A single moment of sincerity

Met een drietal jongens bewoog de zwadderaar zich verder door naar het café achtige ding in Zweinsveld. Dean had een namiddag geen les meer dus waarom zou hij er niet op uit trekken. Vanuit zijn ooghoeken hield hij een persoon in de gaten dat hem al de hele tijd leek te volgen. Een valse grijns verscheen op zijn gezicht waarna hij uiteindelijk voor zich uit keek, toen maakte hij even expres een draai waardoor hij recht op de jongen. Duidelijk een tweede of derdejaars van Griffoendor, dat was wel te zien aan de staat van zijn mantel en zijn onverzorgde uiterlijk. Dean haalde zijn neus op en keek hem met een frons op zijn gezicht aan. 'En wie denk je wel dat jij bent?' Sprak hij met een duistere ondertoon in zijn stem, terwijl zijn ogen ijzig hard op de jongen neer keken. Meteen klapte de jongen voor zijn neus dicht en nam hij de benen waardoor Dean zich maar weer omdraaide en kort zijn hoofd schudde. Één jongen bleef staan en trok zijn toverstaf en vuurde een rode straal af op het jong die hem op een haar na miste. Daarna voegde hij zich weer bij Dean en de jongens. Ja, Dean veroorzaakte graag angst, het was nodig ook. Niet zo maar ieder persoon, en al zeker geen smerige halfbloed moest hem achter na zitten. Hm, respect stond ook niet bij veel leerlingen in de woordenboek jammer. Uiteindelijk bereikte de beruchte bende de drie bezemstelen. Dean wandelde binnen en nam plaats aan een van de vrije tafeltjes en een iemand van de drie waar hij mee binnen was gekomen bleef bij hem zitten. Een mede Zwadderaar van in het vijfde jaar, Cole, de jongen was zowat bij het begin van het groepje geweest. En dat begin was het eerste jaar op Zweinstein. Een grijns verscheen. Nu was het beter op de school. Sneep stond aan de leiding, dan had je nog Lestrange, een gevaarlijke dame waarbij hij zich meestal gepast bij gedroeg. Kort bewoog hij met zijn hand door zijn haar en niet vlak daarna werd hij gewezen dat Avery hier ook zat. Subtiel draaide hij zijn hoofd toen er iemand binnen kwam en zo sloeg hij het meisje gade, klasseoudste van haar jaar dacht hij. Dean had genoeg van het meisje gehoord om te weten wie ze was, ze trok op met enkele echte Zwadderaars zoals er verwacht werd van hem. Maar zelf gingen de twee niet echt met elkaar om, geen idee waarom eigenlijk maar goed. Veel deed dat er niet toe. Cole bestelde twee boterbiertjes voor hen en die werden dan ook meteen gebracht. De jongen zette het glas aan zijn lippen en nam er een slok van waarna hij zich weer tot de zwartharige jongen naast zich richtte die weer over een paar dingen begon te ratelen.
[&Avery]

Het was mooi weer buiten en het stikte van de tovenaars en heksen. Ze was er wel blij mee dat ze weer eens naar Zweinsveld mochten. Gewoon, om er een keertje uit te zijn. Niet dat zij zo iemand was die zich heel netjes aan de regels hield, zij ging 's avonds ook nog wel eens naar het Verboden Bos of ging ergens anders heen terwijl dit natuurlijk niet mocht. Het zonnetje scheen op haar haren die keurig achter haar lichaam aandeinsden terwijl haar donkere haarkleur glinsterde door het zonlicht. Links en rechts van haar liepen twee meisjes, die als twee keurige followers hun plaats vertegenwoordigden en zo ook met hun deinsenden haren van de zon genoten. Hun hakken tikten als een ritmisch liedje telkens gelijk op de betonnen grond en verder waren de stemmen van alle leerlingen, leraren en andere onbekende wezens te horen. Links en rechts waren allerlei verschillende winkels waarvan ze ze allemaal al een keertje van binnen had gezien. En aangezien ze nu niks te doen had had ze de twee meisjes meegesleurd richting het café waar Sammy de naam even niet meer van wist. Konden ze gewoon even wat kletsen en anderen leerlingen... belachelijk maken. Er stond een klein zelfingetogen grijnsje op haar gezicht die er voor de meeste vals uitzag, maar hij had ook weer wat charmants. Haar ijsgekleurige ogen richtten zich op één van haar 'vriendinnen', Chloë, die de deur open deed die met een licht gekraak openging.
Het was hier een stuk rustiger dan buiten en alleen zachte stemmen waren te horen in het best grote café. Er waren maar een paar tafeltjes gezet en ze herkende enkele Griffoendors, wat Ravenklauws, twee Huffelpufs en een groepje Zwadderaars die ze zeker wel herkende. Het was Dean, met nog drie anderen. Eigenlijk kende ze hem nou niet echt persoonlijk, maar aangezien hij bij dezelfde afdelingen zaten.. Tsja.. Wist ze wel wie het was. Hun hakkengetik weergalmde door de ruimte waardoor er al snel iets van de blikken richting de deur gingen, maar zoals gewoonlijk negeerde ze dit en liep ze naar een tafeltje die naast die van Dean en zijn vrienden, meelopers of wat dan ook stond om daar vervolgens te gaan zitten. Ze hoefde niks te drinken aangezien ze geen dorst had, maar de andere meides wouden wel wat en toen er een bediende aankwam grepen ze meteen hun kans om iets te bestellen.
Avery sloeg haar ene been over de andere terwijl ze haar ogen ijzig over de plek liet gaan en toen ze zag dat een Griffioentje haar gekijk op bleek te merken en terugkeek schonk ze hem een strakke blik waarna ze zich weer tot de meisjes richtte waarbij hun bestelling ondertussen op de tafel stond.

Dean tikte droogjes met zijn vingers op de tafel terwijl Cole zijn verhaal deed. Zoals van elke jongen verwacht werd zij hij alleen soms maar het laatste wat de jongen gezegd had zodat het toch leek alsof hij luisterde maar dit was totaal niet zo. Het kon hem geen bal schelen wat er tegen hem verteld werd momenteel, al was dit wel meer het geval. Zijn gedachten zaten bij iets anders, iets duisters, iets waar weinig tot geen leerlingen op Hogwarts aan dachten. Een valse grijns omkrulde zijn lippen even maar verdween heel snel weer toen hij plots het donkerharige meisje genaamd Avery aan de tafel kwam naast hen zitten. Meteen viel Cole stil en keek hij heel droog op naar Chloë, of hoe ze ook mocht noemen. Dean keek zelf naar Avery en volgde al heel snel haar blik naar juist die ene Griffoendor die hun richting op keek. Uiteindelijk keek hij naar Cole die bijna liep te kwijlen op een of andere manier. Simpeltjes hefte hij zijn hand op en gaf hem een tik tegen zijn achterhoofd waardoor de jongen hem meteen verdwaasd aan keek. 'Zie dat je ogen er niet uit rollen kleintje.' Sprak hij op een geïrriteerde toon tegen de jongen waarna Cole zijn blik toch weer heel dom op het meisje terug richtte. Hm, hij leerde het ook nooit. Dean zelf keek kort naar Avery waarna hij gewoon even naar zijn pols die werd verborgen door een zwarte band. Aangezien Cole maar bleef staren besloot hij maar even te kuchen maar dat hielp dus ook al niet meer. Zelf besloot hij zich ook maar te richten op Avery, aangezien er anders toch niets van praten ging komen. 'Dus, Avery. Sinds wanneer kom jij hier?' Sprak hij eigenlijk compleet inspiloos maar daar liet hij maar niets van merken natuurlijk. Eigenlijk was dit gewoon een perfecte kans om het meisje toch op een of andere manier te leren kennen, ach hij had al wat gezegd dat was ten slotte het begin, toch? Toen er verderop wat ophef in het café was trok zijn blik even naar daar. Blijkbaar hadden een paar Grifjes ruzie gekregen met de twee andere jongens die met hem waren binnen gekomen. Een sluwe blik verscheen in zijn ogen, mooi dan gebeurde hier dus ook eens wat. 'Smerige halfbloed!' Hoorde hij al snel een onbekende stem roepen waarop hij zijn wenkbrauw op trok en door zijn haar ging. Het was afkomstig van een Grifje, een van die smerigaards had nu dus een Zwadderaar beledigd. Niet echt het slimste wat je kon doen, en zeker niet tegen een vijfdejaar. In Zwadderich zaten geen halfbloedjes, en volgens hem was dat de enigste afdeling op heel Hogwarts, blijkbaar werden de leeuwtjes steeds dommer met de dag.

De meisjes stonden wat met z'n tweeën te kwebbelen over voor alles en nog wat, terwijl Avery zo nu en dan even luisterde en verder net deed alsof ze luisterde. Het ging over iets van de school, over een geheime gang die ontdekt was een aantal dagen geleden en hun waren nogal nieuwsgierig om die uit te proberen. Ook haar leek het wel een gaaf plan om een keer 's nachts richting die zogenaamde geheime gang te gaan en kijken wat er allemaal te vinden was. Ze hoorde links de stem van één van de jongens naast hun en toen ze even opzij keek zag ze dat het Dean was die praatte en wat over het gedrag van een van de jongens die erbij zat zei, kennelijk. De jongen tegen wie hij het blijkbaar had zat als een idioot naar Chloë te staren en ook Chloë bleek het gezelschap ondertussen opgemerkt te hebben. Ze keek net als Avery even opzij, om vervolgens weer heel onschuldig richting Avery en Avarice - het andere meisje - te kijken en door te gaan met haar verhaal. Nu luisterde ze ook weer even naar haar woorden en knikte instemmend toen ze klaar was met haar verhaal over een leraar. Je hoorde de deur weer met het krakende geluidje opengaan waardoor er weer enkele ogen op de nieuwkomer gericht stonden die uiteindelijk van een andere school bleek te zijn omdat ze zeker minderjarig was. Met haar nagels tikte ze wat zachtjes op de tafel waaraan ze zaten en nu was het Avarice' beurt om te vertellen. Ook zij begon te vertellen maar haar gedachtes schoten algauw weer weg waardoor ze niet doorhad dat Averice gestopt was en tegen haar aan het praten was. "Hallo Avery, are you gone?" vroeg ze dwaas aan het meisje terwijl ze haar blik op Avery gericht had. Net toen ze antwoord wilde geven hoorde ze een stem van de ene kant en ze draaide haar hoofd om richting de tafel waar de jongens aanzaten, iets waardoor haar haren over haar schouders vielen door de plotselinge beweging.
"Hmm.. Sinds kort, aangezien ik verder alles al gezien heb." antwoordde ze op de plotselinge vraag van de jongen, zonder een glimlach op haar gezicht die dan ook zeer zeldzaam waren. Maar echt onaardig klonk het niet. Gewoon normaal, neutraal, aangezien hij toch iemand was die aan 'haar' kant stond en zo ook bij Zwadderich hoorde. Zoals anderen wel gedaan zouden hebben vroeg zij niet terug waarom zij er waren, maar veel waren nou eenmaal van haar gewend dat er tegen haar gepraat moest worden en dat ze verder bijna nooit interesse had in anderen. Alleen op sommige manieren en momenten. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, om toch eens 'vriendelijk' te doen, terwijl haar grijsblauwige ogen nog steeds op het tafeltje naast die van hun bleef hangen.

Dean draaide zijn hoofd weer naar Avery en knikte kort op haar antwoord. 'Begrijpelijk.' Sprak hij bijna overbodig waarna hij even een slok nam en zijn blik weer naar de ruzie makende personen richtte. Blijkbaar had een van de jongens van Griffoendor, de ene die een van de Zwadderaars een half bloed had genoemd zijn toverstok getrokken waardoor al heel snel vele ogen werden gericht op de personen. Een zucht schoof over zijn lippen waarna hij even uit zijn ooghoeken een kleine glimlach op Avery's gezicht zag komen. Zeer ongewoon bij haar, maar zeker niet verkeerd. 'Hm, Cole stop met kwijlen. Blijkbaar hebben we wat probleempjes met een paar Grifjes.' Cole zijn aandacht werd weg getrokken bij Chloë en de jongen stond op. Dean zelf bleef zitten en knikte naar het groepje dat stil aan groter en groter leek te worden, het waren voor een merendeel blijkbaar Griffoendors die zich erbij voegde. Enkele hadden hun staf getrokken waarop hij tegen zijn zin uiteindelijk ook opstond. 'Wel, tot zo of zo.' Sprak hij kort tegen de drie meiden die er zaten waarna hij op zijn gemak voort slofte naar de grote groep. Enkele Grifjes gingen uit de weg voor hem waardoor hij even vals grijnsde, duidelijk een teken dat ze bang hadden van hem. Kort kraakte hij zijn vingers terwil Cole zich al snel bij de twee Zwadderaars voegde, en na een paar minuten stond hij daar uiteindelijk ook tussen. Tot zijn verbazing was het niemand minder dan Marcel die voor zijn neus stond met een paar voor hem onbekende mensen, al zat er toch een roodhoofd bij die hij herkende als een Wemel. De welke wist hij niet bepaald maar dat deerde hem ook niet. 'Dus jullie zeggen dat mijn twee vrienden hier halfbloedjes zijn?' Siste hij geïrriteerd. Marcel keurde hem geen blik waardig en dat dulde hij niet. Dean hefte zijn hand en gaf hem een kleine stom tegen zijn kin en hield die zo vast. 'Knoop het goed in je oren smerige half bloed. Je gaat op je tellen beginnen letten of ik zal je eens laten zien wat wij zogenaamde 'half bloedjes' wel niet kunnen.' Een duistere toon was in zijn stem verschenen. Dean keek hem met samengeknepen ogen aan en duwde hem dan hard naar achter waardoor de jongen al snel over zijn eigen voeten viel en zo belande op een stel Griffoendors. Kort keek hij in het rond, zag enkele mensen angstig kijken naar hem. 'Dit was een waarschuwing voor jullie allemaal. De eerste die nog iemand van deze afdeling een half bloedje komt vervloek ik persoonlijk.' Sprak hij met een sluwe grijns tegen iedereen waardoor de groep langzaam uit elkaar viel en hij zich uiteindelijk omdraaide naar de twee Zwadderaars achter hem. 'En jullie, laat volgende keer eens zien in welke afdeling je zit.' Zonder pardon liep hij weer naar zijn tafel toe en zette zich daar neer en snoof even. De jongens die zogezegd bij zijn 'vrienden' hoorde waren niets vergeleken met echte zwadderaars. Veel had hij er nog niet van gezien in de afdeling, hoewel Avery toch wel een van de meest goeie voorbeelden was van hoe hij een Zwadderaar zag. Zelf had hij zijn eigen beeld voor ogen over hemzelf en dat had hij ook bereikt. Mensen waren bang van hem, buiten een select groepje. De Zwadderaars tolereerde hij ook nog wel, maar dat was dan ook puur omdat ze in dezelfde afdeling zaten als hem, anders zou hij ze ook evenwaardig behandeld hebben als enig ander iemand.

Dean antwoordde met een simpele "begrijpelijk" en Avery knikte even als antwoord terug. Haar blik ging naar achter de tafel met jongens, waar er een soort van gekibbel was ontstaan en het geschreeuw van de ene plek naar de andere steeds overging. Binnen no time was er een groep ontstaan van Zwadderaars en Griffoendors, die woorden naar de overkant kaatsten. Het was best nog wel leuk om te zien, tenminste beter dan hier zitten zonder dat er verder nog een woord over ging. Hun gesprekstof was blijkbaar op. Achja, het kon haar niet bepaald veel schelen, want ze had de hele tijd toch alleen maar met een half uur geluisterd. Verder was het ook akelig stil in de rest van het café, buiten het geschreeuw dat steeds qua volume verhoogde die de twee groepen naar elkaar uitstoten. Zo nu en dan was het geluid van een rake klap te horen, vervolgd door nog meer geschreeuw. Ze had zin om zich in de groep te mengen, maar aangezien Zwadderaars het prima zelf uit konden vechten besloot ze zich er niet mee te bemoeien. En dadelijk hield ze aan zoiets als dit nog iets over, en daar zat ze op de een of andere manier niet op te wachten. Nee, ze bemoeide zich er maar niet mee. Dit deden Dean en zijn vriendjes echter wel, want na wat woorden van Dean bleken ze besloten te hebben zich tot de groep te werpen en eens mee te doen. Nog steeds keek ze naar hoe het tafereel zich afspeelde, de jongens zich erbij mengden en nog meer geschreeuw. Niet even later brak de groep langzaam uiteen, kwamen de jongens weer terug en nestelden zich aan hun tafel. En nog enkele minuutjes later was de hele groep verdwenen en een paar zaten weer aan het tafeltje, en ook een deel was vertrokken.
Toch bleek er meer gesprekstof binnen te zijn gedrongen, want de stem van Chloë klonk weer op in de stilte en ze luisterde met een half oor naar het nieuws wat dan ook niet bepaald interessant was. Opnieuw volgde een krakend geluid, en toen ze haar hoofd een tikkeltje omdraaide zag ze dat het een jongen en een meisje waren die het tafeltje achter hun hadden gekozen als hun zitplaats. Hun begonnen ook te praten, maar hier besteedde ze dan verder geen aandacht meer aan. Oninteressant. Tenminste, dat wás het. "... Trouwens, wist je al dat de ouders van Avery niet echt volbloed zijn.. In de Ochtendprofeet werd er gezegt dat er een kans was dat die vader van haar een Halfbloed blijkt te zijn..." klonk de stem van de jongen, die ze herkende als Griffoendor leerling. Het meisje kende ze niet, maar voordat ze daar dan ook over na kon denken draaide ze zich in een ruk om en staarde naar de twee met een woedende uitdrukking. "Wát? Wát? Mijn ouders halfbloeden? Hoe dúrf je!" zei ze, half schreeuwend terwijl haar ogen vuur leken te spugen. Ze moesten echt niet met haar ouders spotten, zeker niet. "Wat nou? Wat denk je dan? Als de Ochtendprofeet zegt dat je vader geen volbloed tovenaar is, is dat zo." mompelde de jongen sarcastisch waarna hij met zijn ogen draaide. Nog steeds keek ze woedend naar hem terwijl haar lippen als een streep op elkaar stonden. Ze stond op, zonder het zelf te beseffen maar ze werd te beheerst door woede, rukte de toverstok die de jongen bij zich had uit zijn gewaad en na veel kracht te zetten brak de flexibele toverstok na enkele seconden door. Pats! Met een kille blik in haar ogen gespeeld met verrukking gooide ze de twee helften op zijn schoot, draaide zich om, en ging weer zitten net alsof er niks gebeurd was. Dat kreeg je als je spotte met Avery óf met haar ouders. Grom.

Dean keek naar Cole die nog niet was gaan zitten, maar leek te twijfelen van tafel. Blijkbaar had de jongen zin om bij Chloë te gaan zitten. Typisch. Een zucht weerklonk en Dean richtte zijn blik maar weer strak voor zich te richten. En meteen vond hij dan ook een groepje Griffoendors die naar hun kant zaten te kijken. Kort rolde hij met zijn ogen en hoorde heel plots dicht bij hem enkele stemmen klinken. Het waren eveneens Griffoendors, man hadden die vandaag allemaal vrij of wat? Het gene wat ze zeiden deed hem meteen kijken naar Avery, die had het blijkbaar ook gehoord. Want zij reageerde er wel op, het meisje reageerde woedend op wat de een tegen de ander had gezegd. Zo zou hij ook gehandeld hebben als het over hem geweest was. Wanneer het meisje echter op stond en naar de jongen liep fronste Dean. Wat ging ze nu..? Pats! Dat ging ze dus doen. Dean perste zijn lippen op elkaar om de jongen niet meteen gaan uit te lachen. Toch verscheen er langzaam maar zeker een valse grijns op zijn gezicht waardoor hij meteen naar Avery keek. Ergens had hij het niet verwacht als klassenoudste, maar toch vond hij het best wel geniaal van haar. En al zeker toen de jongen gewoon met open bek naar zijn staf keek die nu in twee stukjes mooi op zijn schoot lag. Het meisje zat er maar heel doods bij, maar goed haar gezicht zag hij dus niet. Toen de jongen echter opstond en er een bepaalde woede was ontstaan op zijn gezicht, dat trouwens niet om aan te zien was stond hij op zijn beurt ook recht. De jongen had zijn hand op getild en stond nu in aanslag om Avery een mep te verkopen. Tuurlijk ging hij als jongen dat niet toe laten en greep hij zijn hand toen deze in beweging kwam stevig vast en duwde hem hardhandig tegen een van de stenen muren. Dean snoof even waarna hij zich weer neer zette aan de tafel. 'Goeie actie.' Sprak hij vervolgens droogjes tegen Avery duidend op het feit dat ze de staf van de jongen gebroken had. Van uit zijn ooghoeken zag hij dat zijn idiote vriend daar nu wel ging zitten aan de tafel van Chloë, en dat ze nu begonnen te praten. Man, hij was echt een douchebag. Hm, dan zat hij hier nu dus alleen, en daar had hij stiekem niet echt zin in. Misschien moest hij zich dan maar uiteindelijk helemaal gaan wenden naar Avery, al kon dat best nog wel eens moeilijk gaan want Avery was niet bepaald spraakzaam had hij al opgemerkt. De jongen die hij net tegen de muur had gegooid was nu aan een andere tafel gaan zitten, ver genoeg van hun tafels. Misschien was dat een goeie keuze van hem, maar dan nog. Moest hij nog eens afkomen, zou hij heel waarschijnlijk hetzelfde gaan doen bij de dude, alleen dan wat harder.

Net alsof er niets gebeurd was zat ze aan de tafel, ze sloeg haar ene been weer over de andere en wachtte op een reactie van de twee meiden waar de andere jongen zich bij had genesteld. Chloë zat tegen hem te praten en Avarice bleek het niet allemaal tot haar laten door te dringen, want zij zat ook te luisteren naar de gesprekken die Chloë en de vriend van Dean voerde. Ze had haar stoel een tikkeltje schuin gezet en zo stond hij nog steeds, zodat ze de reactie van de jongen kon zien die dan ook uiterst lachwekkend waren. Het grappige was zelfs nog dat het meisje als een één of ander dood iemand vooruit staarde en heel het gebeuren niet eens door leek te hebben. De jongen had nog steeds niet geantwoord en wist blijkbaar geen woorden uit te brengen. Iets wat logisch was; want zij zou ook zeker niet blij zijn met een gebroken stok. Maar hij had er zelf om gevraagt, hij lokte deze reacties gewoon uit. Eigenlijk kon ze dit niet zo goed flikken als Klassenoudste, maar toch deed ze zulke dingen. Wat kon haar het ook schelen, zo zat ze gewoon in elkaar. En ze was zeker niet van plan dit te veranderen, want het was allemaal veels te leuk. Toen ze haar blik had afgewend van de jongen met het lusteloze meisje naast haar scheen de reactie van de jongen eindelijk klaargestoomt te zijn. Ze had niet door dat de jongen achter haar stond op het punt haar een mep te verkopen. Wel had ze door dat Dean opstond, waarvoor ze de reden niet wist en gefronst opkeek, en hij liep achter haar langs en toen hoorde ze een knal. Ze draaide zich om en zag hoe hij de jongen tegen de muur gemikkerd had en daarna liep Dean ook net zo droogjes terug als zij had gedaan. "Goeie actie" zei Dean toen hij terug was beland en ze glimlachte kort. "Thanks." antwoordde ze en ze streek haar kleding even glad. "Tsja, als ze zo over mijn ouders praten.. Dan zijn ze echt de lul. Arme knul." zei ze terwijl ze haar schouders nonchalant ophaalde. "Bedankt dat je me redde trouwens anders had ik dadelijk een knal tegen m'n hoofd gekregen. Ik dacht dat die gozer zijn mond voor altijd zo open zou hangen, maar hij scheen dus toch in beweging te komen." zei ze terwijl ze een plukje haar achter haar oor schoof.

Dean keek haar kalm aan toen hij weer was gaan zitten en wat zei. 'Geloof me, als ze over mijn ouders praten. Dan had ik wel wat meer gedaan.' Maar dan sprak hij over onvergeefelijke vloeken, dan zou hij wel een one way ticket naar Azkaban krijgen, maar dan zou diegene niet meer kunnen spreken of gewoon kunnen leven als de belediging groot was. Maar dat was hij dan weer, zijn karakter was op die momenten wel zeer van pas komend. Temperamentvol, en helemaal niet bang voor wat er zou kunnen gebeuren. 'Naja, Avery die grifjes zijn traag van begrip. Dat weet je toch?' Sprak hij met een korte grijns. Dit was weer de droge humor van Dean, ja zo kende de meeste van Zwadderich die met hem omgingen wel, als een droogkloot. Maar ook was hij zo nu en dan wat sadistisch, al was volgens hem elke zwadderaar dat wel. Genieten van de pijn en de schrik die je mensen aanjaagde, zowel mentaal als fysiek. Ja, dat was iets wat elke leerling van in hun afdeling wel graag deed. Voor het plezier, of voor echt, al deed hij het best vaak. 'Ze moeten gewoon hun plaats leren kenne, en anders kunnen ze net zo goed gaan verotten ergens.' Mompelde hij. Waarna hij even naar de ring keek die om zijn ringvinger zat. Het was een ring van zijn vader, een die hij had gekregen. Zelf vond hij het een stoere ring, er was een doodshoofd en daaruit kwam zeg maar een soortslang uit. Hij wist niet bepaald waar het voorstond, maar zijn vader had hem gezegd dat het nu aan hem was om deze te dragen. Achter die woorden zocht hij nog steeds een betekenis, maar tot nu toe had hij deze niet gevonden. Met een bedenelijk hoofd keek hij naar de ring, onwetend dat zijn vader een dooddoener was en dat hij door het overdragen van de ring een opvolger was geworden. Tuurlijk had hij vroeger genoeg dingen gehoord over the dark lord, maar nooit wat over zijn dooddoeners, dus nee hij snapte niet waarom hij de ring had gekregen. Uiteindelijk keek hij weer naar Avery en krabde even langs zijn wang. 'Trouwens, ik heb gehoord van je kleine gevechtje in de kerkers. Hoe is dat afgelopen?' Ongeveer heel zwadderich wist het, maar de afloop had hij nog niet meegekregen eigenlijk.

"Ik kan als klassenoudste moeilijk iets van 'Avada Kedavra' richting die jongen gooien, maar als het kon had ik het zeker gedaan." zei ze tegen de jongen en haar mondhoeken krulden ietsjes omhoog wat wel als een glimlach benoemd kon worden. Ook al zat ze binnen, toch kon ze de wind horen suizen. Het werd vast slecht weer, ook al waren er daarnet geen tekenen geweest van iets wat op regen of onweer kon wijzen. Achja, alles kon zo veranderen en haar deed het niets. Ze hoefde verder toch niks meer te doen en je ging echt niet dood van een beetje regen. Alleen moest ze vanavond wel, stiekem natuurlijk, even richting het bos aangezien ze daar nog iets moest doen. Net als de avond daarvoor, gisteren dus, toen was ze alleen ontdekt door een meisje van Griffoendor waar ze nu meteen al de pest hekel aan had. Ze had haar vervloekt en begon zich met haar zaken te bemoeien. Nu moest Hij vast lang wachten, en dat allemaal door die trut die dat geflikt had. Vanavond zou ze het zeker doen en zou niks haar kunnen verstoren. "Daar heb je gelijk in. Het lijkt wel of ze gewoon geen hersens hebben. Zó ongelofelijk zielig." zei ze en maakte een kort grinnikend geluidje. Ze draaide zich nog een keer om om voor de laatste keer even naar de twee mongolen te kijken die precies op hetzelfde moment terugkeken en een dodelijke blik haar kant op wierpen. Zonder verder nog woorden aan hun vuil te maken of hun een blik waardig te gunnen draaide ze zich weer om richting Dean. "Van mij mogen ze gewoon wegrotten, hebben we d'r ook geen last meer van." zei ze. Eigenlijk was het ook wel weer leuk, want zo had je toch iemand die je op school als een soort vijandschap aanzag. Net zoals hun haar en de andere Zwadderaars zagen. Maar haar maakte het niet uit dat ze gehaat werd, integendeel, ze vond het juist leuk. De blik van de jongen ging iets naar beneden, naar zijn hand, en toen ook zij even meekeek zag ze dat hij een ring had met het teken van.. Nee.. Wat? Dit kon niet waar zijn! Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar voor ze iets zei sloot ze wijselijk haar mond. Ze keek vol verbazing naar de ring die hij om had, vooral naar het teken. Het leek wel alsof ze door deze herkenning het kleine teken boven haar enkel voelde branden. Zelf had ze het Dooddoeners teken ook, niet op een sieraad, maar als een kleine soort brandmerk - een kleine tattoo - bij haar enkel. Dus.. Hij.. Was.. Ook? Ze zei niks, aangezien het hier teveel aandacht trok. Ze zou er later wel naar vragen, want het was te belangrijk te laten slinken. Ze hoorde nog net zijn woorden en woekerde terug uit haar gedachtes. "Ja, dat is allemaal goed afgelopen. We kregen punten voor Zwadderich, en Griffoendor kreeg aftrek. Er moest eentje naar de Ziekenzaal gebracht worden, echt lachen." antwoordde ze toen, en deze keer verscheen er weer iets wat er een glimlach te noemen was, terugdenkend aan die middag.

Een vals grijnsje verscheen op zijn gezicht. Hm, hij zou ze niet meteen doden. Eerst zou hij wat met ze spelen, gewoon de Cruciatus vloek. Maar ach hier kwam hij weer met zijn sadistische zaken. 'Nee, ik zou eerst wat met ze spelen en dan boem.' Grijnsde hij even. Goed, hij moest minder denken aan mensen martelen, beter gezegd Grifjes martelen. Ach, ergens was het stiekem wel een goeie gedachte hoor, gewoon die smerige grijns van hun gezicht vegen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij enkele mensen binnen komen die hij niet op school had gezien, nog nooit. Het waren wel kinderen van hun leeftijd, alleen hadden ze wat buitenlands over zich hangen. Maar hij besloot ze maar te gaan negeren, daar kwam hij later wel op terug. 'Ach, kenmerkend voor mudbloods.' Mompelde hij op haar woorden waarna hij even grijnsde om zijn eigen opmerking. Voor even keek hij naar Cole die nog altijd bij Chloë aan tafel zat. Kneus dat hij was, blijkbaar was die jongen duidelijk voor wat hij wilde. Kort rolde hij met zijn ogen en keek weer naar Avery die wat zei, hierop knikte hij simpel. Zijn gedachten weer bij de ring, maar zijn blik gericht op Avery. Het viel hem op dat ze nogal verbaasd keek naar de ring die hij om zijn linker ring vinger had. Zou ze iets weten? Zonder er echt bij stil te staan had Dean zijn hand gebald tot een vuist. Waarom staarde ze er in godsnaam zo verbaasd naar? Ze wist iets, daar was hij zeker van, heel zeker. Misschien moest hij er naar vragen? Maar niet hier, teveel mensen die mee luisterde. Dean zuchtte eventjes en luisterde naar de uitleg. 'Hm, jammer dat ik er niet bij was. Het leek me geweldig om hen te verslaan.' Sprak hij met een kleine glans in zijn ogen waarna hij kort door zijn bruine haren ging en even vluchtig rond keek of hij die rare kinders van net nog zag. Maar blijkbaar waren ze dus verdwenen in het niets, nou pech voor hun dan maar. Naast hen waren ze druk in de weer met een discussie over enkele nutteloze dingen zoals de les van een of andere leerkracht. Man, hadden ze niets beter te zeggen tegen elkaar of waren ze gewoon zo stom. En dan te bedenken dat hen bij Zwadderich zaten, ongeloofelijk.