Solitary Ground

Lianea keek woedend naar het meisje dat het muntje liet ontploffen. Net op het momend dat ze wat wou doen deed de jongen die haar afgekat had al iets. Plots kwam er een meisje bij die de jongen uitbundig begon te omhelzen en heel vrolijk deed. Lianea grinnikte even toen ze iets naar de oude vrouw zag gaan. Plost voelde ze iets raars in haar lichaam ze leek te krimpem. Lianea keek op naar het meisje waar ze de zweren had veroorzaakt. 'Ey.'Riep ze uit. Maar haar stem vernaderde in een zacht gepiep. Hoe durfte ze het. Haar staf kromp niet mee het was te zwaar om het vast te houden. Met moeite pakte ze hem op. 'Finte.'Riep ze uit. Maar voor de andere klonk het allen als een muis die zachtjes piepte. Gelukkig werkte de spreuk en werd ze weer grooter. Toen ze haar normale lenget weer had pakte ze haar staf weer op. Ze richte het naar de boosdoener en keek haar nu echt pissig aan. 'Jij.'Siste ze woedend. 'Confundo.'Fluisterde ze zo zacht mogenlijk. Ze hoopte zo dat het meisje geen schild spreuk gebruikt. Ze had nu al een hekel aan haar. Aan zowat iedereen hier behalve het meisje dat voor haar op was gekomen

Een geniepig en giechelachtig lachje verliet haar mond toen Bellatrix meldde dat de leerlingen van Griffoendor strafpunten kregen. Voor ze het wist kwam een één of andere huppeliets binnenwandelen met een big smile rond haar lippen en haar woorden vormden de naam Derek. De jongen dus. Meteen omhelsde ze hem en met een blik van afgrijzen staarde ze een beetje droogjes naar de twee. Eh oké? Nog steeds keek ze afwachtend richting de nieuwkomer die zich nu ook tot hun richtten. Een zucht van afkeer schoof over haar lippen terwijl haar groene ogen nog steeds wat droogjes en geërgerd op de twee gericht stonden waarvan het meisje als een soort straathoertje om hem heen hing. Omdat het straathoertje richting Bellatrix met een botte stem vroeg waarom ze strafpunten kregen besloot zij maar antwoord te geven. "Omdat je zogenaamde vriendjes zich misdragen." meldde ze het meisje met een geniepige grijns rond haar lippen die haar mondhoeken wat keurigjes omhoog lieten krullen.
"Detentio!'' klonk opeens een jongensstem een aangezien ze nog steeds richting de overkant keek, en zo ook richting Derek, zag ze dat zijn toverstok op haar gericht stond. Omdat het ineens zo plotseling was had ze zich er echter niet op voorbereid en vloog het touw wat ze door de naam van de spreuk al verwachtte uit de felle straal. Shit. Pokkejoch. "Jij.. Jij.. Jij gaat hier echt spijt van krijgen!" wist ze er sissend en toch op een harde en felle toon uit te krijgen terwijl haar ogen vuur spuwden. Als blikken konden doden..
Terwijl ze tevergeefs probeerde te rukken aan het touw ook al zat het strak om haar armen gespannen ging het nog met geen milimetertje los. Een soort gegrom verliet haar keelgat terwijl ze haar stok strak in haar hand geklemd had, klaar voor de aanval als één van haar Zwadderichleden of Bellatrix de spreuk zou verbreken. Nog steeds staarde ze verbitterd en met een blik des doods richting de jongen waarbij het slijmerige meisje rondhing. Blegh, dit was afschuwelijk. Maar verder liet ze nog niks van haar agressie blijken, dat zal ze doen in een lekker potje duelleren, iets waar ze zich de hele eerste weken al op vooruitkeek.
Nu klonk de stem van Serena door de zaal waarna ze het touw minder voelde spannen en vervolgens viel het op de grond. Zo, nu was ze weer in vrije hand. Vrijwel meteen richtte ze haar toverstok binnen no-time op de jongen gericht en ze sprak het woord met gullieuze en wonderschone klanken uit terwijl ze nog steeds met een ziendende blik vooruit staarde.
"Petrificus Totalus!" klonk haar stem ziedend door de ruimte en deze keer kwam bij haar een felroze gekleurde kleur uit haar stok spatten. Het zou de jongen compleet verstijven, héérlijk.
Ze had het gedoe met de jongen niet echt door die een spreuk had toegeworpen richting Serena maar enkele afwachtende blikken lieten merken dat er iets niet helemaal lekker was. "Lekker hè, Derek?" vroeg ze hem terwijl ze iets dichterbij liep aangezien hij nu toch niet kon bewegen en ze gaf hem een speels tikje tegen zijn.. Ehm.. 'Bevroren' neus aan terwijl ze vol leedvermaak naar het verharde persoon staarde.

Bellatrix grijnsde toen ze opmerkte dat niet alleen zij genoot van het feit dat ze de Griffoendors zojuist vijf strafpunten had gegeven, maar ook de andere vrouwelijke Zwadderaars. Het stond drie tegen drie, plus dat zij veel sterker was en de meeste ervaring had, maar dat deed er niet toe aangezien ze toch niet mocht vechten. Net toen ze bekeek hoe Serena de donkerharige meid liet krimpen, merkte ze op dat er nog een ander meisje binnenkwam huppelen. Een blik van afschuw schoot ze op haar af, vooral omdat ze wist dat het niet zomaar een meisje was. Nee, een roodharig meisje, tevens van Griffoendor en bovendien vond ze haar eerder een modderbloedje dan een volbloed tovenaresje. Carmen, welgeheten. Het enige wat ze nog aan haar interessant vond, was het feit dat Carmen de enige was, van de in totaal vier Griffoendors die hier stonden, die haar normaal begroette, op de manier hoe het hoorde. ''Carmen.'' Zei ze terug op een schelle toon, maar liet verder niets blijken van eventuele goedkeuring of iets dergelijks. Nee, voordat ze daarvoor de kans ook maar had, hoorde ze een jongensstem, Derek dus, een spreuk afvuren. Meteen keek ze richting hem en zag nog net de gekleurde straal richting Avery gaan, die dan gelijk vast kwam te zitten. Bellatrix wist dat het haar plicht was om haar te helpen, maar dit stelde ze dan eerder op de proef voor haar; of ze het wel aan kon, of ze de druk wel kon handelen. En inderdaad, ze raakte niet in paniek of wat dan ook, maar stond gereed om gelijk terug te vuren zodra ze loskwam. Dankzij Serena.
Voordat ze ook maar een blik van goedkeuring, of een knikje kon geven richting Avery, hoorde ze opnieuw de jongen spreken en keek ze hem gelijk aan. Een spreuk ging nu naar haar toe, 'Levicorpus' welgeheten. Meteen richtte ze haar toverstok voor zich en kaatste zijn aanval af, en verdween het lichtstraaltje langzaam. ''Dit gedrag word hier niet getolereerd, Derek. Expelliarmus!'' Het laatste woord schreeuwde ze vrijwel naar hem toe, met een tikkeltje wijdopen gesperde ogen. Een grijns, waardoor zelfs lichtje kuiltjes in haar wangen ontstonden, verscheen om haar mond en voordat Derek ook maar de kans had om hem te kunnen pakken, riep ze nog een spreuk uit. ''Accio toverstok!'' Waren de woorden die ze sprak, die tevens galmden door de Kerkers heen, en vrijwel meteen kwam de jongen zijn toverstok naar haar toegevlogen die ze dan ook simpelweg opving en hem gelijk veilig opborg in haar gewaad. ''Die kom je later maar ophalen, jongetje.'' De neiging om te gaan lachen was enorm groot, maar ze moest zich inhouden.
Nadat ze klaar was met haar zegje, greep Avery ook meteen in om wraak te nemen op de jongen, en versteende hem dan ook met de spreuk 'Petrificus Totalus'. ''Well done, Avery, well done.'' Fluisterde ze, waarschijnlijk onhoorbaar voor de Klassenoudste, maar ergens -diep van binnen- was ze wel tevreden met de jonge dame.

Plots ging alles heel snel voor Carmen haar ogen, ze had geen idee in wat voor situatie ze was beland en pikte dat probleem dan ook ontzettend gauw op. Voor ze het wist had Derek twee spreuken afgeschoten, eerst ééntje op de Klassenoudste van Zwadderich, Avery, en daarna ééntje op de lerares. Oh, wacht, wat?! Op de lerares? Kwam dat nou door haar, of had Derek het al op haar gemunt gehad, voordat ze hier kwam? De roodharige meid wist het niet, en gaf er dan ook niet veel om, want de lerares was dan ook wel zo slim om die spreuk af te kaatsen. Carmen glimlachte lichtjes, voelde zich tegelijkertijd ook best teleurgesteld in haar vriend, omdat hij een best lullige spreuk op Professor Lestrange had afgevuurd. Maar tegelijkertijd kon ze het niet laten om zich er ook goed bij te voelen, op één of andere manier. De glimlach veranderde in een grijns, maar verdween al snel toen de zwarte, krullerige vrouw Derek meteen ontwapende en de toverstok in beslag nam. En alsof het nog niet eens erger kon worden, nam Avery haar kans, omdat hij haar zojuist nog betoverd had door haar vast te zetten, om hem terug te pakken. Dit liet ze niet gebeuren, whatever ze ook maar in dat domme hoofd van haar haalde. Maar voordat ze ook maar voor hem kon staan, om hem te beschermen, had Avery haar kans al gegrepen en hem right away versteend. Dat had ze nou juist niet moeten doen, een gemengd gevoel overnam haar lichaam weer, gedeeld met woede wat zich in haar lichaam bevond. Tegelijkertijd met wat adrenaline wat door haar lijf schoot. Gelijk liep ze op het zwakzinnige meisje af en trok ze haar toverstok uit haar gewaad vandaan, waarna ze hem voor zich hield en hem dan ook op Avery richtte. ''Dom wicht dat je bent!'' Schreeuwde ze uit, wat dan ook meerdere malen tegen de duistere muren kaatste, waardoor haar schreeuw dan ook vaak te horen was, die langzaam afstierf in het niets.
Carmen liep dreigend op haar af, zodat ze een aantal meter van Derek verwijderd was en ze zo dichterbij het meisje kwam. ''Dat had je niet moeten doen, ik vervloek je.. of nee, ik weet iets beters!'' De laatste zin zei ze met een lichte grinnik en kneep ze haar ogen wat samen, waarna ze zich concentreerde. ''PARALITIS!'' Er schoot een felle, rode lichtflits uit haar toverstok die recht op de Klassenoudste af ging, die nog niet eens een meter van haar vandaan stond. ''Dat zal je leren, rotte kokosnoot.'' De spreuk die ze had uitgesproken was niet bepaald... geschikt voor dit moment, vooral niet met een lerares erbij waarvan ze zeker wist dat het niet echt een aardige was, en totaal niet in haar voordeel werkte voor de afdeling waar ze in zat. De spreuk die ze net gebruikt had, was een verlammende spreuk. Die jammer genoeg wel ongedaan kon worden gemaakt met een andere spreuk, in tegenstelling tot de verlamming van Derek. Die moesten ze nu wel naar de Ziekenzaal brengen. Carmen draaide zich om, keek onschuldig naar de versteende jongen en liep naar hem toe. ''Degene die het nu flikt om hem ook maar met één haar aan te raken, die zal ik persoonlijk verwoesten.'' Sprak ze dreigend, richtende haar toverstok eerst van Serena, richting Avery en vervolgens had ze zelfs het lef om die naar de lerares te wijzen.

Derek keek kwaad naar alle Zwadderaars die zich nu in de kerkers bevonden. Toen Serena achter zijn spreuk bij Avery ongedaan maakte snoof hij. Oh barst, nu had hij een probleem. Kort wreef hij door zijn haren waarna hij ook net zag dat Bellatrix zijn spreuk afweerde die niet eens voor haar bedoeld was maar goed. Zijn stok werd uit zijn handen gekaatst door de ontwapeningsspreuk nog voor hij zich kon omdraaien of wat dan ook zag hij een roze straal op hem afkomen en voelde hij hoe langzaam aan verstijfde. Hij staarde heel doods voorzich uit, aangezien hij zich niet meer kon bewegen. Carmen moest hier weg en wel nu, ze had hier niets mee te maken en moest zich er ook niet dieper in wroeten dan al nodig was. Kon hij nu maar praten, maar hij kon zijn lippen niet bewegen en dat haatte hij. Als hij zijn staf nog had gehad had hij de spreuk gemakkelijk kunnen afweren maar ja, eveneens kon hij nu naar het afdelingshoofd van Griffoendor gaan en het uit leggen zodat die naar het schoolhoofd kon gaan, maar aangezien dat dus nietveel zou uithalen door dat Sneep nu aan het hoofd van Zweinstein, die noes van een man zag hij liever vertrekken als hij eerlijk mocht zijn. Dumbledore was er misschien nu niet meer maar ergens vond hij het best wel heel heel stom. De jongen wou zijn arm optillen om weg te stappen of om te zorgen dat Carmen niets fout zou doen, maar dat zat er dus al niet in door die stomme verstijfspreuk, hmpf. Had hij die maar gebruikt op Avery dan stond zij nu in deze staat en niet hij. Tja, veel kon hij in deze status nu niet meer uit steken, dus hij zou maar gewoon in deze staat blijven staan zeker? Iets anders kon hij toch niet.
[Nou, veel kan ik dus niet doen]

Serena liet alles wat niet naar haar gericht was langs zich af zijn, om zich zo op het meisje te richten, ze wist dat het nu niet zou gebeuren dat het meisje zomaar weg liep, nee, zo slim was dat meisje niet. En toen ze een spreuk hoorde om haar in de war te brengen gebruikte ze vliegensvlug een schildspreuk. Het meisje had gefluisterd, maar vanwege de aandacht die volledig op haar gericht was had Serena het toch nog gehoord. En ze wist wel dat het nu begonnen was, zich inhouden zou ze niet meer doen. ´Snaternix´ Sprak ze, met haar toverstok op het meisje gericht, als vervolg werd de tong van het meisje aan haar gehemelte geplakt. Een bijna onhoorbaar, vals lachje was te horen, afkomstig van Serena. Toen pas merkte ze dat de jongen helemaal, bevroren was leek het wel, en Avery vervolgens verlamd was. Meteen richtte Serena haar toverstaf op Avery ´Enervatio ´ zei ze, simpel, en de verlamming werd ongedaan gemaakt. ´Mobilicorpus ´ Zei ze toen met haar toverstok op het meisje gericht wat er net bijgekomen was. Daarna richtte ze haar staf op het kersenrooodharige meisje. ´Rictusempra´ Sprak ze toen, en ze vond het best vermakelijk om het meisje zo te zien lachen, om niets, naar adem happend. En Serena zou er nog een klein schepje bovenop doen. ´Levicorpus ´ Sprak ze. Van buiten was het niet echt te zien, maar vanbinnen vond ze dit geweldig vermakelijk om te zien. Zou ze nog een spreuk afvuren op de jongen? Hmm, nee, ze zou het hier bij laten, zij was voor dit moment wel eventjes klaar.

-OMG, enorm flut so sorry-

Lianea keek toe hoe er twee mensen verstijfd werden. Allen die meid kon nog geholpen worden met een spreuk maar die jongen helemaal niet meer. Jammer genoeg gebreukte de meid waar ze een spreuk op af had gestuurd een schildspreuk gedaan. Ze hoorde die meid een spreuk op haar af sturen. 'Averechts.' Riep ze uit. Ze was net optijd anders had haar tong aan haar gehemelte gezeten. Maar al snel schoot ze om niks in de lach en hapte naar adem. Ze zal haar terug pakken. Toen Lianea weer wat op adem was hing ze in de lucht. Vloekend keek ze die meid woedend aan. 'Silencio.'Riep Lianea. 'Rictusempra. Oppugno. Densaugeo.' lianea stuurde de ene spreuk na de andere uit. Zodat het meisje af geleid zou zijn en een van de spreuken haar wel moeste raken. 'Sectumsempra.' Lianea sprak nu zo zachtjes dat niemand haar hier boven kon horen. 'Liberacorpus' Sprak ze terwijl ze haar staf op haar enkel richte. Met een harde klap kwam ze op de grond terecht. Ze kreunde even toen ze aan haar hoofd zat. Ze keek naar haar vingers en zag bloed. Dat kon straks wel gedaan worden. Dreigend hield ze haar stok voor haar uit. En liet ze haar ogen over iedereen gaan. Zo dat ze zeker wist wat er nu komen zou gaan.


-flut-

Aangezien het nieuwkomertje de lerares gewoon normaal begroette hoorde ze ook even later de schelle stem van haar weergalmen om het meisje terug welkom te heten. Nog steeds stond haar gezicht wat verbitterd vooruit gericht, lichtelijk verveeld omdat ze wilde dat er een groter 'gevecht' zou zijn ontstaan. Ook al was het nu ook al wat vermakend, omdat het meisje die zo te horen Carmen genoemd werd al snel reageerde omdat ze wat geflikt had bij dat vriendjes iets van haar. Door haar schreeuwende woorden kwam er een gegrinnik uit haar keelgat en spontaan krulden haar mondhoeken lichtjes sarcastisch omhoog. Het onbekende Griffoendor meisje bleek zich er wel heel veel aan te trekken en kwam binnen no time gevaarlijk dichtbij waardoor ze op een wat uitdagende manier haar wenkbrauw optrok. Omdat ze zo dichtbij stond en vrijwel geen tijd had om de spreuk te verweren raakte het haar en voelde ze plotseling niks meer in haar armen. Het was het feit dat ze daarvoor haar toverstok erg stevig beet had gehad, anders was het nu uit haar gevoelloze hand geglipt. Na enkele secondes die langzaam voorbij leken te gaan aangezien ze zo graag de kop van het wijf wilde inrammen werd ze bevrijd van de uiterst irritante spreuk en voelde ze het gevoel snel weer terugkeren in haar lichaam. ''Degene die het nu flikt om hem ook maar met één haar aan te raken, die zal ik persoonlijk verwoesten.'' klonk de stem van het belachelijke wicht en met een blik vol afgrijzen keek ze richting het meisje en de woede was van haar gezicht afgelezen. Toen ze vrijwel al de gevoelens in haar lichaam terughad hief ze haar toverstok op die nog steeds gericht was op de rare griet. "YOU MOTHERFUCKIN' BITCH!" kirde ze richting haar terwijl de uitdrukking op haar gezicht nog steeds boekdelen sprak en ze opende vervolgens haar mond om een geschikte spreuk richting het meisje toe te werpen. De verleiding om hetzelfde bij haar te doen als dat ze bij de jongen had gedaan borrelde op, maar ze besloot dit toch niet te doen omdat het enigzins leuk was het meisje uit te dagen en dit kon niet als ze niks meer kon. Het was net zo'n leuk spelletje en ze had geen zin dit af te kappen, ook al had ze dan definitief gewonnen. Maar dat ging ze sowieso al. Toen werd de neiging groot om een slang uit haar toverstok te laten komen, maar ook dit was misschien iets té ook al zou het wel ontzettend vermakelijk zijn.
"Ventus!" klonk hierna haar stem op een harde toon terwijl de donkerblauwe stralen als een bliksemflits richting het meisje sleurden. Hierdoor zou er een ontzettend harde en krachtige windstraal richting de tegenstander schieten - de Carmen dus - waardoor ze óf om zou vallen óf de lucht in geblazen werd waarbij ze voornamelijk hoopte op het eerste voorval. Omdat ze zelf zo intensief bezig was had ze zich niet gelet op het tafereel dat zich afspeelde tussen Serena en het andere meisje. Haar ogen vernauwden iets tot listige spleetjes terwijl haar toverstok nog steeds op de meid gericht werd waarbij ze zonet een spreuk op afgevuurd had. Afwachtend op het vermakelijke resultaat.

Een lachbui kwam omhoog toen Avery haar heel droogjes uitschold voor een -hoe zei ze dat ook alweer?- 'MOTHERFUCKIN' BITCH!' maar ze wist zichzelf in te houden. Vooral omdat het nogal raar zou zijn als ze, terwijl ze uitgescholden werd en zich overduidelijk midden in een gevecht bevond, ineens in een slappe lach zou belanden in de Kerkers. Carmen richtte nog steeds haar toverstok naar voren, die ze vasthield met haar rechterhand, om ieder moment terug te kunnen slaan als Avery ook maar iéts deed wat haar niet zinde. Even keek ze naar Derek, god, wat haatte ze dit. Dat wijf had iets verschrikkelijks gedaan en daarbij was zijn toverstok ook nog eens in beslag genomen door Professor Lestrange.
'Ventus!' Klonk er naast haar, waardoor ze gauw haar hoofd omdraaide en zag dat -doordat ze voor een aantal seconden heel stom afgeleid was geweest- er een spreuk op haar afgevuurd werd. Een krachtige windspreuk welgeheten, die haar zeker weten pijn zou doen. Meteen toen de donkerblauwe stralen haar raakten, werd ze naar achteren de lucht in geblazen en wist ze zo gauw in haar hoofd geen oplossende spreuk te vinden. Shitzooi. Haar hersenen leken haar wel in de steek te laten, en viel ze daarom ook met een enorme harde klap op de grond, met haar ruggengraat klapte ze tegen de stenen vloer aan. Carmen hapte naar adem, maar wist zich gelijk wel overeind te werken om zich meteen te kunnen verdedigen. ''VETZAK! JE GAAT ERAAN!'' Ze rende als een gek, ondanks de steken in haar rug, op de meid af en zocht in haar hoofd naar een effectieve spreuk. ''Locomotor Mortis!'' Schreeuwde ze naar de bruinharige meid toe en kwam net vlak naast Derek tot stilstand, nadat ze nog even met haar schoenen door was gegleden op de koude maar gladde vloer van de Kerkers.
Net mooi voor Avery, dat haar benen aan elkaar zouden plakken. Dan zou ze niet meer zo achterlijk gaan doen over haar populariteit en al dat soort onzin-dingen. En pronken als Klassenoudste was ook niet echt bepaald charmant, vooral niet met twee aan elkaar geplakte benen. Carmen gniffelde, met een scheve -maar sluwe- grijns op haar gezicht. Net goed.

Verschillende spreuken gingen aan haar neus voorbij en voor ze het wist was dit tot een echt gevecht uit gelopen en behoorlijk ook uit de hand gelopen. Ze zag hoe de paarsharige meid zich tot aan een gek aan toe helemaal rot lachte, op niets af en binnen een seconde vloog er iemand door de lucht vanuit haar ooghoeken. Gelijk keek ze nieuwsgierig om en zag ze dan ook, natuurlijk voorspelbaar, de roodharige Carmen van de afdeling Griffoendor door de lucht vliegen en grijnsde even zelfvoldaan. ''Ja, zo hoort het Avery.'' Mompelde ze, zelfs zo zacht dat niemand het waarschijnlijk zou horen, ook vanwege de herrie zich nu afspeelde in de Kerkers. Even keek ze vol afschuw naar de versteende jongen, ha! Wat moest dat een goed gevoel geven aan de Klassenoudste van Zwadderich, om zo'n presentatie voor te schotelen.
Net toen ze rustig naar haar toe wou lopen, hoorde ze de harde stem van Carmen door de Kerkers echoën en zag ze haar als een gek op de bruinharige meid afrennen, waarbij ze enkele luide woorden sprak en vervolgens een spreuk afvuurde. 'Locomotor Mortis' wel genoemd. Bellatrix haar grijns verdween onmiddellijk en ze liep op een rustige, maar toch iets versnelde pas, naar voren. ''NU IS HET GENOEG!'' Schreeuwde ze met een schelle stem en keek de roodharige dan ook kwaad aan. ''EXPELLIARMUS!'' Deze spreuk vuurde ze driemaal af, te beginnen met het paarsharige meisje, vervolgens overgaand naar Ginny en te eindigen bij Carmen. Hierna riep ze dan ook meteen de ''Accio!'' spreuk uit, zodat ze de drie toverstokken in beslag kon nemen en wees daarna direct met haar eigen kromme toverstok naar de Grifjes.
''Dit gedrag word hier niet getolereerd en hier zullen jullie dan ook gestraft voor worden.'' Ze nam even een onhoorbare hap adem, maar bleef ze allevier -zelfs de versteende jongen- streng aankijken. ''Vijftig strafpunten voor Griffoendor, voor het aanvallen van twee onschuldige meiden van de afdeling Zwadderich.'' Zei ze kalmpjes, sloeg haar ogen neer en deed alsof ze zich enorm beledigd voelde. ''Twintig punten erbij voor Zwadderich.'' Een scheef, sluw grijnsje verscheen op haar mond, waarbij er zelfs een klein kuiltje ontstond. ''En nu rotten jullie op, naar jullie les of whatever en breng deze brok ellende naar de Ziekenzaal, en wel nu.'' Galmde haar stem nogmaals hard, en hierna schraapte ze lichtjes haar keel waarna ze gewoon weer kalmpjes -alsof er helemaal niets aan de hand was geweest- naar de twee vrouwelijke Zwadderaars keek, met een licht grijnsje op haar gezicht.
''Nu, Avery. Wat wou je me vertellen, honey? Of nee, kom mee naar m'n lokaal van Verweer tegen de Zwarte Kunsten. Daar zal ik je helpen met je..'' Ze keek even naar beneden, zonder enig te lachen -de koudbloedige zoals ze was- of zelfs maar te grijnzen en daarna weer gewoon rustig omhoog. ''Probleempje.'' Vervolgde ze van haar zin en draaide zich daarna om tot Serena. Een goedkeurend knikje was het enige wat ze gaf, en raakte haar even aan door haar rechterhand op de blondharige meid haar schouder te plaatsen en liep daarna naar één van de deuren van de Kerkers, een uitgang en de snelste weg naar haar 'kantoor'.

[Topic is nog niet uit hoor, maar hierna zal ik niet meer posten met Bellatrix natuurlijk.]

Haar ogen waren strak op het meisje gericht, ze zou zo dood zijn als ze iets zou proberen. Dat en nog vele andere gedachten schoten door haar hoofd, ze vond zichzelf waarschijnlijk dapper, maar ze was alleen dom. Door alle gedachten die door haar hoofd schoten was ze even niet aan het opletten, maar ze wist dat er iets was gebeurd toen ze opeens hevig moest lachen. Hoewel ze lachte stonden haar ogen zo kil, zo kwaad, alsof ze vuur konden spuwen, dat als je ernaar keek, je het liefste enorm hard weg wou rennen. Als je in haar ogen keek, dan zag je dat ze het meende, en dat ze nu gewoon iedereen in een straal van 20 meter wel kon killen. Iedereen die niet tot Zwadderich behoorde weliswaar, maar toch. En ja, ze had een kort lontje, maar kon zich ook inhouden, hoewel ze dat nu niet ging doen. Al haar aandacht was opeens op het meisje gericht en al snel stopte haar gelach abrupt.´You´re dead you fucking bitch!!` Zei ze op een toon waarvan je kon afleiden dat ze het meende. En dat ze niet gewoon wat blufte maar zou wegkruipen als het er echt op aan zou komen. Ze luisterde naar de woorden die het meisje uitsprak, allemaal spreuken, en gebruikte de ene afwering spreuk na de andere. Ze kon nog net een spreuk ontwijken waarbij ze niet meer zou kunnen praten. ´Flipendo.` Sprak ze nog net voordat ze de stem van Bellatrix weer hoorde weergalmen. Ze had door kunnen gaan, maar dat deed ze niet, simpel en alleen vanwege het feit dat Bellatrix het gevecht had gestopt. Ze gaf het meisje waarmee ze had gevochten nog een dodelijke blik en hoorde toen wat stemmen. Vervolgens zag ze een goedkeurend knikje, wat bedoeld was voor haar en voelde ze een hand op haar schouder. Ze knikte terug en vertrok, de twee hadden duidelijk nog wat te bespreken, en Serena zou niet onrespectvol zijn en blijven. Ze was toen net dan ook alleen maar gebleven omdat ze niet wist dat die twee iets moesten bespreken. Ach, veel maakte het niet uit. Het getik van haar schoenen op de vloer was nog even hoorbaar, maar toen verdween al het geluid van haar, alsof ze zomaar verdwenen was.

-Flut :Fufu:-

Voor dat Lianea het in de gaten had schoot ze weg en kwam met een knal tegen een van de muren aan. Ze kreunde even toen ze wat voelde kraken in haar rug. Ze schrok toen haar staf uit haar hand vloog. Nu kon ze niks meer doen. Maar wacht even. Hoe vaak had ze deuzels zien vechten. Vaak genoeg om te weten hoe het moet. Lianea sprong op en liep rustig op het meisje. Toen ze er bijna was sprong ze op haar en sloeg haar overal waar ze kon.
'Bitch.'Riep ze. Lianea was nu echt woedend. Plots hield ze op en keek om haar heen. 'He wat doe ik hier en wat doet u met mijn toverstaf.'Riep ze uit toen ze zag dat Belleatrix hem had.


-Fluter dan flutxD-