elkaar. Ze had geen controle meer over haar spieren, maar haar zenuwen werkten nog al te goed. Een van de jongens tilde haar op en hield haar vast, terwijl er een andere jongen naar haar toe liep. Met een valse grijns streek hij met zijn vinger over haar wang en hij vormde de vorm van haar volle lippen. ’’Dom, dom meisje.’’ Zei de jongen tegen haar en Gwendolyn rook zijn pepermuntachtige adem. Gwendolyn gaf het niet graag toe, maar zijn stem was aangenaam om naar te luisteren. Verwoed concentreerde ze zich op zijn gezicht en ze schrok. Het was die ene jongen waar ze die steen tegen aan had gegooid. Je jongen gooide zijn hoofd in zijn nek en een diepe lach klonk. ‘’Ah, ik zie dat je me al herkend hebt. Ik zei toch dat ik wraak zou nemen?’’ En hij pakte haar bij haar middel. De zwadderaar die haar vasthad liet haar los, en de jongen voor haar drukte haar tegen de muur. Zacht maar dwingend zette hij lippen op de hare en kuste haar. Zijn handen gleden onder haar shirt en streelden haar rug, haar middel, en haar borsten. Eigenlijk ieder stukje waar hij bij kon. Een rilling kroop over haar rug en een van de jongens rukte de jongen die haar betastte weg. ‘’En nu is het mijn beurt,’’ klonk zijn donkere stem. Hij ving haar nog net op voordat ze viel – verlamde spieren- en begon aan hetzelfde liedje als de jongen met de pepermunt adem. En Gwendolyn kon niks anders doen dan zuchten..

Versuft hing Gwendolyn in de armen van de Zwad, toen een bekende stem haar deed opschrikken. ‘Blijf van haar af, smeerlap!’ riep de stem en Gwendolyn, nog steeds verdoofd kon de stem even niet thuisbrengen. Pas toen de jongen de Zwadderaar wegtrok herkende George, en ze zakte als een zak aardappelen bij elkaar. Geïrriteerd vervloekte ze haar verlamde spieren, en ze kneep haar ogen stijf dicht. Ja, op een of andere manier kon ze haar ogen wel nog zo stijf dichtknijpen als ze wilde, haar ledematen en mond deden echter niet wat ze wilde. Toen George de eerste Zwadderaar aangevallen had met een spreuk zo vlijmscherp als een mes, leek het alsof Gwendolyn’s krachten heel langzaam terugvloeiden.

Het voelde vreemd, dat ze haar spieren weer kon ‘voelen’. Het leek alsof er een heet vuur door haar aderen gegoten werd dat haar spieren zou moeten activeren. Wonder boven wonder werkte het ook nog. Nog steeds slapjes bleef ze liggen op het koele steen en toen ze Georges brullende stem hoorde kromp ze ineen. Ze hield niet van woede, ze vond het een vreemde emotie. Het was dan ook jammer dat Gwendolyn die emotie niet in kon houden. Dat bleek nu wel, anders zou ze nooit zoveel problemen veroorzaakt hebben. ‘Gwen. Er is een spreuk over je uitgesproken,’ mompelde George tegen haar en toen keek hij weg. Gwendolyn knipperde enkel met haar ogen, nog steeds in shock en zwaar vermoeid voor de tweede keer in twee dagen tijd. Pas toen George haar tegen zich aantrok en haar haren streelde kwamen de tranen en beschaamd veegde ze die weg. Ze keek naar Georges schooluniform en een zucht vloeide over haar lippen. ‘’Je uniform zit nu helemaal onder de zwarte vegen.’’ Fluisterde ze, en beschaamd wreef ze haar tranen weg. Ze hield er niet echt van om te huilen. Ze kende George nu maar net, maar ze had in zijn bijzijn al vaker gehuild dan in de laatste twee jaar..

Ze drukte haar rechterwang tegen Georges borst en een bibberig zuchtje verliet haar lippen. Ze snoof even Georges geur op en ze knipperde met haar ogen. Hoelang kende ze George nu? Ze wist het niet, ze wist alleen dat alles aan hem nu al zo vertrouwd aanvoelde. Zijn geur, hoe hij lachte of hoe zijn ogen twinkelden als hij een grapje maakte. Best vreemd eigenlijk hoe ze zich in zo’n korte tijd zo aan hem gehecht had. Ze wreef de tranen uit haar ogen en ze moest zich inhouden om haar neus niet op te halen. ‘’Men, ik heb me nog nooit zo vies gevoeld als nu.’’ Zei ze met een klein stemmetje en ze beet op de binnenkant van haar wang. Een koude rilling kroop over haar ruggengraat toen ze aan de Zwadderaars dacht en Gwendolyn huiverde. ‘’Het was gewoon zo, zo raar..’’ En weer voelde Gwendolyn de tranen opkomen en even later stroomden ze weer over haar wangen. Oké, kappen Gwendolyn. Nu is het wel genoeg geweest, flitste het door haar hoofd, maar haar tranen bleven maar stromen..


~fluttieflut, sorry (A)

George keek naar Gwen en trok haar sussend tegen zich aan. Hij liet zijn blik naar de uitgang glijden waar de Zwadderaars naartoe waren gerend. Nooit, nooit, nooit liep hij Gwen nog alleen wandelen. Oké, het zou moeilijk zijn om de hele tijd bij haar te blijven, maar hij zou wel willen dat ze niet meer aangevallen werd. Naar Sneep hoefde hij niet te gaan, die geloofde toch niet dat Gwen aangevallen werd door een Zwadderaar. Zijn Zwadderaars zouden namelijk nooit zoiets doen. Kots. ‘Die was toch al zwart,’ grapte George en hij grinnikte even. ‘Dat kan ik geloven. Kom, we gaan naar boven. Dan kun je douchen. Dan voel je je misschien wat frisser. Laat die lessen voor vandaag maar zitten, zei hij en hij keek haar even bezorgd aan, aangezien hij niet wou dat ze hier nog langer bleef zitten. Toen ze huilde, sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Het is goed, nu ben je veilig,’ zei hij zacht en hij streelde over haar achterhoofd. Nooit liet hij dit opnieuw gebeuren. Als ze het opnieuw probeerden, zou hij een spreuk gebruiken die door velen gemeden werden. Nee, niet die spreuk, niet die groene, Avada Kedavra, maar hij kende wel nog een hoop andere spreuken die echt voor pijn zouden zorgen. Als Fred dit zou weten, dat hij zo hard zijn best deed om een meisje te beschermen, zou hij gek genoemd worden. Het kon hem niet schelen wat ze dachten. Fred zou hetzelfde gedaan hebben als er een Griffoendor hier had gezeten die geholpen moest worden. Hij sloot zijn ogen even en opende ze daarna weer, waarna hij naar Gwen keek. ‘Kom, we gaan naar boven. Geen lessen meer,’ zei hij zacht, maar duidelijk. Hij wou dat Gwen nu geen commotie om zich heen had. Hij trok Gwen omhoog en trok haar mee richting hun slaapzaal. Hij had sowieso geen zin om de lesdag af te maken. En Gwen zou kunnen gaan douchen. En hier waren ook nog geen Zwadderaars, want die waren helemaal ergens anders in het kasteel. Hij trok Gwen verder mee de zaal in, draaide zich toen om en legde zijn beide handen op haar schouders. ‘Ga jij maar rustig even douchen. Niemand zal komen, oké?’ vroeg hij en hij gaf haar een zacht aaitje over haar wang, waarna hij haar nog even knuffelde en toen afwachtte of Gwen zou gaan douchen of iets anders.

- Flut en laat, sorry! -