Every day is another story

Met een vriendelijk knikje en een laatste 'bedankt!' verliet Dave Klieder&Vlek, de bekendste en zowaar de enige magische boekenwinkel aan de Wegisweg. Terwijl hij een nieuw exemplaar van het boek 'Leer der Oude Runen' onder zijn arm droeg, liep de donkerharige jongen de straat door richting de Betoverende Beestenbazaar, een klein, verfrommeld stukje perkament uit zijn zak pulkend. Terwijl zijn ogen het papiertje afspeurden baande hij zich een weg door de menigte, afentoe een verontschuldiging mompelend wanneer zijn schouder die van een andere tovenaar of heks raakte. Aangezien het schooljaar net begonnen was en een boel leerlingen nog snel een laatste boodschap moesten halen, was het een drukte vanjewelste in de winkelstraat. Gelukkig voor Dave had hij maar twee dingen hoeven hebben, waarvan hij één ding gelukkig al binnen had: een nieuw boek voor het vak Leer der Oude Runen. Het vorige was -terwijl hij met wat vrienden rond het meer had gehangen- compleet vernield door een weerbarstige Doxy, die de bladzijdes grof uit het boek had gerukt en onder een vals gegiechel over het oppervlakte van het meer had verstrooid.
Voor Dave was de behoefte aan een nieuw boek een goede reden om de Wegisweg nog eens te bezoeken: sinds zijn zusje zijn voormalige uil Muggle had opgeëist -ze zou pas over een jaar naar Zweinstein kunnen, maar had het geweldige idee dat de kleine, grijze schreeuwuil aan haar moest wennen en truucjes moest leren- had Dave een ander gezelschapsdiertje uitgezocht, maar had nooit de gelegenheid gehad enige accessoire voor het beestje te kopen. Jack was de naam van zijn nieuwe maatje, en zolang als Dave hem had, had het beestje al de neiging gehad overal te gaan en staan waar hij zelf wilde: vandaar dat een kooitje het volgende was dat op Dave's lijstje stond.

Het had niet lang geduurd voordat de eigenaar van de winkel Dave te hulp was geschoten en een geschikt kooitje voor de jongen en zijn huisdier had uitgezocht. Met een aanzienlijk lichtere buidel stond Dave nu dan ook weer buiten, Jack braaf op zijn schouder. Terwijl Dave eerder die middag bij Klieder&Vlek was geweest, had hij het beestje even onder mogen brengen bij de Betoverende Beestenbazaar totdat hij klaar was met zijn aankopen, een dienst die de eigenaar hem met een smoezelige glimlach had aangeboden. Niet dat Dave die tovenaar zo vertrouwde, maar hij wist niet zo goed wat hij anders met hem aan had gemoeten: het was een hel het kleine beestje mee te nemen tijdens een dagje winkelen, iets wat ook nu weer bleek. Dave had nog maar twee stappen de Wegisweg op gezet, of het beestje was met een luide krijs van zijn schouder gesprongen. Dave vloekte binnensmonds en haalde uit om hem nog te pakken te krijgen, maar het diertje was vliegensvlug en ondertussen al uit zijn gezichtsveld verdwenen. De jongen zuchtte diep terwijl hij naar zijn buidel tastte, waarop hij tot de conclusie kwam dat deze was verdwenen. Nogmaals vloekte hij, zichzelf verwijtend dat hij niet naar de raad van de man had geluisterd om het beestje in zijn kooitje te stoppen. Nu besefte hij waarom nog nooit iemand met hetzelfde huisdier als hij was gesignaleerd op Zweinstein: niemand was zo stom een eigenwijs Doodshoofdaapje in huis te halen die meer weg had van een sluwe Doxy, terwijl je net zo goed een pad kon nemen met de intelligentie van een Flubberwurm.

Met een grote grijns op haar gezicht keek Gwendolyn naar haar nieuwe aanwinsten; ze had zojuist zes nieuwe leesboeken gehaald met een dikte van hier tot Tokio. Daar kon ze wel een tijdje mee vooruit. Verder had ze voor haar moeder een groot boek met spreuken gehaald. Haar moeder was ook een heks, maar ze was nooit naar Zweinstein geweest omdat ze de brieven altijd genegeerd had. Gwendolyn’s moeder was geboren in een Christelijk dorp waar het niet echt oké was om te kunnen toveren en waar ze de neigingen hadden om de oude straffen uit de middeleeuwen nog toe te passen. Uit eigen belang heeft Gwendolyn’s moeder dus nooit iets gedaan met haar gave.
Toen Gwendolyn een brief kreeg dat ze naar Zweinstein mocht –inmiddels al zo’n vier à vijf jaar geleden – vertelde ze pas dat ze ook kon toveren en sindsdien studeert ze hard uit boeken. Gwendolyn had zo’n vermoeden dat haar moeder wel blij zou zijn met haar cadeautje.

‘’Druk, druk, druk,’’ mompelde Gwendolyn terwijl ze zich met moeite een weg baande door de drukte. Het viel niet echt mee; ten eerste was ze tenger van bouw en met iedere slag of stoot lag ze al op de grond en ten tweede droeg ze pumps van zo’n acht centimeter. Niet dat ze nu groot was trouwens, ze haalde nu misschien net de 1.70. Gwendolyn knipperde met haar ogen en ze schrok op uit haar gedachten. Als ze nog één stap verder had gezet, was ze tegen een paal geknald en ze moest zich inhouden om niet te gaan giechelen. Tegenover haar zag ze een dierenwinkel en nieuwsgierig stapte ze naar binnen, kijkend naar de vreemde naam waarmee de glazen ruit van de winkel gesierd was; de Betoverende Beestenbazaar. Ze keek even in haar buidel met geld om tot de conclusie te komen dat ze nog genoeg geld had voor leuke spulletjes en langzaam liep ze tussen de rekken rond, zoekend naar leuke accessoires voor haar witte poes Maya.
Een kwartiertje later stond ze aan de toonbank om haar spulletjes af te rekenen en met een tevreden glimlach zag ze hoe er vier halsbandjes, zeven kattenspeeltjes en een pakje naturel biscuits in de zak gedaan werden. Ze bedankte de man en legde het geld dat ze moest betalen op de toonbank, om daarna naar buiten te lopen. Toen ze een vreemd getsjilp en gekwetter hoorde keek ze verbaasd naar de richting waar het geluid kwam, en tot haar allergrootste verbazing zag ze een doodshoofdaapje op de stoep zitten. Het schattige beestje had een buidel in zijn handen en geboeid keek het beestje naar het muntje dat hij over de stoep liet rollen. Gwendolyn knipperde even met haar ogen en bekeek het beestje nog eens goed. Het leek een tam aapje, wellicht weggelopen?
Ze haalde haar schouders op en zocht in haar tassen naar het rolletje biscuit en ze pakte er eentje vast. Ze ging een eindje van het doodshoofdaapje op haar hurken zitten en ze lokte het beestje met een stukje biscuit naar haar toe. Het tamme aapje nam het koekje gretig aan en vertederd keek Gwendolyn naar het aapje. Terwijl de aap het koekje op aan het knabbelen was raapte Gwendolyn de munten op en ze stopte die in de buidel die ernaast lag. Ze nam het aapje op haar arm dat even protesteerde, maar om het beestje voor zich te winnen gaf ze hem nog een koekje. Goed, wat nu? Besluiteloos keek Gwendolyn om zich heen met het aapje op haar arm en ze ging op de stoeprand zitten. De eigenaar zou zo wel komen, toch?

Na een paar zoekende blikken om zich heen te hebben geworpen, besefte Dave dat het meenemen van het aapje naar de Wegisweg nog wel eens kon uitlopen op een -nog- groter drama dan hij van te voren verwacht had. Waarom had hij Jack niet gewoon bij zijn zusje achtergelaten? Dat kind was dol op dieren, en soms leek Jack haar zelfs aardiger te vinden dan hem, zijn bloedeigen baasje. De donkerharige jongen besefte nu pas hoe belangrijk de band tussen baas en dier was: die bouwde je niet zo een-twee-drie op door het betreffende dier een paar nachten naast je kussen te laten slapen. Hij besefte dat er meer tijd in ging zitten dan dat, maar had dat er best voor over. Tot nu toe had Jack bewezen een gezellig maatje te zijn, die zowel humor had als dat hij intelligent was. En hoewel Dave hem pas in de zomervakantie van dit schooljaar gekregen had, leken de twee het nu al goed te kunnen vinden. Nouja; op wat kleine misverstandjes als deze na dan.
Dave voelde hoe zijn hand de zak van zijn jas in gleed, en daar zijn toverstok vastpakte. Het donkere ebbenhout voelde koel en vertrouwd aan in zijn hand, en nadat hij hem even besluiteloos vast had gehouden, liet hij hem weer los om vervolgens de hand weer uit zijn zak te halen. Het was jammer dat het verboden was buiten Zweinstein te toveren, hoewel Dave eraan twijfelde of een simpele sommeerspreuk zoals 'Accio' zou werken om het aapje bij hem terug te laten komen. Hij zou hem op de ouderwetse manier moeten zoeken, eentje die bijna vermoeiend klonk als je gewend was vanalles met magie te kunnen doen.
"Jack, klein monster.." mompelde hij even onopvallend, waarna hij naar rechts begon te lopen, de kant die Jack op verdwenen was. Dankzij de drukte was het lastig verder te komen terwijl je een aapje van hooguit 20 centimeter grootte zocht, maar na enkele meters te zijn gevorderd leek Dave het bekende gekrijs van het aapje te horen. Niet veel later kon Dave zich tussen de laatste mensen die in zijn gezichtsveld hadden gestaan door werken, waardoor hij nu op een relatief rustig stukje stond. Ongeveer anderhalve meter van hem vandaan zat een meisje met stijl, donker haar op de stoeprand, met op haar arm een bekend wezentje. Er verscheen een scheef glimlachje op het gezicht van de jongen toen hij zag dat Jack zoetjes op een koekje knabbelde, waarop hij de laatste meter overbrugde en zo naast het meisje kwam te staan. Even voelde hij opnieuw de drang om zijn toverstok te trekken en het aapje met een simpele 'Paralites' te doen verstijven, zodat Dave vrij spel had wanneer hij hem in het kooitje wou doen. Behalve dat het dan hartstikke illegaal was om te toveren, leek het Dave ook nogal ongepast en niet zo aardig voor het meisje die het aapje op een veel simpelere manier te pakken had gekregen: Jack was dol op koekjes en daar was het meisje verrassend snel achter gekomen.
Het aapje had zijn baas ondertussen opgemerkt, en sprong met een vrolijke krijs naar hem over. Via zijn arm werkte hij zich vaardig op naar Dave's schouder waar hij tevreden ging zitten, knabbelend op het koekje dat hij nog steeds tussen zijn pootjes had.
"Hee kleine" begroette hij zijn vriendje, hem even over zijn kopje krabbelend. Hoewel hij hem -letterlijk en figuurlijk- wel eens kon vervloeken, was hij toch dol op zijn maatje.
"Bedankt voor het vangen van die kleine aap" bedankte Dave het meisje, zich op haar richtend. Er was een scheef glimlachje op zijn gezicht verdwenen, terwijl hij het meisje een hand aanbood om haar omhoog te helpen. Zodra ze stond hield hij haar hand enkele seconden langer vast, om Jack en zichzelf vervolgens voor te stellen. "Deze kleine heb je al ontmoet, maar zijn naam is Jack" stelde Dave het aapje op zijn schouder voor, die -bij het horen van zijn naam- een instemmend geluidje maakte. "En ik ben Dave" voegde hij er vervolgens met hetzelfde grijnsje aan toe.

Franca liep al een paar uur over de wegisweg. Hoewel ze alle spullen al had gekocht die op haar lijstje stonden had ze geen zin om naar huis te gaan. Sinds haar vader was ontslagen op het ministerie van toverkunst, maakten haar ouders de hele tijd ruzie. Elke keer dat dat gebeurde, vluchtten zij en haar broertje Peter zo snel mogelijk het huis uit. Daarom verlangde ze ook zo erg terug naar Zweinstein. Eigenlijk had ze nog een leuk beestje willen kopen maar daar was ze helaas niet in geslaagd. In de betoverende beestenbazaar verkochten ze alleen maar uilen, padden en muizen, maar ze wilde liever een iets gezellig diertje. Plots zag ze verderop een meisje een doodshoofd aapje aan een jongen geven. de jongen kende ze, het was Dave, die in hetzelfde jaar zat op Zweinstein. Snel liep ze er heen. "Hey Dave! Wat een leuk aapje is die van jou? Waar heb je die gekocht, en hebben ze daar ook andere, 'orginelere' dieren?" en "Hey ik ben Franca!" zei ze met een glimlach tegen het meisje.

Gwendolyn zuchtte en leunde nonchalant achterover tegen de ouderwetse lantaarnpaal. Afwezig krabbelde ze het aapje achter zijn minuscule oortjes en ze pakte een biscuitkoekje om er een hapje vanaf te bijten. Knabbelend op het ding bekeek ze alles wat er voor haar afspeelde en ze zakte een klein beetje onderuit. Een tovenaar trok zijn dochtertje ongeduldig mee door de drukte waardoor het kleine meisje struikelde, en met een trillende lip keek ze naar haar bloedende knie. De tovenaar nam het meisje op zijn arm en genas haar knie met een spreuk, waarop het meisje begon te lachen. ‘’Dat kietelt’’ hoorde je haar hoge stem door de drukte heen en Gwendolyn glimlachte vertederd. Met een zucht zakte ze een heel klein beetje onderuit ze haatte het om te wachten. Het was zenuwslopend en het temde je nieuwsgierigheid. Niet dat Gwendolyn nu niet meer nieuwsgierig was hoor. Niks kon Gwendolyn zover krijgen dat ze haar nieuwsgierigheid verloor. Ze keek dan ook verrast op toen ze een donkerharige jongen zoekend naar de grond zag kijken. Toen de jongen uiteindelijk doelbewust haar kant op liep knipperde ze even met haar ogen. Was de eigenaar van het aapje dan eindelijk terecht?

Ze kreeg het antwoord snel genoeg toen de jongen langs haar ging staan en het aapje kwetterend op zijn schouders klom. Gwendolyn kon een lachje niet onderdrukken en ze legde haar hoofd een beetje in haar nek om de jongen aan te kijken. "Bedankt voor het vangen van die kleine aap" zei de jongen terwijl hij Gwendolyn omhoog hielp en een warme glimlach deed haar mondhoeken omhoog krullen. ‘’Geen probleem hoor, ik zou gek worden als ik mijn kat hier in de drukte moest gaan zoeken. Dat beest kan dan echt overal zitten.’’ Gwendolyn lachte even en ze schudde de hand van de jongen lichtjes toen hij zich voorstelde als Dave. De aap heette blijkbaar Jack. ‘’Aangenaam Dave, ik ben Gwendolyn.’’ En ze streek haar haren uit haar ogen.

"Hey Dave! Wat een leuk aapje is die van jou? Waar heb je die gekocht, en hebben ze daar ook andere, 'orginelere' dieren?" Geschrokken draaide Gwendolyn om en ze kon nog net een brommerig geluidje onderdrukken. Vreemd, want Gwendolyn was normaal altijd opgewekt. Ze kon gewoon totaal niet tegen onverwachte dingen. Even knipperde ze met haar ogen, niet wetend wat ze moest zeggen. Toen het meisje zich omdraaide en zichzelf voorstelde als Franca knikte Gwendolyn. Bijna vanzelf verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘’Aangenaam Franca, ik ben Gwendolyn,’’ Gwendolyn fronste haar wenkbrauwen. Wow, ze had zojuist een déjà vu! Had ze niet precies hetzelfde gezegd tegen Dave? Gwendolyn haalde in zichzelf gekeerd haar schouders op en ze grabbelde in de tas met spulletjes. Ze pakte het rolletje biscuit eruit en stopte er eentje in haar mond. ‘’Jullie eentje?’’ bood ze de twee studenten aan en ze glimlachte scheef toen de aap haar met puppyoogjes aankeek. Ze brak een koekje doormidden en gaf de aap de ene helft, de andere knabbelde ze zelf op. Haar gifgroene ogen gleden van Franca naar Dave, wat zouden ze gaan doen?

~flut sorry.

niet flut, mijne zijn steeds vrij korrt :s


Het meisje keek haar verbaast aan, alsof ze niet had verwacht dat er nog iemand bij zou komen staan. Waarschijnlijk was dat ook zo, dacht Franca bij zichzelf. Hoewel het op de hele wegisweg erg druk was, was het hier rustig. Eigenlijk wel fijn. Franca hield niet zo van de drukte. Toch liepen er afentoe wel een paar mensen voorbij. Een klein meisje liep met haar vader voorbij en struikelde. Ze deed haar denken aan haarzelf. Vroegen ging ze ook altijd mee met haar vader naar de wegisweg. Dan genoot ze altijd van het kijken naar de mensen die voorbijkwamen. Sommige slenterden, terwijl anderen haastig voorbij liepen.

"Aangenaam Franca, ik ben Gwendolyn" zei het meisje met een glimlach. Franca schrok op uit haar droom. Het meisje zag er aardig uit, en had mooie, gifgroene ogen. "jullie eentje?" Dankbaar nam Franca het koekje aan. Het aapje kreeg ook een half koekje. Vriendelijk bedankte ze het meisje. Ze herkende haar niet, zat ze ook op Zweinstein? Ze leek in elk geval goed met dieren te kunnen omgaan. Al voordat ze haar kende, vond ze haar aardig. Moe van het lange lopen, zakte ze naast het meisje op de stoep neer en streek haar haar uit haar gezicht. Nu ze zag hoe goed Dave met het aapje kon opschieten, wou ze nog liever een beestje. Het liefst wou ze een hondje, een Jack Russel. Honden waren ontzettend trouw en konden je altijd troost bieden. Ze hoopte dat ook honden werden toegelaten op Zweinstein, maar ze varwachtte dat dat geen probleem zou zijn. Maar ze had geen idee hoe ze aan een hondje kwam. Ze hoopte dat Dave dat antwoord had, of anders dat meisje. Vragend keek ze hen aan.

Ondertussen had Gwendolyn Dave al gezegd dat het geen moeite geweest was het aapje te vangen: ze zei zelf een kat te hebben, en scheen het probleem van huisdieren die er makkelijk tussenuit knepen te kennen. Dave grijnsde een scheef glimlachje toen Gwendolyn dat stelde en knikte instemmend. "Je hebt een kat? Leuke beesten, maar verstandig dat je die thuis hebt gelaten toen je je bedacht naar de Wegisweg te gaan" sprak hij uit ervaring, de opkomende grijns niet onderdrukkend. "Insgelijks, Gwendolyn" stemde hij vervolgens naar waarheid met haar in nadat ook zij zich had voorgesteld. Een eerste indruk liet nooit de totale impressie van een persoon zien, en vaak was het verkeerd om op deze eerste indruk te oordelen over iemand: toch kon Dave het nooit helpen wel een oordeel over iemand te vellen; deze kon immers altijd nog worden aangepast. In iedergeval had het meisje tot nu toe een vriendelijke indruk op hem gemaakt, met haar opgewekte uitstraling en haar vlotte babbel.

Dave had zich echter nog maar net voorgesteld aan Gwendolyn of een bekend gezicht kwam opeens achter het donkerharige meisje tevoorschijn. Het was Franca, een meisje uit hetzelfde jaar en daarbij ook een Ravenklauwer. Ze hadden een keer samen een les Verzorging voor Fabeldieren gedaan, waarbij ze Schroeistaartige Skreeften hadden behandeld. Die krengen hadden toen bijna zijn mantel verbrand, iets wat de jongen ze nog altijd niet vergeven had. Hij had Hagrid gesmeekt of hij ze niet een keer mocht plagen met leuke bezweringen, maar de halfreus had dat niet toegestaan. Helaas.
"Hee Franca!" begroette de jongen de blondine met een grijns terug, waarbij hij zijn hand kort opstak. Toen ze over Jack op zijn schouder begon verbreedde zijn grijns ietwat, waarop hij kort nadacht over haar vragen. Ondertussen zat Jack echter al flink wat stennis te schoppen, aangezien hij vrolijk begon te krijsen toen hij merkte dat Franca het over hem had.
"Jack jongen, doe eens rustig. Sorry, ik vertaal: kleine Jack hier vind het een eer om 'origineel' genoemd te worden" grapte Dave met een glimlach. "Maar even serieus.. " herstelde hij zich al snel "mijn ouders hebben Jack voor me gekocht in een dreuzelwinkel, hier ergens in Londen. Sowieso is Londen een vrij grote stad, dus er moet ergens wel wat origineels te vinden zijn hier" glimlachte hij behulpzaam. Hij zelf was Londen nog nooit echt in geweest; hij ging altijd enkel tot aan de Lekke Ketel, van waaruit je als tovenaar de Wegisweg kon betreden. En daar was inderdaad vrij weinig te vinden aan goede dierenwinkels: de Betoverende Beestenbazaar was ronduit vreemd te noemen en verkocht niet veel speciaals. Soms had de man een uniek fabeldier in de aanbieding, maar Dave vroeg zich af of Franca gelukkig zou worden van zo'n beestje; ze waren vaak niet geschikt als schattig huisdiertje, en hadden meer in hun mars dan je op het eerste gezicht zou denken. Behalve de Flubberwurmen dan, die waren even lomp en traag als ze eruit zagen.
Toen Gwendolyn hen een biscuitje aanbiedde glimlachte Dave verlekkerd; als Jack het snoepen niet van zichzelf had, dan had hij het wel van zijn baasje.
"Lekker, dank je" bedankte de jongen het meisje dan ook, waarop hij het koekje aannam en er een hap van nam. Ondertussen had ook Jack een koekje gebietst, waarop Dave plagerig zijn buikje kietelde terwijl het aapje het koekje gretig naar binnen werkte. Hierna richtte hij zich weer tot zijn gesprekspartners, in dit geval tot Franca.
"Maar zeg 'ns, wat had je in gedachten?" vroeg hij vervolgens, geïnteresseerd naar wat voor huisdier ze eigenlijk zocht, die ze nog nergens had kunnen vinden.

Toen het aapje merkte dat ze wat over hem zei werd het helemaal opgewonden en begon hij te krijsen. Franca kon een lachje niet onderdrukken, het was echt een leuk aapje. Behulpzaam vertelde Dave haar dat zijn ouders het aapje in een dierenwinkel in Londen had gekocht, en vroeg haar waar haar belangstelling naar uitging. Londen, in een dreuzelwinkel, daar had ze nog niet aan gedacht. Hoewel ze vaak op de wegisweg kwam, was het nog niet in haar hoofd opgekomen om de straten buiten het tovenaarsgebied te bezoeken. "Dankjewel! daar had ik nog niet aangedacht!" Antwoorde ze de jongen terwijl die een hapje van z'n koekje nam. "Ik ben eerlijk gezegd op zoek naar iets van een hondje ofzo, een trouw beestje dat altijd blij is om jje te zien en naar je verhalen luisterd zonder gelijk een oordeel te vellen." Snel slikte ze de rest van haar woorden in. Het gingen Dave en het meisje helemaal niks aan dat ze zich afentoe een beetje eenzaam voelde! Voordat ze rood werd besloot ze om de aandacht van zich af te leiden door het meisje een vraag te stellen. "Heb jij ook een huisdier? Je lijkt ontzettend goed met dieren om te kunnen gaan! Ze hoopte dat het werkte, want ze had geen behoefte aan nieuwsgierige vragen.

In gedachten verzonken dacht ze aan de tijden dat haar vader nog werk had en de sfeer in huis nog niet om te snijden was. Hoe ze op zondagen altijd met haar vader Zwerkbal ging kijken en ze hun favoriete club, de tornado's, aanmoedigden. naar die zondagen keek ze altijd uit als ze niet op Zweinstein was, waar ze het ook erg naar haar zin had, maar stiekem ook wel blij was als ze naar huis mocht. Het laatste jaar was dat anders en bleef ze soms zelfs in de kerstvakantie op school. Dit alles ging enkele seconden door haar heen, voordat ze haar hoofd oprichtte om het meisje aan te kijken en haar antwoord af te wachten.

"Je hebt een kat? Leuke beesten, maar verstandig dat je die thuis hebt gelaten toen je je bedacht naar de Wegisweg te gaan" Gwendolyn keek Dave recht aan toen ze zijn stem hoorde en instemmend knikte ze, een onverstaanbaar antwoord mompelend. Toen Franca over Jack begon, waarop het aapje begon te krijsen klonk Gwendolyn’s zuivere lach. Gek beest. "mijn ouders hebben Jack voor me gekocht in een dreuzelwinkel, hier ergens in Londen. Sowieso is Londen een vrij grote stad, dus er moet ergens wel wat origineels te vinden zijn hier" legde Dave uit aan Franca, en Gwendolyn knikte instemmend. ‘’En anders moet je maar eens de dierenasiels afzoeken. Er zitten soms de raarste beestjes daar opgesloten in een kooi. ‘’ Gwendolyn streek even nadenkend door haar haren voordat ze verder praatte. ‘’ Bovendien is het leuk voor die afgedankte beestjes om een nieuw thuis te vinden. Daarom ben ik niet zo’n fan van fokkers, beter eerst de asielen leeg zien te krijgen en dan pas weer verder fokken.’’ Gwendolyn’s gezicht stond serieus en ze fronste haar wenkbrauwen, denkend aan de dieren in een dierenasiel. Vaak was het zo dat als de dieren niet binnen een bepaalde tijd een nieuw baasje vonden, dat ze ingeslapen werden..

Ze knipperde met haar ogen en schudde die gedachte van zich af. Het was nu eenmaal zo. Toen Franca begon te praten richtte ze haar gifgroene kijkers op de blondine en aandachtig luisterde ze naar het meisje. "Ik ben eerlijk gezegd op zoek naar iets van een hondje ofzo, een trouw beestje dat altijd blij is om je te zien en naar je verhalen luistery zonder gelijk een oordeel te vellen." Gwendolyn knikte instemmend en nadenkend fronste ze haar wenkbrauwen. ‘’ Ik denk niet dat een Jack Russel echt geschikt is. Je moet er rekening mee houden dat er in het schoolreglement staat dat je diertje in een kooitje moet passen. Ik denk niet dat een gemiddelde Jack Russel echt in een kooitje past..’’ Gwendolyn zweeg even en nadenkend volgde ze met haar vingertop de vorm van haar bovenlip. ‘’Als je dan echt voor een hond zou gaan, zou ik eerder denken aan en chihuahua. Maar dat vind ik persoonlijk irritante keffertjes.’’ Gwendolyn lachte kort en keek Franca toen serieus aan. ‘’Wat is er trouwens mis met een ‘doodsaaie’ kat, tamme rat of uil?’’ Bij het woord ‘doodsaai’ schoten Gwendolyns wenkbrauwen even omhoog en vragend keek ze Franca aan.
"Heb jij ook een huisdier? Je lijkt ontzettend goed met dieren om te kunnen gaan!’’ Gwendolyn knipperde even met haar ogen en keek Franca aan, de vraag kwam nogal onverwacht maar al snel herstelde Gwendolyn zich. Een scheve glimlach deed haar lippen omhoog krullen en Gwendolyn knikte. ‘’Jeps, ik heb hier op Zweinstein een witte poes genaamd Maya. Thuis heb ik nog een Deense dog genaamd Gino, een levensgrote aquarium en een papegaai. En mijn vader heeft een dierenopvang achter ons huis.’’ Met een spatje heimwee dacht Gwendolyn terug aan alle bijzondere dieren die haar vader meestal in de hokken had zitten. Maar even snel als de gedachte was gekomen schudde ze de emotie van zich af.

Ineens keek Gwendolyn Dave aan en ze haalde de geldbuidel uit haar zak. Ze stak het ding voor haar uit, en scheef grijnzend keek ze Dave aan. ‘’Ik geloof dat deze-‘’ Midden in haar zin stormde er ineens een vreselijk grote vent tussen Dave en Gwendolyn in en hij griste de geldbuidel uit Gwendolyn’s handen. ‘’- van jou is’’ maakte Gwendolyn haar zin verbluft af. Geschokt bleven de drie tieners enkele seconden staan en met grote ogen keek Gwendolyn Dave aan. Jack! In de verte hoorde ze het kleine aapje krijsen en Gwendolyn draaide zich op haar hakken om. Zo snel ze kon op haar pumps – en geloof me, dat is echt heel snel- sprintte Gwendolyn achter de dief aan, behendig enkele tovenaars ontwijkend. De mensen die echt in de weg liepen werden lomp aan de kant geduwd en Gwendolyn sprong over een man die gehurkt op de grond zijn veters aan het strikken was. Toen de grote man in de gaten kreeg dat Gwendolyn hem achtervolgde zette hij het op het lopen terwijl Jack krijsend aan de vettige haren van de man trok. De man verdween om het hoekje en..

In een fractie van een seconde was Gwendolyn gestruikeld en ineens lag ze op de grond. Verbaasd keek ze naar haar hevig bloedende knie en ze stond op. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ze liep enkele stappen en weer rende ze het hoekje om. Niks! De man was weg en het enige wat je nog zag was Jack die midden op de stoep zat. Krijsend hupte hij op en neer met zijn ene hand in zijn mond, en zijn andere arm naar rechts wijzend. Gwendolyn keek achter haar naar Franca en Dave, die een heel stuk van haar af waren en ze nam een besluit. Ze zette jack op haar schouder en met het aapje op haar schouder sprintte Gwendolyn de longen uit haar lijf. Het was dan wel maar een geldbuidel en als het die van Gwendolyn geweest was, had het haar niks uitgemaakt. Maar deze buidel was van Dave en ze wist niet hoe het met geld in hun familie zat. Wie weet behoorden zij tot één van de gezinnen die over iedere cent goed na moesten denken voordat ze wat uitgaven. Dat was de voornaamste reden dat Gwendolyn haar longen uit haar lijf rende met een aap op haar schouder. De tweede reden was dat ze de man op een of andere manier zijn daad betaald wou zetten. Ze wist niet wat zei met haar 1.65 kon doen tegen een twee meter lange vent, maar wanhoop en woede geeft kracht zei men.

Nog maar enkele meters en ze had ze dikke man ingehaald. Met volle kracht beukte ze tegen zijn onderrug. De man maakte een vreemde beweging met zijn armen, en hij knalde tegen de paal aan. Slap als een vaatdoek zakte hij naar beneden en kreunend bleef hij op de grond liggen. Gwendolyn hurkte bij de dikke vent neer en haar gifgroene ogen keken kil in de varkensoogjes. ‘’Nooit, maar dan ook nooit word er iemand onrecht aangedaan waar ik bij ben. Iedereen die het waagt iets te doen wat mij niet zint krijgt problemen. En jij, jij uit de kluiten gewassen varken bent geen uitzondering voor mij. ‘’ De rolde de man op zijn rug en met een ferme ruk pakte ze Dave’s geldbuidel uit de hand van de dikke man. ‘’En voor straf zal ik er voor mijn lieve vriend nog wat centjes bijstoppen. Of wil je dadelijk jezelf met een gebroken neus naar het ziekenhuis slepen?’’ Gwendolyn’s stem klonk laag en hees en dreigend hielden haar gifgroene ogen de ogen van de man strak in het vizier. De man knikte angstig van nee en Gwendolyn glimlachte tevreden. Ze pakte de goedgevulde buidel van de man in haar hand en ze stond op. Jack zat nog steeds op haar schouders en kwetterend spong het beestje er vanaf. Doelgericht liep de aap naar de man om hem daarna in zijn neus te bijten. Fronsend bekeek Gwendolyn het tafereel aan, en toen het aapje blij kwetterend langs haar heen rende draaide ze zich op haar hakken om. Daar stonden Dave en Franca haar verbaasd aan te gapen en verlegen haalde Gwendolyn haar schouders op. Ze hadden vast niet verwacht dat zei, het meisje met het muizengezichtje, zo intimiderend over kon komen. Niet dat Gwendolyn niet verbaasd was hoor, daar niet van. Er had net alleen zoveel woede door haar aderen gestroomd dat ze niet echt in de hand had wat ze deed. Ze keurde de man geen blik waardig en drukte Dave de geldbuidels in de hand. ‘’Deze waren van jou?’’ en ze keek Dave met een glimlach recht in de ogen aan.

~inspiii :3
~Dave eerst pleezz (A)

De eerste die op Dave reageerde was Franca en terwijl hij het laatste stukje van het koekje verwerkte, dacht hij na over wat Gwendolyn hier vervolgens op zei: namelijk dat ze beter een beestje uit een asiel kon halen, mocht ze toch voor een hond op Zweinstein kiezen. Om de twee niet met een schrikbarend tafereel op te zadelen hield Dave wijselijk zijn mond terwijl hij nog aan het kauwen was, en knikte hij enkel instemmend. Na alles te hebben doorgeslikt opende hij pas zijn mond om te spreken.
"Daar heeft Gwendolyn wel een punt ja.." zei hij enkel droogjes. Hoewel je -als je je huisdier bij een fokker haalde- er zeker van was dat het beestje van goede afkomst was, was het pluspunt aan een asiel natuurlijk dat je zo'n arm diertje een mooier leven bood dan hij in zo'n hok zou hebben. Je moest dan natuurlijk wel weer het geluk hebben dat ze het ras dat jij wilde in de aanbieding hadden, niet dat je terug kwam met een overmaatse Duitse Herder wanneer je op zoek was naar een kleine Yorkshire Terriër.
"En wat dacht je van een fret? Of inderdaad een kat, zoals Gwendolyn heeft. Tenzij je vissen of een of ander reptiel leuker vindt" opperde Dave vervolgens nog wat ideeën nadat Gwendolyn dat had gedaan, terwijl een klein grijnsje zijn lippen sierde toen hij dacht aan een aquarium of terrarium. Dave zag Franca er niet bepaald voor aan om een rat of pad als huisdier te nemen, en ook geen -in zijn ogen- vrij saaie goudvis: een klein, vrolijk beestje als een hond of kat leken hem meer geschikt voor de blondine. Fretten leken de laatste tijd trouwens erg populair te zijn op Zweinstein en ook uit uilen had je tegenwoordig zoveel keuze, dat er wel eentje bij moest zitten die bij je paste. Zelf had hij vroeger Muggle, een ietwat kleine uil die hem het liefst overal volgde. Het beestje was heel aanhankelijk geweest, maar was uiteindelijk gezwicht voor de charmes van zijn zusje.
Dat Franca al snel een vraag terug kaatste tegen Gwendolyn viel Dave op: aan enthousiasme ontbrak het echter niet, dus of ze nou werkelijk geïnteresseerd was of een andere reden had om snel van onderwerp te switchten kon Dave zo snel niet achterhalen. Zijn gedachtes in het gesprek aansnijden leken hem echter niet zo'n verstandig plan, waarop hij wijselijk zijn mond hield en luisterde naar wat Gwendolyn vertelde. Ze eindigde uiteindelijk met iets wat hij daarvoor bijna totaal vergeten was: zijn verloren geldbuidel. Hij had er niet meer bij stilgestaan dat behalve Jack ook dat ding was verdwenen, en was blij dat het aapje hem niet aan een wildvreemde mee had gegeven en zelf vervolgens vrolijk weg was gehuppeld. Dankbaar stak hij dan ook zijn hand uit om het ding aan te pakken, terwijl een blij verraste glimlach op zijn gezicht verscheen.
"Oh hey! Ja dat is inderdaad-" voor ook hij zijn zin maar kon afmaken stormde er een grote vent voorbij, die zo te zien zijn geldbuidel uit Gwendolyns handen griste. "-mijn buidel" maakte Dave even beduusd zijn zin af. Behalve dat de buidel uit Gwendolyns handen was verdwenen zodra de man langs was gerend, was ook Jack van Dave's schouder verdwenen. Toen de jongen opkeek om te zien waar hij nu weer gebleven was, zag hij het kleine aapje met veel moeite langs de rug van de man omhoog klimmen, waar hij vervolgens aan de lange, vettige haren begon te trekken die tot zijn schouders reken.
"Go Jack!" riep Dave zijn maatje vrolijk na, terwijl hij triomfantelijk grijnsde. "Geen zorgen, Jack heeft hem al te pakken" glimlachte hij vervolgens trots tegen de andere twee, alsof zijn aapje die dikke vent in zijn eentje aan zou kunnen. Pas daarna besefte hij dat dit niet het geval was, en zette hij de achtervolging in. Gwendolyn was hem al enkele seconden voor geweest met dit idee, en had dan ook al een flinke voorsprong op hem. Zelfs toen hij haar in de verte zag struikelen en vervolgens weer op zag staan, liep ze zo'n dikke tien meter op hem voor. Dave besefte plotseling hoeveel respect hij had voor meisjes en vooral voor meisjes op hakken, terwijl hij zich met moeite door de dikke mensenmassa heen werkte.

Pas op het moment dat Gwendolyn omhoog kwam uit haar hurkende houding bij de man -die ze ondertussen had neergehaald-, kwam Dave bij het drietal aan. Verderop in de steeg stond een man nog steeds volop tegen hem te schelden omdat hij hem eerder aan de kant had moeten duwen, maar aangezien hij dreigde met vervloekingen leek het de jongen niet zo'n slim idee daar met een bijdehante opmerking op in te gaan.
Grijnzend keek hij nu op de man neer die Gwendolyn zojuist tegen de grond had gewerkt. "Neem van mij aan, spot nooit met meisjes" zei hij de man, een speelse grijns op de brunette werpend. Toen hij vervolgens Jack van haar schouder zag springen en de man in zijn neus zag bijten, voegde hij daar lachend aan toe; ".. en ook niet met aapjes", waarna hij Jack op pakte die vrolijk en trots op hem af kwam gerend. "Goed gedaan hoor kerel" prees hij het aapje, die bijna leek te glimlachen terwijl hij op zijn schouder zat. Om eerlijk te zijn had Dave geen idee welk aandeel hij in dit hele voorval had gehad, maar ondanks dat leek Jack blij te zijn met het complimentje.
Toen Gwendolyn vervolgens voor de neus van de jongen stond en hem de twee geldbuidels aanreek, keek Dave haar met een klein grijnsje aan. "Ik dácht alleen deze..." zei hij, terwijl hij eerst alleen zijn geldbuidel van haar aannam "... maar ik weet zeker dat we hier wel wat leuks mee weten" voegde hij daar vervolgens aan toe, terwijl zijn grijns verbreedde en hij ook de tweede buidel aannam.

Met de twee buidels in zijn hand excuseerde de jongen zich even tegenover Gwendolyn en Franca, waarop hij op de man afstapte en voor zijn gezicht bij hem neerhurkte. "... Omdat ik je gewoon ronduit een vervelende vent vind, een beetje mijn geld jatten" mompelde de jongen droogjes, gevolgd door een ietwat opgewektere "Furniculus!" waarmee hij de mans gezicht van zweren voorzag. Hierna stond hij op en liep hij op de twee meiden af, de goed gevulde buidel van de man vrolijk omhoog houdend.
"Iemand trek in een lekkere kroes boterbier? Of iets anders wellicht? Het maakt niet uit, ik trakteer" zei hij hen met een glimlach. Hij had geen idee of de meiden zin hadden ergens een caféetje in te schieten en daar gezellig wat te drinken, of dat ze liever langs één van de vele magische snoepwinkels gingen om zich daar tegoed te doen aan wat lekkers.

[ Klein bommetje terug ;D ]

Nadat Dave had verteld over de dieren in dreuzelwinkels, kwam Gwendolyn met een andere optie. Ernstig vertelde ze over de dierenasiels waar arme beestjes zaten opgesloten omdat niemand ze wou hebben. Als ze daar een beestje vandaan zou halen, zou ze hem een nieuw thuis kunnen geven, terwijl hij anders als niemand hem zou willen hebben, ingeslapen zou worden, wist Franca. Dave knikte om te laten weten dat hij instemde met Gwendolyn. Geduldig legde Franca uit dat ze het liefst een hondje zou hebben. En omdat het niet te groot mocht zijn, iets van een Jack Russeltje. Het meisje leek dat geen goed idee te vinden. Ze vertelde dan ook, dat een Jack Russel volgens haar te groot was, en dat ze beter een Chihuahua zou kunnen nemen. Waar ze zelf blijkbaar niet van hield. En Franca moest haar gelijk geven. Zelf had ze het ook niet zo op Chihuahua's. "Wat is er trouwens mis met een 'doodsaaie' kat?" Franca schrok op uit haar overpeinsingen. Natuurlijk was er niks mis met een doodsaaie kat, maar zelf had ze er een hekel aan sinds ze een keer gekrabd was toen ze klein was. Sindsdien had ze iets tegen alle katten, en in het speciaal tegen mevrouw Norks, maar ze dacht dat iedereen zou kunnen beamen dat dat gewoon een rotbeest was. Behalve Vilder dan misschien, maar die was zelf gestoord.

Voordat ze zich bedacht had dat ze Gwendolyn nog een antwoord verschuldigd was, had ze alweer een nieuwe vraag gesteld. "Heb jij ook een huisdier? Je lijkt ontzettend goed met dieren om te kunnen gaan!" Ze meende het echt. Het was verbazingwekkend hoe het meisje binnen een paar minuten het vertrouwen van Jack had weten te winnen. Ze bleek een witte poes en een Deense dog te hebben. Vandaar dat Gwendolyn zich zo aangevallen voelde toen Franca had gezegd dat ze geen kat wilde. Jammer dat een Deense dog niet mee naar Zweinstein kon, het had haar best leuk geleken, zo'n grote hond.

Plotseling haalde Gwendolyn een buidel te voorschijn die ze aan Dave wou geven. Het scheen zijn geldbuidel te zijn en Franca vroeg zich af hoe ze daar aan kwam. Het leek haar onwaarschijnlijk dat ze die had gestolen. Gwendolyn kwam betrouwbaar over en bovendien zou ze anders niet zo vrolijk met Dave staan praten.

Voor ze doorhad wat er gebeurde, stormde er een man tussen hen door die de geldbuidel uit de handen van Gwendolyn rukte. Ze had nog niet eens tijd om van de schrik te bekomen of Gwendolyn en het aapje waren er al achteraan. Ze verbaasde zich over de soepelheid waarmee het meisje zich voortbewoog. Ze leek haast sneller dan de grote man te gaan, terwijl ze pumps aanhad, die toch minstens acht centimeter hoog leken! Zelf kon ze totaal niet op hakken lopen, ze liep ook veel liever op gympies, want hoewel ze niet lang was, ze was ook niet klein. Enkele seconden later leek ook Dave door te hebben wat er gebeurde en ook hij zette de achtervolging in. Hoewel de meeste mensen wel voor het kleine meisje op haar hakken aan de kant gingen, leek het hem meer moeite te kosten zich door de mensenmassa heen te werken. Ze besloot dat het geen zin had om hier te blijven staan en dat ze bovendien meer kans hadden om de man met z'n drieën te overmeesteren. Hoewel ze best ver op de andere twee achterliep, zette ook zij de achtervolging in. Behendig ontweek ze de vele mensen en langzaam liep ze weer een paar meter op Dave in. In de verte zag ze dat Gwendolyn struikelde en ze hoopte maar dat ze zich geen pijn had gedaan. Ze dacht van niet want ze stond gelijk weer ontzettend soepel op. Eerst leek ze een beetje verdwaast om zich heen te kijken, maar vervolgens sprintte ze met minstens dezelfde snelheid als daarvoor een straat in.

Toen Franca eindelijk bij de anderen aankwam, zag ze nog net hoe Dave met een spreuk het gezicht van de man betoverde, dat nu onder de groenige zweren zat. Walgend keek ze ernaar, voordat ze zo verstandig was om haar hoofd af te wenden. Toen pas besefte ze waar ze terecht waren gekomen, hoewel ze hier nog nooit geweest had. Ze had lang geleden haar ouders er een keer over horen praten, maar toen die merkte dat zij ze kon horen waren ze snel opgehouden. Griezelend keek ze om zich heen in wat de Verdonkeremaansteeg scheen te heten. De andere leken er geen last van te hebben, want vrolijk hield Dave een geldbuidel omhoog, die waarschijnlijk van de man was. "Iemand trek in een lekkere kroes boterbier? Of iets anders wellicht? Het maakt niet uit, ik trakteer" zei hij lachend. Toen pas besefte ze dat ze eigenlijk best wel dorst had gekregen van het harde rennen, en nog een beetje nahijgend stemde ze met het voorstel in. Ze was blij dat ze hier niet alleen terecht was gekomen, want de straat straalde wat duisters uit dat ze niet zo goed kon plaatsen. Even verderop stond de deur van een winkel open, en hoewel ze er niets van moest hebben kon Franca haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en ze keek of ze een glimp van de binnenkant op kon vangen. Ze wou dat ze dat niet had gedaan want wat daar binnen uitgestald stond benam haar de adem van afgrijzen. Er stonden allerlei voorwerpen her en der, doodshoofden, groenige stenen waar rook uit ontsnapte, en een grote, ijzere klauw die, ondanks dat het niet van levend materiaal was gemaakt, toch de indruk gaf dat het als je het aan zou raken, het een voor een je botten zou breken. Ze was dan ook blij toen Gwendolyn en Dave weer terug richting de Wegisweg leken te lopen. "Zou die man weten waar hij heen liep, of kwam hij per ongeluk in de Verdonkeremaansteeg terecht?" vroeg ze zichzelf hardop af toen ze eindelijk de vertrouwde Wegisweg insloegen. "Het lijkt me niet echt een straat waar je graag komt... Zagen jullie die klauw in die winkel? Ik vraag me af waar die voor is, maar ik zou hem niet graag aanraken." Met een bezorge blik keek Franca de andere twee aan.

-- ga nu wel weekje weg..--

"Neem van mij aan, spot nooit met meisjes" toen Dave dat zei, knikte Gwendolyn als teken dat ze het met hem eens was. Ze kon niet verhinderen dat ze een vleugje trots door haar aderen voelde stromen om het te verbergen haalde ze haar hand door haar haren. Toen Jack het aapje bijna leek te glimlachen schoot Gwendolyn in de lach en met twinkelende ogen keek ze Dave aan. ‘’ Geloof me, ik heb nog maar zelden zo’n geniaal beestje ontmoet als dat daar.’’ En met een hoofdknikje wees ze in Jacks richting. Het beestje keek haar met grote ogen aan en Gwendolyn grijnsde scheef. Toen Dave de geldbuidels aannam leek het even alsof hij de buidel van de man terug wilde geven, en Gwendolyn volgde zijn bewegingen met haar gifgroene ogen.

Ze zag hoe de jongen naar de dikke vent liep en hoe hij bij de man neerhurkte. ‘’ Furniculus!" Toen er langzaam etterende, gele zweren ontstonden wendde Gwendolyn haar gezicht vol afgrijzen af en ze keerde de man de rug toe. Haar blik gleed op de stenen muur en bleef hangen bij een gapend gat en nieuwsgierig liep ze er langzaam heen. Ze liep naar het gat toe en leunde tegen de deuropening. Haar ogen moesten even wennen aan het donker en haar gifgroene ogen gleden door de ruimte. Gwendolyn fronste haar wenkbrauwen en haar blik bleef hangen bij een vreemde ijzeren klauw. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en aandachtig bekeek ze het rare ding. Toen ze echter niks bijzonders zag wendde ze haar blik af, waarna die weer bleef hangen bij een vreemde oude stoffige pop. Gwendolyn knipperde met haar ogen en staarde aandachtig naar het ding. Toen de pop – wat dus een mens bleek te zijn- zijn arm optilde werden Gwendolyn’s ogen groot van schrik. Een krakerige stem klonk en met een blik vervuld van afgrijzen zag Gwendolyn de mond van de man op en neer bewegen. ‘’ Wat is er meissie?’’ Kraakte de man. ’’Je ziet eruit alsof je spoken hebt gezien. En wat zie ik daar nu? Bloedt je knie nu?’’ Verlekkerd staarde de man naar haar bloedende knie en met grote ogen keek Gwendolyn de man aan. Daarna liep ze langzaam achteruit, waarbij ze struikelde over een ongelijke tegel en een tel later belandde ze nogal onzacht op haar kont. Nog steeds met grote ogen stond ze op en wreef over haar pijnlijke bil. Toen draaide ze zich om en ze keek Dave en Franca – die er inmiddels bij was komen staan- aan. ‘’Dat voelde ik,’’ klonk haar stem droogjes en ze knipperde met haar ogen om daarna Dave en Franca met een hernieuwde vrolijkheid aan te kijken.

"Iemand trek in een lekkere kroes boterbier? Of iets anders wellicht? Het maakt niet uit, ik trakteer" klonk ineens Dave’s stem en met een klein glimlachje keek Gwendolyn de donkerharige jongen aan. ‘’Volgens mij hoef je dat niet eens meer te vragen,’’ lachte ze en ze liet haar blik naar Franca glijden, die er ook mee instemde. Toen ze met zijn drieën weer richting de wegisweg liepen keek Gwendolyn nog een keer om naar de man, die daar langs de paal lag en even voelde ze iets van medelijden. Toen Franca begon te praten was ze blij dat ze een reden had om haar blik af te wenden en Gwendolyn luisterde naar de blondine. "Zou die man weten waar hij heen liep, of kwam hij per ongeluk in de Verdonkeremaansteeg terecht? Het lijkt me niet echt een straat waar je graag komt... Zagen jullie die klauw in die winkel? Ik vraag me af waar die voor is, maar ik zou hem niet graag aanraken." Nadenkend volgde Gwendolyn met haar vingertopje de vorm van haar bovenlip en ze keek Franca even recht aan. ‘’Ik zou het echt niet weten’’ En Gwendolyn stond even stil om zich nog een keer om te draaien. De man lag daar nog steeds op de grond en er liepen heksen en tovenaars harteloos langs de kermende man af. Enkele lachten de man uit en Gwendolyn beet op haar lip. ‘’Ik denk niet dat hij expres de Verdonkeremaansteeg in liep. Wie weet stal hij het geld niet voor zijn plezier. Misschien heeft hij een uitgehongerde gezin thuiszitten. We zullen het nooit weten. Nu weet hij in ieder geval dat stelen niet de juiste manier is om aan geld te komen. ‘’ Gwendolyn keek de twee schoolgenoten naast haar aan en een warme glimlach sierde haar volle lippen. ‘’Maar goed,’’ zei ze tot een poging om van gespreksonderwerp te veranderen. ‘’Naar welk cafeetje waren jullie van plan heen te gaan?’’ Een scheve grijns sierde haar lippen en ze keek Dave en Franca één voor één aan..

Bij het compliment dat Gwendolyn maakte werd de zogenaamde glimlach van Jack nog breder, waarop Dave lachte. "Ik moet zeggen dat Jack erg uniek is ja" stemde hij lachend met de brunette in, denkend aan alles wat Jack en hij tot nu toe hadden meegemaakt. Het aapje zorgde altijd voor leuke situaties, veel leukere dan zijn uil altijd gedaan had. En ja, hij bewees zo nu en dan ook humor te hebben.
De gezichten van de twee meisjes waren onbetaalbaar geweest toen Dave de zwerenspreuk vervolgens op het gezicht van de man had uitgeoefend, hem bedekkend met de meest walgelijke zweren die je je maar kon voorstellen. De grijns van de jongen verbreedde zich toen hij zich weer bij hen aansloot."Sorry daarvoor, dat was misschien niet zo gepast in jullie aanwezigheid" verontschuldigde hij zich, terwijl hij serieus probeerde te kijken en zich met zijn hand achter zijn hoofd krabde. Zijn glimlach keerde echter alweer snel terug zoals gewoonlijk, terwijl hij de twee geldbuidels zorgvuldig opborg. Gwendolyn had haar rug naar het schouwspel toegekeerd om niet naar de weerzinwekkende zweren te hoeven kijken, en leek daarbij afgeleid te zijn geraakt door het lugubere winkeltje aan de straatkant. Dave miste wat er gebeurde, maar zag haar uiteindelijk met grote ogen naar achteren schuifelen. De jongen fronste voor een moment verbaasd zijn wenkbrauwen; ook Franca leek niet helemaal op haar gemak, iest wat de jongen nu wel begon te begrijpen. De smalle steeg waarin ze stonden ving amper zonlicht en was daarom luguber en donker, vooral met de kleine, scheve panden aan de weerskanten van de straat. De ongelijke keien waren hetzelfde als die in de Wegisweg, maar zelfs deze leken een onaangenaam gevoel in hem naar boven te brengen. Hij had er nog niet eerder zo naar gekeken, maar nu hij het steegje aandachtig in zich opnam leek het hem geen plek om gezellig rond te hangen: zijn aanbod om een gezellig kroegje op te zoeken was dan ook een goede geweest.
Vanuit zijn overpijnzingen zag hij plots Gwendolyn vallen: ze leek te zijn gestruikeld over de ongelijke keien waar hij eerder naar gestaard had, maar voordat Dave zich kon verroeren om haar overeind te helpen stond ze alweer op haar eigen benen. Zijn lippen vormden een scheve glimlach toen ze droog verklaarde dat ze dat voelde, waarop ze alsnog instemde met zijn idee om wat te gaan drinken. Dave knikte ter bevestiging, en gedrieën liepen ze weer terug richting de Wegisweg. Net op het moment dat ze de Wegisweg weer op liepen, stelde Franca de twee een vraag waarbij er een lampje ging branden bij Dave.
"Ah, de Verdonkeremaansteeg.. Dat kan een hoop verklaren" sprak Dave nu ook zijn gedachtes hardop uit, denkend aan de lugubere straat. Zowat elke tovenaar had wel van de Verdonkeremaansteeg gehoord, maar vrijwel altijd in combinatie met "verboden" of "ga er nooit op eigen houtje heen". Zelf was hij er nooit eerder geweest, maar de beschrijvingen van anderen klopten precies; het was inderdaad geen straat waar je graag kwam..
Terwijl hij ietwat sloffend voortliep en zijn gedachtes rustigaan voort liet stromen, merkte hij dat Gwendolyn de eerste was die antwoord gaf. Ze had niet het idee dat de man er expres heen was gegaan, en hierop knikte Dave instemmend. Hij hoefde er niet veel meer woorden aan vuil te maken; hij had geen idee wat de man in die straat te zoeken zou hebben, en daar zouden ze -zoals Gwendolyn al zei- waarschijnlijk nooit achter komen ook. Misschien woonde of werkte hij er, of sloeg hij enkel die weg in om hen af te schudden; betere verklaringen dan dat kon hij zo snel niet bedenken.
"Hmm?" Dave keek op toen Franca iets liet vallen over een klauw in de winkel, dezelfde winkel als waar Gwendolyn eerder in had gegluurd, voordat ze met angstige ogen naar achteren was geschuifeld en vervolgens gestruikeld. Dave trok een quasi-teleurgesteld gezicht en zuchtte overdreven. "Awwhh man, ben ik nou de enige die dat niet heeft gezien?" zei hij met zo'n zelfde teleurgestelde toon, zich de klauw proberend voor te stellen. In zijn gedachten was het echt zo'n klauw-ding met vlijmscherpe nagels en spieren zo sterk, dat ze zichtbaar waren onder de huid zonder aangespannen te hoeven worden. Best wel awesome dus.

"Hmm ik weet wel wat.. Volg mij maar" zei hij de twee meiden met een glimlach, nadat Gwendolyn gevraagd had of hij een leuk café op het oog had. 't Roodkopje was een gezellig, klein caféetje hier niet ver vandaan. Onder de jongeren was het populairder dan de Drie Bezemstelen of de Zwijnskop, en bovendien was het eten en drinken er nog beter ook. Dave loosde zijn gezelschap verder door de straat en de mensenmenigte, waardoor ze uiteindelijk bij het desbetreffende café tot stilstand kwamen. "Voilà, 't Roodkopje'" glimlachte de jongen, waarop hij de deur voor Franca en Gwendolyn open duwde. Na hen betrad ook hij het kleine kroegje, en namen ze plaats aan één van de vele eikenhouten tafels, waar de met rood beklede banken in een halve cirkel omheen stonden. Zodra ze zaten bestelde hij voor zichzelf een Oude Klare's Jonge Borrel, en keek hij de meiden afwachtend aan. "Zeg het maar, ik trakteer" zei hij hen met een knipoog, met zijn hand een klopje gevend op de goed gevulde buidel in zijn zak. Jack was ondertussen van zijn schouder gesprongen en scharrelde nu wat rond over de tafel en de bank, afentoe speels naar iemand van het gezelschap kruipend om vervolgens weer vrolijk krijsend weg te springen. "Oh, en doe er trouwens ook maar een pompoensap bij.." zei Dave de vrouw die de bestelling aannam met een grijns, wetend dat zijn maatje daar dol op was.