Solitary Ground

''Your soul will be saved.'' Mompelde ze de woorden, met haar ogen gesloten, terwijl ze aan het hangertje van haar ketting frunnikte. Met haar linkerhand had ze haar kromme toverstok vast, 12¾ gemaakt van walnoot, met een draken heartstring in de kern. Ze was hier alleen, wist ze maar al te goed. Elke klik of tik wat er ook maar klonk, had ze meteen door door haar goede gehoor. Af en toe was er een zachte kraak te horen, maar dat kwam door de oude Kerkers en de geesten die er rondhingen. Bellatrix opende haar ogen en merkte hoe het hangertje in haar rechterhand steeds warmer werd, als teken dat de spreuk was uitgewerkt. Om de zoveel tijd was het nodig om er een spreuk op af te vuren, zodat alleen zij de vorm van het hangertje kon zien, en voor de rest slechts een bol-achtige vorm had. Ze grijnsde en draaide zich om. De deur waar ze net doorheen was gelopen, was dicht, maar niet gesloten, dus was het gewoon open voor de leerlingen en andere docenten. Niet dat ze hier wat te zoeken hadden, hier kwam nauwelijks iemand. Tenzij ze verdwaald waren, maar dan waren ze gewoon dom. De leerlingen dan.
Laatst nog, was ze bijna betrapt door een groentje van Hufflepuff. Een klein, mollig joch met een brilletje op. Niet bepaald slim te noemen, als het aan haar lag. Een eerstejaar. Ze zuchtte, waar moest het heen met deze wereld. Maar meteen verscheen er weer een grijns op haar gezicht, bij de gedachte wanneer ze Rodolphus weer zou zien. Binnenkort weer, wist ze. Dat had haar machtige Lord beloofd. Uit haar mond klonk een giechel. Even schudde ze met haar hoofd, om een kriebelig plukje haar uit haar gezicht te halen, al had dat weinig nut, aangezien die toch weer terugging op zijn oude plek. Net voor haar rechteroog hingen er drie zwarte, krullerige plukjes. Erg veel last had ze er niet van, maar zodra het haar wimpers raakte schudde ze meestal uit automatisme.
Een kraak geluid wekte haar rightaway uit haar gedachten en ze keek even om zich heen. Door haar gedachten was ze even afgeleid geweest, dat liet ze niet nog eens gebeuren. Ze moest nu opletten en het hangertje betoveren, voordat er iemand binnenkwam en haar zou verraden. Bellatrix liet het hangertje los met haar rechterhand en voelde hoe haar, door de sterke greep, lange en scherpe -zwarte- nagels uit haar huid van de palm van haar hand gleden. Een viertal sneetjes waren te zien, die rood kleurden, maar veel gaf ze er niet om. Ze trok haar toverstok en hield het voor haar ketting.

[&Avery&Ginny&Derek&Serena&Lianea&Carmen]

Haar schoenen tikten zachtjes op de vloer, het was donker maar langzaam begonnen haar ogen aan de duisternis te wennen en werd alles weer zichtbaar. Met haar hand gleed ze langs de muur, haar stok prikte in haar heup. Er was waarschijnlijk niemand die haar hier zou gaan zoeken, maar toch moest ze voorzichtig zijn. Zelfs haar adem kon haar verraden in deze stille ruimte. Er was niemand te bekennen, wat het nog griezeliger maakte en dus leuker. Haar rood gekleurde haar zwierf als rook achter haar aan door haar vlotte tempo, na een tijdje rond te zwerven liet ze zich zakken en ging met haar rug tegen de muur zitten. Haar hoofd schoot opzij toen ze een vreemd gekraak hoorde, en een stem, dat was waarschijnlijk gewoon een geest die hier rondzwerf, die zouden haar toch niet opmerken. Het was op dit moment niet de bedoeling dat ze een bezoekje ging brengen aan de kerkers, maar daarvoor ging ze heus niet naar Azkaban. Ze zuchtte en staarde een tijdje naar de vloer, haar gedachten zwierven langzaam weg. Morgen had ze een zwerkbal wedstrijd... Het was niet te beschrijven hoeveel zin ze had om te gaan spelen, en wel als Zoeker! Het had behoorlijk lang geduurd voor iedereen doorhad dat ze zo van de sport hield, en er ook zo goed in was. Een gevoel van trots liet haar plotseling glimlachen, het moest er raar uit zien, zo uit het niets. Al vond ze het wel erg voor Harry dat hij niet meer mocht spelen, maar daar kon zij ook niets aan doen. Ze had eigenlijk geen idee waar hij en Ron allemaal mee bezig waren. Ze lachte er een beetje om dat ze zich vroeger zoveel met hem bezig hield. Natuurlijk vond ze hem nog wel leuk, maar ze had het een beetje opgegeven na al die tijd. Het leek erop dat hij haar gewoon niet zag staan. Er waren nog genoeg andere jongens, toch...? Ze wou haar gedachten op iets anders focussen toen ze plotseling een ander geluid hoorde, dat kon niet van een geest of een dier zijn. Ze kneep haar ogen samen en een vreemd, duister figuur verscheen op haar netvlies. Het bewoog nogal, raar, maar het was zeker een vrouw... Een heks, hoogst waarschijnlijk. Even dacht ze er over na om op te staan en weg te rennen maar, iets liet haar blijven om er iets van te zeggen. Ze kon zich heus wel zelf redden, ze was niet maar dat weerloze meisje van vroeger. In een rustige beweging stond ze op, liep op het figuur af alsof ze hier thuishoorde, met haar hoofd in de lucht geheven wierp ze de vrouw een vurige blik toe, maar dat was voor het moment dat ze de persoon beter in het zicht kreeg. De vrouw had iets ontzettends mysterieus, het riep allerlei vragen bij Ginny op. Het was echt een rare vrouw en ze vroeg zich af waar die vrouw ooit mee bezig was. Ze had haar nog nooit van d'r lang zal ze leven niet gezien, terwijl ze Zweinstein en de bewoners toch aardig goed kende inmiddels. Ze kuchtte overdreven hard, expres natuurlijk, en keek de vrouw verdacht aan. Ze ergerde zich ontzettend aan de plukken die voor het gezicht hingen, en had de neiging om de zwarte krullen uit dat gezicht weg te slaan. Maar alles was oké. Ze wist zich in te houden. Zonder een woord te zeggen bleef de rooie staan, uitdagend, de trotse leeuw van Griffoendor ving vaak de eerste blik.

Het was hier beneden vochtig en wat klammig maar deze plek was haar altijd al bevallen. Een rat schoot langs haar been voorbij terwijl haar benen haar lichaam in beweging bracht. Ze had aan de ene kant totaal geen zin in dit nieuwe jaar, maar toch was er iets wat erg aantrekkelijk was. Ten eerste was ze nu een klassenoudste - iets waarmee ze hoger stond dan de andere leerlingen - en dat was al iets wat haar erg, heel erg beviel. Het bruingekleurde van de kerkers kwamen haar al te gemoet en haar schoenen maakten tikkend en tegelijkertijd piepende geluidjes aangezien ze tegen de betonnen grond en traptredes aanklakten. Haar groenig gekleurde ogen stonden vooruit gericht, die alsnel een spook in het vizier hadden die zonder enige kik te geven door haar heen vloog. Een koud gevoel spreidde zich voor kort in haar lichaam, iets waar ze sinds het eerste jaar gewend aan was geraakt en nu tot normaal als zelfs best prettig aan begon te voelen. Geërgerd omdat de trappen irritant lang waren was ze eindelijk aan het einde beland en kwam ze neer op de ondergrondse gangen waar enkele lokaaldeuren te vinden waren én het beeld van Bellatrix die de les Verweer tegen Zwarte Kunsten gaf en voor zover zij wist ook een voorstander van Zwadderich was. Er stond nog een meisje bij, die ze meteen herkende als zo'n Giffioendor meisje die dachten dat ze helemaal geweldig waren. Ach, van haar mocht ze, als ze hun kerkers maar niet ging besmeuren met haar irritante goedheids bacteriën. Niet echt iets waar ze op zat te wachten.
Haar lippen waren geïriteerd samengetrokken tot één spleetje aangezien ze niet blij was met de aanwezigheid van deze troeber aangezien ze hier wat te doen had. En dat was niet iets waar ze dat bruin/roodharige kind mee betrokken wou hebben. "Hallo Bellatrix." begroette ze de lerares waarvan ze sinds de eerste les al door had gehad dat ze wel iets had. Normaalgesproken had ze zowel bijna een haat aan alle tovenaars, maar op de één of andere manier had ze wel wat. Net alsof ze allebei voor hetzelfde waren, en wat wist ze niet precies. Gewoon allebei een voorstander van de duisere zijde, iets waarvoor zij persoonlijk lééfde. Ze haalde haar kijkers weg van Bellatrix en keek richting het meisje die ernaast stond en wierp haar een vernietigende blik. "Wil je soms even weggaan alsjeblieft? Ik heb wat te bespreken." klonken haar woorden gesmoord en op een soort van emotieloos toontje. Haar ogen stonden nog steeds wat sarcastisch op het meisje gericht en wachtte totdat ze weg zou gaan. Ze wou niet iets wat duidelijk privé was bespreken met zo'n troela erbij.

Een zwakke lichtflits schoot uit haar stok, wat betekende dat de spreuk werkte en niemand behalve haarzelf het hangertje van vorm kon zien. Om irritante vragen van die kleine misselijk makende leerlingen te voorkomen. Vooral van Gryffindor, belachellijk gewoon. Bellatrix grinnikte. Net toen ze zich om wou draaien, naar een dieper punt van de kelder wou lopen, zag ze vanuit haar ooghoeken een roodharig goedje zag aankomen. Blergh. Als je het over de duivel had.
De grijns veranderde in een minachtig streepje. De warmte die het hangertje net nog had, was nu gekoeld, waardoor ze hem rustig kon laten hangen, en het tegen haar huid aan hing. Even zette ze een paar stappen richting de ginger toe, waardoor haar hakken op de holle grond tikten en het geluid een aantal keer echode door de ruimte heen. ''Wel, wel, wel, als we daar het halfbloedje niet hebben.'' Sprak ze met een ietwat hoog neppig toontje, terwijl ze naar haar zwarte nagels keek van haar rechterhand. Ze zagen er stuk voor stuk een beetje onrecht gegroeid uit, niet gelijk. De één was wat langer dan de andere. Haar nagels zagen er een stuk interessanter uit dan die ginger was. Ze keek haar dan ook expres niet aan, ze was haar geen blik waard. Totdat er een bekende meisjesstem klonk, waardoor ze opkeek en er een scheve glimlach op haar gezicht kwam te staan. ''Avery.'' Zei ze ter bevestiging van de begroeting. Ze kon aan de blik van Avery zien dat haar het roodharige meisje ook niet helemaal aanstond. En dat kon ze begrijpen, roodharigen waren gewoon smerig om naar te kijken, om te ruiken. Ze waren gewoon vies. ''Ah, wat is er wat je me wilt vertellen, lovely?'' Zei ze op een schelle toon, eerder zo'n manier van dat ze enorm geïnteresseerd in Avery was en Ginny haast niet eens meer bestond. Ze reikte haar linkerarm uit naar de meid, zodat ze dichterbij kon komen. ''Tell me.'' Fluisterde ze, maar wel hard genoeg voor de donkerharige meid.

Derek keek even rond, de kerkers waren een plek waar hij nu per toeval was. Hij had samen met enkele jongens uit zijn jaar een verassing achter gelaten voor eventuele Zwadderaars. Kort grijnsde hij. De rest was al vertrokken, hij had de laatste dingetjes gereed gemaakt. Straks zouden er wel een paar personen van Zwadderich komen, en hij wist ook perfect wie. Het was niet bepaald dat hij iets tegen de afdeling had, want zijn eigen vader was een Zwadderaar geweest terwijl zijn moeder een Griffoendor was. Hijzelf was een ware Griffoendor, die hier en daar wel wat sluwheid kende, maar de sorteerhoed had hem op de juiste plaatsgezet. Al maakte het voor hem niet uit waar hij zat. Kort wreef hij door zijn haren. De val was eigenlijk weg gelegd voor enkele vierdejaars van Zwadderich die hij liever zag verdwijnen. Toen hij besefte dat het te donker was sprak hij zacht de woorden 'lumos.' Een klein lichtpuntje verscheen in de duisternis en meteen zag hij wat meer. Derek wandelde rustig verder tot hij stemmen hoorde, kort keek hij rond waarna hij met zijn stok zwaaide en het lichtpuntje doofde meteen uit. Het zou toch niet zijn dat die Zwadderaars er nu al waren, want dan waren ze te vroeg, en dan zou de val gaan mislukken, en hij had er stiekem best wel veel werk in gestoken. Momenteel miste hij zijn les Toverdranken zelf. De stemmen klonken van achter een deur waar hij zo'n vier meter van verwijderd was. Stemmen die hij leek te herkennen al had hij nooit echt gesproken met hen. Namen wist hij niet, maar de stemmen spraken voor zich, er stonden twee Zwadderaars en een Griffoendor in de kamer. Ergens voelde het zijn plicht om binnen te stappen, voor de Zwadderaars wat uitstaken, en ja hij was een ware leerling van Griffoendor, het huis van de gouden leeuw. Een dapper dier, maar toch trouw.Even legde hij zijn haren heel warrig, trok ook zijn gewaad wat rommelig. Zo zou het dus ook lijken alsof hij net uit bed was, en aangezien hij toch al walen had, zou deze leugen dus perfect gaan lukken. Ergens was hi zijn vader nu dankbaar dat die in Zwadderich had gezeten en dat hij een deel van zijn talenten had geêrfd. Derek haalde diep adem en zonder pardon stapte hij de kamer binnen, al een perfect, ook deels waar excuus voor de hand. De jongen keek wat verdwaad - ook een leugen - uit zijn ogen en krabde kort over zijn kaak. 'Sorry, ik ben verkeerd. Ik dacht dat dit het lokaal toverdranken was.' Sprak hij kalmpjes alsof er niets aan de hand was. De jongen wandelde naar het roodharige meisje, dat hij herkende als Ginny Wemel, toe en bleef naast haar staan. 'Maar goed, nu ik hier toch ben. Is er een onenigheid?'

Bij elke pas die ze zette kwam haar schoenzool zonder enig geluid neer op de betonnen vloer. Haar grijsblauwe ogen, met haar onberekenbare blik erin, keken alleen maar voor zich uit. Bang van het duister wat hier heerste was ze niet. In tegenstelling tot veel anderen, die de hele tijd om zich heen zouden kijken, en wel bang van het duister waren. Hoewel Serena zelf ook best leek op iemand die het duister vreesde. Maar wie dat dacht, dacht verkeerd. Haar blonde haren gemengd met haar blauwgrijze ogen en onschuldige verschijning, was de perfecte val. Hoewel haar innerlijk verre van onschuldig was. Haar benen brachten haar slanke lichaam automatisch mee en ze kwam bij een trap. Zonder na te denken veranderden de bewegingen van haar benen zodat ze aangepast waren om een trap af te lopen. Het werd hier nu nog donkerder en om te wennen kneep ze kort haar ogen dicht en opende ze die weer langzaam. Haar zicht had zich nu op een snellere manier aangepast aan het duister. Niet dat ze bang was, maar ze was niet bepaald van plan om ergens tegen aan te lopen. Haar ogen namen de omgeving met één snelle blik op en ze liep verder. Wat ze hier deed wist ze niet, ze had wel eens vaker van die dagen, dat ze niet wist wat ze deed, maar ze wist op het einde altijd dat het goed was dat ze was gegaan. Zee zuchtte eens en liep verder. Met een luchtige slag sloeg ze haar blonde haren uit haar gezicht. En na eindeloos lang te hebben doorgelopen, zag ze 4 silhouetten in het duister. Stil liep ze door, nog steeds liet ze geen enkel geluid horen, als ze zou beginnen met spreken, zou het misschien even verschrikken zijn. Ze stond stil bij het viertal en keek even naar het rosse meisje. Iets wat meteen opviel omdat het haar niet beviel was de afschuwelijke leeuw van Griffoendor. Serena zag hoe het roodharige meisje keek met een trotse blik en moest wel iets zeggen. ‘Trots is alleen voor degene die het verdienen.’ Zei ze nonchalant. Meer hoefde ze niet te zeggen. Haar ogen gleden af naar de anderen, ze zag een jongen, van Griffoendor, en een meisje, van Zwadderich, en Bellatrix, lerares Verweer tegen Zwarte Kunsten. En voorstaander van Zwadderich. Dat waren tenminste nog 2 menden hier waarvan ze niet moest walgen. ‘Bellatrix.’ Zei ze kort en ze knikte eens. Ze perste haar lippen samen tot een spleetje en keek toen naar de twee van Griffoendor. Daarna liet ze haar blik over het andere meisje van Zwadderich glijden, ze had haar nog eens gezien, hoe heette ze ook alweer? Iets met de A. Hmm, nee, ze was het kwijt. ‘En wie heb ik hier in mijn bijzijn?’ vroeg ze toen. Niet echt geïnteresseerd, waarom zou ze in die Griffoendortjes geïnteresseerd zijn? Ze liet haar blik van het roodharige meidje, naar de jongen, en naar het andere meisje glijden.

-Bellatrix zei dat ik mocht posten hier-

Nieuwsgierig wachtte ze af op een reactie, die ze niet kreeg. De vrouw negeerde haar gewoon. Tussen haar wenkbrauwen onstonden hoekige inhammen, een lichte frons tekende haar gezicht. Voor ze het wist hoorde ze voetstappen achter zich door de gangen galmen, automatisch draaide zich om, als een reflex, en ze keek recht in twee bruingroene ogen. Toen ze het meisje wat beter bekeek bleek het dat ze van Zwadderich kwam, een arrogante blik werd Ginny toegeworpen. De frons op haar gezicht werd alleen maar erger toen ze door beide personen compleet werd genegeerd. Ze zette haar handen in haar zij, keek van de een naar de ander. Terwijl haar hoofd heen en weer bewoog dansde haar rode haar sierlijk mee. Ze was nogal klein vergeleken met de andere twee, kreeg even de neiging om op haar tenen te gaan staan zo dat ze normaal in hun ogen kon kijken. Nu voelde ze zich net een eerstejaars. Het meisje, en de vrouw bleken elkaar te kennen, noemden elkaar bij naam en het leek erop dat “Avery” iets met de “Bellatrix” te bespreken had. De ginger opende haar mond om iets te zeggen, maar toen begon mevrouw Zwadderich te praten. Haar woorden bevatten geen beledigingen of directe aanvallen, maar ze zei het natuurlijk weer op een bepaalde manier, die Ginny zeker niet mocht. Bij haar moest je dat soort dingen niet flikken, daar had ze een gruwelijke hekel aan. Maar het enige wat haar onderscheidde van die Zwad, was het feit dat ze niet op dezelfde manier terug reageerde. Ondanks dat ze een gigantische neiging had om allemaal opmerkingen te maken, glimlachte ze en bleef ze rustig staan. Op een of andere manier was ze toch nog een beetje gevoelig voor opmerkingen van Zwadderaars en het bleef moeilijk om zich in te houden. Zonder ook maar een woord te zeggen ging haar aandacht naar dat vreemde figuur, “Bellatrix”. De naam alleen al. Ginny was ontzettend nieuwsgierig naar haar, vooral omdat ze het idee had dat de vrouw hier niet echt thuis hoorde. Was ze dan een lerares? Ze kon zich niet voorstellen dat deze persoon een liefhebber van kinderen was, why on earth zou ze dan lesgeven. Opnieuw klonken er voetstappen, eigenlijk hoopte ze dat er niet nóg iemand kwam om zich er mee te bemoeien, maar haar frons veranderde in een dankbare glimlach toen ze een verwarde Griffoendor op hen af zag lopen. Haar handen zakten van haar heupen af en hingen ontspannen in de lucht. Ze bekeek de jongen goed, maar liet haar interesse niet echt merken. Hij leek nogal verward, had zijn waar helemaal door de war en toen had hij nog een mooie smoes dat hij “het verkeerde lokaal” had. Aangezien Ginny zelf een meesterlijk leugenaar was, had ze hem een beetje door, maar begreep niet echt wat hij van plan was, en wat hij hier deed. Maar goed, ze wist van zichzelf nauwelijks wat ze hier deed, dus het zou haar een worst wezen. Ze dacht eerst dat hij weer verder zou lopen maar toen leek het erop dat hij te hulp kwam schieten. “Maar goed. Nu ik hier toch ben, is er een onenigheid?” Galmde door de gangen van de kerkers. Vaag herkende ze hem, ze had hem vast wel eens eerder gezien ergens in de afdeling van Griffoendor, maar hij zat duidelijk een klas hoger dan haar. Dan moest hij dus bij Harry zitten, en Ron. Terwijl ze voor geen meter op Ron leek, was ze duidelijk een zusje van George en Fred. Ze was met een heleboel broers opgegroeid en was daardoor wel gewend aan flauwe grappen en irritante opmerkingen. “Bellatrix en Avery zijn vriendjes. Je kent het wel,” fluisterde ze richting de jongen, maar waarschijnlijk was het voor meerderen te horen. Zoals in tekenfilms hield ze haar hand bij haar mond terwijl ze fluisterde, haar ogen waren op Avery gericht en ze glimlachte een beetje scheef. Echter verdween die glimlach toen ze wéér voetstappen hoorde. Hoeveel gingen zich hier nog mee bemoeien. Ach, het was tenminste een gezellige boel. Eigenlijk zouden ze een theekransje moeten houden met z’n allen. Het was alleen minder leuk toen de zoveelste Zwadderich aan kwam huppelen. Leuk altijd, die kleine confrontaties tussen Griffies en Zwadjes. Toen kreeg Ginny te horen dat trots alleen was bedoeld voor mensen die het verdienden. Prachtige wijze mededeling, zeker op het goede moment. Ze was het zeker met haar eens, maar ze moest het wel over de goede personen hebben. Blijkbaar hadden alle Zwadderich leden een nauwe band met mevrouwtje Bellatrix, want ook zij begroette haar, ook weer op zo’n bepaalde manier. Nu was het dus drie tegen één. “Gezellig,” mompelde Ginny, al had ze dat misschien beter niet kunnen zeggen. Wat hadden al die leerlingen hier te zoeken? Waren ze allemaal onderweg naar de toverdrank lessen of was dat vage mens met de zwarte krullen zo belangrijk. Ze hoorde de blonde Zwadderich, die er net bij was komen staan, iets zeggen. "Ginny Wemel aangenaam," zei ze en stak haar hand uit. Ze voelde zich een ontzettende bemoeial, maar ze kon het gewoon niet laten. En het was niet eens sarcastisch bedoeld.

Bellatrix begroette haar ook bij haar naam en haar lippen vormden zich tot een sluwachtig glimlachje. Ze vond dat het roodharige halfbloedje er een beetje op een arrogante en opdringerige manier bij stond, iets wat haar niet bepaald beviel. Dacht ze nou echt dat ze enige aandacht zou krijgen als ze ging doen alsof ze plotseling 'iets' voor hun was? ''Ah, wat is er wat je me wilt vertellen, lovely?'' galmde de stem van Bellatrix door de mistroostige kerkers en haar schelle stemgeluid werd tegen de muren weerkaatst. "Het is erg belangrijk Bellatrix, ik wil niet dat zíj," En om het woord zij ook een bijhorend persoon te geven knikte ze even richting de Griffoendor. "er ook iets van meepikt. Ik wil het je in vertrouwen vertellen, het is zeer belangrijk en je zult het vast verrúkkelijk vinden." klonk haar sluwige stemmetje die ditmaal aan de beurt was te weergalmen. Precies op dat moment hoorde ze de deur openzwaaien en vervolgens kwam er een jongen binnen die er nogal.. Verrot uitzag en ze veroordeelde hem dat hij niet bij Zwadderich hoorde. Verdwaald? Jahoor, wie geloofde het? Zijn vervolgende woorden brachten een scheefachtig lachje op haar gezicht en toen hij naast het meisje ging staan bestempelde ze hem tot vast iets van een Griffoendor. Met hun zogenaamde moedige gedrag, laat d'r niet lachen. "Jij hebt straks onenigheid, want je moet naar je lés." meldde ze hem terwijl ze haar wenkbrauw ietwat spottend optrok richting de nieuwkomer. Hij kon dan wel denken dat hij met zijn zogenaamde verdwaaldheid opeens alles kon flikken, maar met een lerares in je bijzijn en met een klassenoudste moest je toch echt beter weten. Net toen ze dacht dat er nu wel meer dan genoeg onderlingen binnengedrongen waren ging nogmaals de deur open en kwam er een nieuw meisje bij. Ze had een wat bekend gezicht voor haar, een Zwadderich dus. De eerste zin van de blondine negeerde ze maar op toen ze "Bellatrix" tegen hun lerares liet vallen grinnikte ze in zichzelf. Sorry hoor, maar een lerares moest je toch echt met mevrouw aanspreken. Dat zijzelf nou een uitzondering was, betekende niet dat iedereen dat hoefde te doen. Achja, ze deed maar. "Dus jij kent mijn naam niet hè..? Dat is een aparte zaak.. Avery. Ik heet Avery." mompelde ze nietszeggend richting het meisje. Het was dan wel een Zwadderich, verder had ze niks met haar. Ze had eigenlijk met niemand iets goeds voor, behalve enkele uitzonderingen. De roodharige begon weer te praten. Nee, eerder te fluisteren tegen de jongen naast haar. "Vriendjes? Vriendjes hè? Ik ben op het punt wat belangrijks en geweldigs interessants met mijn lerares te bespreken, die je als eerste zonder enige respect 'vriendje' noemt, en ik was niet van plan jullie er allemaal bij te hebben." zei ze wat nijdig en op een uiterst sisserig toontje terwijl haar blik hardhendig naar de twee Griffoendors gericht stond.

Lianea liep door de kerkers heen en zocht de uit weg. In plaats door van liep ze de trappen af naar benende. Lianea liep huppelend door de gangen. Ze was nog maar een dag op zweinstein. En dat was best wel raar aangezien de meeste hier al van af hun eertse leerjaar. Lianea had op een andere toverschool gezeten. Maar was gedwongen om naar zweinstein te gaan. Hier was ze terecht gekomen in Griffoendor. Zuchtend liep ze verder. Het werd steeds donkerder. Lianea haalde haar toverstaf te voor schijn en mompelde 'Lumos duo' Nu kon ze eindelijk zien waar ze loopte.
Lianea schrok van een muis die langs haar heen rende. Er klonk een klein gilletje door de kerkers heen die van haar afkomstig was. Lianea bleef even staan om van de schrik te bekomen en liep toen weer verder. Lianea liet een hand door haar roze paarse haren gaan en hoorde wat stemmen. Lianea was nieuwschierig en liep naar de deur die open stond. 'Nok.' Fluisterde ze snel waar door het licht uit ging. Lianea zag een oude vrouw en 3 leerlingen staan. Ze liep dichter bij en hoorde wat gepraat. Op gewonden liep Lianea naar binnen. 'Oeh leuk een thee kransje.' Riep ze blij toen ze in haar handeklapte. Lianea veergde een stofje van haar jurk. Ze had haar uniform nog niet aan omdat ze morgen pas les had. En ze wist niet of ze die ook aan nu aan moest doen. Daar door kon niemand zien van welke afdeling ze was.
'Waarom is er geen thee.' Vroeg Lianea mokkend. Terleur gesteld keek ze om haar heen.
'Wie geeft er nou een thee kransje zonder thee en koekjes.'


~Bellatrix gaf toestemming dat ik mocht posten hier~

Een deur ging open, niet de deur waar zij doorheen was gestapt, en er kwam een jongen binnen, die ze duidelijk herkende als Derek. Een jongen die dacht dat hij alles was, een 'heldhaftige' jongen, een stom joch van Griffoendor. Na een seconde hem even bekeken te hebben van top tot teen, kwam ze tot de conclusie dat hij maar een zielige leugenaar was, en keek dan ook verder niet maar naar hem om, maar gleden haar ogen van het roodharige halfbloedje naar Avery, de klassenoudste van Slytherin. Een lichte twinkeling kwam in haar ogen, ja, ze was trots op haar, dat kon ze niet ontkennen. Maar echt zeggen deed ze niet, dat deed ze nooit. Zonder Derek aan te kijken, hoorde ze zijn opmerkingen, die je niet bepaald -hoe zei je dat ook alweer- snugger kon noemen. Zijn laatste zegje negeerde ze volkomen en ging op in zijn vraag over het lokaal van Toverdranken. Duidelijk de andere kant op. Alsof er iets interessants in de lucht hing, keek ze omhoog, in de duisternis. Hoewel ze graag wat kwetsende woorden naar Derek zijn hoofd wou smijten, wist ze dat ze zich toch moest inhouden. ''Derek, je zit nu al vier jaar op Hogwarts, dringt het nu nog niet tot je door, in dat zaagselhoofd van je, dat het lokaal Toverdranken díe kant op is!'' Zei ze kalm, maar ergens zat er toch ook weer een sarcastisch toontje in haar stem. Vlak daarna keek ze naar Avery, waar ze nog steeds met smart op wachtte tot zij zou vertellen wat haar zo dwars zat, maar blijkbaar moesten eerst alle andere leerlingen verdwijnen voordat ze het ook maar durfde. Ergens werd ze er wel nieuwsgierig van, maar liet het dan totaal niet merken. Ze hoorde Ginny iets fluisteren naar Derek over dat zij en Avery vriendjes waren, waar ze dolgraag op wou reageren, maar de klassenoudste van Slytherin was haar voor. ''Kom, kom, Avery, wind je niet zo op. We weten wel beter, ik bedoel... Inmiddels weet iedereen wel hier op school dat Ginny niet beter weet, hmm? Die Dreuzelvader van haar, heeft toch zoveel invloed op haar, het scheelt niet veel, of ze is er zelf ook één geworden.'' Zei ze met een grijns, waarbij ze het roodbloedje diep in haar ogen aankeek, met haar donkere bruine ogen. Ze zag iets in Ginny haar ogen, wat leek op een afleiding. En dat kreeg zij nu ook door, er was een blondine bijgekomen, ook van Zwadderich. Serena, wel genoemd. Heel kort keek ze even naar haar, totdat ze haar begroette met slechts haar voornaam, en niet met 'mevrouw' ervoor. Ze zuchtte, en keek niet verder naar haar om. ''Mevrouw, jongedame, mevrouw Bellatrix. Net zoals dat ik jou Miss Stindelaff noem. Dit is een waarschuwing. Let op je woorden.'' Verbazing wekkend merkte ze op dat ze nog steeds haar toverstok in haar linkerhand vast had, dat ze die onder bewustzijn strak in haar hand geklemd had vastgehouden. Rustig verborg ze die achter haar linkerbeen, zodat het niet zichtbaar zou zijn voor de Griffoendor leerlingen. Voor als ze toevallig iets wouden flikken, wat ze zich haast echt wel voor kon stellen, kon ze meteen ingrijpen. Hoewel ze dan het liefste mee zou willen duelleren, en ze voor paal zou willen zetten -aangezien ze duidelijk wist dat zij toch echt wel de meeste ervaring had van alle leerlingen van Hogwarts bij elkaar-, moest ze zich toch in zien te houden. Voor haar plicht voor haar Lord, om niet ontslagen te worden van Hogwarts. De Kerkers zagen er donker uit, met enkele zwak lichtgevende fakkeltjes die het elk moment konden begeven, bovendien hingen ze ook nog te ver weg om haar toverstok te zien die ze beschermend achter zich hield. Het enigste wat de leugenaar en het halfbloedje konden zien, was hooguit dat ze haar linkerarm achter zich hield, al was dat ook onvoorstelbaar door haar zwartkleurende gewaad. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht, die ze niet gemakkelijk weg kon krijgen. Bijna had ze de neiging om te gaan giechelen, maar wist dat nog wel te onderdrukken. De misselijkmakende meid die zojuist was binnengekomen, herkende ze niet, moest waarschijnlijk wel een flauwe Huffelpuf zijn. Ja, dat moest haast wel, daar zaten namelijk allerlei soorten freaks in. ''Oh kijk, nog een domme meid van Huffelpuf, of moet ik eerder zeggen, 'huppelkut'?'' Zei ze op zo'n charmante manier, dat het haast lachwekkend was. Ach, ze vond het zo jammer dat ze dit moment niet samen kon delen met Rodolphus. Hij had dit haast heerlijk gevonden. Er ontsnapte toch een giechel uit haar mond, en bekeek ook het roze-paars haargekleurde meisje van onder naar boven. Ze kon het haast niet laten een 'Ridiculus' spreuk uit te spreken, maar dat was al niet eens meer nodig, het meisje zag er zo al verdomd grappig uit door haar afschuwelijke uitstraling.


-Tijd om er wat strijd in te gooien? Heerlijk duelleren? Ik heb een masterlijk plan met Bellatrix! >:] >D

Er volgde nog een Zwadderaar die binnenkwam, een persoon waar hij niet echt aandacht aan besteedde. Ginny fluisterde wat naar hem toe waarop hij even leek te knikken, hij kende het goed genoeg. Maar toch was hij er niet met gediend dat zij hier stond tegenover nu drie personen die Zwadderich de voorkeur gaven. Een zucht schoof over zijn lippen waarop hij even naar Bellatrix keek, haar zou hij in het oog houden net zoals mevrouw de klassenoudste die blijkbaar in haar hoofd haalde dat ze zoveel boven hem stond. Toen Avery wat tegen hem zei kroop er een grijns op zijn gezicht. ‘Ach, een les missen maakt nu toch niets uit die haal ik wel in.’ Sprak hij heel droogjes tegen haar. Veel zin om meer woorden aan haar vuil te maken had hij niet, dus hij besloot dat ook niet te doen. Waarschijnlijk zou ze er het fijne van denken over die opmerking maar veel kon het hem niet boeien eigenlijk, het was zijn loopbaan op school dus ze mocht gelijk wegrotten voor zijn part. Voor de rest sloeg hij geen acht meer op Avery maar hield hij zich meer bezig met Bellatrx, het was een rare vrouw. Er hong iets over haar wat onheil voorspelde, maar dat hong over een groot deel van de mensen van Zwadderich. Nog een persoon kwam binnen dwarrelen, de woorden die ze als eerste sprak deed hem een what the f*ck houding krijgen. Kort krabde hij over zijn wang en snoof eventjes. Ook een manier om binnen te komen. Ze was net iets te hyperactief voor hem, een thee kransje? Hoe kwam ze er toch bij? Zo gezellig was het hier nu ook niet, plus hier een theekransje houden zou maar heel stom wezen voor hem. Maar ja. Uiteindelijk begon de lerares tegen hem te spreken waarop hij even zijn wenkbrauw omhoog trok. Onbewust gleed zijn hand in de zak van zijn gewaad naar zijn toverstok, maar hij trok die niet. Nog niet. ‘Wel, vergissen is menselijk mevrouw.’ Ja, hij sprak haar niet aan met haar naam, dat respect had hij dan nog net wel voor de vrouw al zou die ook wel gaan dalen. Er was een scheve grijns verschenen op zijn gezicht, die iets geniepigs met zich mee nam. Ook zij vuurde wat af op Ginny, iets waardoor hij even zijn ogen vernauwde, ookal zou die vader een mens zijn, het was geen schande in zijn ogen. Gauw genoeg slikte Derek zijn woorden in, waarschijnlijk zat hij al in de problemen en hij wou er niet nog meer bij hebben. Maar goed, hier binnen komen was al een mis stap waarschijnlijk. Damn bravery. Kort keek hij naar Ginny en beet even op zijn onderlip. Geen idee hoe dit verder zou gaan lopen, maar wel zou hij bij Ginny blijven tot heel deze zooi was afgelopen. Toen hij plots een luid gegil hoorde en ook hard gestamp van poten deed de jongen zijn best om zijn houding normaal te houden. Zo te zien waren de Zwadderaars aangekomen en hadden ze meneer de olifant ontmoet, want een luid geluid wat hij herkende als dat van een olifant klonk ook door. Damn, waarom was hij hier nu? Hij had graag de expressie op hun gezichten willen zien toen ze de olifant achter zich aan kregen. Het gegil bleef aanhouden, iets wat hij stiekem best wel goed deed voelen. Grappen maken was iets wat hij deels had geleerd van de broers van Ginny, een paar keer hadden ze samen wat bedacht en dat draaide dan uit op iets groots. Ergerlijk voor de personen bij wie het gebeurde, maar voor hen gewoon dood lachen. Ergens vroeg hij zich af of die grote klep van een klassenoudste niet moest gaan kijken wat er mis was, en dan Bellatrix als leerkracht. Waarschijnlijk zouden ze het laten, ach des te beter. Misschien maakte hij vandaag dan toch nog iets mee, aangezien hij de grap nu niet had kunnen zien gebeuren.

Damn, dat moest ze nu net weer vergeten, dat je leraren met ‘mevrouw’ of ‘meneer’ aansprak. ‘Sorry, mevrouw.’ Zei ze toen. Dat waren ook haar enigste woorden, voor de rest hield ze zich nu stil, want veel had ze nu niet meer te zeggen. Ze was aan het denken, de dingen zoals leraren bij de naam alleen noemen gebeurde haar best vaak. Als ze langer dan een bepaalde tijd iets kleins zoals ‘mevrouw’ of ‘meneer’ zeggen, dan vergat ze het te doen als et nieuwe jaar weer aanbrak. En zo waren er veel meer kleine dingen. Veel van die dingen kwamen door haar NLD, een leerstoornis. Maar vroeger had ze er een grotere hekel aan. Ze wist het nog heel goed, die dreuzels. Bij de gedachte aan haar vroegere leven bij de dreuzels ging ze huiveren. Ze wist het allemaal nog heel goed. Als klein meisje had ze op het treinstation rondgelopen, ze raakte haar ouders kwijt en was verdwaald, dus toen ze laat in de avond gevonden werd, kreeg ze een nieuw gezin. Het waren enorm aardige dreuzels, niet dat ze iets van hen moest. Toen het bij haar op school slecht ging, kwam de conclusie dat Serena NLD had. Toen kreeg ze langer tijd voor proefwerken, voor haar werk, en meer hulp. Ze haatte het! Die stomme dreuzels hadden er nooit aan gedacht haar zoals iedereen te behandelen. Nee, ze vond het zwak lijken als ze een andere behandeling kreeg. Maar gelukkig kwamen haar ouders haar halen, met wat wraak op de dreuzels die haar hadden meegenomen. En nu zat ze hier al een tijdje op school. Waar ze zich beter dan ooit voelde, ze zat bij Zwadderich en werd hier tenminste niet anders behandeld. Ze zuchtte onopgemerkt en keek op van haar gedachten. Een stuk van wat er gebeurd was had ze gemist. Ine het begin had ze wel nog de naam van het meisje opgemerkt, de andere van Zwadderich. Avery heette ze. Ze vroeg zich af wat ze allemaal gemist had, het moment toen net, toen ze zo in gedachten was verzonken. Maar ze zou het niet vragen, dat zou dom overkomen. Nee, in plaats daar van bleef ze rustig staan waar ze stond, in alle stilte het gesprek, wat niet echt een gesprek te noemen was, volgend. Ergens leek het erop dat dit wel op een gevecht kon uitlopen, maar dan had je wel het feit dat Bellatrix hier was, het kon goed dat ze haar plicht als lerares op zich zou nemen en het gevecht zou stoppen. Maar dan nog, er was nog veel kans op een gevecht, en dan zou Serena even graag als iedereen haar steentje bijdragen, en laten zien wat ze kon.

-Flut-

Het leek steeds drukker te worden in de kerkers, de plek die eerst zo donker en mysterieus was, was nu veranderd in een hol van gepraat, en het typische gedrag tussen Griffoendors en Zwadderaars. Aandachtig luisterde Ginny naar de praat van Avery, nog steeds met haar ogen een beetje samengeknepen, haar handen had ze inmiddels weer in haar zij gezet. Ze was duidelijk niet welkom bij het gesprek tussen de Zwad en dat rare “Bellatrix” figuur. Maar aangezien ze nog steeds niet wist wat die heks hier deed, bleef ze staan, ze verdiende een antwoord, en kon er niet tegen als ze genegeerd werd. Ze keek kort opzij naar Derek, die ook een onvriendelijke opmerking ontving, maar haar aandacht schoot meteen de andere kant op toen Avery haar meedeelde dat Bellatrix een lerares was. "Vriendjes? Vriendjes hè? Ik ben op het punt wat belangrijks en geweldigs interessants met mijn lerares te bespreken, die je als eerste zonder enige respect 'vriendje' noemt, en ik was niet van plan jullie er allemaal bij te hebben."Dus ze was toch… Een teken van verbazing gooide ze de buitenwereld in toen ze haar wenkbrauwen optrok, haar mond viel open, maar er kwamen geen woorden uit. Was zij een lerares? Ginny werd nu wel heel nieuwsgierig welk vak ze dan ooit gaf, waarom het schoolhoofd haar óóit had aangenomen. Er was iets compleet mis met haar, ze voelde het, dat mens was hier vast niet naar toe gekomen om haar kennis over te brengen aan mini tovenaars en heksen. Ze klemde haar lippen stevig op elkaar en toen kwam er een plotselinge opmerking van Bellatrix, op haar gericht. “ ''Kom, kom, Avery, wind je niet zo op. We weten wel beter, ik bedoel... Inmiddels weet iedereen wel hier op school dat Ginny niet beter weet, hmm? Die Dreuzelvader van haar, heeft toch zoveel invloed op haar, het scheelt niet veel, of ze is er zelf ook één geworden.'' Er was een korte stilte, tijdens die stilte stapelden een heleboel vragen zich op. Wat had die vrouw met haar vader te maken? Ginny wenste dat die vrouw meteen van Zweinstein weg werd geschopt, hup naar Azkaban ofzo, dat leek haar wel een geschikte plek. De vrouw leek ook wel een ontsnapte gevangene van Azkaban. Hoewel de stilte tussendoor lang leek, was het in werkelijkheid maar een seconde voor Ginny uitbarstte. “Ook al was mijn vader een dreuzel, het zou geen enkel verschil maken, toch moet ik u mededelen dat mijn vader een volbloed tovenaar is. En als u zulke opmerkingen maakt over leerlingen, verdiend u het in geen enkel opzicht lerares te zijn op Zweinstein!” Nog een opmerking en ze zou haar bekende Bat-Bogey Hex op Bellatrix afvuren. Het zou vast een prachtig gezicht zijn hoe Bellatrix’ eigen snot haar aanviel. Ze had hem al op meerdere mensen af gestuurd, en het had altijd prima gewerkt. Ze lachtte even in zichzelf, schrok een beetje van de bruine ogen van Bellatrix. Een heel duister plot leek zich af te spelen, alleen al in haar ogen, hoe erg moest het zijn als haar hele lichaam mee deed. Maar toch was ze niet bang voor haar blik. Ze had haar mening gegeven en dat was niet verboden in Engeland, en ook niet op Zweinstein. De blonde Zwadderich, die zich er ook al bij gevoegd had, noemde Bellatrix zo maar bij haar naam, wat blijkbaar een schande was in de ogen van Avery. Ginny zuchtte kort, maar niemand merkte haar op, dacht ze. Misschien moest ze maar gewoon weglopen en terug gaan. Niet omdat ze bang was, maar omdat dat waarschijnlijk verstandiger geweest zou zijn. Maar toen kwam er weer een Griffoendor bij staan. Ginny bekeek het meisje eens goed, ze had fel rood haar, nog roder dan zij zelf en ze kon zich niet voorstellen dat het haar volledige natuurlijke haarkleur was. Het meisje kwam nogal vaag op haar over, vooral toen ze begon over theekransjes en koekjes en enthousiast in haar handen klapte. Ginny glimlachte naar haar, kon niet uit haar kleding halen bij welke afdeling ze zat, maar dat maakte ook niet veel uit. Het leek haar in ieder geval alles behalve een Zwadderich. Maar ook dit meisje moest het slachtoffer worden van Bellatrix’s opmerkingen. Op een of andere manier bleef Bellatrix haar aandacht vasthouden, terwijl de ginger zich juist niet zo moest laten meeslepen door dat gestoorde figuur. Plotseling hoorde ze een oorverdovend, stampend geluid, het werd steeds harder en toen kwamen er plotseling een groep Zwadderaars om de hoek vandaan, ze renden weg voor een gigantische olifant. Ginny barstte in lachen uit. Ze herkende de truc, overduidelijk één van George en Fred. Vooral omdat ze haar als proefkonijn hadden gebruikt, toen de spreuk voor het eerst getest moest worden. Dat was dan weer iets minder. Ondanks dat haar broers een stelletje irritante idioten waren, was ze gek op hen, ze had het alleen nog nooit aan hen verteld. Haar blik gleed naar Derek, die er een beetje droogjes naar stond te kijken, maar ergens had ze het gevoel dat hij hier mee te maken had. Nu wist ze weer waar ze hem eerder had gezien! Ze had hem met haar broers zien praten. Ze grijnsde lichtjes maar zij er niets van, het zou zonde zijn als Derek voor zijn grap beloond zou worden met straf, aangezien er hier een leraar aanwezig was.

Lianea keek iedereen een voor een aan. Haar blik bleef hangen bij de oude vrouw. Die een gemene opmerking maakte.
Het was dan niet echt gemeen voor haar aangezien ze toch niet in huppelpuf zat of hoe dat dan ook hete. Lianea lachte even om hoe ze het zei. Plots stopte ze en keek nog steeds naar de oude vrouw. 'Helaas voor u zit ik in griffoendor.' Lianea had nu al een hekel aan haar. Lianea's blik was veranderd in woede. Ze wreef even over haar toverstaf heen en richte hem toen op de vrouw. 'Silencio.' Fluisterde Lianea zachtjes.
Er kwam een groen geel achtige straal uit haar staf. Wat betekende dat de spreuk was gelukt.
Dit was haar lievelings spreuk. Het zorgde er voor dat de persoon geen geluid mee kon maken. Lianea kreeg een glimlach op haar gezicht maar toch keken haar ogen nog woedend. Ze wist dat ze hier een groot probleem mee zou krijgen. Maar ze wist dat een leraar toch wat respect moest hebben voor een leering. En dat had zij totaal niet.
'Wat is dit voor een school. Ik vraag me af waarom u bent aan genomen.' Lianea miste haar oude school. Maar haar ouders moesten plots verhuizen en zij mocht daar haar school niet eens af maken. Lianea's ouders hadden ook op deze school gezeten. Haar moeder in Ravenklauw. En haar vader in Zwadderich. Lianea was verbaast net zo als haar ouders dat ze in Griffoendor terecht was gekomen. Het ergste van alles was dat haar vader een hekel had een Griffoendor. Dat had hij altijd al gehad. Lianea schudde even haar hoofd om weer terug te komen op het onderwerp waar ze eerst aan had gedacht.

''Kom, kom, Avery, wind je niet zo op. We weten wel beter, ik bedoel... Inmiddels weet iedereen wel hier op school dat Ginny niet beter weet, hmm? Die Dreuzelvader van haar, heeft toch zoveel invloed op haar, het scheelt niet veel, of ze is er zelf ook één geworden.'' keerde de stem van Bellatrix zich tot haar en ze knikte eventjes wat terwijl ze nog steeds naar voren keek, richting hun metgezellen waarvan de Ginny met een bepaalde arrogante uitstraling richting hun keek. De aanstelster. Toen Bellatrix wat richting de jongen afvuurde die dus blijkbaar Derek heette wierpen haar blauwig met zwartgekleurde irissen een wat afstandelijk blik naar de plaats waar de jongen zich bevond. Naast het roodharige meisje die ze tot aanstelster had gekenmerd, en ook het andere meisje met haar opvallende en spuuglelijke felrode haar stond bij hun gesperd. Er verscheen een pril grijnsje op haar gezicht, gewoon door het feit dat ze zich zo belachelijk voordeden. Sorry hoor, maar zo deed je toch niet in het bijzijn van een lerares? Tenminste, Bellatrix was wel meer dan een lerares, alleen wisten hun dat niet en toonden ze geen greintje respect. Ook Derek begon weer wat onnozele taal uit te brabbelen, maar dit negeerde ze. Ze had geen zin woorden vuil te maken aan de domme wichten die het verhaal wat ze kwijt moest ophielden. Plotseling hoorde ze allemaal gegil en toen ze haar wenkbrauw lichtjes verbaasd optrok keek ze de gang op waar leerlingen door elkaar heen renden die tot Zwadderich behoorden. De groep waar ze zelf ook tot behoorde, iets waar naar haar mening niet mee te spotten viel, ook al had ze niet veel met die mensen. Helemaal niks, eigenlijk. Wie het zo één twee drie gedaan had wist ze niet, maar toen ze een olifant voorbij zag hobbelen wist ze wel dat dit trucje blijkbaar in elkaar gezet was. Ze kneep haar ogen wat tot spleetjes toen ze naar Derek keek, vol minachting en sluwheid. Op de één of andere manier voelde ze gewoon dat hij er achter zat. En dan hing die.
Het blonde Zwadderich meisje die zich ook in de kamer bevond had na haar binnenkomst niks meer gezegt, wat betekende dat ze alleen maar luisterde of in gedachtes zat. Kon ze net zo goed weg gaan. Maar ach, ze moest zelf weten waar ze haar tijd aan besteedde, dat was haar zorg niet. Na de opmerking van de roodharige werden haar ogen weer tot haar gewend, nog steeds wat gluiperig. Lerares? Wat had zij er voor een verstand van? Ook deze acuut domme opmerking besloot ze te negeren, aangezien het gewoon overduidelijk belachelijk was. En dat wist Bellatrix zelf ook wel. Als een soort automatische reactie klemde ze haar rechterhand stevig om haar toverstok, net alsof ze hem op elk moment uit haar zak wou trekken om eens flink wat nare toverspreukjes af te vuren. Maar dat deed ze niet, nog niet. Ze zou het leukste voor het laatste bewaren. Links van haar hoorde ze opeens een zacht gefluister en ze kon de letters nog net samenbrengen en hoorde wat het lelijke meisje aan het flikken was. Ze was Bellatrix aan het betoveren, dat dééd je niet. Dat was pas echt belachelijk en nu was ze niet van plan niet te reageren. "Ben je niet goed bij je hoofd?" wierp ze sissend richting het meisje en met een simpele zwaai van haar toverstok en de juiste toverspreuk zou Bellatrix haar stem weer kunnen gebruiken. Als een soort bewaping en een lichte bedreiging - én omdat het gewoon geweldig leuk en vermakelijk was - richtte ze haar stok recht vooruit op het meisje gericht. Om het een beetje in het oog te houden hielden haar strenge ogen ook de andere twee in de gaten. Als ze wat zouden flikken. Uhuh, dat zou een no-go zijn. Een regelrechte no go.

''Och, schatje toch, je vader ís een dreuzel. Begrijp dat nou toch eens. Een echte tovenaar interesseert zich niet in die belachelijkmakende wezens en controleert niet iedere dag op brakende wc's. Ginny, hij leid gewoon, net zoals ieder andere sterveling, een dreuzelleventje. Ranzig gewoon.'' Ze walgde bij het feit dat een tovenaar geen volbloed zou zijn, een echte puurbloed, zoals de Zwadderaars wel degelijk waren. En dan zou het al helemaal perfect zijn als de voorouders en afstammeling zich steeds maar bleven herhalen in Slytherin, dat was pas echt een zuiver ras. Net zoals dat de hele familie Black tot nu toe had geleid, waar zij bij behoorde. Bellatrix Lestrange-Black.
Een plotseling hard gegil en het zien van voorbij rennende Zwadderaars, deed haar blik wegtrekken van Ginny en juist richtten op de leerlingen die binnen een flits ook weer verdwenen waren. Vervolgens kwam er een enorm luid gestamp achteraan en was er -zelfs in het donker- een mega-grote schim te zien van een olifant. Meteen wisselde ze haar toverstok vanuit haar linkerhand naar haar rechterhand en trok ze hem zo doende de lucht in, waarbij ze gefocust naar het dier bleef staren en vervolgens een spreuk uitschreeuwde, die dan ook wel nog een aantal keer -boven het gegil uit- door de Kerker heen echode. ''Impera Ivanesca!'' Luidde haar felle stem, waardoor de olifant verdween en het ineens een stuk rustiger leek op deze plek. Ze grijnsde. Ah, die kon ze op haar 'goede daden' lijst zetten. Even grinnikte ze zachtjes, haast onhoorbaar, om haar flauw binnenpretje en keek daarna weer naar de twee Griffoendor leerlingen. Dat er net een klein groepje Zwadderaars -erg geschokt en beangstigend- gillend voorbij waren gerend, herinnerde haar eraan dat de leerlingen van de andere afdeling, dan waar zij tot behoorde of in ieder geval de voorstand aan gaf, allang al in de les hoorden te zitten. ''Ginny Wemel én Derek Hale...'' Begon ze tegen hun te tetteren, totdat ze merkte dat er een spreuk naar haar werd gericht -waarbij ze ondertussen haar gezicht draaide naar het onnatuurlijk gekleurd-haar meisje- en ze een stilte hoorde, wat een teken was dat ze haar stem kwijt was. ''Krijg nou wat!'' Probeerde ze er op z'n hardst uit te stootten, maar tevergeefs kwam er geen enkel schrijntje geluid uit.
Meteen keek ze verdomd arrogant naar het meisje en liet -uit voorbehoud en haar zelfcontrole- haar toverstok zakken, om geen gekke spreuken te kunnen gillen zodra ze haar stem weer terug had. Als ze die tenminste terug kreeg. En gelukkig voor haar kreeg ze die terug, dankzij Avery. Dankbaar knikte ze lichtjes naar het meisje toe, al zou ze dat waarschijnlijk niet eens zien, en richtte zich daarna weer totaal op het meisje. Waarbij er meteen een grijns op haar gezicht verscheen. ''Nou dan Grif-groentje, ga dan right away naar je les, voordat je niet alleen staf krijgt...'' Riep ze schel naar het meisje toe, waarna ze gelijk haar hoofd draaide naar Derek en Ginny. ''En jullie twee gaan er achteraan. Maar eerst.. ik zou graag willen weten...'' Zei ze, en stopte even om haar toverstok één voor één op de leerlingen te richten van Gryffindor. ''Wie die vervloekte olifant hier heeft getoverd. Jij, Derek? Met die lelijke meloenenkop van je! Of jij Ginny? Nog eventjes en je gaat je moeder achteraan, je word al net zo dik en mollig als haar! Jij moet het wel wezen he, denk maar niet dat ik van niets weet. Zodra je hier vandaan oprot, trek je je gewaad aan en die zwerverkleding van je uit. Was daarna ook maar even je haar. Het zal wel weer Neville Longbottom zijn geweest, die onhandige kluns, die kersensap op je haar heeft gegooid. Expres natuurlijk.'' Zei ze met een brede grijns en in haar ogen was een twinkeling te zien dat ze hier veel plezier van had.
Oh god, Hij zou trots zijn geweest op haar daden.

Derek had de grijns op Ginny's gezicht gezien waardoor zijn mondhoeken zelf begonnen te trillen. Oke, zij wist het dus al en de rest in de ruimte ook, hij had hier een soort van reputatie als persoon die altijd alles deed om mlagen te jennen. En de personen waarmee hij nu in de kamer stond zouden dat ook nog wel te voelen krijgen, met name mevrouw de klassenoudste en de leerkracht, de rest deed niet echt iets dus die zou hij dan ook niets aan doen. Hij hoorde Bellatrix een spreuk roepen en daardoor verdween zijn olifant. Hm, jammer het had nog best leuk kunnen worden als die hier was binnengestormd. Maar ja, dat was misschien iets te veel gevraagd want hij wist vanaf het moment dat hij hier binnenkwam dat moest die losbreken wanneer ze nog in de kerkers waren dat hij zou verdwijnen. Toch was zijn grap nog altijd geslaagd en of hij er nu voor zou boeten of niet veel kon datt hem niet maken. Hij ontving een sluwe blik van Avery, oke dus die wist het blijkbaar ook. De jongen hield zich kalm, hij zou niet laten tonen dat hij het was die het had gedaan want dan hing hij. Al geuberde dat hem zowiezo toch. Toen het meisje met het on natuurlijke haar een spreuk sprak draaide hij woedend zijn kop om naar haar. 'Dat doe je niet, boeit me niet of je haar haat, dat doe je gewoon niet!' Gromde hij met enige irritatie in zijn stem naar haar toe. Waar haalde ze het ook? Dat ging hem zelfs te ver, gewoon omdat Bellatrix haar een huppelkut noemde, dan nog. Dankzij haar zouden ze nu dus wel een pak straf unten gaan krijgen, iets wat hem best irriteerde. Ondanks dat ze in zijn afdeling zat zouden ze geen vriendjes gaan worden dat wist hij wel zeker. Zijn hand omklemde zijn staf beter, dit ging fout aflopen dat wist hij nu al. Zonder enige waarschuwing trok de klassenoudste haar toverstok, al was het eerst om Bellatrix te bevrijden van de spreuk, maar daarna richtte ze toch haar toverstok op het meisje. Toen was het uit met de pret want Bellatrix begon ongegeneerd wat te tieren tegen het meisje en daarna deed ze verder tegen hem en Ginny waardoor er een simpele grijns allereerst op zijn gezicht verscheen. De opmerkingen die ze laatste schoten bij hem het verkeelde keelgat te binnen en meteen trok hij zijn toverstok die bestond uit haagbeuk hout en drakenbloed, deze richtte hij op de twee personen voor hem. 'Allereerst hou jij die verotte kop van je maar eerst, ik mag dan een meloenhoofd hebben alles is beter dan jou hoofd hoor. En ja ik was het dus hou ook maar op met Ginny te beledigen. Want je mag misschien een lerares zijn, of een klassenoudste.' De laatste woorden gericht op Avery. 'Mij maakt het helemaal niet uit maar jullie kunnen net zo goed beiden gaan ontploffen hier en nu.' Bromde hij geïrriteert naar de twee toe. Zijn ogen hadden zich vernauwd tot twee kleine spleetjes en zijn lippen had hij vervormd tot een kleine streep. kalme uitrstraling die Derek had gehad was compleet verdwenen, de jongen bestond momenteel uit woede. Dit was gedoemd om fout af te lopen.

Haar ogen waren voor haar uit gericht, maar ze had haar volle aandacht bij de les. Ze wist nu wel precies wat er aan de hand was en hoorde de ene opmerking, na de andere, die de Griffoendors en de Zwadderichs elkaar schonken. Zelf hield ze haar mond, aan arrogante Grffoendors zou ze haar woorden niet verspillen, noch aan Zwadderich, de kant haar respect wel kreeg. Maar van het moment dat er een meisje aankwam, met rode, werkelijk felrode haren, sierde een grijns haar lippen. Het kind maakte zichzelf helemaal belachelijk, arm kind. Maar wat toen volgde was een stomme zet van die knalrode papegaai. Een leraar, en zeker Bellatrix ging je toch niet met een spreuk het zwijgen opleggen. Ze had er niet eens aan gedacht enkele seconden geleden en was nog niet eens dicht bij haar staf gekomen met haar hand. Maar nu greep ze hem meteen. Wat dacht die knalrode kop wel niet? Maar Avery was haar voor. Hoewel dat niet weghaalde dat ze haar hand rond haar toverstaf had geklemd en er allerlei spreuken in haar hoofd kamen om dat domme kind terug te pakken. Serena kon heel rustig lijken, en was ze dan ook echt. Maar deed je iets wat in haar ogen niet kon, en ze kon kwaad worden, je moest eens weten. Er werd een tijd niks gedaan en Serena vond dat ze maar eens wat moest doen. De kwade reactie die de jongen gaf ging blindelings langs haar heen, hij was immers toch niet voor haar bedoeld.´ Aguamenti´ zei ze, haar toverstok nog steeds op het meisje gericht. Een waterstraal kwam uit haar staf en ze ontspande zich al snel weer. Zodat er een plensje water op het hoofd van het meisje terecht kwam. `Sorry, ik kan het er niet uit wassen, nu moet je de rest van je leven met zo´n kop rondlopen´ zei ze. Oké, haar opmerkingen waren nooit de beste, maar ze deed het ook niet om grappig te zijn, of indruk te maken, af en toe had ze haar momenten waarop ze opmerkingen maakte. Ze vroeg zich af wat er nu zou gebeuren, eigenlijk was het niet zo goed van haar geweest om dat kind nat te maken, maar wie wei dat ze goed was.

-OMG, ik heb zo'n flut gepost, sorry-

''Och, schatje toch, je vader ís een dreuzel. Begrijp dat nou toch eens. Een echte tovenaar interesseert zich niet in die belachelijkmakende wezens en controleert niet iedere dag op brakende wc's. Ginny, hij leid gewoon, net zoals ieder andere sterveling, een dreuzelleventje. Ranzig gewoon.” Was de snelle reactie van Bellatrix. De ginger staarde haar verward aan, haar wenkbrauwen stonden naar beneden, haar ogen fel, woede was van haar gelaatstrekken af te lezen. Ze kon dat mens wel wurgen. Wat kletste ze nou voor onzin? Ze was er zelf niet altijd even trots op geweest dat haar vader zo bezig was met die spullen, maar zo was hij nu eenmaal. En dat hij door die spullen gefascineerd was, betekende juist dat hij geen dreuzel was, want voor dreuzels waren die spullen uiterst gewoon. Ze begreep Bellatrix simpelweg niet, begreep niet wat dat rare figuur hier deed, wat had ze hier in hemelsnaam te zoeken? Als de roodharige de stemming niet had verbroken door wat te zeggen, had Ginny écht een Bogey op de lerares afgestuurd. Maar ze kwam er nog maar net op tijd achter dat het geen zin had, het leek erop dat de vrouw haar expres probeerde uit te lokken, zo dat ze in de problemen zou komen. Ze balde haar vuisten, had haar stok inmiddels vastgeklemd in de palm van haar hand, maar werd weer een beetje kalm. “Je hebt géén idee,” zei ze, heel lichtjes glimlachte ze, maar de woede was in haar stem te horen. Ze werd uit haar trans getrokken toen het meisje met het rode haar reageerde, en bevestigde dat ze in Griffoendor zat. Een beetje verwaard staarde de ginger haar aan, vroeg zich af waarom ze geen uniform aan had, aangezien dat verplicht was en je een uniform moest kopen vóór je met de trein naar Zweinstein vertrok, en werd ingedeeld. Ondertussen had mevrouwtje Bellatrix de geweldige olifant laten verdwijnen, wat Ginny natuurlijk heel erg jammer vond, want het was toch een geniale truc. Blijkbaar vond mevrouw dat een perfecte kans om straf uit te delen. Bellatrix keerde zich richting haar en Derek, noemde hen bij hun namen, maar meer kwam er niet uit. Haar mond viel open van verbazing toen ze een plotselinge groengele straal voor haar ogen zag langs vliegen, het was uit de stok van het meisje vandaan gekomen. Dát was niet slim. Echt helemaal niet slim. Nu had Bellatrix precies haar zin gekregen. Ginny kon alle reacties moeilijk volgen, maar in een korte tijd gebeurde er een heleboel: Avery reageerde natuurlijk woest, want haar o zo almachtige Bellatrix was nu haar stem verloren. Derek was ook niet al te blij dat hun mede-Griffoendor zoiets had uitgevoerd, begon ook te schreeuwen. Ginny bleef even stil staan staren naar de situatie, ging niet ook tegen het Griffoendor meisje zeuren want die had inmiddels vast wel begrepen dat het niet kon wat ze had gedaan. Toen iedereen uitgeschreeuwd was moest Avery – het slaafje van Bellatrix – weer zo nodig de stem terug brengen van haar held, met als gevolg: een preek. ''Nou dan Grif-groentje, ga dan right away naar je les, voordat je niet alleen staf krijgt...” Ginny ontving voor de zoveelste keer die onaangename duistere blik. ''En jullie twee gaan er achteraan. Maar eerst.. ik zou graag willen weten…” De stok van mevrouw Bellatrix zwaaide voor haar neus langs, Ginny’s ogen volgden de beweging. ''Wie die vervloekte olifant hier heeft getoverd. Jij, Derek? Met die lelijke meloenenkop van je! Of jij Ginny? Nog eventjes en je gaat je moeder achteraan, je word al net zo dik en mollig als haar! Jij moet het wel wezen he, denk maar niet dat ik van niets weet. Zodra je hier vandaan oprot, trek je je gewaad aan en die zwerverkleding van je uit. Was daarna ook maar even je haar. Het zal wel weer Neville Longbottom zijn geweest, die onhandige kluns, die kersensap op je haar heeft gegooid. Expres natuurlijk.'' Misschien moest ze alle onzin en beledigingen van dat mens maar gewoon negeren, hoe moeilijk het ook was. Het sloeg allemaal helemaal nérgens op. Ginny’s vuisten begonnen te trillen, zo kwaad was ze, maar de ultieme slag kwam niet. En die zou ook niet komen. Ze was het niet waard. Voor ze haar mond kon opentrekken kwam die Zwadderaar plotseling aanzetten, vuurde ze een waterstraal af op het hoofd van het meisje, met een domme opmerking erachteraan. “Laat haar met rust en bemoei je er niet mee,” klonk Ginny’s stem na een lange tijd weer. Ze keek iedereen nog een keer aan. “Waar slaat dit allemaal eigenlijk op. Ik ga naar de les, wie gaat er mee?” Ze wist dat ze waarschijnlijk allemaal negatieve reacties zou krijgen. Dat ze gewoon bang was ofzo. Maar het kon haar ook niets meer schelen, het lag aan hen, niet aan haar. Ze wou alleen weten wat die Bellatrix hier deed en dan kwam dit allemaal. Ze draaide zich om, rolde met haar ogen en liep met stevige passen weg, door de donkere ruimte. Straf zou ze waarschijnlijk nog wel krijgen. Maar ze moest een manier verzinnen om die Bellatrix van deze school af te krijgen, en uit te vinden wat ze hier überhaupt te zoeken had. Als Avery haar zo nodig iets moest vertellen, moest ze dat maar lekker doen. Langzaam ontspande ze zich weer, maar voor de zekerheid hield ze de stok nog in haar hand vast. En toen plotseling, bedacht ze zich. Als ze toch al straf kreeg maakte het ook niet meer uit. Ze draaide om, rende terug, haar staf richtte ze op Avery. Uit haar neus kwam een overdosis snot, Ginny gaf het vleugels, strekte haar arm en stuurde het ding richting het Zwadderich meisje. Dat was dan de Bogey-Bat, oftewel: De Vleddervleervloek. Prachtig toch.

[Tsja, neem het niet te serieus dat Ginny een Vleddervleer op Avery afstuurt, ik weet dat ze dat waarschijnlijk niet écht zou doen, maar het is wel leuker voor dit topic :')
Het kan zijn dat ik niet meer kan reageren, omdat ik morgen de hele dag bezig ben met inpakken, want ik ga Zaterdag op vakantie]

Lianea merkte de olifant en het gegil pas op toen de oude vrouw een spreuk uit riep en hem liet verdwijnen. Maar dat weer hield Lianea niet om haar spreuk nog steeds te doen. Ze glimlachte toen de vrouw midden in een zin niks meer kon zeggen. Het was gelukt. Het meisje dat naast haar stond. Vroeg of ze niet goed bij haar hoofd was. Lianea wou net een op merking terug doen toen ze zag dat het meisje haar spreuk op geheven had. Woedend keek ze haar recht in de ogen aan. Ook Lianea richtte haar staf op haar. Lianea reageerde op niemand die tegen haar zei dat ze het niet had moeten doen. Lianea zei pas weer wat toen de oude vrouw begon te praten. 'Helaas voor u heb ik vandaag geen les.'Antwoordde Lianea terug. Plots voelde ze een straal water over haar heen gaan. Lianea keek de boosdoener woedend aan. En die opmerking pikte ze al helemaal niet. 'Ooit wel eens naar je eigen rot kop gekeken.'Vroeg ze woedend. Nu was ze echt boos. Lianea richtte haar staf op haar en voor dat de andere wat konden doen sprak ze de spreuk uit. 'Furniculus.'Riep ze uit. Lianea keek toe terwijl er overal zweren te voor schrijn kwamen. 'Als ik jou was zal ik een tijdje niet meer in de spiegel gaan kijken.' Zei Lianea met een series gezicht. Al had ze moeite om niet in de lach te schieten. Lianea keek het roodharig meisje dankbaar aan toen ze voor haar op kwam. Ze wou wel met haar mee lopen maar ze had toch geen les dus waarom zou ze. En ze vertrouwde die vier mensen niet.
Zelfs de jongen die ook in Grifoendor zat. Lianea richtte haar staf weer op dat andere meisje en keek haar aan. Ze wist nog genoeg spreuken die ze uit kon roepen. Maar dat was ze niet van plan. Pas als dat meisje het deed zou ze het terug doen. Lianea deed een snelle blik naar haar kleren en zag dat ze helemaal verzopen was. Het leek net als of ze onder de douche vandaan kwam. Plots kwam het rood harige meisje weer terug en deed iets waar door Lianea haar lach niet in kon houden. Lianea keek naar het rood harige meisje. 'Het is ranzige maar ook een goeie.' Zei ze glimlachtend.


[ik wou dat ik zulke lange posten kon schrijfen]

De stem van Bellatrix schalde door de kleine kamer waar ze zich met z'n allen in bevonden, en het geschreeuw werd alsnel verminderd. Iets wat betekende dat de olifant weg moest zijn. Nadat de spreuk waarmee het felrood-harige meisje Bellatrix van haar stem had ondaan verheven was schonk Bellatrix iets wat op een dankbare blik leek. Ze knikte even terug richting haar om vervolgens weer compleet op alle anderen te letten. Door dit eerste voorval kon ze nu al weten dat er meerdere gingen vallen, iets waar ze zin in had. Spontaan krulden haar mondhoeken omhoog in een valsachtig grijnsje terwijl ze Bellatrix tegen de Griffoendors hoorde praatte en het meisje en de jongen beschuldigden voor dat zogenaamde plan gedoe van hen. Ze wist dat het de jongen was, maar aangezien Ginny nu ook straf zou krijgen zij ze er niks van. Oh zeker niet.
De woorden die de jongen opsomde deed haar even vol ontzag richting hem kijken. Hoe durfde hij? In plaats van haar toverstok op de kleine Ginny gericht te houden liet ze hem glijden naar de jongen, Derek, en trok als een soort van uitdaging haar wenkbrauw ietsjes op en met een spottende blik in haar ogen walgde ze van de minachting. Nog steeds wierp ze geen tegenpolende woorden richting hem, iets wat ze toch echt tijdverspilling vond. Alleen als het echt nodig was iets te zeggen deed ze het wel, en als dat zou gebeuren zou het iets spottends zijn. Iets ontzettend spottends. Ze grinnikte op een lyguber toontje toen er een felgekleurde straal uit de toverstok van het blonde Zwadderich meisje kwam en het water liet landen op het hoofd van het Griffoendor meisje, met haar misvormde haren. En gezicht. Haar toverstok lag ze strak in haar handen dat haar knokkels wit zagen en ze had zin hem eens lekker uit te proberen. Ze wist dat Bellatrix hier sowieso geen problemen mee had, en ze kon wel raden dat zij ondanks dat ze lerares was ook stond te popelen wat toverspreukjes richting de anderen te werpen. Als ze er een reden voor kreeg zou ze het snel genoeg gaan uitvoeren. Enkele geweldige spreukjes stonden in haar hoofd gegrift, iets waardoor ze zeker van wat verrukkelijke beelden kon genieten.
En die tijd kwam al snel. Het tetterende geluid van Ginny's stem was al snel weer te horen, iets waar haar ondertussen hoofdpijn bezorgde, en voor ze het wist kwam er ook bij haar een kleur uit haar toverstok en werd er iets op haar afgevuurd. Gadverredamme. Omdat ze er snel genoeg achter was hief ze haar toverstok op en nadat ze haar 'aanval' had tegengehouden sprak ze met zachte woorden van verruk ook een spreuk uit die ze ditmaal naar haar toewierp. "Expulso!" klonk haar stem en een felblauwe kleur spoot uit haar toverstok, die ze op het muntje wat op de grond lag - net voor Ginny's voeten - richtte zodat die uiteen ontplofde met een wat weergalmende knal en de verrukking was van Avery's gezicht te lezen. Niet zou ze alleen kunnen schrikken, ze zou ook nog eens zwart worden van de rook en haar kleding moest scheuren. Héérlijk.

Toen ze opmerkte dat Ginny haar vuisten begonnen te trillen van woede -duidelijk niet van eventuele opwinding- werd de grijns op haar gezicht alleen maar breder. De meid had haar gegeven wat ze wilde, haar aandacht. Natuurlijk hoorde dat er ook bij, dat een leerlingen een antwoord hoorde te geven, al klonk het aardig respectloos als het aan haar lag.
''Vijf strafpunten voor Gryffindor, door het gebruik van onnodige dreigementen.'' Waarbij ze Derek met een sluwe blik aankeek en haar hand wat steviger om haar toverstok heen klemde. Hierna leek alles plotseling heel snel te gaan. De blonde Zwadderaar liet een pittig waterstraaltje uit haar toverstok komen over een meisje heen waarop het onnatuurlijke kleurige-haar meisje van Griffoendor een spreuk uitsprak over Serena, waardoor die onder de zweren kwam te zitten. Vervolgens was Avery ook al behendig aan de gang met haar toverspreuken, had ze in de gaten, en had een muntje opgeblazen, die natuurlijk -expres- voor Ginny haar voeten lag. Vanzelfsprekend. Bellatrix deed niets anders dan gemeen lachen(0:10) en ze trots naar haar twee Zwadderaar leerlingen keek, vrouwelijk beide. De twee meisjes waren nu nog aan het warm lopen, dat wist ze ook wel, maar nu al waren ze al tien keer beter dan die drie Griffoendoortjes die hier stonden. Bovendien met háár kracht erbij waren ze onverslaanbaar, omdat zij duidelijk wel wist dat zij de meeste kennis en ervaring had van álle leerlingen bij elkaar. Dat was dan ook een reden waarom Hij haar in vertrouwen had genomen, en ze had Hem nooit laten zakken. Ze was altijd trouw aan Hem geweest, en dat zou ze tot de dood zeker weten blijven.
Bellatrix twijfelde, zou ze het gevecht nu al afkappen en daarvoor de twee meisjes belonen, of zou ze het gevecht nu verpesten door de Griffoendoortjes te laten weten én te laten merken hoe goed ze voor haar afdeling stond en ze daarom juist pluspunten te geven. Nee, ze wachtte het nog maar even af, dit gevecht was véél te leuk om aan te zien en er was toch geen andere leraar of lerares in de buurt die dit zou merken. Het was in de Kerkers, daar kwam bijna nooit iemand, tenzij het voor de les Toverdranken was. Of dat er slechte -net zoals zij oorspronkelijk was- mensen hierin werden opgesloten, maar natuurlijk niet zó slecht zoals ze in Azkaban waren. Ah, Azkaban. Haar vroegere soort van 'thuis'. Ze kon het zich nog perfect herinneren, hoe ze werd opgesloten doordat ze de ouders van Neville Longbottom had vermoord. Samen met haar lief, Rodolphus Lestrange, zat ze in dat gekkenhuis.
Even verdween die grijns op haar gezicht, maar toen ze eenmaal uit haar gedachten gewekt werd door wat gekletter van water wat vanuit het duistere en uitzichtloze plafond viel, kwam die weer terug en bekeek ze de donkerharige meid van Gryffindor. Helemaal kletsnat. Het liefste zou ze er nog wat aan toe willen voegen, en haar handen begonnen dan ook enorm te jeuken, maar ze hield zichzelf tegen. Kom op, liet gevecht dit verder gaan...

''Intoooo the darkness, intooo the madness!'' Gilde ze door de Kerkers heen. Een dreuzel-achtig ding speelde muziek af, wat ze van een vriend had gekregen in de zomervakantie van een vriend. Een gewone vriend, een mens, geen tovenaar. Het apparaat bevatte ook een stekkertje, wat er in aangesloten zat met een draadje en twee 'oortjes'. Daardoorheen kwam de muziek, en sinds ze het apparaat had gekregen, genaamd 'iPod', was ze er helemaal gek van. Vooral van de muziek die erop stond. Ene Epica. Door de harde muziek heen hoorde ze niet dat haar stem meerdere malen door de holte echode. Met haar toverstok, die ze gebruikte voor wat licht om de traptreden te kunnen zien met de spreuk 'Lumos', liep ze zo de treden af om zo richting het lokaal Toverdranken te gaan. Daar had ze nu namelijk les, als Griffoendor leerling. Het was altijd uitkijken hier in de Kerkers, voor ze het wist lag ze hier op haar smoel midden op de trap en had ze zichzelf ernstig bezeerd. Die irritante duisternis dan ook. Het was ook behoorlijk stil, voor zover ze dan boven haar muziek uit kon horen, was dus haast onmogelijk was.
Vrolijk huppelde ze tree voor tree naar beneden, terwijl ze de drang moest onderdrukken om haar ogen te sluiten en mee te dansen bij de muziek.
Bijna toen ze beneden kwam, zette ze haar geluid zachter door aan het volumeknopje te draaien en richtte haar toverstok nog verder voor zich, om te kunnen zien waar ze liep. De laatste treden verliepen soepel, waarna ze door een houten deur liep en ze daar een aantal zag staan. Een lerares en vijf leerlingen. Om precies te zijn was het Bellatrix Lestrange, de docente van Verweer tegen Zwarte Kunsten én daarbij een voorstander van Zwadderich. Bij haar stonden Avery en Serena, ook allebei van Zwadderich. Aan de andere kant stonden er drie leerlingen van Griffoendor, waarvan ze er van twee hun namen wist. Ginny en... Derek! Derek?! Woehoe! ''Hallo mevrouw Bellatrix.'' Zei ze, terwijl ze lichtjes met haar hoofd en schouder boog en daarna weer rechtop stond. Vervolgens liep ze naar de kant van de Griffoendors toe en merkte daar pas op dat er al het één en ander gebeurd was. Een roze-harig meisje was helemaal zeiknat, en Serena zat helemaal onder de zweren. Ze grinnikte zachtjes, haast onhoorbaar, om het zicht van de blondine. Waarna ze gelijk weer naar de lerares keek. Dat ze er helemaal niets aan deed, dat was gewoon onvoorstelbaar. Maar aan de andere kant verbaasde het haar ook totaal niet. Het was een rare vrouw, die een aantal geheimen met zich meedroeg, wist ze. Maar wát en waarom had ze geen idee van. En eerlijk gezegd wou ze het zelfs niet eens weten.
Ze vroeg zich af wat er aan de hand was. ''Mag ik vragen wat er loos is?'' Zei ze met een kleine glimlach, gewoon uit nieuwsgierigheid en omdat ze dit veel interessanter vond dan die les Toverdranken waar ze stiekem wel al meerdere lessen van gespijbeld had. Ze draaide haar hoofd een tikkeltje schuin en liep vervolgens naar Derek toe. 'Vijf strafpunten voor Gryffindor, door het gebruik van onnodige dreigementen.' Woow, wat? Ze was hier nog geen eens een minuut en ze kregen gelijk strafpunten? Al moest ze erbij vermelden dat zij geen idee had wat er hier aan de hand was. Maar boos werd ze er wel van. ''En waarom dan wel niet? Hmm!'' Zei ze al iets harder dan dat ze de vorige vraag had gesteld, en daarbij wat geïrriteerder. Ze zuchtte luidruchtig en draaide daarna van een teleurgestelde blik haar gezicht van de lerares af en draaide hem daarna met een grijns weer naar Derek. ''Derek! Ik heb je lang niet gezien!'' Riep ze vrolijk, waarna ze hem om de hals heen vloog en een kus op zijn wang drukte. ''Je hebt geen idee hoe lang die zomervakantie is geweest. Het was zo stil zonder jou. Ik miste je ondeugende grapjes.'' Carmen trok een pruillipje en keek hem daarmee dan ook onschuldig aan.

Er werden verscheidene spreuken afgevuurd angs beide kanten, de Griffoendor die Bellatrix eerst had bestookt met een spreuk was nu zeiknat. Waardoor hij even met zijn ogen rolde, konden ze nu niets beter verzinnen? Naja, typisch Zwadderaars zeker? Al wist hij even goed als elk ander persoon hier dat die verotte mensen toch wel meer konden dan ze lieten zien. Zijn blik was verhard, en stond gericht op Bella en Avery, die blonde was te druk bezig met god wist wat. Toen Ginny begon te spreken wist hij al gauw genoeg dat zeweg zou gaan, en zo ook vertrok ze nog binnen de drie seconden. Iets wat hij opzich niet verwacht had, maar goed dat maakte het dus weer twee tegen drie. Een zucht schoof over zijn lippen en plots zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Avery plots overdreven begon te snotteren, hij trok zijn wenkbrauw op en onderdrute een lachtstuip. De Vleddervloek, off course. Maar dan gebeurde er wat anders, Avery's toverstok dwaalde af van hem en vuurde een spreuk af naar Ginny, of beter gezegd op een muntje dat explodeerde. Zijn gezicht verstrakte. Dat was een stap te ver, Derek richtte zijn staf op haar, de jongen sprak. 'Detentio!' En meteen vloog er een touw uit zijn staf en wikkelde dat heel netjes om Avery heen zodat ze niet meer kon bewegen. Uiteindelijk begon Bellatrix weer te spreken. Ze deelde dus alleen mee dat ze strafpunten kregen, kon dat hem wat schelen. Voor hij het wist zag hij een bekende tevoorschijn komen. Carmen? Dit werd leuker met de minuut. 'Nou, mevrouw Lestrange daar, werd een beetje boos toen we niet wouden vertrekken omdat die troela van een klassenoudste zo nodigiets moet zeggen tegen hem. Toen begon Ze ginny daar een beetje uitte maken voor halfbloed en tja de rest kun je nu wel zien.' Mompelde hij droogjes tegen haar. Derek richtte zijn staf op Serena en loste nog een woord. 'Levicorpus.' Deze was bedoelt op Serena maar toen wende Carmen zich al gauw weer tot hem en vrij snel werd hij omhelsd door haar waardoor hij zijn balans wat verloor en zijn toverstok nu gericht stond op Bellatrix. 'Laten we dit straks doen.' Mompelde hij, hoewel er toch een grijns op zijn gezicht stond al was dit alleen puur omdat de spreuk was afgeweken naar een persoon die hij niet wou raken. Maar ja, dat was dan gewoon pech. Tuurlijk hoopte Derek dat de spreuk haar zou raken en dat ze aan haar enkes omhoog zou gaan maar de kans dat dat gebeurde was heel klein. Dat wist hij zelf ook wel. Al zou het hee episch zijn moest het gebeuren. Goed, dan zat hij wel tien keer zo hard in de problemen maar dat boeide hem eigenlijk niet. Het jaar was juist begonnen, en hij wistdat hij nog veel problemen zou krijgen met leerkrachten dat gebeurde elk jaar.

Met een strakke blik keek Serena naar het meisje, dat nu zeiknat was, ze grinnikte zachtjes in zichzelf, wel wat gemeen, maar ach, het lag in haar aard. Met een zucht wierp ze haar blik op de rosse toen die sprak. ´Wat zoet, je komt voor haar op.´ zei Serene met een klein gemeen glimlachje. Hierna richtte ze haar ogen weer op dat vloekend rode meisje. De grijsblauwe kleur zorgde voor een ijzige blik, wat perfect bij haar paste. ´O ja hoor, in tegenstelling tot jou kijk ik wel in de spiegel, zonder dat die breekt.´ sprak ze toen, de laatste woorden een beetje sissend. Hoe durfde dat kind haar te zeggen dat ze lelijk was, want wat ze net zei kwam in de buurt. Ze was mooi, had het vaak genoeg gehoord, maar was er nooit over aan het opscheppen, dat was iets wat ze nu ook niet zou doen, maar dat kind werkte haar wel op haar zenuwen. En voor ze het wist voerde ze een spreuk uit, lichtjes voelde ze met haar hand aan haar neus, het voelde niet meer mooi glad, maar net alsof, damn. Dat kind had die spreuk van die zweren gedaan. Voor een moment was ze erg kwaad vanbinnen, maar al snel bedacht ze zich iets. Ze had magische zalf, 2 keer smeren en de zweren op haar neus zouden weer weg zijn, gelukkig, het werkte enorm snel. Ze keek ijzig naar het meisje maar deed nog niks, het volgende moment werden er enkele spreuken uitgesproken, en voor ze het wist kwam er een meisje bij. Voor een kort moment trok Serena haar wenkbrauwen op bij het zien van de uitbundige begroeting tegenover de jongen. En snel daarna zag ze Avery in touwen gewikkeld zodat die niet meer kon bewegen. Zou ze er zelf uit kunnen komen, of moest ze toch maar helpen,ze besloot dat het toch wel slim was als ze Avey hielp en ging dat dan ook doen. ´Mobiliarbus ´ fluisterde ze, met haar toverstok op het touw gericht, en opeens lag het touw voor de voeten van Avery. En nu moest Serena dat kreng dat die zweren op haar neus had aangebracht maar eens terugpakken. ´Diminuendo´ zei ze, met haar staf nu op het meisje gericht, ze wist niet hoe ver ze kon gaan, dus hield ze het maar op kleine spreuken met net te veel schade die aangericht werd. Ze zag dat er een spreuk werd uitgevoerd die voor haar was bedoeld, maar doordat de jongen die de spreuk uitvoerde omhelsd werd, werd zijn toverstaf niet goed gericht. En werd die op Bellatrix gericht, of het effect zou hebben betwijfelde ze, maar ergens had ze toch een sterk voorgevoel dat de jongen ene fout was begaan.