I don't give a shit

'Heeft u het al gehoord? Professor Sneep is Schoolhoofd geworden!' Bellatrix walgde ervan, terwijl ze door de donkere hallen liep richting De Lerarenkamers. Het was inmiddels al 's avonds, nog net niet middernacht te noemen en ze zou eens een hartig woordje met die man gaan spreken. Diezelfde kinderachtige zinnetjes bleven in haar hoofd zichzelf steeds herhalen, die door de eerstejaars werden gezegd. Andere leerlingen gaven er niet veel om, tenzij het de leerlingen van haar Afdeling waren, de welbekende arrogante Zwadderaars. Verscheidene deuren zwaaiden met een luid kabaal open en vielen weer dicht met een knal, doordat ze af en toe wat heen en weer zwaaide met haar kromme toverstok. Haar hakken galmden, echoën zelfs door de hallen heen doordat ze bij elke stap een luid tikkend geluid maakten. Haar gezicht stond op onweer, ze kon het niet uitstaan. Niet omdat niet juist zíj schoolhoofd was geworden, maar omdat Sneep niet de exacte orders opvolgde van Hem. Maar ach, wat kon het haar eigenlijk schelen? Het was bovendien haar pakkie an niet, en was hij toch niet te vertrouwen. Ze had hem nooit al echt kunnen vertrouwen, door haar perfecte instinct. Een gruwelijke blik in haar ogen sprak dat ze niet bepaald aan te spreken was, zolang je geen 'Perfecte Schoolhoofd Sneep' heette.
Nog enkele passen en ze was gearriveerd vlakbij haar bestemming, maar vanuit daar moest ze nog naar het kantoor van Professor Sneep. En ze had best wel zin om hem volledig af te kraken en hem zó verschrikkelijk omlaag te halen dat hij zich op z'n minst zo zou gaan voelen, dat hij het niet waard was om een schoolhoofd te wezen. Bellatrix kon haast wel raden dat Hij trots zou zijn op haar, door haar manier van aanpak en passie. Een luide knal klonk, de deur naar de Lerarenkamer was open en nu was er nog één te gaan. De Lerarenkamer was -zoals ze had verwacht en duidelijk had gehoopt- leeg en verlaten. Dat was geweldig mooi. De laatste houten, zware deur ging met veel gekraak open doordat er een snelle groene flits uit haar toverstok schoot, en ze bevond zich nu in het kantoor van Sneep. Zonder eerst 'netjes' -ze walgde nogal bij dat woord- aangeklopt te hebben, kwam zij nogal met veel kabaal en lawaai binnenstormen. Haar perfecte binnenkomst. ''Hoe durf je, jij misselijkmakende.. afschuwelijke.. luilak.'' Schreeuwde ze met een schelle toon door zijn kantoor heen, maar wist het laatste woord nog te fluisteren. Even trilde ze met haar rechterhand, de hand waarmee ze haar kromme -walnoten- toverstok in vast hield, maar liet haar woede alweer bedaren. Ze moest even controle over zich zien te krijgen, mocht zich totaal niet gewonnen geven of erger; overgeven. Binnen een seconde draaide ze zich om, zorgde ervoor dat de deur keihard werd dichtgeslagen door een spreuk af te vuren uit haar toverstok en keek meteen daarna weer naar de man. Severus Sneep, welgeheten. Drie zwarte, krullerige plukken hingen voor haar rechteroog, maar daar was ze na al die tijd in Azkaban wel aan gewend. Ze leunde met haar twee handen op het bureau van het schoolhoofd, keek hem recht in zijn ogen aan met haar donkere en uitdrukkingsloze ogen.

[&Sneep]

Sneep keek naar zijn bed en voelde zich een beetje belabberd. Hij had een paar dagen bier gedronken samen met Avery en wist niet meer wat er gebeurd was, maar hij had in elk geval geproost op zijn promotie. Hij schudde zijn hoofd even en ging door zijn zwarte, vettige haar. Hij had zelf niet echt in de gaten dat het vettig was. Hij zuchtte en liep heen en weer. Hij had niks te doen. Als een perfect schoolhoofd had hij al zijn werk al gedaan, alle miezepeuterige eerstejaartjes van zich afgewimpeld, sommige met een sneer weggestuurd en van andere afdelingen een paar puntjes afgetrokken omdat ze zich niet naar zijn voldoening voldeden, vond hij toch. Geen respect, geen respect voor zijn hoge rang. Altijd maar weer diezelfde smoesjes om zijn les te ontwijken. Hij had het gehad. Maar dan ook echt gehad. Vijftig punten aftrek. Ja, dat was wat hij had gedaan, punten afgetrokken voor de afdeling Griffoendor. Als hij emotie had, zou een smalend lachje nu rond zijn lippen gevormd zijn, maar aangezien zelfs een lichte glimlach niet lukte, hield hij zijn lippen stijf op elkaar, alsof hij eigenlijk nooit zou willen spreken. Toen hij iemand overduidelijk hoorde naderen, rolde hij met zijn ogen. ‘Daar heb je de heks uit Azkaban,’ zei hij, maar zorgend dat het niet hoorbaar was voor Bellatrix. Hij zou haar eerst wel even laten uitwaaien. Hij zag haar inderdaad niet veel later binnenkomen en luisterde met een gezicht vertrokken van ongeduld naar haar. ‘Verder nog wat?’ zei hij nors, ergens ook klonk zijn stem wel spottend. Bellatrix. Dacht ze nu werkelijk dat zij diegene zou zijn die het meeste haar best voor Hem deed? Hij zou gelachen hebben als hij dat kon, maar hij hield zijn blik nors gericht naar Bellatrix. Hij fronste even. Als een echt zakenman plaatste hij zijn handen in elkaar en liet hij zich zachtjes zakken in zijn bureaustoel, alsof hij bang was om het kapot te maken. In werkelijkheid wou hij Bellatrix ongeduldiger maken dan ze nu al was. Hij keek haar aan, steunde met zijn ellebogen op zijn bureau en liet de rust even tot hem doordringen. ‘Je zou me eigenlijk moeten feliciteren met deze vordering,’ zei hij, wetend dat ze hierdoor nog meer bozer kon worden. Maar Bellatrix was sowieso al een gek mens, het zou hem niks verbazen als ze nu de bom zou laten barsten en iedereen in heel Zweinstein haar zou horen gillen. Hij zou zelf wel een hoorapparaat kopen als Bellatrix met hem klaar was. Hij pakte een papier, zijn veer, doopte die in de inkt en boog zich daarna over het papier om gegevens van een leerling op te schrijven. ‘Vertel,’ zei zijn norse stem en hij keek Bellatrix even aan. ‘Waarom ben je hier gekomen? Duidelijk niet om me te feliciteren,’ zei hij en hij liet zijn stem even gespeeld telergesteld klinken, waarna hij onverstoorbaar verder schreef.

- Excuses voor deze late reactie, ik was in Zeeland, camping -