Monkey business

Het was lunchtijd, en aangezien de hele school nu uitliep om zich in de Grote Zaal te goed te doen aan al het eten dat nog geen tien minuten geleden was verschenen, was het vrij rustig op de rest van het schoolterrein. Met een beker Pompoensap in zijn ene hand en een toffee-karamel broodje in zijn andere hand slenterde Dave over het schoolterrein. Zijn doodshoofdaapje Jack rende vrolijk vooruit, terwijl hij al krijsend gekke sprongen maakte. Afentoe kwam hij terug Dave's kant op gerend, waarbij hij behendig tegen hem op klom om voor een moment rustig op zijn schouder te zitten, en te bedelen om een stukje van het zoete brood wat Dave zelf nuttigde. Lachend brak hij dan een stukje af voor het aapje, die het gretig aanpakte om er vervolgens weer mee weg te rennen. Vermakelijk keek de jongen het aapje dan na; hij leek het wel naar zijn zin te hebben hier op Zweinstein, en dat was maar goed ook. Zijn vorige uil Muggle -nu in de handen van zijn zusje- had natuurlijk zijn onderdak kunnen vinden in de Uilenvleugel, maar voor het aapje lag dat anders. Iedereen in de leerlingenkamer van Ravenklauw en vooral op de slaapkamers hadden ermee in moeten stemmen dat het beestje daar rondliep, en anders had Dave het arme ding de hele dag in z'n kooitje moeten houden. Tijdens de lessen had Jack gelukkig echter genoeg tijd om rond te dwalen door het grote kasteel, en in de pauzes -zoals nu- nam Dave hem graag mee naar het meer. Het aapje had nog vrij veel weg van een hond die er afentoe uit moest, bedacht Dave zich plotseling met een glimlach.

Terwijl ze hun weg richting het meer vorderden, merkte Dave opeens dat het opvallend stil was geworden: geen gekrijs meer van zijn kleine maatje. Waarschijnlijk was hij al naar hun favo plekje aan het meer gegaan, een stukje waar het gras wat meer glooide dan op de andere plekken rond het meer, waardoor er een klein heuveltje was ontstaan. Hier kon je in de zomer heerlijk liggen en in alle rust van de zon genieten, hoewel je er wel moest uitkijken voor de wat kleinere wezens uit het Verboden Bos. Deze wilden hier ook nog wel eens vertoeven, en Jack kennende had hij het niet zo gesteld op vreemdelingen.
Dave liep een groepje bomen voorbij, waardoor het heuveltje al snel in zicht kwam. Iets wat hem zorgen baarde was echter een kluwe bruin-zwarte haren die vechtend -of stoeiend?- over het gras rolde. Dave trok een scheef gezicht toen hij het zag: waarschijnlijk had Jack een boomtrul of kabouter te pakken, of andersom. Hoe het ook zij; zijn aapje leek een magneet te zijn voor problemen. Van de week in de Wegisweg was hij er ook al zelfstandig opuit gegaan, en ook nu leek hij zichzelf in de nesten te werken. Dave begon er steeds meer aan te twijfelen of Jack wel zo'n handig huisdiertje was geweest, vooral nu hij zag dat hij niet de enige was die dat had opgemerkt. Niet veel verderop stond namelijk een meisje toe te kijken en Dave vroeg zich af waarom. Misschien omdat hij er niks aan deed dat Jack een boomtrul aka kabouter aanviel? Waarschijnlijk had dat beestje dan het onheil over zichzelf afgeroepen door te proberen hem van zijn toffee-karamel broodje te beroven, en dat was iets wat je niet moest proberen bij hongerige doodshoofdaapjes: dat mocht Jack zelf oplossen.
Of.. verrek. Nu Dave beter keek zag hij dat het helemaal geen kabouter was -de rode puntmuts ontbrak- en dat een boomtrul ook was uitgesloten: waarschijnlijk had Jack het aan de stok gekregen met het huisdier van het meisje. Dave mompelde iets, om vervolgens een stukje toffee-karamel brood af te breken en het omhoog te houden. "Jack, kijk eens wat ik heb!" riep hij het beestje toe met een scheve grijns, waardoor de kluwe stopte met bewegen en hij de hongerig glimmende oogjes van zijn aapje kon onderscheiden.

[ & Carmen =D ]

Diep in haar gedachten verzonken gooide ze ondertussen smalle keitjes in het water, op zo'n manier dat ze een aantal sprongetjes maakten en vervolgens heel droogjes in het meer vielen. Ze was er niet echt bij met haar gedachten, wat haar huisdier Nero ook wel gemerkt had. Nadat hij enkele pogingen had gewaagd om haar aandacht te trekken, door heel charmant met zijn ruwe vacht tegen haar linkerwang te schuren en af en toe met zijn pootjes in haar schouder proberende te graven, had de fret het opgegeven en was vastbesloten om nu maar zelf enig vermaak te vinden. Hetgeen wat er gisteravond was gebeurd leek haar wel in haar macht te hebben. Het begon bij de Kerkers, daar zou ze de les Toverdranken hebben gehad, maar in plaats daarvan kwam ze Derek tegen die zich op dat moment in een gevecht had weten te krijgen, waardoor ze wist dat ze hem wel móest hebben. Er waren in totaal vier Griffoendors, tegenover twee Zwadderaars, drie als ze Professor Lestrange ook mee had geteld. Dat gevecht liep niet bepaald goed ten einde, natuurlijk had ze het stiekem al zien aankomen; haar toverstok -plus die van de rest van de Griffoendors- was in beslag genomen en daarbij had dat gevecht haar ook strafwerk opgeleverd. Gisteravond, damn. Ze kreeg opnieuw de rillingen toen ze eraan dacht. De manier hoe Bellatrix met haar omging, ze kon het nauwelijks meer 'normaal' noemen. Het viel gewoon niet meer normaal te noemen, dat was het.

Carmen zuchtte, haar rug deed nog steeds zeer en ze wist dat dat nog wel dagen, nee zelfs weken zo zou blijven. Eerst in de Kerkers was ze al achteruit geblazen door Avery, met de spreuk 'Ventus', waardoor ze met een flinke smak op haar rug tegen de harde vloer was aangekomen en gisteravond was ze ook nog eens hard beetgenomen bij haar schouders door Professor Lestrange en hard tegen de muur aan geknald. Zelfs Derek had het gehoord, zo hard was het en bovendien enorm pijnlijk. Die nacht had ze niet meer kunnen slapen. Een lekkere houding om in te gaan liggen had ze niet, elke ligging op haar zij deed zeer. Lichte wallen bevonden zich onder haar ogen, maar erg duidelijk was het gelukkig niet te zien.
Vanochtend was ze met een leeg gevoel op gestaan, niet echt wetende hoe ze zich moest voelen. Meteen was ze naar de Grote Zaal gegaan, om Derek even te kunnen vermijden en hem niet aan hoeven te spreken, maar daar had ze zelfs geen hap van het kersverse brood naar binnen kunnen krijgen. Haar lichaam stond er dan ook niet echt naar om honger te hebben. Zelfs in de grote pauze had ze niet eens trek gehad, geen enkel teken in haar lijf vroeg om eten.
Ze vroeg zich af hoe het nu met de jongen ging, maar hield zich er niet helemaal mee bezig. Nee, het ging eerder om gisteren, wat er 's avonds gebeurd was. De roodharige meid wist dat ze nogal vaak ondeugende trucjes en geintjes uithaalde, en dat ze al tijden niet meer gehuild had. Maar dit was echt te ver boven haar niveau geweest, alle tranen kwamen eruit gestroomd en nu voelde ze zich gewoon leeg, had geen enkele traan meer over om te laten vallen.

Een zacht geknaag wekte haar uit haar gedachten en ze merkte op dat Nero weer op haar rechterschouder heel braafjes was gaan zitten, met een stukje boomschors tussen zijn pootjes. Waarschijnlijk om daar zijn nageltjes mee te vijlen, of zich er gewoon mee te vermaken, ze had eigenlijk geen idee. ''Hee schat. Kom je even gezellig bij me zitten?'' Fluisterde ze naar hem toe. Haar kleine fretje opende zijn bek en sloot hem vervolgens weer, dat was voor haar meestal een goedkeurings teken. Ze gniffelde en aaide hem door haar wang tegen zijn vacht te plaatsen en hem zachtjes heen en weer te duwen. Op één of andere manier dacht ze weer terug aan het moment in de Kerkers hoe ze die spreuk had afgevuurd op Avery, de bitch dat ze was. Een nogal 'wiebelige' spreuk, benoemde ze het zelf. Dat kwam omdat haar beide benen tegen elkaar aan geplakt werden, en het was best een grappig gezicht geweest. Rustig veerde ze ondertussen haar rechterarm omhoog, zodat de fret naar beneden liep en zo niet vanaf haar schouder naar de grond een enorme hoogte hoefde af te leggen en zo minder groot de kans zou hebben om ook maar iets te breken in het tedere lichaampje van hem.
Even keek ze hoe de fret een niet al te grote afstand van haar nam en liet daarna haar blik glijden op het kasteel, Hogwarts. Het was zo'n prachtig kasteel van binnen- en buitenaf. Dat deed haar denken aan de allereerste keer dat ze hier kwam, als eerstejaar. Toen keek ze ook al zo vol glorie en trots richting het gebouw, ze had er dan ook alle vertrouwen in gehad dat het hier goed met haar zou komen. En nog steeds had ze die vertrouwen, ondanks het rare Bellatrix Lestrange figuur..

Door een hels kabaal schoot ze voor de zoveelste keer deze ochtend weer uit gedachten en keek ze om zich heen, links van haar -ongeveer vijf meter verder- zag ze Nero stoeien met een doodshoofdaapje. Of nouja, Nero was volgens haar eerder bezig om een stukje brood uit het aapje z'n poten te halen. Oh, dat deed haar eraan herinneren dat ze hem nog niet eens gevoerd had, door alle onrust die zich in haar hoofd bevond. Nu voelde ze zich best wel beschaamd, en voelde dan gelijk ook even over haar gewaad met haar handen om te checken of ze ergens eten bij zich had, maar tevergeefs had ze niets bij zich. 'Jack, kijk eens wat ik heb!' Een jongensstem deed haar een iets andere kant op kijken en zag daar een jongen staan, duidelijk zijn huisdier lokkend zodat de twee dieren niet meer zouden gaan 'vechten' om een stukje brood. Ze liep wat verder naar voren en boog door haar knieën heen, zodat ze nu op haar hurken zat -met haar linkerknie op wat bladeren op de grond- en Nero hopelijk bij zich kon krijgen. Gelukkig was het diertje tam tegenover haar en kwam het dan ook trots met wat voedsel in zijn klauwen op haar afgehold en klom gelijk, toen ze haar rechterhand uitstak naar het diertje, haar schouder op zodat hopelijk een tweede stoei-poging niet zou plaatsvinden. Ze hoorde hem nogal behendig knabbelen aan het stukje brood, toffee-karamel brood herkende ze aan de geur. Ja, dat zou er wel snel in gaan bij hem.
Carmen gniffelde opnieuw en keek daarna naar de jongen. ''Hee, sorry voor Nero. Ik, ehm, had hem nog geen eten kunnen geven. Niet dat ik hem nooit eten geef hoor! Maar ik was het vandaag vergeten, niet dat ik dat vaker doe hoor! Oh god, ik suck in dit soort gesprekken.'' Ze krabde even kort met haar linkerhand in haar nek en keek hem daarna aan, toen ze haar hand weer liet vieren, met een scheef en ondeugend glimlachje. Ze wist niet echt voor zich te halen wat er nou precies aan de hand was, normaal reageerde ze nooit zo.. zo.. geschokt en terugdeinsend tegen jongens. Ach, het kwam gewoon omdat ze vandaag waarschijnlijk niet helemaal haar dagje had. Iedereen had daar wel eens last van. ''Ik ben Carmen.'' De meid stak haar hand uit, haar rechterhand, en voelde daarbij Nero zich een beetje verplaatsen op haar schouder zodat die er niet af zou vallen. Haar blik gleed naar het aapje van de jongen. ''Wat een schatje.'' Zei ze ietwat twijfelend, het namelijk ook schijn zijn, pure bedrog. Vooral van aapjes. ''Of... heb ik dat fout?'' Vroeg ze met een brede glimlach op haar gezicht, terwijl ze met haar donkergroene ogen in die van de jongen keek.

Sarah schreef:

[ Hahahaha omdat je van lange posts houdt! xd ]

Binnen een mum van tijd zat Jack weer op Dave's schouder, tevreden knabbelend op een nieuw stukje toffee-karamel brood. Het andere stukje was hij verloren aan de zwarte fret, die op zijn beurt op de schouder van het roodharige meisje was gaan zitten. Even leek het alsof er nooit wat was gebeurd tussen die twee, terwijl ze beiden opgingen in hun eigen wereldje, knabbelend op de stukjes brood. Dave grijnsde terwijl hij een blik wierp op het kleine aapje op zijn schouder: Jack was ook zo voorspelbaar. Het ene moment hevig in gevecht, het andere moment vrede omdat er toevallig eten in de buurt was. Het aapje was zonder twijfelen direct op zijn baasje afgerend, gretig het stukje brood uit zijn handen grissend.
Dave keek op toen hij de stem van het meisje hoorde, zich verontschuldigend voor het gedrag van haar fret. Er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht bij haar woorden; ze praatte gehaast en leek afentoe bijna te struikelen over haar woorden, alsof ze zich niet zo op haar gemak voelde in het gesprek; iets wat ze zelf vervolgens ook toegaf. Het lachje van Dave dat volgde was dan ook om haar ietwat gerust te stellen in de situatie, nonchalant en vriendelijk.
"Hee rustig maar hoor, ik geloof je" zei de jongen met een lachje. "Hoewel.. Jack, zie je hoe hij je aanstaart? Ik zou maar zorgen dat je buit veilig is knul, die fret ziet er nog steeds hongerig uit" voegde hij er plagend aan toe, zich bij die laatste zin tot Jack richtend. Het aapje trok hierop instinctief -bijna alsof hij de jongen had verstaan- het stukje brood wat meer naar zich toe, terwijl zijn blik een duidelijke "Als je het waagt" uitstraalde richting Nero.
Ondertussen had Dave een paar stappen richting het meisje gedaan om de conversatie wat makkelijker te maken en de afstand tussen hen te verkleinen, waarop zij haar hand uitstak en zicht voorstelde als Carmen. "Aangenaam Carmen" zei Dave nadat hij haar een hand had gegeven. "Ik ben Dave, en dit hier is Jack" stelde hij zichzelf vervolgens voor met opnieuw dat scheve grijnsje. Het was een gewoonte van hem geworden ook Jack voor te stellen, aangezien het aapje dat altijd op prijs scheen te stellen. Bij het horen van zijn naam richtte hij even zijn kopje op en keek hij zwijgend met zijn donkere kraaloogjes in die van Carmen, waarna hij de laatste restjes van zijn lekkernij begon te verwerken. Afentoe wierp hij een steelse blik op de fret Nero, en één keer meende Dave te zien dat het aapje kort zijn tong uitstak. De plaaggeest.. Of Carmen het ook had gezien vroeg Dave zich af; kort hierop stelde ze namelijk dat het een schatje was, hoewel haar stem wel ietwat twijfelend leek. Ook nu liet Jack echter merken dat hij meeluisterde, aangezien hij vrolijk zijn tandjes ontblootte in iets wat een glimlach moest voorstellen: glimlachjes van doodshoofdaapjes hadden helaas in de verste verte niks weg van een glimlach, maar okée, hij had het leuk geprobeerd. Dave hoopte in iedergeval dat hij Carmen er niet mee had afgeschrikt.
"Hm, nou het zou niet het eerste woord zijn dat in me opkomt als ik Jack zou moeten omschrijven.." beantwoorde Dave haar vraag met een grijns. "Maar hij kan best lief zijn hoor. Als hij zijn best doet..". Jack slaakte verontwaardigd een krijsje, waarop Dave hem over zijn buikje kietelde. Het aapje wist best dat zijn baasje gelijk had: hij was koppig en eigenzinnig, deed het liefst alles wat niet mocht en scheen altijd in de problemen te komen. Buiten dat was hij ook erg lief, maar een onbekende zou die kant niet zo snel te zien krijgen. Het liefst testte Jack ze uit door ongein met ze uit te halen: en wat dat betreft paste hij perfect bij de donkerharige jongen. Het aapje was nog niet zo lang in zijn bezit, maar voor de korte tijd die ze met elkaar hadden doorgebracht, hadden ze al een vrij hechte band. De meeste mensen zouden alleen zien hoe de twee elkaar constant plaagden, maar stiekem was dat niet alles wat hun vriendschap herbergde.
"En hoe bevalt een fret op Zweinstein? Ik heb nog niet veel mensen ermee gezien" vroeg Dave Carmen vervolgens, terwijl hij haar op zijn beurt aankeek.

[ Nawhh, deze kleur paars is gay ;( Kan je het wel lezen zo? xD ]

Carmen wierp een vriendelijke glimlach naar de jongen toe, toen hij zijn hand uitstak om de hare aan te nemen. Ah, Dave dus. En zijn aapje heette Jack, stiekem vond ze het wel typisch. Ondeugende wezens hadden meestal ook wel een stoere naam, Nero ging daarentegen eerder de softere kant op. Ze lachte even kort toen ze zag dat het beestje van de jongen zijn tong uitstak naar haar fret, waarop haar eigen huisdier best cute met zijn rechterpoot probeerde uit te halen, wat niets anders uitliep dan dat hij gewoon in de lucht 'sloeg'. Toen ze weer omhoog keek, in de jongen zijn ogen, scheen ze hem toch wel te herkennen. Hij zat niet in Griffoendor, dat was zeker, maar herkennen deed ze hem wel. ''Griffoendor is mijn afdeling, in welke zit jij? Tenminste, ik neem aan dat jij in een andere zit, want ik heb je nog nooit gezien aan onze Afdelingstafel in de Grote Zaal of in de leerlingenkamer. Of ben jij stiekem in het bezit van een onzichtbaarheidsmantel?'' De laatste zin sprak ze met een scheve grijns op haar gezicht, en grinnikte ze toch al half.
Haar blik ging toch eventjes naar haar fret die zich uitstekend zat te vermaken op haar schouder, door rustig te gaan liggen met zijn oogjes dicht en af en toe een luidde zucht te laten horen ter teken dat hij nog wel leefde. Ze merkte, doordat ze al veel te lang stond, dat ze meer last van haar rug kreeg, waarom ze dan ook met haar rechterhand zachtjes over haar ruggengraat wreef. ''Vind je het erg als.. ik even ga zitten?'' Vroeg ze ietwat zachtjes, en haalde daarna haar hand weg omdat ze niet als één of andere aansteller wou overkomen. Carmen sloeg haar ogen neer en draaide zich daarna om, om bij de dichtstbijzijnde boom te gaan staan -die ook maar twee meter van het water verwijderd was- en daar tegen aan naar beneden te zakken. De meid trok haar knieën op en leunde daar haar armen op. Hierna keek ze om met haar hoofd en wenkte naar de jongen. ''Kom maar hoor, ik bijt niet. Je mag, als je wilt, naast me komen zitten hoor!'' Zei ze met een knipoog en merkte daarna op dat Nero -doordat ze verplaatst was naar een boom en daar een zitplek had bemachtigd- van haar schouder afgekropen was en plaats gemaakt had op haar knieën.
''Eerlijk gezegd, denk ik dat Nero enorm origineel is hier op deze toverschool. Ik zit hier nu al drie jaar en heb er nog niemand mee zien rond lopen. Niet dat ik het erg vind hoor, maar voor Nero is het misschien veel leuker om er een vriend of vriendin bij te hebben.'' Haalde ze lichtelijk haar schouders op, al was dat niet bepaald een goede keuze geweest omdat daardoor haar rug het weer vertikte om mee te werken en er pijnlijke steken door haar rug schoten. Carmen kreunde zachtjes, probeerde het onhoorbaar te maken, wat haar niet erg gemakkelijk af ging.

[Whaha, véél beter, maar geen zorgen hoor.. ik bén gay, heb eerder medelijden met mij! ]

De jongen wierp even verbaasd een korte blik omlaag toen Carmen hem vroeg in welke afdeling hij zat, ervan in de waan zijnde dat hij gewoon zijn gewaad aanhad waar dat duidelijk aan te zien was. Er verscheen echter een scheve, ietwat onhandige glimlach op zijn gezicht toen hij zag dat dit niet het geval was; hij had zijn gewaad inderdaad in de leerlingenkamer gelaten aangezien het best lekker weer was vandaag. Aan de standaard zwarte broek en witte blouse -die verplicht waren onder het gewaad te dragen- kon het meisje dan ook niet afleiden van welke afdeling hij kwam.
"Ik zit in Ravenklauw, vijfdejaars" beantwoorde Dave Carmen's vraag met eenzelfde scheve glimlach. "Enne, die onzichtbaarheidsmantel is voor andere doeleinden" voegde hij er vervolgens met een speelse knipoog aan toe, de 'doeleinden' mysterieus en raadselachtig houdend. Voor het inbreken bij andere afdelingen? Het maken van een nachtelijke rit op een Hippogrief of het uithalen van grappen met leuke toverspreuken, terwijl de mensen zich op dat moment afvroegen wie de spreuken in godsnaam afvuurde? Dave kon genoeg leuke dingen verzinnen die hij zou kunnen doen wanneer hij in het bezit was van een onzichtbaarheidsmantel. Ook hij had de verhalen gehoord over de drie Relieken van de Dood, verhalen die vaak -in een simpelere versie- voor het slapen gaan werden verteld aan kleine kinderen. Deze relieken hadden zijn fantasie altijd al geprikkeld en ook nu voelde Dave die bekende tinteling wanneer hij zich voorstelde in het bezit te zijn van één van deze drie voorwerpen.
Dave knikte toen het meisje voorstelde even te gaan zitten. Het leek erop dat ze het eerder zei uit noodzaak dan uit 'laten we gezellig gaan zitten om verder te kletsen', maar ze leek haar blik af te wenden om de zijne niet te vangen. Dave bleef dan ook heel even staan, waarop Carmen hem met een speelse knipoog wenkte. De jongen lachte terwijl hij een paar stappen haar richting in zette. "Ohnee? Die fret van je ziet er anders wél kwaadaardig uit" kaatste Dave grijnzend terug. Hij had het nog niet gezegd of de fret loste een laatste zucht, voordat hij -tevreden opgerold- zijn ogen sloot, lieflijk liggende op Carmens schoot. Dave kon niet anders dan lachen en overbrugde de laatste paar meters richting het roodharige meisje. "Okée laatmaar" grijnsde hij dan ook, waarna hij naast Carmen tegen de boom aan ging zitten. In tegenstelling tot haar trok de jongen slechts één knie op, waar hij dezelfde hand nonchalant op legde. In deze hand had hij nog altijd zijn beker pompoensap vast, die ondertussen ook niet veel meer voorstelde. Hij goot dan ook de laatste slokken in één keer achterover, om de beker vervolgens naast zich tegen de boom aan te zetten. Jack klauterde tijdens deze beweging lenig van zijn schouder af en begon op eigen houtje wat rond te struinen over het gras.
"Hm, daar heb je gelijk in ja" stemde Dave vervolgens in toen Carmen zei dat een fret vrij uniek was op Zweinstein, en dat dat haar afentoe wel jammer leek aangezien het beestje zo geen soortgenootjes om zich heen had. "Maar ik denk dat hij zich prima vermaakt hoor. Hij ziet er goed uit en eenzaam zal hij op Zweinstein nooit zijn. Bovendien..." de jongen grijnsde en maakte een licht hoofdgebaar naar zijn aapje Jack. "... denk ik dat hij zich ook wel met andere dieren vermaakt". Dave zweeg vervolgens, met een kleine glimlach toekijkend hoe Jack Nero ondertussen beslopen had. De zwarte fret had al die tijd rustig op Carmens benen gezeten, iets wat Jack in zijn voordeel gebruikte voor een verrassingselement. Hij hurkte zich achter de benen van het meisje, om de fret dan afentoe aan te tikken en vervolgens weer weg te duiken. Op de momenten dat Nero hem doorhad krijste hij vrolijk en rende hij naar de andere kant, om daar het hele spelletje te herhalen. "Jaack.." waarschuwde Dave hem met ietwat strenge ondertoon in zijn stem, al kon hij het niet laten erbij te glimlachen. Hij schudde hierna zijn hoofd, waarbij zijn bruine haren soepel in de beweging meegingen.
"Maareuhm.. Mag ik vragen wat er aan de hand is?" vroeg hij vervolgens, zijn blik wat serieuzer dan anders. Hij had de eerdere hand op Carmens rug opgemerkt, de ietwat pijnlijke blik in haar ogen en de zachte kreunen die ze nu afentoe loste. Zijn blik vertelde haar dat ze het niet hoefde te vertellen als ze daar geen zin in had; hij vond het altijd zo lame om dat te zeggen. Dan gaf je mensen júist de indruk dat ze je het moesten vertellen, omdat je ze anders gelijk bestempelde met 'niet te vertrouwen' en de betreffende persoon dan weer gekwetst was: de jongen was echter van mening dat wanneer je iets niet wilde vertellen je dat ook prima zelf aan kon geven en jij hen de keuze niet voor hoefde te leggen.

Een glimlach verscheen op haar gezicht door de grap over haar fret die Dave had gemaakt. Ze was blij dat hij haar verzoek niet afwees, daar kon ze namelijk vaak niet zo goed tegen, en naast haar was komen zitten bij de boom. "Ja, dat is ook hartstikke goed van hem dat hij met anderen speelt! Maar hij is wel al gereed om met een vrouwtje te gaan. Alhoewel, ik klaag nu wel fijn over Nero, maar ik heb nog niet veel aapjes gezien op Zweinstein, laat staan een doodshoofdaapje. Vind je dat niet erg? Of zou dat alleen maar nog meer conflicten opleveren?" De laatste zin zei ze dan ook met een grijns, doelend op de ondeugende grappen die een aapje wel eens uit kon halen en zo te zien was Jack daar ook wel èèn van. Haar smaragdgroene ogen had ze al die tijd nog op Dave gericht, zodat ze het tafereel tussen Nero en Jack nog niet had opgemerkt. Totdat ze voelde dat haar fretje was opgestaan en zich omgedraaid had, om te kijken wie hem nou van achteren aangetikt had. Zelf had ze het ook niet gezien, maar wist wel duidelijk wie dat had gedaan. Dave bevestigde dan ook haar vermoeden door zijn aapje op een wat zeurderige toon bij zijn naam te noemen. Wanneer Nero weer rustig op haar knieën plaats nam en zodoende ook op zijn ruggetje draaide, kon ze het niet weerstaan om de kleine rakker even met haar vingers over zijn buikje te kriebelen. Wat Nero dan ook heerlijk vond en dat dan ook showde door zijn voorpootjes op te trekken en zo in een soort van bedel- of doodshouding te gaan liggen. Hierdoor gniffelde Carmen zachtjes en draaide vervolgens haar hoofd naar Dave toe zodra ze hem hoorde praten, serieus dit keer. Wanneer hij uitgesproken was beet ze op haar onderlip, terwijl ze ondertussen gewoon het beestje verder krioelde, en betwijfelde of ze het hem kon vertellen. Buiten Derek om vertelde ze eigenlijk haar angsten, geheimen en bloedserieuze zaken nooit aan andere jongens. Maar ze had wel sterk het gevoel dat ze Dave kon vertrouwen op èèn of andere manier. Haar blik wendde ze weer af van hem en richtte die naar haar huisdier. Een zucht verliet haar mond, niet een akelige zucht maar gewoon een soort van opgeluchte zucht.
"Ik denk dat je Professor Lestrange wel kent?" Begon ze rustig, omdat Dave er niet uitzag als een eerstejaars die nog maar net gearriveerd was en dus ook geen flauw benul kon hebben over wie ze het in godsnaam had, zou hij haar waarschijnlijk wel kennen. Als ze niet zijn docent was, zou ze sowieso wel een keer opgevallen of gespot zijn in de ontelbare gewone en geheime gangen en hallen van de school. Bovendien was ze gewoon niet te missen, die onverklaarbare, mysterieuze sfeer die over haar heen hing en haar donkere uitstraling en uiterlijk... een huivering ging over haar lichaam bij die gedachten. Terwijl ze stopte met het aaien van Nero en haar armen over elkaar heen gevouwen zachtjes tegen haar buik aan drukte, vertelde ze verder. "Gistermiddag was ik op weg naar mijn laatste lesuur, Toverdranken en onderweg in de Kerkers kwam ik mijn beste vriend Derek tegen, die zich in de problemen had weten te krijgen door in een gevecht te raken. Drie Zwadderaars, waarvan twee leerlingen en de derde Professor Lestrange, tegen drie Griffoendors leerlingen en met mij er toen bij vier. Het was een oneerlijke strijd, je snapt wel dat zij veel sterker is dan ons allemaal en bovendien veel meer kennis en ervaring heeft met... weet ik veel allemaal wat." Nogmaals huiverde ze bij het idee van wat ze allemaal wel niet voor verschrikkelijke dingen uitvoerde in haar vrije tijd. "Maar uiteindelijk verloren we dus, Derek was bevroren, ik was keihard tegen de muur geblazen," hierbij streek ze even over haar rug heen, "en daarbij had ze ons ontwapend en onze toverstokken in beslag genomen. Maar ik heb hem wel alweer terug zoals je ziet." Daarbij trok ze haar stok uit haar gewaad vandaan, onbeschadigd en wel. "Die nacht moesten ik en Derek ons melden bij haar kantoor..." Er viel even een korte stilte, was het wel zo verstandig om dat te vertellen? Zou Dave haar überhaupt we geloven? Ze besloot even zijn reactie af te wachten voordat ze verder zou vertellen en keek hem dan ook bloedserieus in zijn ogen aan.

-Whoaaa, op mobiel getypt in bed, trotsheid! 8D