Bomen...

Devon liep langs de rand van het verboden bos. Het was een vreemde plek om te lopen, maar Devon had zich geïnteresseerd in fabeldieren. Daarom was dit een heerlijke route om te lopen. Je mocht hier lopen en af en toe kon je een glimp van een fabeldier opvangen. Dus het was de moeite waard! Daarnaast liepen er niet zo vaak irritante mensen voor je voeten. Devon kon het goed vinden met een paar zwadderaars maar van de meeste mensen moest hij het niet hebben. Waren domme, meelopende en irritante mensen. Dat soort tovenaars die je in de weg stonden. Hij moest er niets van hebben! Hij besloot te gaan zitten tegen een grote boom. Hij zat, tegen een boom aan, en keek richting het verboden bos. Hij pakte zijn tekenboek uit zijn rugzak, die hij had meegenomen. En begon een fabeldier te schetsen. Hij schetste een draak om preciezer te zijn een Noorse Bultrug. Het was een fascineerend beest. Hellaas had hij tot nu toe alleen de noorse bultrug op plaatjes gezien en gehoord in verhalen van zijn peet oom. Hij had al wel minder gevaarlijke draken gezien in zijn reizen naar Hongarije en Bulgarije. Nadat hij een lichte lijfstructuur had gemaakt begon hij met wat meer details te brengen in zijn draak. Hij hield er van om een bloeddorstige blik te geven aan de Noorse Bultrug. Een paar vogels zorgde voor wat muziek. Ze maakte een hoop lawaai maar het was niet storend. Ook hoorde hij wat takken bewegen, hij twijfelde of het de vogels waren die zo de takken aan het verplaatsen waren. Maar hij negeerde de geluiden maar even want de schets begon steeds meer vorm te krijgen. Steeds meer werd het een echte Noorse Bultrug. Na een paar potlood krabbels begon Devon toch nieuwschierig te zijn naar het geluid. Dus stond hij op en ging hij kijken.

(En Gwenn )

Zittend op een dikke tak hoog in de boom las Gwendolyn een boek. Haar benen had ze opgetrokken en haar boek leunde tegen haar bovenbenen. Langzaam en brak ze een stukje chocolade van de chocolade reep en ze stopte het traag in haar mond. Ze knipperde met haar ogen en langzaam sloeg de bladzij voor bladzij om. Een diepe zucht verliet haar lippen. Dit boek was gewoon geweldig..

Het boek ging over een jongen die op een dag een vreemde steen vond, terwijl hij op jacht was. Eragon, zo heette hij, nam de steen mee naar huis waar iedereen het ding verafschuwde. Eragon snapte het niet en ging met de steen naar de oude, verhalen verteller van het dorp. Die drukte hem op het hart de steen goed te bewaren en verstoppen, en Eragon volgde die raad op. Toen hij op een nacht een raar gekraak hoorde keek hij naar de steen en verbaasd constateerde Eragon dat de steen open ging! Een minidraakje kroop vervolgens uit het ei, en toen Eragon het kleine schepseltje aanraakte kreeg hij een schok. In zijn hand verscheen een raar teken, en op een of andere manier waren het draakje en Eragon nu geestelijk verbonden. De jongen verstopte de draak in het bos en gaf haar een naam; Saphira. Eragon merkten dat ze via elkaars geest konden communiceren en langzaam maar zeker ontwikkelden ze die gave. Opeens kwamen er twee half vogel, half mannen het dorp terroriseren en Eragon en Saphira sloegen op de vlucht. Samen met de oude verhalenverteller.. Eragon kwam tijdens een lange reis meer te weten over draken, over Brom de verhalenverteller. Maar bovenal; hij kwam te weten dat hij voorbestemd was om drakenrijder te worden. De allerlaatste. Hij en zijn draak Saphira waren voorbestemd het allerlaatste draken ei te redden. Eragon komt door zijn nieuwe status in contact met vele volkeren. De dwergen, Elfen en te veel om op te noemen..

Toen Gwendolyn een harde wind voelde schrok ze op uit haar gedachtes en ze knipperde met haar ogen. Ze keek naar beneden en toen ze een jongen zag zitten verstijfde ze even. Shit! Dadelijk dacht hij dat ze hem aan het bespioneren was! Maar wacht eens even, wat was hij aan het doen? Gwendolyn leunde voorover en bekeek de tekening van een jongen. Verbaasd keek ze naar de details en ze boog nog wat voorover. De wind brulde zijn onverstaanbare lid en Gwendolyn ging weer rechtop zitten, het boek tegen haar borst aan geklemd. Waar kwam die wind in godsnaam vandaan? Ze greep haar toverstaf beet, voorbereid op alles en ze probeerde zo stil mogelijk te blijven zitten. Toen ze in de verte het gebulder van de wind weer hoorde werden haar ogen groot en ze ging wat stabieler zitten. Het had allemaal geen zin. Gwendolyn werd van de zeven meter hoge tak geblazen en vliegensvlug pakte ze haar staf uit de zak van haar gewaad. ‘’Aresto Momemtum,’’ haar stem klonk zuiver en rustig, en enkele centimeters boven de grond kwam Gwendolyn tot stilstand, om uiteindelijk zachtjes in de dode bladeren te ploffen. Ze stond op en veegde de blaadjes van haar kleding en met rode wangen keek ze de jongen aan. Dat was nog eens een afgang..

Opeens viel een meisje voor Devon uit de boom. Ze kon haar toverstaf nog net op tijd trekken. Of tenminste dat gevoel had Devon. Hierdoor lande ze nog redelijk zacht op de grond. Ze stond daarna meteen op en werd een beetje rood. Devon vond het wel grappig. Hij moest even lachen. Maar hij moest toegeven toen hij haar zag vallen was hij wel eventjes bezorgd om haar maar toen hij zag dat hij ze haar toverstok trok en goed terecht kwam vond hij pas grappig. Hij vond het daarnaast nogal beschaamend om medelijden te hebben met een domme fout en het zielig te gaan vinden. Nee, daar hield Devon niet van. Daarom was het ook maar beter dat ze zichzelf verbeterde. Want waarschijnlijk had hij het pas te laat gemerkt. "Dus, jij bent wel heel erg snel voor mijn gevallen."Zei Devon met een lichte, arrogante, grijns. Waarom deze opmerking? Omdat hij gewoon deze 'domme' openingszin moest gebruiken wat een flauw woordgrapje was. Want kleine kans dat er nog eens een meisje uit een boom valt voor zijn ogen. Die kans schatte hij onder de 1 procent. Daarnaast herkende hij haar niet van Zwadderich. Het gezicht had hij eerder gezien maar waarvan wist hij niet. Hij gokte grifoendor. Want ze zat in een boom. Wat betekende dat ze waarschijnlijk tegen viel, ondanks een goed uiterlijk, dus het was maar goed om die openingszin te gebruiken. "Grifoendor zeker? Zijn de enigste die ik voorstel in bomen te gaan klimmen. Heb ik het goed?"Vroeg hij daarna. Hij wilde een bevestiging van het meisje krijgen of hij het goed had. Hij was zelf wel zeker dat hij het goed had. Hij besefte daarna dat hij zijn tekenboek nog in zijn hand had. Snel pakte hij zijn tas en stopte het tekenboek daarin. Met een paar simpele, snelle, handbewegingen. Hij had geen zin die lang te dragen en al helemaal geen zin zijn tekeningen met zomaar een vreemdeling te gaan delen. Nee daar had Devon te weinig vertrouwen voor, hij stond liever achter een gordijn van nonchalante arrogantie dan mensen daadwerkelijk veel vertrouwen te gaan geven.

"Dus, jij bent wel heel erg snel voor mijn gevallen." Gwendolyn negeerde de arrogante grijns van de jongen en een zuivere lach klonk. ‘’Ja, zo zou je het ook kunnen verwoorden ja,’’ en Gwendolyn plukte wat blaadjes uit haar haren. Toen de jongen haar peinzend aan krulde een warme glimlach haar lippen, maar die vervaagde weer bij Devons volgende woorden. "Griffoendor zeker? Zijn de enigste die ik voorstel in bomen te gaan klimmen. Heb ik het goed?" Arrogant trok Gwendolyn een wenkbrauw op en ze keek hem aan. ‘’Dat ik in Griffoendor zit is juist. Alleen wat je daarna zei was allemaal onzin. Hoezo zouden alleen Griffjes in bomen klimmen? ‘’ Toen de jongen zijn tekenspullen snel opborg volgde Gwendolyn zijn bewegingen met gekruiste armen. Ze beet op haar wang en fronste haarwenkbrauwen. ‘’Waarom stop je haastig alles weg? Je bent goed hoor.’’ En een glimlachje sierde haar volle lippen. ‘’Ohja, ik ben Gwendolyn trouwens. Gwendolyn Cardinale.’’ En Gwendolyn haalde haar hand even door haar haren. Ze zocht op de grond naar haar boek en uiteindelijk zag ze het boven in een boom hangen. Vliegensvlug klom ze de boom in en ze pakte het boek dat half over een tak hing. Met haar boek onder haar arm klom ze weer naar beneden en ze sprong op de grond. Een ander had waarschijnlijk zijn nek gebroken als diegene met tien centimeter hoge pumps een boom in en uit klom, maar Gwendolyn droeg al zolang pumps dat ze er geen last meer van had. Met een scheve grijns keek ze Devon even aan, om daarna nieuwsgierig naar zijn tas met tekenspullen te kijken..

Devon was verrassend door de reactie van het meisje op zijn 'flauwe' zin. Hij had verwacht dat ze bitchy zou reageren. Of zou dat meer een zwadderich ding zijn? Ze plukte de bladeren uit haar haren. Waarna ze een warme glimlach liet zien maar die vervaagde toen Devon zijn mond weer open deed. "Omdat alleen Grifoendors zo gek zijn. Ik bedoel de sorteerhoed sorteert mensen in grifoendor omdat ze zogenaamd moedig zijn. Boom klimmen word vaak als moedig gezien vandaar dat ik het raadde. Ik zie geen huppelwatje in een boom zitten."Zei Devon die uitlegde waarom hij griffoendor zei. Hij wist niet of hij nou het meisje een compliment had gegeven of haar nogal heeft beledigden. Maar dat zou hij wel gaan merken aan haar reactie. Toen hij zijn spullen opbergde gaf het meisje hem onverwachts een compliment. "Uhm.. bedankt ofzo."Mompelde Devon op haar compliment en glimlach. Hij wist eigenlijk niet echt goed hij moest reageren. Hij kreeg eigenlijk nooit complimenten op zijn tekenkunsten. Vooral omdat de enige die het zagen er jaloers op waren. En voorderest liet hij het eigenlijk niet graag zien. Hij realiseerde zich nu pas dat hij onzekerder was over zijn tekenkunsten dan over zijn uitterlijk. Want daarvan kon hij vaker makkelijker een compliment ontvangen, maar daarmee verpesten zijn arrogantie nog wel eens het compliment. "Ik ben Devon."Zei Devon kort. Meer hoefde ze toch niet te weten dan zijn voornaam. Opeens klom het meisje weer de boom in. Het leek wel een klein aapje zo behendig deed ze het. Hij merkte dat ze ook nog eens hoge pumps droeg. Devon vond het al een wonder dat meiden daarmee konden lopen. Laat staan dat deze daarmee kon klimmen. Ze keek Devon aan met een grijns voor even en daarna ging haar blik naar zijn tas."Waarom kijk je zo nieuwsgierig?"Vroeg Devon, die nieuwsgierig was naar haar nieuwsgierigheid. Want hij hield er niet van dat mensen zomaar interesse hadden in zijn spullen als dat was waar ze naar keek. Devon wist dat niet zeker.

"Omdat alleen Grifoendors zo gek zijn. Ik bedoel de sorteerhoed sorteert mensen in grifoendor omdat ze zogenaamd moedig zijn. Boom klimmen word vaak als moedig gezien vandaar dat ik het raadde. Ik zie geen huppelwatje in een boom zitten." Gwendolyn’s wenkbrauwen schoten verrast omhoog en ze knikte. ‘’Oké, daar heb je gelijk in,’’ beaamde ze zijn argument. Toen de jongen haar bijna stamelend bedankte voor haar glimlach haalde ze nonchalant haar schouders op. ‘’Is niks hoor,’’ lachte ze en toen de jongen vroeg waarom ze zo nieuwsgierig naar de tas staarde haalde ze haar schouders weer op. ‘’Geen idee, ik ben gewoon benieuwd wat erin zit geloof ik.’’ Een scheve grijns sierde haar lippen. Het was in ieder geval niet gelogen. Toen Devon zich voorstelde knikte Gwendolyn. '’Devon,’’ proefde ze zijn naam op het puntje van haar tong. ‘’Aangenaam denk ik dan hè’’ en ze kon met moeite een grijns onderdrukken. Ze liet haar gifgroene ogen even in Devons ogen glijden en vragend keek ze hem aan. ‘’Waarom doe je zo geheimzinnig over je tekeningen?’’


~fluuuutjeee , er moet meer actie komen xd