Uitzicht over het blauwe water...

Devon zat op een grote rots bij het meer. Hierdoor had Devon een prachtig uitzicht over het meer. Het meer zorgde altijd voor rust bij Devon, wat moeilijk was aangezien hij meestal aan alles dacht. Het meer was Devon favoriete plek omdat het meer net zoals hem was. Een rustig uitziende plek maar onder de oppervlakte gebeurde meer dan je zou verwachten. Zo was het in het meer de meermensen en andere wezens uit de diepte. Waar het bij Devon zijn haat, sluwheid en eeuwig wantrouwen was van iedereen. Zijn vader had hem al van vroegs af aan geleerd niemand meteen te vertrouwen behalve jezelf. Alleen zo kon je je doelen bereiken. Zijn vader was een grootaanhanger van de duistere heer geweest. Dat verzweeg hij nooit. Toch wist Devon niet zeker of hij ook een dooddoener was. Hij verdween namelijk uit Devon zijn leven toen Devon 11 was. Drie jaar na de dood van zijn moeder. Devon heeft zich vaak afgevraagd wat er met zijn vader was gebeurd. De laatste keer dat hij zijn vader zag was toen de vader van Devon zijn zoon afzette voor de zweinstein express.. Hierdoor heeft hij ook een hekel aan Engeland. Ten slotte woonde ze drie maanden voordat Devon naar zweinstein ging nog gewoon in de Verenigde Staten, Los angeles. Maar plots besloot zijn vader te moeten verhuizen. Voor zijn werk vertelde hij tegen Devon. Maar dat was geen probleem want nu kon Devon naar de beste tovenaars school ter wereld. Dus op het moment dat zijn vader hem vertelde van de verhuizing was Devon eigenlijk best blij met het nieuws! Nu woont Devon voortaan bij zijn peetvader. Een pas gescheidde man van slechts 23. Een matige tovenaar maar hij zorgde goed voor Devon. Hij vertelde dagelijks nog grootse verhalen over zijn avonturen. Vaak waren dat mis gelopen gebeurtenissen maar goed ze waren wel spannend! Ook zijn vader speelde vaak een rol in deze verhalen. En elke keer vertelde zijn peetvader dan ook dat hij ooit nog terugkomt. En het wegens omstandigheden kwam en absoluut niet Devon zijn schuld was! Wat het alleen maar moeilijker maakte voor Devon om het vertrek te begrijpen.

Opeens hoorde Devon voetstappen. Naderde er nu een student?! Op zijn plek. Voorzichtig keek hij op zij, misschien was het wel een gewoon een dier?

Franca liep naar het meer. Het was een rustige plek waar ze altijd rustig kon nadenken over alles. Niemand kwam er ooit en dat was juist waarin het Franca zo aantrok. Als ze hier was dacht ze vaak aan de ruzies thuis, waar ze het, ondanks dat ze het grootste deel van het jaar op Zweinstein zat, toch moeilijk mee had. Als ze bijna bij het meer is lijkt er iets anders te zijn, maar in de eerste instantie kan ze niet zeggen wat. Dan ziet ze het. Er zit een jongen bij het meer. Ze herkent hem. Het is Devon, een jongen die bij Zwadderig zit, ook in het vijfde jaar. Ze baalde, ze dacht dat ze de enige was die hier wel eens kwam. Toch liet ze zich hierdoor niet uit het veld slaan, en langzaam kwam ze toch dichterbij. Misschien kon ze, als ze heel stil was, wel gewoon aan het meer gaan zitten zonder dat hij het doorhad. Juist toen ze dat besluit genomen had, draaide de jongen zich om...

Het was geen dier maar een mens. Devon keek haar aan. Ze had mooi blond haar, hij herkende haar van de klassen. Ook al had hij haar nooit gesproken. Zou ze hem bespiedden? Wie was ze precies?! Plots herrinnerde hij een naam. Was haar naam niet Franca? Zou best kunnen dacht Devon. Hij sprong van de rots af, het was niet heel hoog dus lande Devon gemakkelijk op zijn benen. Zijn gewaad waaide in de lucht terwijl hij sprong en na een paar seconden ging het langzaam naar beneden en zat het gewaad weer goed. "Wat doe jij hier?! Zit je mij te bespiedden?"Vroeg Devon bevelend en direct. Hij was een beetje wantrouwend. Soms was het zo erg dat hij een beetje paranoïde werd. Maar meestal voelde hij zich niet op zijn gemak omdat hij niemand had verwacht. Zoals nu. Het was zijn kalmerende plek waar hij normaal niemand zag, dus waarneer er wel iemand kwam voelde hij zich achtergevolgd en was hij niet op zijn gemak. Het was geen goede eigenschap, maar waarschijnlijk kwam deze eigenschap door de plotselinge verdwijning van zijn vader, één van de weinige mensen die hij vertrouwde. Waardoor hij nieuwe mensen niet meteen toeliet in zijn wereld. Hij keek naar het meisje en besefte dat ze waarschijnlijk geen kwaad in de zin had. Toch besloot hij zijn vragen nog niet terug te nemen maar liet ze eerst beantwoorden. Hij herrinnerde zich nu steeds meer van het meisje. Hij wist nu bijna zeker dat haar naam Franca was, dat ze in zijn jaar zat en dat ze, dacht hij, bij ravenklauw zat. Door de verassing, plotselingen woede en wantrouwen was hij al deze logische details vergeten.

De jongen sprong met een enorme soepelheid van de rots af waar hij op stond. "Wat doe jij hier?! Zit je mij te bespieden?" Geschrokken van de felheid waarmee hij het zei deinsde ze achteruit. Wat dacht die Devon wel niet? dacht ze. Eerst haar plek in pikken en dan ook nog is zo tegen haar praten. Ze besloot zich niet te laten kennen. "Wat doe ik hier? Wat doe jij hier, zul je bedoelen?! antwoordde ze met dezelfde felheid. Ze had geen zin om aardig te doen. Dit was tenslotte haar plek! Toch had ze gelijk spijt. Die jongen was waarschijnlijk net zo geschrokken van haar aanwezigheid als zij van de zijne. Ze bekeek hem eens wat beter. Hoewel ze in hetzelfde jaar zaten, en samen toverdranken hadden, was hij haar eigenlijk nooit zo opgevallen. Ze zag dat hij iets langer was dan haar, en mooie, bruine ogen had. Eigenlijk was hij best wel aantrekkelijk, maar dat was nog geen excuus om hier zomaar te komen. Nouja, hij was er nu toch al. Ze deed weer een paar stappen dichterbij. De jongen leek haar onderzoekend aan te kijken, en hij had een harde blik in zijn ogen. Gespannen wachtte ze zijn antwoord af.

"Ik?! Ik geniet gewoon van me plek mevrouwtje." Zei Devon een beetje beledigend dat ze hem nu begon te ondervragen. Dat mocht helemaal niet volgens Devon! Zij moest antwoorden niet hij. "Ik ga al zo lang als ik me herinner naar deze plek. En ik kan me geen ravenklauwers herinneren die ik heb gezien hier!"Zei Devon die vond dat het zijn eigendom wat het natuurlijk niet was. "Jij bent toch Franca? Of heb ik dat nu fout?"Zei Devon die toch zocht naar een bevestiging. Ten slotte wilde hij nu wel weten wie zijn plekje probeerde in te pikken! Want tja, die naam was dan wel handig. Het mocht dan wel een redelijk mooi blond meisje zijn van ravenklauw, wat uitterraad betekend dat je al niet zo goed bent als normale zwaderaar. En aangezien in Zwadderich ook al een aantal sukkels zaten betekende dat niet veel goeds als je dan van een andere afdeling was dacht Devon altijd. Maar toch liet hij zijn plekje niet zomaar af staan. Moest ze eerst maar uitteleggen waarom ze hierheen kwam. Zeker om rotzooi te maken, dacht Devon in vlaag. Of nou ja dat was het gene waar hij vreesde. Dat het meisje hier alleen kwam om rotzooi te maken, het plekje te vervuilen dat was de angst. Niet dat iemand anders hier ook af en toe kwam genieten. Dat maakte vrij weinig uit. Ten slotte liep je elkaar niet zo heel vaak in de weg. Maar wat als ze het stiekem kapot maakt?!

"Ik?! Ik geniet gewoon van me plek mevrouwtje. Ik ga al zolang als ik me herinner naar deze plek.En ik kan me geen ravenklauwers herinneren die ik heb gezien hier! Jij bent tcoh Franca? Of heb ik dat nu fout?" Hoewel de jongen nog steeds even fel praatte als voorheen, schoof er toch een andere emotie in zijn ogen die Franca niet zo goed kon plaatsen. Bang? Nee dat was het niet. Het leek eerder.. ongerust. Ja dat was het, ongerust. Waarom wist ze niet. Hoewel ze niet blij was nog iemand anders op haar plekje aan te treffen, zou ze hem heus niks aan doen. "Ik kom hier eigenlijk ook al zolang ik me herinner.." stamelde ze. "En ja, ik heet Franca, jij bent Devon, of niet?" liet ze er iets vastberadener achteraan volgen. Ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk op de Zwadderaar in ging. De meeste Zwadderaars waren ontzettend dom, en vonden dan nog steeds dat ze de allerbeste van de hele tovergemeenschap waren. Devon zou waarschijnlijk niet anders zijn. Hoewel, als ze al had verwacht dat er iemand bij het meer zou zitten, zou dat op de laatste plaats een Zwadderaar zijn. Misschien was deze Zwadderaar anders.. Onzin dacht ze bij zichzelf. Het is vast net zo'n loser als al die andere Zwadderaars. Hij kwam hier vast alleen om de plek te verpeste, om er stomme afdelingsfeestjes te geven ofzo, en dan zou de plek niet meer geheim zijn, zou ze hier nooit even rustig kunnen komen nadenken... Dat zou vast ook de ongeruste blik in zijn ogen verklaren. Hij was vast bang dat ze zijn plannen zou komen dwarsbomen. Nou, dan had hij gelijk, dat was ze inderdaad van plan. Ze zou heus niet toestaan dat iemand hier zomaar even haar plek kwam inpikken! Toen bedacht ze zich dat hij had gezegd dat hij hier ook al langer kwam. Zou hij dan toch geen feest willen geven?

Ze vertelde dat ze hier ook zo lang kwam als ze zich herinnerde? Sprak ze de waarheid. Devon dacht dat ze wel de waarheid sprak maar hij durfde dat nog niet zeker te zeggen. Hij wachtte nog even met de conclusie te trekken. "ja dat klopt."Zei Devon kort maar krachtig op haar vraag of hij Devon was. Hij twijfelde nog aan de betrouwbaarheid. Maar moest gezegd worden, ravenklauwers stonden niet bekend om hun liegen. Maar aan de andere kant het was wel een mens. En mensen liegen nou eenmaal graag en vaak. Om eerlijk te zijn deed Devon dat ook dus waarom zou dit meisje niet liegen. "Oké, als dit ook jou plekje is. Waarom kom je hier dan zo graag?"Vroeg hij. Hij was benieuwd naar haar antwoord. Maar meer op de manier hoe ze het zou zeggen. Tenslotte was, 'ik kom hier voor rust' een perfect antwoord. Maar ook te bedenken voor een leugenaar. Maar waneer je het op een enthousiaste manier, op een gemeende manier zei dat was de kans klein dat het meisje zou liegen. Daarnaast kon ze misschien ook vertellen hoe ze er was gekomen maar dat besloot hij nog maar niet te vragen. Eerst maar eens kijken hoe de ravenklauwer zou reageren. En hij zou haar in de gaten gaan houden, dat zowiezo! Als ze ook maar iets deed om deze mooie plek te vernietigen/vervuilen dan zou hij haar toch maar even goed vervloeken met zijn toverstaf! Hij was een best goede tovenaar, hoewel dat vooral zijn eigen mening was. Hij wist niet echt wat andere mensen vonden van zijn toverkunsten.

De jongen bleek inderdaad Devon te heten, maar eigenlijk wist ze dat al. Hij stelde wel nieuwsgierige vragen zeg! Zo wou hij weten waarom ze naar het meer ging. Franca wist niet of ze het hem wel wou vertellen, want hoewel de jongen al iets minder vijandig overkwam dan net, hij had haar vertrouwen nog niet gewonnen. Ze besloot een kort antwoord te geven, waarmee ze zijn vraag beantwoorde, maar niet te veel vertelde. "Ik kom hier meestal om na te denken.." Ze wist dat dit niet zo"n duidelijk antwoord was als hij hoopte, maar ze besloot dat hij haar vertrouwen nog niet volledig had gewonnen. Hij was en bleef per slot van rekening een Zwadderaar. Opeens bedacht ze een soort plan. Ze zou hem dezelfde vraag stellen en als hij eerlijk genoeg over kwam, zou ze hem in vertrouwen nemen. Dat verbaasde haar zelf ook, want ze had haar verhaal eigenlijk nooit met iemand gedeeld, niemand had er immers naar gevraagd. Ze vond ook niet dat het iemand iets aanging, maar op een of andere manier leek deze jongen anders dan anderen. Ze zou wel zien. "En waarom kom jij hier dan?" Nu ze de vraag had uitgesproken, betwijfelde ze of hij haar wel zou vertrouwen. Zwadderaars stonden niet bekend om hun goede vertrouwen, volgens de verhalen die in de leerlingenkamer de ronde gingen, vertrouwden ze zelfs hun eigen ouders niet. Nieuwsgierig wachtte ze het antwoord af.