Go your own way.

Catherina lag al die tijd wakker. En stond weer op toen ze zeker wist dat iedereen sliep. Ze deed een strake leren broek aan. Met daar op een strak zwart shirtje. Catherina pakte haar hakken, haar mantel en haar toverstaf en liep naar de leerlingen kamer. Daar deed ze haar hakken en haar mantel aan. Toen liep ze de gangen op. Ze zette haar mantel op en liep richting de deur die toegang gaf naar buiten. Eenmaal daar haalde ze haar staf te voorschrijn. 'Lumos.'Fluisterde ze. Catherina keek om haar heen en zag dat er niemand was dus hoorde ze zich zelf ook niet te veranderen. Ze liep richting het huis van hagrid en hoorde plots een hond blaffen. 'Nox.'Fluisterde Catherina. Het lichtje ging uit. Snel en behendig rende ze op haar hakken naar de achter kant van het huis van Hagrid. Toen ze niks hoorde keek ze via een raam naar binnen en zag hem slapen. Catherina zuchtte even opgelucht en ging verder. Eindelijk kwam ze op de plek waar ze wezen moest. 'Lumos.'Fluisterde ze weer. Catherina liep het verbodenbos in toen ze eindelijk vergenoeg was richte ze haar staf wat hoger en zei. 'Lumos Deo.' Catherina keek om haar heen en zocht de plek op waar ze hem had ontmoet. Toen ze op de plek was fluisterde ze zijn naam maar hij kwam maar niet op dagen. Zuchtend ging ze zitten en toen ze wat gekraak hoorde keek ze om en zag een gedaante op haar af komen. Catherina sprong op en richte haar staf omhoog zodat ze hem/haar/het beter zou kunnen zien. Maar hij/zij/het was nog te ver weg. 'Wie is daar.'siste ze.


[&Micah]

Chagrijnig brommend kroop hij zijn bed uit en liep hij naar zijn klerenkast. Tussen de rommel zocht hij een broek met een laag kruis, een zwart shirt en een zwart vest. Werktuiglijk trok hij alles aan en hij schoot in zijn Nikies. Hij keek naar zijn slapende kamergenoten en een minachtende trek verscheen rond zijn lippen. De ezels. Hij streek zijn haar met een woedende beweging uit zijn ogen en geluidloos opende hij de deur. Toen hij in de leerlingenkamer kwam griste hij zijn lange wollen mantel van de bank en hij sloeg het ding om zijn schouders. Met ferme stappen liep hij de gangen van het grote gebouw door, en uiteindelijk stond hij buiten.

Buiten was het stukken donkerder dan het binnen was geweest en geïrriteerd fluisterde Micah ‘’lumos,’’ Een klein lichtje scheen aan het einde van zijn toverstaf en zelfverzekerd vervolgde Micah zijn weg. Zonder angst liep hij achter het huis door en vervolgens stond hij stil aan de rand van het bos. ‘’Nox’’ siste de zwartharige jongen en het lichtje doofde. Hij vond het lekkerder om zonder licht het bos door te lopen. Hij was dan minder zichtbaar voor anderen, maar het nadeel daarvan was dat hij anderen ook minder snel zag. Gelukkig was Micah gezegend met verbazingwekkende goede reflexen en een beestachtige grijns speelde om zijn lippen. Nonchalant hield hij zijn toverstaf vast en hij leunde tegen een boom. Wacht eens, zag hij daar nou een lichtje? Micah kneep zijn ogen tot spleetjes en vaag kon hij een tenger silhouet onderscheiden. Waarschijnlijk van een meisje. Een valse grijns speelde over zijn lippen. Dom, erg dom meisje. Soepel klom de jongen in de hoge boom en hij ging op de eerste te beste dikke tak zitten. Micah mompelde een spreuk en met een klein zwiepje van zijn toverstaf verscheen er in de verte ineens het silhouet van een jongen. Micah bleef maar door mompelen en je kon nu heel vaag een gezicht zien. Veel details zaten er niet aan, maar dat was ook niet nodig. ‘’Wie is daar’’ vroeg het meisje sissend en een scheve grijns sierde Micah’s lippen. Toen het meisje onder hem door liep wachtte hij nog enkele seconden en ineens sprong hij de boom uit. ‘’ Expelliarmus ‘’ siste hij en uitdrukkingsloos zag hij hoe het meisje haar toverstaf verloor. ‘’Accio toverstaf,’’ klonk Micah's stem en in een mum van tijd had hij de toverstaf van het meisje in haar handen. Micah draaide het ding nonchalant rond in zijn linkerhand en uitdrukkingsloos staarden zij ogen het meisje aan. ‘’Kijk eens aan, dat zien we niet vaak. Een meisje dat er alleen op uit gaat in het bos.’’ Een korte lach klonk, maar als je heel goed keek zag je dat zijn ogen niet meelachten..

Catherina keek naar de gedaante en het leek net als of het dichter bij kwam maar toen bleef staan. Catherina liep er op af en hield haar staf in de aanslag. Plots hoorde ze iets achter haar. Catherina draaide zich vliegens vlug om maar zorgde er voor dat allen haar raaf zwarte haren te zien waren. Voor dat ze het in de gaten had vloog haar staf uit haar handen.
Catherina keek naar de grond een een glimlach kwam op zetten. 'Hmm wie hebben we daar. Micah Hùnter Milano. 17 jaar oud. 6de leerjaar en zwadderich als afdeling. Je patronus is een wolf. En je staf is gemaakt van hout van een meidoorn de kren is haar uit een staart van een eenhoorn en hij is 25,4 centimeter lang. Geboren in Cahir, Ireland. Je ouders heten Ciara Milano Coyle Milano en je zusje heet Charlie Milano. Zo ver ik weet heb je geen vaste relatie.' Zo kon Catherina nog lang door gaan. Ze keek hem nu echt pas aan. Zonder ook maar een waarschuwing te geven zette ze een stap en viel hem aan. Ze duwde hem op de grond en ging op hem zitten. 'Geef me mijn staf weer.'Siste ze. Onder tussen pakte ze zijn handen en legde die boven zijn hoofd nee. Wonder boven wonder bleef de kap van haar mantel op zijn plek. Dus de kans was klein dat hij haar kon herkennen. Misschien door haar stem maar dat zal wel niet.



-als iemand dat over mij zou weten zal ik echt bang wordenxD

'Hmm wie hebben we daar. Micah Hùnter Milano. 17 jaar oud. 6de leerjaar en zwadderich als afdeling. Je patronus is een wolf. En je staf is gemaakt van hout van een meidoorn de kren is haar uit een staart van een eenhoorn en hij is 25,4 centimeter lang. Geboren in Cahir, Ireland. Je ouders heten Ciara Milano Coyle Milano en je zusje heet Charlie Milano. Zo ver ik weet heb je geen vaste relatie.' Micah fronste zijn wenkbrauwen en hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Oké, hij gaf toe. Hij was onder de indruk van de informatie die het meisje hem kon vertellen. Toen het meisje hem aanviel was hij verrast en even later ging ze op zijn borst zitten. Zijn handen werden boven zijn hoofd gedrukt en het meisje siste dat ze haar staf weer wilde hebben. Arrogant trok Micah zijn wenkbrauwen op en hij kneep zijn ogen tot spleetjes.

In een vlaag van woede en irritatie sleurde hij het meisje van zich af, en hij ging rechtop zitten. ‘’ Levicorpus,’’ siste hij, en met een valse lach zag hij hoe het meisje op haar kop gehangen werd. ‘’Petrificus Totalus!’’ ketste hij er nog achteraan, en hij keek met een lege blik toe hoe het meisje totaal verstijfde. Toen liep hij naar haar toe en knoopte haar mantel los om haar gezicht te identificeren. Hij keek naar haar gezicht maar herkende haar nog steeds niet. Nonchalant haalde hij zijn schouders op en zijn vinger streek langs haar wang. ‘’Je moet niet spotten met de verkeerde mensen. Heeft je moeder je dat niet geleerd?’’ Zijn ogen keken haar uitdrukkingloos aan en hij draaide om. ‘’Maar goed, ik ben er weer vandoor. MET jouw toverstaf,’’ Micah kon een vals lachje niet onderdrukken en hij draaide zich op zijn hakken om. Zijn mantel wapperde mee, maar kwam na enkele seconden weer tot rust tegen zijn benen. Met een tevreden gevoel liep hij weer terug naar zijn bed, het meisje liet hij gewoon hangen..


~Zullen we doen dat er iets gebeurt met bijv. wolven en dat Micah voor één keer medelijden krijgt en haar helpt (A) ?

Voor dat ze het in de gaten had lag ze op de grond. Woendend wou ze op staan maar al snel ging ze in de lucht. Wonder boven wonder bleef haar mantel aan. 'Kloot zak.'Riep ze naar hem. Ze wou nog zel veel meer zeggen maar al snel voelde ze zich verstijfen. Ze wou haar mond open en nog meer zeggen maar ze kon niet. Catherina zag hem naar haar toe lopen en merkte hoe hij haar mantel los deed en voelde dat het van haar af gleed. Het liefst sloeg ze zijn hand weg toen ze zijn vinger over haar wang heen voelde en brak ze hem maar ze kon niks doen. Ging hij nu echt weg en liet hij haar zo achter. Nee dat kon hij niet doen. Niet hier. Catherina wou naar hem schreeuwen maar er kwam niks uit haar mond.
Als ze hier ooit van af kwam dan zou hij er aangaan. Ze zou er alles er aan doen om hem te doden.
Plost hoorde ze gekraak achter haar. Cath wou dat ze zich om kon draaien maar nee helaas. Ze merkte dat het ding naar voren liep en al snel zag ze een afschuwlijk iets naar haar kijken. Ze voelde hoe het ding aan haar zat en wou dat ze haar ogen kon sluiten en kon gillen. Maar nee dat kon ze niet. Ze zag de grote bek met tanden op haar af komen en in gedachten sloot ze haar ogen en gilde ze zo hard ze kon. Maar niemand zal haar hier ooit horen. Ze was dood. Zo fucking hard dood.

Met zijn handen diep in de zakken van zijn mantel liep hij door, terwijl zijn warme adem als een mes door de kille lucht sneed. Het hoorde nu zomer te zijn, maar het weer gedroeg zich alsof het herfst was, misschien zelfs als de winter. Jammer genoeg. Toen hij achter hem in het bos rare geluiden hoorde knipperde Micah onverschrokken met zijn ogen, maar zocht voor de zekerheid naar zijn toverstaf.

Wacht! Waar was zijn toverstaf heen. Micah fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij stil ging staan en nadenkend sloot hij zijn ogen. Na een tijdje opende hij geïrriteerd zijn ogen weer, hij had zijn toverstaf waarschijnlijk laten liggen. Nu moest hij het hele eind terug. Met een verbeten trek om zijn mond draaide hij zich op zijn hakken om en in een snelle, maar zelfverzekerde pas liep hij het bos weer in. In de verte waren vreemde geluiden te horen en Micah trok één wenkbrauw op, om daarna verder te lopen. Doelgericht liep hij richting zijn staf en toen de geluiden harder en harder werden hield hij even onzeker zijn pas in. Daarna schudde hij zijn haren uit zijn ogen en hij liep verder. Hij was toch geen watje of wel ? Hij kon makkelijk ieder wezen dat zijn pad kruiste aan. Mocht het nodig zijn had hij de toverstaf van het meisje nog. Wolvengehuil klonk diep in de nacht en hij kon rare, hijgende beestjes rond horen schuifelen. Met een verbeten trek om zijn mond stapte hij het maanlicht in, zoekend naar zijn staf. Toen hij die gevonden had keek hij vluchtig naar de wolven en de..
Zag hij het nou goed? Was het meisje nu omgeven door Erklings? Micah’s wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog en hij stapte langzaam achteruit. Erklings waren gevaarlijke beestjes die genoten van mensenvlees. Kindervlees in het bijzonder. Één Erkling had hij makkelijk aangekund, maar een hele groep was andere koek. Ze hadden niet voor niets vier sterren van de vijf voor gevaarlijkheid.
Micah’s blik gleed van de wolven naar de Erklings en hij knipperde weer verbaasd met zijn ogen. Waarom deden ze elkaar niks? Het leek wel alsof ze, alsof ze samenwerkten..

Micah schudde de gedachte van zich af en draaide zich om met de bedoeling weg te lopen. Nu had hij nog een kans. Nu was hij nog niet ontdekt en geluidloos sloop hij verder. De zwartharige jongen keek nog één keer achterom . Dat had hij beter niet kunnen doen. Zijn felblauwe ogen gleden voor een enkele seconden naar de angstige ogen van het meisje en in een vlaag van zwakte besloot hij haar te helpen. Hij kon haar toch niet zo laten hangen, daarvoor stond er een te hoge straf op. ‘’ Alerte Ascendare,’’ siste Micah en hij richtte op de wezens die het dichtste bij het meisje waren. Verbluft bleven ze even liggen, terwijl de Erklins zich maar leken te vermenigvuldigen. Nu moest hij snel zijn. ‘’ Finite Incatatem,’’ en het meisje plofte op de grond. In een fractie van een seconde vuurde hij er nog een ‘’ Paralitis,’’ achteraan en slap bleef het meisje liggen, verlamd door zijn spreuk. Hij rende naar het meisje toe en gooide haar over zijn brede schouders. Met haar op over zijn schouders sprintte de zwartharige jongen het bos door, gevolgd door enkele wolven en Erklings. ‘’ Bombarda Maxima,’’ riep hij en met een valse grijns zag hij de wezens door de lucht vliegen. Toen hij het bos uit kwam vertraagde hij het tempo en besluiteloos bleef hij even staan. Goed, hij was het bos uit, maar wat moest hij met dit meisje doen? Hoe kon hij nou weten dat zij hem niet aan zou vallen zodra hij de betovering zou beëindigen?

Hopend dat hij het goede besluit nam, legde hij het meisje neer. ‘’Finite Incatatem,’’ klonk er zachtjes. En zonder ook maar één keer met zijn ogen te knipperen wachtte hij de reactie van het meisje af..

Nog geen paar minuten later kwamen er ook wolven bij. Even was ze op gelucht met de gedachtens dat ze langer zou leven. Maar schijn bedroog. Helaas gromde de wolven tegen haar en niet tegen die enge beesten. Catherina hoorde iets maar kon moeilijk om kijken. Waarom hoorde die beesten niks. Ze vond het al helemaal vreemd dat de wolven niks hoorde. Die konden namelijk beter horen dan een mens. Catherina voelde de adem van het beest in haar gezecht staan.
En die stank die uit zijn bek kwam. Niet normaal meer. Plots schoot het beest weg. Catherina probeerde te zien wat er was gebeurt maar dat kon niet. Plots hoorde ze een bekende stem die haar zo woedend maakte. Ze kon eindelijk haar lichaam weer bewegen maar toen ze op de grond lag werd er weer een spreuk naar haar toe gegooit. Dit keer was ze verlamd. Catherina merkte nog net op hoe iemand haar op pakte en weg liep. Heel onverwachts kwam ze weer bij. Catherina keek om haar heen en zag dat ze niet meer in het bos waren.

Voorzichtig ging ze zitten en zag plots voeten en twee benen. Toen ze omhoog keek keek ze recht in het gezicht van Micah. Woedend stond ze op. Ze gaf hem een klap in zijn gezicht en liet haar handen door zijn zaken gaan en vond daar haar toverstaf. Woedend wees ze naar hem. 'Jij.'Riep ze uit. 'Jij gaat er aan klootzak.'Siste ze naar hem. In plaats van een spreuk op hem af te vuren liet ze haar staf zakken. Vandaag zou ze het niet doen. Hij had note bene haar leven gered. 'En nog iets ik krijg van jou een mantel weer.' Woedend keek ze hem aan. 'Hygiëna.' Sprak Catherina zachtjes. Al het moder en de slijm van die vieze beeste ging van haar kleren af. Plots zag ze een paar wolven en Erkelings het bos uit rennen. Catherina pakte plots Micah's arm en trok hem mee. 'Ren.'fluisterde ze naar hem. Catherina liet hem los en rende op haar haken zo hard als ze kon. Ze wou hier nog levend vandaan komen. Toen ze achter een van de grote poepenen ging zitten in de tuin van Hagrid richte ze haar staf op de wezens. 'Immobilus.'Sprak ze. Maar jammer genoeg werkte dat niet. Ze kwamen steeds dichter bij. Waarom werke die spreuk niet. Toen pas merkte ze dat ze elkaar na deden. Er zat maar een ding op. Een van de onvergetelijke vloeken. Catherina stond op en liep een stukje naar hen toe.
Ze bleef al die tijd staan en keek hoe de erkelings naar haar toe kwamen. Toen ze zeker wist dat het nu de tijd was sprak ze hem uit. 'Imperio.; Een van die wezens bleef staan. 'Ga naar het bos toen en neem die vriendjes van je mee. En zorg dat ik je hier nooit mee zie.'Siste ze. Catherina keek toe terwijl het wezen terug liep. Het duurde even maar al snel volgde de rest 'Hun' leider. Catherina had onder tussen niet in de gaten dan ze beslopen werd door wolven. Toen ze zich omdraaide zag ze een wolf naar haar toe springen. Ze viel op de grond en door de klap die ze maakte liet ze haar staf los. Catherina probeerde het beest van haar af te gooien maar dat lukte niet. 'Micah help me.'Riep ze. Hopend dat hij het deed anders werd het nog steeds haar sterfdag.

Toen Micah een klap in zijn gezicht kreeg keek hij Catherina uitdrukkingsloos aan. 'Jij. Jij gaat er aan klootzak.' Nu pas drong het tot Micah door dat hij geslagen was. Geslagen door een meisje. Het kon niet erger. Woede vlamde op in zijn bijna zwarte ogen en met zijn lippen op elkaar geperst keek hij Catherina aan. 'En nog iets ik krijg van jou een mantel weer.' Toen Catherina dat zei sloegen bij hem de stoppen voor. ‘’Jouw mantel? Jouw mantel?’’ Brulde hij en zijn Ierse accent was nu extra goed te horen. ‘’Ik had je godverdomme ook daar kunnen laten hangen. Ik had kunnen toekijken hoe jij opgevreten werd, maar nee. In plaatst daarvan haalde ik je daar weg. Heb ik je op mijn schouder het bos uit gedragen. Ga dan niet zeiken over je mantel. Mongool.’’ Het laatste woord siste hij, en hij kneep zijn lippen stijf op elkaar. Hij haalde haar mantel tevoorschijn en smeet het ding in haar gezicht. ‘’Daar heb je je mantel, ondankbaar wicht.’’ Met een verbeten trek om zijn mond liep hij zonder iets te zeggen verder, en vaag hoorde hij haar een van de verboden vloeken noemen. Hij keek niet om en met een ferme pas vervolgde hij zijn weg naar zijn warme bed.

'Micah help me.' Nog steeds woedend liep hij enkele passen door, en hij draaide zich toen 180 graden om. Hij raapte een steen van de grond en met een perfecte worp schoot het ding knoerthard tegen de kop van de wolf aan. Dood viel het beest neer en uit de wond liep een straaltje bloed. Zwijgend liep Micah verder, nog steeds met die verbeten trek rond zijn lippen..

Catherina keek hem aan maar zei niks. Als hij haar gewoon met rust was gelaten was er niks gebeurt. Maar nee hoor meneertje moets haar zo nodg op de kop laten hangen en ook nog een laten verstijven. Toen hij helemaal klaar was en weg liep had ze het al te druk met die wezens. Wonder boven wonder hielp hij haar wel. Catherina duwde het dier van haar af en pakte haar staf weer op. 'Diminuendo.' Fluisterde ze. De wolf werd kleiner. Catherina liet de wond helen die de wolf had. Daarna gebruikte ze de spreuk Duro. Ze pakte de wolf op en keek om haar heen. De rest waren allemaal weg. Catherina pakte haar mantel op en deed die weer aan. Daarna liep ze Micah achter naar. 'Vind je het logies dat ik ondank baar ben. Door jij hing ik daar. Als jij mijn staf niet had af gepakt was ik je niet aan gevallen.'Riep ze uit.
'En zeg niet dat het niet zo is want het is wel zo. En je hebt met de verkeerde gespot Micah Hùnter Milano. Je zal mij dan wel niet kennen maar ik ken je donders goed als je dat maar weet.' Catherina zwaaide haar haren over haar schouders heen en deed haar kap weer op. Ze hield haar staf nog steeds in haar hand vast je wist immers maar nooit

'Vind je het logisch dat ik ondank baarben. Door jou hing ik daar. Als jij mijn staf niet had afgepakt was ik je niet aan gevallen.’ Toen Catherine dat zei stond hij abrupt stil. Met zijn handen in de zakken van de wollen mantel die hij droeg bleef hij met zijn rug naar het meisje gekeerd staan. De wind liet zijn mantel ietsjes opwaaien en Micah kneep zijn mond tot een streep. Langzaam, heel langzaam draaide hij zich om en zijn ogen schoten vuur. Met moeite kon hij zijn woede in bedwang houden, maar je hoorde zijn stem trillen. ‘’Ik had je staf nooit afgepakt als jij niet zo’n vijandige indruk op me had gemaakt, en al helemaal niet als je niet zo’n lekker ding was.’’ Micah grijnsde scheef en liet onbeschaamd zijn blik langs haar lichaam glijden. 'En zeg niet dat het niet zo is want het is wel zo. En je hebt met de verkeerde gespot Micah Hùnter Milano. Je zal mij dan wel niet kennen maar ik ken je donders goed als je dat maar weet.' Een grom verliet Micah’s keel. Langzaam liep hij naar haar toe tot hij enkele meters voor haar stond. ‘’Hoe. Weet. Jij. Mijn. Naam?’’ Zei hij langzaam en duidelijk en Micah’s ogen vlamden. Toen Catherina geen antwoord gaf siste hij woedend en hij pakte allebei haar schouder beet om haar zachtjes door elkaar te rammen. ‘’Ik vraag het je nog één keer; Hoe weet jij mijn naam?’’ Micah keek Catherina diep in haar ogen aan en ineens liep hij in een snel tempo naar achter. ‘’Catherina?’’

Catherina keek naar hem toen hij langzaam omdraaide. Ze zag de woede in zijn ogen en even kwam er een glimlach rond haar lippen maar die verdween al snel toen hij zo naar haar keek. Even ging er een riling door haar heen. Hoe drufte hij haar zo aan te kijken. 'Helaas voor jou is dit lekkerding niet in je geinteresseerd.'Kaatste ze terug. Het was dan wel een leugen. Ze was wel geinteresseerd in hem al vanaf dag een dat ze hem gezien had. Catherina keek hem aan toen hij vroeg hoe ze hem kende maar ze zei niks. Wat was het nut er van om het te zeggen. Het was over tussen hen en ze had tegen hem gelogen van af het begin al. Allen omdat haar vader hem te min vond. Catherina schrok lichtjes toen ze zijn handen op haar schouders voelde en door elkaar geschut werd. Daar door viel haar kap van haar haren af en kon hij haar nu echt recht aan kijken. Zo als ze al had verwacht moest hij haar haar ogen wel herkennen. En al snel liet Micah haar los en deed een paar stappen naar achteren. Toen hij haar naam zei keek ze hem kil aan deed haar kap weer op en draaide zich om. 'Ja.'Zei ze zachtjes. Maar zo zacht dat hij het niet eens gehoord kon hebben. Catherina liep al snel weer veder. Ze moest hier weg zijn voor dat hij meer ging vragen of haar achter na ging.

Toen het meisje bekende dat ze Catherina was, schoot hij naar achteren alsof hij gebeten was door een gifslang. Ze had het dan niet met woorden gezegd, haar houding sprak boekdelen. Micah knipperde met zijn ogen en zette weer een neutraal gezicht op terwijl hij haar aan de kant duwde. Peinzend vervolgde hij zijn weg naar zijn bed, nadenkend over Catherine. Nog steeds lichtelijk geschokt haalde hij zijn hand door zijn zwarte haar en een verbeten trek stond rond zijn mond.
Oké, Micah gaf toe; hij had altijd nog wat voor de geheimzinnige Catherine gevoeld. Alleen mocht ze het niet te weten komen. Hij was opgevoed met de gedachte dat vrouwen minder waren als de man. Maar Catherine had het tegendeel bewezen. Catherine had zijn kille hart opgewarmd van verlangen wanneer hij ’s nachts naar het plafond staarde. Catherine..

Wild schudde hij met zijn hoofd en hij gromde. Hij gaf de eerste te beste boom die hij zag een enorme stoot en vol ongeloof staarde hij naar zijn bloedende knokkels. Geïrriteerd door zijn zwakte bande hij de gedachte aan het meisje uit zijn hersens en in een drafje liep hij naar de eetzaal. In alle vroegte ging hij aan de eetzaal zitten en hij propte zich vol met alles wat hij kon vinden. Daarna nam hij een grote beker pompoensap en met het oranje drankje in zijn hand vervolgde hij zijn weg naar zijn leerlingenkamer. Toen er een irritant eerstejaars Griffje zijn weg blokkeerde gaf hij de kleuter een harde stoot in zijn maag, en zijn vriend kreeg de beker pompoensap over zich heen. Micah grijnsde vals en gooide hem de beker naar zijn hoofd. Hij had hem nu toch niet meer nodig. Toen hij eenmaal voor zijn slaapkamerdeur stond gooide hij het ding met een ruk openen hij plofte op zijn bed. Hij trapte zijn schoenen uit en langzaam dommelde hij in.

Een uurtje later stond hij op en hij verdween naar de leerlingenkamer, nog steeds op zijn sokken. Hij griste een muffin bij een eerstejaars uit haar handen en uitdrukkingsloos zette hij zijn tanden erin. Als Catherine nu binnen zou komen zou dat wel toevallig zijn..

Catherina keek hem woedend naar waarom moest hij haar nou weer aan de kant duwen. Er was verdome genoeg ruimte. Catherina keek hem na en zag hoe hij afreagerde op een boom. Even schudde ze licht haar hoofd maar ze liep door naar haar slaapkamer. De meiden die er lagen sliepen allemaal nog. Ze legde de wolf op haar nacht kastje en klede zich om en ging in bed liggen. Telkens wanneer ze haar ogen sloot zag ze weer zijn ogen. Die blik in zijn ogen hadden veel gezegt. Na een tijdje viel ze toch in slaap. Maar twee uur later werd ze al weer waker. Catherina stond op deed weer een broek aan die sprekend op de broek leek die ze vanacht aan had.
Weer deed ze zwarte pumps aan en dit keer deed ze een roze shirtje aan. Catherina pakte haar staf en liep naar de leerlingen kamer. Toen ze die los deed keek ze gelijk Micah aan. Ze moest langs hem heen lopen om bij de haart aan te komen. Even knikte ze naar hem en ging er zitten. Ze stak het haard aan en keek er naar. Ze snapte niet dat hij het niet eerde had gemerk. Ze zaten in de zelfde afdeling en ook nog eens in het zelfde leerjaar. Catherina zuchtte even en keek op toen er wat tegen haar aan viel. Het was een papiertje zonder er in te kijken gooide ze hem het vuur in. Even keek ze om naar Micah. Wat als hij haar daar had laten hangen dan was ze nu dood geweest., 'Niet alles is wat het lijkt.'Hoorde ze plots. Catherina keek op en zag het schilderij die bij de haar hing. Die vrouw knikte even en verdween weer. Waarom snapte ze nou nooit wat van die dingen. Het leek net als of ze er zelf in zaten. Maar wat bedoelde ze er verdome mee. Konden ze dat nou nooit zeggen

'Niet alles is wat het lijkt.' Hoorde hij ineens een stem zeggen, en gealarmeerd door het geluid richtte hij zijn blik op Catherine. Toen Catherina terugkeek verscheen er een verbeten grijns op zijn mond, en hij richtte zijn blik strak op de openhaard. Vuur, het voelde nu net alsof er vuur door zijn aderen stroomde. Waarom had Catherina in godsnaam nooit iets gezegd? Ja, Micah gaf het toe. Hij miste Catherina. Hoewel Micah altijd ijzig was gebleven tegen iedereen, deed iets aan Catherina hem smelten. Ze liet hem lachen – hoewel hij dat nooit liet merken uit trots- en Catherina zorgde ervoor dat hij ergens voor kon gaan. Nouja, toen ze nog wat hadden natuurlijk. Waarom hadden haar ouders het verboden met haar om te gaan? Wie gaf hun het recht om twee tieners uit elkaar te rukken? Wie gaf hun het recht om te zeggen dat hij niet goed genoeg was voor Catherina?

Toen Micah merkte hoe emotioneel hij aan het denken was , beet hij woedend op zijn lip en verbaasd voelde hij hoe een warm straaltje bloed langs zijn kin naar beneden liep. Traag bracht hij zijn hand naar zijn kin en hij veegde het bloed weg. Hij wierp nog een blik naar Catherina en stond vervolgens op, om vlak voor de open haard neer te hurken. Samen met zijn onbegrip en woede vlamde het vuur heftig op. Geboeid staarde hij naar het vuur, en hij moest zich inhouden om zijn hand er niet in te steken. Zijn lip bloedde nog steeds, maar deze keer niet hij het bloed gewoon stromen. Het drupte op zijn witte T-shirt en Micah haalde bijna onmerkbaar zijn schouders op. Het boeide hem niet meer..

Catherina keek weer naar het vuur en slikte. Ze was ver in gedachten en merkte niet dat er iemand haar richting op liep en schrok toen ze Micah naast haar zag. Hij zat gehurkt bij het vuur. Plots zag ze het bloed. Catherina pakte een doekje draaide Micah's hoofd naar haar toe en veegde het bloed weg. Catherina slikte toen ze in zijn ogen keek en perongelijk verandere ze naar de gedaante die Micah door en door kende. Catherina schudde haar hoofd en al snel was ze haar zelf weer. Ze keek om en zuchtte op gelucht dat niemand dat gezien had. Toen draaide ze zich weer naar het vuur. Ze gooide het in het vuur en keek toe hoe het vuur hoger werd. 'Euh Micah over gisteren waarom heb je me daar niet laten hangen.'Vroeg ze zachtjes terwijl ze er nog steeds naar het vuur keek. Ze was blij dat hij haar gered had maar toch. Het was lullig van hem.