Terwijl Fred een boze uitdrukking op zijn gezicht had, moest hij moeite doen om niet om te draaien en zijn broer een lel om zijn oren te geven. Vroeger deden ze altijd alles samen, beraamden ze altijd plannetjes om iets leuks te gaan doen, om anderen te foppen en nu was hij gewoon de hele tijd bezig over een of andere meid die dat hij ontmoet had. Toegegeven, George praatte nauwelijks over haar, liet niet eens merken dat hij een vriendin had, maar kon soms wel irritant lang voor zich uitstaren met een blik die Fred uit duizenden herkende. Hij vond het dan ook geen toeval dat George even geen zin had om hun fopartikelen voor te bereiden. ‘Wat wil je dan?’ had Fred hem boos gezegd. ‘Werken in het Ministerie? Net zo’n saaie kwal worden als Percy?’ Dat had wel lichtelijk gewerkt, want George had zich wakker geschud en hem een beetje kwaad aangekeken, maar zijn woede was nog maar de helft dan dat Fred voelde. ‘Ik ga mijn fopartikelen niet voor een meid laten zitten,’ had hij kwaad gezegd. ‘Al mag je nog zo verliefd zijn.’ Hij had zich woedend omgedraaid. Nu zijn woede iets minder raasde door zijn aderen, kon hij ook wat beter nadenken en besefte hij dat die aanpak misschien nou ook weer niet nodig was geweest. George werd nou ook weer niet expres verliefd op een meisje. Fred kon het zichzelf alleen niet voorstellen. Naar zijn weten had George bijna nooit contact op die manier met meisjes. De enige waar hij van dacht dat George echt geïnteresseerd in zou zijn, was in Angelique Jansen. Dit was echter dus niet waar, anders zou hij niet met een of andere Gwen zijn. Nou ja, hij moest het zelf weten, maar Fred kon het even niet hebben.
Met zijn handen diep in zijn zakken weggestoken – zoals hij meestal liep als hij kwaad was – liep hij naar het grasveld. Nu hij zijn broer niet bij zich had om grappig tegen te doen, voelde hij zich redelijk leeg. Ze waren altijd met hun tweeën, maar hij wilde George liever niet onder ogen komen na zijn uitbarsting. Hij liet zijn blik glijden naar het groene gras. Hij keek naar zijn zwarte gewaad en ging toen gewoon zitten. Zijn piekerige, vuurrode haren bewogen op het ritme van de wind mee. Nou ja, zijn haar kon ook voor oranje ondergaan. Hij keek opzij naar het bewegende gras, voelde zichzelf een beetje temperen dankzij dit. Toch was dit niets voor hem, hier zo zitten en zich laten meebewegen met de natuur. Sterker nog, hij zou George uitlachen als die voor deze reden ging zitten bij het gras. Toch kalmeerde het hem nu wel, wat hij nu wel kon hebben. Hij keek rond zich heen en merkte verderop wat leerlingen op. Hij hield zijn blik daar even op gericht, maar vond het niet langer interessant om naar zijn medeleerlingen te kijken. Als ze hem hier zo alleen zouden zien zitten, zouden ze vast vragen of er een steekje aan hem loszat. Ze waren de beroemde tweeling op school, zij stonden bekend om hun grappen samen. Er was nooit een moment dat ze echt van elkaar gescheiden waren, dus waarom nu wel? Fred begreep zichzelf eigenlijk nauwelijks. Hij had geen reden tot klagen. George zeurde immers niet door over die Gwen. Wat was zijn probleem dan? Was het zijn dominantie, die George liever voor zichzelf hield? Zou dat misschien wegebben als hij later ook een vriendin zou krijgen? Hij wreef even door zijn piekerige haren, keek toen rond zich heen en liet zich languit in het gras vallen, starend naar de blauwe lucht.
Index 
