Damn, I'm so bored..

Afwezig grabbelde Gwendolyn in de zak met paprikachips en traag stopte ze het chipje in haar mond. Met haar andere hand sloeg ze de bladzijde van haar boek om en haar gifgroene ogen vlogen over de regels. Een zachte zucht verliet haar lippen. Dit boek was geweldig. Ze was naar de bibliotheek van school geweest en had een hele stapel dikke boeken geleend.
Nu zat ze deze boeken te lezen onder een boom aan de rand van het meer. Met iets te eten natuurlijk.
Verdiept in het boek stopte ze nog een chipje in haar mond en fantaserend sloot ze haar ogen.

Gwendolyn was op een geweldige plek. Mensen reden te paard door de straatjes en de hoeven van de paarden kletterden ritmisch op de kinderkopjes. Straatartiesten stonden hier en daar te jongleren met vijf, acht of zelfs twaalf ballen op de hoek van de straat. De geur van versgebakken brood hing rond de marktkraampjes en kinderen speelden tikkertje tussen de kraampjes door. ‘’Wacht eens even, waar ben ik?’’ Gwendolyn zei het eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders, en ze was dan ook verbaasd dat ze antwoord kreeg. ‘’ Je bent in London, meissie’’ klonk een zware stem achter haar. Gwendolyn draaide zich om en keek de man aan. Instinctief zette ze een stapje naar achter. Wat was de man groot! Zijn handen waren even groot als heel Gwendolyn’s hoofd en zijn omvang was zeker vijf keer die van Gwendolyn. ‘’Wat is er meissie, ik bijt niet.’’ Zei de man en hij knipoogde vriendelijk. Gwendolyn knipperde even met haar ogen. ‘’Ik snap niet hoe ik in London kan zijn?’’ Haar stem klonk hees en verbaasd keek ze nog eens om zich geen. ‘’Hebben jullie geen telefoon of iets waar ik mee naar huis kan bellen?’’ Gwendolyn streek net haar lange haren uit haar ogen toen de man bulderend lachtte. ‘’Telefoon? Haha, ik weet niet wat een telefoon is, maar het klinkt grappig. Meissie, hoe kom je aan dat woord? ‘’ De man keek haar vragend aan en Gwendolyn schudde verbaasd haar hoofd. Geen telefoon? London? Waar was ze in godsnaam beland? De middeleeuwen? Gwendolyn keek nog eens om zich heen naar de marktkraampjes, de kinderen en de straatartiesten. ‘’Wow, wow, wow, wow , wow’’ Gwendolyn keek de man met grote ogen aan. ‘’Ik moet weg hier.’’ En ze zette het op een lopen. De middeleeuwen was natuurlijk geweldig, maar ook vreselijk onhygiënisch en totaal niet mensvriendelijk. Ze kon zichzelf al aan een galg zien bungelen..

In een rotgang snelde Gwendolyn de menigte door en slippend kwam ze tot stilstand. Voor haar was een groot, diep, gapend gat. Gwendolyn had gehoord dat als je in zulke dingen sprong dat je dan wakker werd. Want dit was een droom, toch? Gwendolyn kneep haar ogen stijf dicht en ze sprong..

Met een gil werd ze wakker en ze keek naar het boek voor zich. Was ze in slaap gevallen. Toen ze de zak chips zag liggen haalde ze haar schouders op en ze grabbelde weer in de zak. Toen ze voetstappen hoorde keek ze achterom, wie kwam er aan?

&Eylin

Daar was ze weer, op het grasveld. Het leek de laatste tijd wel alsof ze hier elke dag zat. Ook deze keer was ze naar buiten gevlucht omdat ze zich dood verveelde. Ze had een boek onder haar arm, en keek het grasveld rond, opzoek naar een geschikte boom om tegen te gaan zitten lezen. Een paar stappen bij haar vandaan zag ze een geschikt exemplaar met dikke wortels die uit de grond staken. Snel liep ze er naar toe en nestelde zich tussen de wortels van de overduidelijk oude boom. Met een gelukzalige glimlach sloeg ze har boek open. Kon het maar elke dag zo zijn. Mooi weer, een boek, een oude boom, wat kon een mens nog meer willen?

Haar ogen vlogen over de regels toen ze begon te lezen. Ze was al halverwege het boek, en ze vond het prachtig. Het ging over een jongen die een ei vond, wat een drakenei bleek te zijn, en hij werd achterna gezeten door moordlustige moordenaars. Eylin leefde volledig met de hoofdpersoon mee, hield haar adem in bij spannende stukken, kreeg een glimlach op haar gezicht bij vrolijke stukken, en bij sommige droevige stukken kwamen er zelfs tranen in haar ogen. Vooral toen de beste vriend en leraar van de jongen overleed, maar het was ook zo’n zielig stuk.

Net toen ze bij bijna één van de spannendste stukken van het hele boek was aangekomen, hoorde ze een gil. Doordat ze zo geconcentreerd zat te lezen, schrok ze zich rot. Het klonk als een gil van iemand die in nood was! Waren er ergens problemen? Eylin klemde haar boek onder haar arm en stond snel op. Niet heel ver bij haar vandaan zag ze een meisje tegen een boom aangeleund zitten. Ze zat met de rug naar haar toe, dus Eylin kon niet zien wat het meisje aan het doen was. Eylin keek verder om zich heen of ze nog iemand anders zag, maar het werd langzaam duidelijk dat de gil van het meisje bij de boom afkomstig was geweest. Eylin liep snel naar haar toe. Als ze wel in de problemen zat, kon zij haar misschien wel helpen!

Toen ze het meisje bijna bereikt had, zag ze die rustig in een zak chips graaien. Toen Eylin nog dichterbij kwam draaide het meisje zich om. Eylin begon zich nu af te vragen of dit echt de persoon was die had gegild. “Gilde jij net?” Vroeg ze bezorgd.

’’Gilde jij net?’’ werd er gevraagd, en Gwendolyn keek omhoog. ‘’Oh, ja, maar het was niks. Ik had een nogal echte dagdroom. Niets bijzonders.’’ Gwendolyn grijnsde scheef. Ze klopte naast haar met de bedoeling dat Eylin naast haar mocht gaan zitten, en ze hield haar ze zak chips voor. Ze ging plat op haar rug liggen, kijkend naar de wolken. Haar handen legde ze op haar buik en ze als een gek staarde ze zonder te knipperen naar de lucht. ‘’Wolken, ik snap niet hoe een dot water toch steeds het figuur laat zien wat ik wil. Want kijk-’’ wees Gwendolyn naar de lucht. ‘’Dat daar vind ik een draak, en dat daar-’’ Gwendolyn wees naar een ander punt en ze vervolgde haar zin. ‘’-Dat daar is een elf.’’ Gwendolyn glimlachte en keek naar het meisje naast zich. Om de stilte te vullen kuchte ze even en ze keek haar aan. ‘’ Je zit in Ravenklauw toch? Zal ik je dan een verhaal vertellen?’’ Gwendolyn wachtte het antwoord niet af en haar gifgroene ogen staarden naar de lucht..

‘’Het was 1960 toen Micah, een doodgewone Ierse jongen, voor het eerst verliefd werd op een meisje. Het meisje dat ‘slachtoffer’ was, zat in Ravenklauw, en Micah zelf in Zwadderich. Natuurlijk is het voor Zwadderich Not Done om op een meisje te vallen buiten hun eigen groep. Of nouja, zo dachten ze er vroeger over.’’ Gwendolyn pakte een chipje uit de zak en bood Eylin er eentje aan. Ze schraapte haar keel weer en bedacht even wat ze ging zeggen. ‘’Goed, vroeger was het taboe om op iemand van een andere afdeling te vallen, laat staan dat je er wat mee mocht hebben. Micah, hopeloos verliefd, ging langzaam achteruit tot Claudia, het meisje hem op een dag bezorgd aankeek. ‘ehm, ik weet dat ik je niet ken, ‘ was wat ze zei en Micah keek haar in de ogen. Op het moment dat Micah dat deed sloeg de vonk over en de twee kregen wat. Wat waren ze dom, zo ongelooflijk dom’’

Gwendolyn glimlachte even. De woorden vloeiden uit haar mond en ze zag iedere gebeurtenis voor zich. Ze zag hoe Micah haar aankeek met donkerbruine ogen, en hoe Claudia terugkeek met ogen even groen als het vroege lentegras. Gwendolyn zuchtte even kort en praatte verder met een zuivere stem. ‘’ Het was dom van ze om te denken dat ze het verborgen konden houden. Micah knapte verbazend snel op en leek afwezig, bijna als een huffeltje. Claudia was overdreven vrolijk en bloosde iedere keer als ze Micah tegenkwam in de gang. Ze bloosde iedere keer als Micah haar hand stiekem even vastpakte, en Claudia bloosde als ze aan Micah dacht. Bijna continue dus. Haar vriendinnen dachten dat ze koorts had dus stuurden ze haar naar de ziekenzaal. Daar kwam uit dat ze verliefd was. Maar op wie? Dat moest en zouden de vriendinnen te weten komen. Niet van Claudia zelf uiteraard. Nee, ze schaduwden haar, net zolang tot ze zagen dat het slechter ging met haar. Nu was het kleine beetje contact van hun nog afgenomen ook! Nu werd het tijd voor de vriendinnen om beter op te letten. Met wie van de leerlingen in hun jaar ging het slecht?’’

Gwendolyn krabde even aan haar wang en ze knipperde met haar ogen. Even keek ze Eylin aan, maar toen keek ze weer naar de ogen. ‘’Nu moet je weten dat de school in die tijd nog zeker niet zo groot was, en Claudia’s vriendinnen hadden dan ook bijna meteen door met wie het slechter ging. Juist; Micah. De vriendinnen waren geschokt. Claudia en een Zwad? Dit moest de school weten. En zo ging het heel de school rond. Dit had een voordeel en een nadeel; Ze werden gepest, maar nu konden ze wel openlijk samenzijn. Als er dan geen rotte eieren gegooid werden dan. Sommige leerlingen dreef het bijna tot waanzin, en bij een leerling was het niet bijna maar helemaal.. ‘’

Gwendolyn grabbelde in de zak chips en stopte een chipje in haar mond. Nog steeds starend naar de wolken kuchte ze en ze begon te praten. ‘’Het was Claudia’s beste vriendin die er een einde aan maakte. Ze kon niet hebben dat Claudia niks gezegd had en lang, heel erg lang had ze dat opgekropt. Dat uitte zich in een vreselijke misdaad. De volgende dag waren ze dood. Allebei, Micah en Claudia. Men zegt dat het liefdeskoppel nog steeds gelukkig samen rond de school zwerft eens per jaar. Ze leefden letterlijk nog lang en gelukkig..’’

Gwendolyn grijnsde scheef en ze ging rechtop zitten. Ze grabbelde in de zak chips en keek Eylin afwachtend aan..

Degene die had geschreeuwd was Gwendolyn. Klaarblijkelijk was er niets aan de hand en had ze gewoon een hele echte dagdroom. Eylin zuchtte opgelucht. Hoefde ze tenminste niemand in nood te helpen, want daar was ze naar haar mening echt belabberd in. Gwen nodigde haar uit om te gaan zitten, en Eylin nam die uitnodiging dankbaar aan. Ze had geen zin om de hele tijd te blijven staan. Eylin plofte naast Gwen neer, en pakte wat chips uit de zak. Gwen ging liggen staren naar de wolken, net als Eylin een tijdje geleden had gedaan. Ze ging naast haar liggen en volgde haar vinger terwijl ze naar verschillende wolken wees, proberend dezelfde vormen te zien als Gwen. Soms lukte het haar, maar soms ook niet. In die wolk bijvoorbeeld zag Eylin geen elfje, maar een libelle, niet dat daar zoveel verschil in zat.

“Je zit in Ravenklauw toch? Zal ik je dan een verhaal vertellen?” Vroeg Gwen haar toen. Eylin deed haar mond open om te antwoorden, maar Gwen was al begonnen. ‘’Het was 1960 toen Micah, een doodgewone Ierse jongen, voor het eerst verliefd werd op een meisje. Het meisje dat ‘slachtoffer’ was, zat in Ravenklauw, en Micah zelf in Zwadderich. Natuurlijk is het voor Zwadderich Not Done om op een meisje te vallen buiten hun eigen groep. Of nouja, zo dachten ze er vroeger over.’’ Gwen pakte een chipje uit de zak en bood Eylin er eentje aan. Die pakte nog een handje chips en stopte ze langzaam één voor één in haar mond, terwijl ze aandachtig luisterde naar wat Gwen haar te vertellen had. Het was een soort Romeo en Julia, alleen dan op Zweinstein. Toch was het wel zielig dat twee mensen die zielsveel van elkaar hielden niet samen konden zijn, en als ze dat wel konden bespot werden.

Het einde was toch wel redelijk verrassend. Een vriendin van Claudia werd klaarblijkelijk een beetje agressief. Ze vermoorde Micah en Claudia, maar daarmee gaf ze hun eigenlijk wat ze wilden, gewoon samenzijn. En dat kon nu. Maar hoe liep het dan af met die vriendin? “Oké, happy end voor Claudia en Micah, maar wat gebeurt er dan met die vriendin? Die heeft twee moorden op haar geweten! Daar kan ze onmogelijk ongestraft mee wegkomen!” Was Eylins verontwaardigde reactie.

“Oké, happy end voor Claudia en Micah, maar wat gebeurt er dan met die vriendin? Die heeft twee moorden op haar geweten! Daar kan ze onmogelijk ongestraft mee wegkomen!” Dat was het eerste wat Eylin vroeg en Gwendolyn glimlachte. ‘’Die vraag had ik al verwacht ja. Dat vertel ik je maar al te graag!’’ Gwendolyn volgde langzaam met haar vingertopje de vorm van haar bovenlip terwijl ze nadacht. ‘’Goed, komt ‘ie dan’’

Gwendolyn ging er even goed voor liggen en ze schraapte haar keel. ‘’De vriendin van Claudia, Mary, had geen spijt van wat ze gedaan had. Niet in het begin in ieder geval. Maar ze wist dat ze nu heel erg voorzichtig moest zijn. Ze wist dat er weinig kans was om ontdekt te worden aangezien ze heel zorgvuldig te werk was gegaan. Ze had alleen geen rekening gehouden met Micah en Claudia zelf. Micah en Claudia waren ergens wel blij dat Mary dit had gedaan, want iedereen weet dat mensen die vermoord worden eeuwig voortbestaan. Zo ook Micah en Claudia. Hun idee was om Mary te bedanken voor haar daad, aangezien ze nu toch bijna alles konden wat ze in levende lijve ook konden. Zo gingen ze in de nacht naar Mary toe. Ieder stonden ze aan weerszijden aan haar bed terwijl Mary wakker werd. Claudia en Micah bogen zich voorover en gaven Mary ieder een kus op de wang.’’ Gwendolyn vormde de woorden zorgvuldig met haar lippen. Haar intonatie was perfect, net als haar inlevingsgevoel. Ja, Gwendolyn genoot terwijl ze verder vertelde; ‘’ Wat Micah en Claudia alleen niet wisten is dat een geestenkus ook wel de kus van de dood genoemd werd. Op het moment dat ze hand in hand wegzweefden stonden er twee zwarte lipafdrukken op Mary’s wangen. Langzaam breidde het zich uit, jarenlang werd ze als maar zwarter en zwarter, tot het allerlaatste stukje van haar huid ook zwart werd. Op het moment dat dat gebeurde blies Mary haar laatste adem uit..’’
Gwendolyn grabbelde in de chipszak en keek Eylin grijnzend aan. ‘’Is het afloop zo goed genoeg?’’ Ze stopte een chipje in haar mond en keek Eylin afwachtend aan..

Gwen had klaarblijkelijk haar vraag al verwacht, en begon opnieuw een verhaal te vertellen. Gwen kon echt prachtig vertellen. Toen het verhaal klaar was klapte ze in haar handen. “Je kunt echt prachtig vertellen!” Riep ze verrukt uit. “En de afloop is perfect!” Zei ze enthousiast terwijl ze nog een chipje in haar mond stopte.

“Nu ik!” Zei Eylin vrolijk. “Het was 1965 toen de pest voor het eerst opdook in Engeland. De mensen waren in rep en roer. Opeens begonnen er mensen dood neer te vallen en niemand wist een verklaring. Voor de mensen was de Zwarte Dood volledig onbekend. Iedereen vluchtte meer naar het noorden, in de hoop daar veilig te zijn voor de vreselijke ziekte. Zo ook de twee geliefden Odyth en Alexander. Ook zij dachten in het noorden veilig te zijn, maar niets was minder waar. Na verloop van tijd was bijna heel Zuid-Engeland naar het noorden gevlucht, zo ook de mensen die de pest met zich meedroegen, zonder er zelf weet van te hebben. Zo brak ook de pest uit in het noorden. De eerste slachtoffers vielen, waaronder Alexander. Odyth was ontroostbaar. Haar geliefde Alexander werd begraven, en Odyth bezocht bijna elke dag zijn graf. Op zondag ging ze gelijk na de kerkdienst naar hem toe en vertelde ze hem al haar belevingen. Op een gegeven moment werd Odyth gek van eenzaamheid. Ze mistte Alexander te veel.

Mensen die dicht bij haar stonden hadden al een vermoeden dat dit niet goed kon aflopen, maar dat het zo slecht ging met Odyth hadden ze nooit vermoed. Twintig dagen na Alexander zijn dood kwam een buurvrouw op bezoek bij Odyth. Ze merkte gelijk dat er wat mis was toen ze Odyth niet op haar gebruikelijk plek bij de haard zag zitten. Ze riep een paar maal Odyths naam, maar kreeg geen reactie. In paniek rende ze het huis uit, en waarschuwde haar man. Zelf vreesde ze voor het ergste, en ze durfde niet te kijken waar haar buurvrouw was gebleven. De buurman van Odyth was dapperder dan zijn vrouw, en beklom de trap in Odyths huis. Daar trof hij Odyth aan, alleen wel in een andere toestand dan hij had gehoopt. Daar lag ze dan, met een mes door haar hart.

Drie dagen later was de begrafenis. Odyth werd naar haar geliefde Alexander begraven, en men beweerd dat op de plek van hun graven twee rozenstruiken ontsproten, vervlochten met elkaar.” Ze keek Gwen aan. “En?”

“Je kunt echt prachtig vertellen! En de afloop is perfect!” Toen Eylin dat zei bloosde Gwendolyn en een glimlachje speelde om haar volle lippen. Toen Eylin zei dat ze ook een verhaal ging vertellen, draaide Gwendolyn zich op haar zij met haar gezicht naar Eylin toe. Ze zette haar elleboog in het gras en haar kin steunde in haar hand. Toen Eylin begon te vertellen luisterde ze geboeid naar haar zuivere stem.

“Het was 1965 toen de pest voor het eerst opdook in Engeland. De mensen waren in rep en roer. Opeens begonnen er mensen dood neer te vallen en niemand wist een verklaring. Voor de mensen was de Zwarte Dood volledig onbekend. Iedereen vluchtte meer naar het noorden, in de hoop daar veilig te zijn voor de vreselijke ziekte. Zo ook de twee geliefden Odyth en Alexander. Ook zij dachten in het noorden veilig te zijn, maar niets was minder waar. Na verloop van tijd was bijna heel Zuid-Engeland naar het noorden gevlucht, zo ook de mensen die de pest met zich meedroegen, zonder er zelf weet van te hebben. Zo brak ook de pest uit in het noorden. De eerste slachtoffers vielen, waaronder Alexander. Odyth was ontroostbaar. Haar geliefde Alexander werd begraven, en Odyth bezocht bijna elke dag zijn graf. Op zondag ging ze gelijk na de kerkdienst naar hem toe en vertelde ze hem al haar belevingen. Op een gegeven moment werd Odyth gek van eenzaamheid. Ze mistte Alexander te veel.

Mensen die dicht bij haar stonden hadden al een vermoeden dat dit niet goed kon aflopen, maar dat het zo slecht ging met Odyth hadden ze nooit vermoed. Twintig dagen na Alexander zijn dood kwam een buurvrouw op bezoek bij Odyth. Ze merkte gelijk dat er wat mis was toen ze Odyth niet op haar gebruikelijk plek bij de haard zag zitten. Ze riep een paar maal Odyths naam, maar kreeg geen reactie. In paniek rende ze het huis uit, en waarschuwde haar man. Zelf vreesde ze voor het ergste, en ze durfde niet te kijken waar haar buurvrouw was gebleven. De buurman van Odyth was dapperder dan zijn vrouw, en beklom de trap in Odyths huis. Daar trof hij Odyth aan, alleen wel in een andere toestand dan hij had gehoopt. Daar lag ze dan, met een mes door haar hart.

Drie dagen later was de begrafenis. Odyth werd naar haar geliefde Alexander begraven, en men beweerd dat op de plek van hun graven twee rozenstruiken ontsproten, vervlochten met elkaar.”

Toen Eylin vroeg hoe het verhaal was zuchtte Gwendolyn. ‘’het was prachtig en het einde is zo romantisch!’’ Gwendolyn pakte een chipje uit de zak en likte de paprikasmaak eraf, toen pas stopte ze de chips in haar mond. ‘’heb je meer verhalen? Ik wil meer!’’ Gwendolyn greens even en ging weer liggen, starend naar de lucht. Haar handen rustten nonchalant op haar buik; links onder en rechts boven. ‘’Of weet je wat?’’ Zei Gwendolyn ineens. ‘’vertel eens iets over jezelf! Dat is tien keer interessanter !’’ Gwendolyns gifgroene kijkers gleden weer naar de witte wolken die langzaam voorbij vlogen, terwijl Gwendolyn wachtte..

“Het was prachtig en het einde is zo romantisch!” Zei Gwen. Eylin moest blozen. “Heb je meer verhalen? Ik wil meer!” Zei Gwen met een een grijns. Eylin glimlachte terug. “Ik heb zoveel verhalen als dat er sterren aan de hemel staan.” Deelde ze mee. Oké, dat was overdreven, maar ze had veel verhalen, maar dan ook echt veel. Dit verhaal was slechts één van de vele geweest. Gwen was inmiddels weer gaan liggen. Eylin ging naast haar liggen. “Of weet je wat?” Bracht Gwen opeens uit. “Vertel eens iets over jezelf! Dat is tien keer interessanter!” Eylin lachte. “Dan heb je mij nog nooit over mezelf horen vertellen. Maar goed, je heb er zelf om gevraagd, dus niet mij de schuld geven als je halverwege in slaap valt.” Ze schraapte even haar keel, alsof ze iets heel belangrijks ging vertellen. Toen schoot haar een idee te binnen. In plaats van gewoon feiten op te sommen zou ze het in verhaalvorm doen. Werd het in ieder geval een stuk interessanter van.

“Dit verhaal brengt ons naar Cahir, Ierland, op de datum 13 Juli 1996. Een zwangere vrouw had op dat moment ernstige weeën. Snel werd ze naar het ziekenhuis gebracht, waar ze beviel van een bijna kerngezonde dochter. Met de nadruk op bijna. Het kleine meisje was veel te vroeg geboren. Toen de dokter het er eindelijk over eens waren dat het meisje naar huis mocht, gaven de ouders haar een naam. Ze hadden geprobeerd niet te veel aan het kind gehecht te raken, mocht het sterven, maar dat was niet het geval, dus noemden ze hun kleine meid Eylin. Eylin groeide rustig op, in een klein dorpje, nog steeds Cahir, en maakte daar haar vrienden. Ze kreeg hobby’s zoals tekenen en lezen. Ze was gewoon een doorsnee meisje. Tot op een dag ze onverklaarbare dingen kon laten gebeuren. Toen ze in de klas zat, liet ze haar pen de lucht in zweven. Ze griste hem snel uit de lucht voordat iemand het had gezien, en probeerde het nooit meer te doen. Ze was toen tien jaar.

Een jaar later was het haar toch aardig gelukt haar vliegende pennen acties geheim te houden, en leidde ze weer een normaal leventje. Tot ze op een dag een brief kreeg van een afzender die ze niet kende, Zweinstein. In de brief stond dat ze kon toveren en was uitgenodigd was om naar Zweinstein te gaan. Poef, daar ging haar perfecte leventje. Het moeilijkste was het aan haar ouders vertellen. Die lachten haar vierkant uit. Toen concentreerde ze zich heel erg op de bloem die in een vaas stond, en leid het ding op haar vaders hoofd vallen. En toen geloofden ze haar wel.

Ons verhaal gaat verder als Eylin net op Zweinstein zit. Ze was nog redelijk klein en stiknerveus. Langzaam liep ze een hele grote zaal in, waar vier tafels stonden. Op een soort podium stond een krukje met daarop een oude hoed. Waar dat ding goed voor was wist ze niet, maar daar kwam ze snel genoeg achter. Het ding sorteerde mensen in afdelingen! Eylin werd gesorteerd in Ravenklauw, en had het daar verschrikkelijk naar haar zin. Nu, op vijftienjarige leeftijd is ze een vierdejaars Ravenklauw en zit ze onder een boom naast een meisje genaamd Gwendolyn, en verteld haar dit verhaal. Het verhaal van hoe een doodgewoon meisje een heks werd, en vraagt Eylin Gwendolyn naar haar leven.” Ze keek Gwen aan. “Dus vertel jij nu eens iets over jezelf.”

“Dan heb je mij nog nooit over mezelf horen vertellen. Maar goed, je heb er zelf om gevraagd, dus niet mij de schuld geven als je halverwege in slaap valt.” Gwendolyn lachte en keek haar aan, ‘’Dat zal toch wel meevallen?’’ En geboeid luisterde ze naar Eylins verhaal. Toen Eylin klaar was grinnikte Gwendolyn. ‘’Kijk eens aan Eylin, ik ben nog klaarwakker!’’ Toen Eylin vroeg of ze iets over zichzelf wilde vertellen knikte Gwendolyn. ‘’Ik zal mijn leven ook vertellen dan, al is er niet echt bepaald iets boeiends aan. ‘’ Gwendolyn grijnsde scheef en ze ging recht op zitten. Nadenkend volgde ze met haar vingertop over de vorm van haar bovenlip en ze keek Eylin aan.

‘’Ooit, ooit heel lang geleden was er in Italië een streng Christelijk dorpje. Iedereen die het dorpje betrad zou zweren dat ze in de middeleeuwen waren gekomen, overal zag je mensen op magere paarden, iedereen droeg vodden en kinderen liepen blootsvoets over de niet betegelde straat. Het had zeker wat, de sfeer was op feestdagen echt geweldig, maar mijn moeder ging somber door het leven. Ze had het in dat dorp niet makkelijk! Hoewel haar ouders allebei pikzwarte ogen hadden, waren die van mijn moeder gifgroen, en haar lange zwarte haren reikten bijna tot haar knokige knietjes. En het ‘ergste’ was dat ze kon toveren..
Ze merkte het al op jonge leeftijd, toen ze uitgemaakt werd voor heks. Niet dat mijn moeder dat woord erg vond, het woord beviel haar op een of andere manier wel, maar ze werd meer boos om het feit dat ze uitgescholden werd. Hoe oud was ze toen? Ik denk zo’n zeven jaar ? Maar goed, iedere keer als mijn moeder boos werd, gebeurden er vreemde dingen. Meubels konden bewegen, enge dromen achtervolgden de pesters, het was allemaal heel toevallig. En de mensen minachtten haar, zelfs haar ouders deden mee met de pesterijen. ‘Heks’ zo werd ze geroepen als ze weer een of ander klusje moest klaren. Haar vader deed niet veel, niet op zijn werk en niet thuis. Het enige wat hij kon was zijn luie reet optillen om naar de kroeg te gaan, die spijtig genoeg tegenover hun huis lag.

Op een dag kwam er een jongeman het dorp binnenwandelen. 22 Jaar was Anthony, mijn vader toen. Hij was een rijkeluis zoontje op zoek naar avontuur, en was van plan ergens in het dorp te overnachten. Ieder kind, ieder mens dat hij tegen kwam keek hem angstig aan. Alleen Celine, mijn moeder niet..

Zes maanden later trouwden ze, verhuisden ze naar de grote stad en ze kregen een kindje; Gwendolyn. Het had de uiterlijk van haar moeder geërfd, en haar karakter was bijna gelijk aan die van haar vader. Ze ging naar de basisschool, had veel vriendinnen en ze maakte een heleboel mee. Ergens wist Gwendolyn wel dat ze ‘meer’ kon, en die voorspelling kwam uit toen er – net zoals haar moeder- onverklaarbare dingen gebeurden als ze boos werd. Er sprong een glazen raam kapot, stoelen en tafels begonnen te schuiven en te doen, en kinderen kregen angstige nachtmerries over dingen waar ze nog nooit gehoord hadden. En op een dag, op een dag viel er een dikke brief op de mat. ‘’ Gwendolyn glimlachte en ze wist nog goed hoe verbaasd ze was. ‘’Toen ik hem opende was het een brief voor Zweinstein, iets waar ik nog nooit van gehoord had. En toen kwam ik dus hier in het eerste jaar te zitten, gesorteerd bij Griffoendor. Inmiddels is dit al mijn vijfde jaar, en ik zou niet anders meer willen.’’ Gwendolyn dacht even na over haar verhaal. ‘’Ohja, mijn ouders woonden allebei in Italië dus toen ze elkaar ontmoetten, alleen zijn ze naar Coventry verhuisd, de stad waar ik dus geboren ben.’’ Gwendolyn glimlachte en ze grabbelde in de zak met chips en keek Eylin aan. ‘’En, ben je ondertussen al in slaap gevallen?’’ Met twinkelende ogen stopte Gwendolyn een chipje in haar mond, en ze wachtte Eylins antwoord af..

OOC: Gwendolyn praat veeeeeeeel xd

“Kijk eens aan Eylin, ik ben nog klaarwakker!’’ Eylin keek haar verwonderd aan. Toen klapte ze in haar handen. “Dan ben je volgens mij één van de eersten.” Zei ze lachend. “Ik zal mijn leven ook vertellen dan, al is er niet echt bepaald iets boeiends aan.” Zei Gwen, toen begon ze haar verhaal. Ondanks dat Gwen had gezegd dat er niet veel boeiends aan was, vond Eylin dit verhaal tien keer boeiender dan dat van haar. Ze had zich altijd al afgevraagd hoe het zou zijn als tenminste één van je ouders ook kon toveren. ‘’En, ben je ondertussen al in slaap gevallen?” Vroeg Gwen haar, en Eylin maakte een snurkgeluidje. Toen begon ze te lachen. “Je kunt echt geweldig vertellen!” Complimenteerde ze Gwen.

“Is het fijn? Op zijn minst één ouder te hebben die net zo is als jij?” Haar leek het in ieder geval wel fijner. Werd je tenminste niet uitgelachen als je iets kon wat zij niet konden. “Zoals je misschien al hebt gemerkt ben ik een kind van dreuzels, dus ik heb er weinig ervaring mee.” Zei ze lachend. Ze had niet eens ook maar één tovenaar of heks in de familie, zelfs niet heel ver terug.

-OMG, flutje, sorry (A)-

Toen Eylin deed of ze sliep lachte Gwendolyn. “Je kunt echt geweldig vertellen!” Gwendolyn bloosde bij het horen van het compliment. ''Dankjewel'' zei ze met volle mond en ze keek Eylin even aan. Toen Eylin vroeg of het fijn was om een ouder net zoals zei te hebben haalde Gwendolyn haar schouders op. ''Mwah, ik weet niet. Mijn moeder die heeft er helemaal niks mee gedaan, en leert nu alles uit boeken. De boeken van al mijn jaren tot nu toe heeft ze in anderhalf jaar uit haar hoofd geleerd, en nu gaat ze vaak naar de wegisweg om alles af te struinen op zoek naar boeken. En eigenlijk merk ik niet echt heel veel verschil met vroeger. Ze is nog gewoon dezelfde moeder eigenlijk, ze doet nog steeds alles met de hand.'' Gwendolyn keek Eylin even glimlachend aan. “Zoals je misschien al hebt gemerkt ben ik een kind van dreuzels, dus ik heb er weinig ervaring mee.” Gwendolyn keek Eylin even aan. ''Ik ben ook een 'dreuzelkind hoor. Ik had nog nooit van toveren gehoord totdat ik de brief van Zweinstein kreeg. Ik geloofde op mijn zesde al niet meer in heksen en sprookjes.'' Ze grijnsde scheef en keek Eylin toen vragend aan. ''Maar hoe doe jij dat met boeken halen dan? Ga je dat alleen doen dan? Want zoja, dan moet je maar een keertje met mij en mijn moeder meegaan naar de wegisweg, is altijd heel gezellig en we mogen altijd iets uitkiezen. '' Gwendolyn keek even omlaag naar haar kleding. Vandaag droeg ze een zwarte skinny jeans met een rood strapless topje, daaronder droeg ze rode pumps van ongeveer tien centimeter. ''En ik wil nieuwe kleren hebben.'' Gwendolyn lachte kort. Ze was echt verslaafd aan kleding, en ze had thuis twee kasten vol en dan hier op Zweinstein nog een kast. ''Of weet je wat? Wij gaan sowieso een keertje, als je zin hebt dan..'' Gwendolyn grijnsde en keek Eylin aan. Daarna ging ze op raar rug liggen en ze vouwde haar handen onder haar hoofd, zo staarde ze naar de wolken en met een zucht keek ze Eylin aan. ''Ik verveel me, ben veel te hyper om hier zo lang te blijven liggen. Zullen we gaan zwemmen ofzo? '' Gwendolyn ging rechtop zitten en ze keek Eylin aan..

Eylin kon zich niet voorstellen dat iemand geen magie zou gebruiken als hij of zij erover zou beschikken. Eylin zelf was na vier jaar zelfs nog ban dat het een droom was en Zweinstein, zijn bewoners en de magie nooit had bestaan. “Maar hoe doe jij dat met boeken halen dan? Ga je dat alleen doen dan? Want zo ja, dan moet je maar een keertje met mij en mijn moeder meegaan naar de wegisweg, is altijd heel gezellig en we mogen altijd iets uitkiezen.” Eylin knikte. “Ik ga inderdaad altijd alleen. En bedankt voor het aanbod, ik denk dat ik dat zeker wel eens ga doen, als jou moeder en mijn ouders er geen problemen mee hebben.” Voegde ze er snel aan toe, ook al zag ze niet in waarom haar ouders het erg zouden vinden als ze met iemand naar de wegisweg zou gaan, aangezien ze haar ook gewoon alleen lieten gaan.

“Ik wil nieuwe kleren hebben” Zei Gwen, en ze lachte even kort. Eylin bestudeerde haar van top tot teen, maar zag niet heel erg veel verkeerds aan de kleren die ze nu droeg, maar ze sprak Gwen niet tegen. Ze moest toch een excuus hebben om weer een keer te gaan winkelen? “Of weet je wat? Wij gaan sowieso een keertje, als je zin hebt dan..” Zei Gwen grijnzend. Eylin begon te glunderen. Ze was nog niet echt vaak gevraagd om met iemand van school iets leuks te gaan doen. Bovenal mocht ze Gwen wel. “Tuurlijk heb ik daar zin in!” Gwen ging weer liggen staren naar de wolken, maar dit keer bleef Eylin zitten. “Ik verveel me, ben veel te hyper om hier zo lang te blijven liggen. Zullen we gaan zwemmen ofzo?” Eylin keek Gwen aan. “Oké! Maar waar zou je hier in vredesnaam willen zwemmen?” Zei ze, denkend aan het grote meer, waarvan beweerd werd dat er een reuze octopus in leefde. Eylin had het dier nog nooit gezien, maar had daar oom niet echt veel behoefte aan.

“Tuurlijk heb ik daar zin in!” Een glimlachje sierde Gwendolyn’s lippen bij het horen van zoveel enthousiasme. “Oké! Maar waar zou je hier in vredesnaam willen zwemmen?” Gwendolyn haalde haar schouders op. ‘’Gewoon in het meer, die octopus zou toch niet bestaan of wel?’’ Gwendolyn haalde haar schouders op en keek Eylin aan. ‘’Nu je het zegt, er schiet me een verhaal te binnen.’’ Gwendolyn grijnsde even scheef en ze ging rechtop zitten.

‘’Het begon allemaal op die grauwe dag in 1989. Marie-Claire en Antonius waren bezig in hun lab aan een nieuw project; het creëren van het perfecte wezen. Het moest heerlijk smaken, kunnen zwemmen en veel armen of tentakels hebben. Het moest kunnen ademen als het op het land was en vooral; het moest tegen hun vijanden gebruikt kunnen worden.’’ Gwendolyn’s stem schoot omhoog en ze kuchte. Gwendolyn nam nog een chipje en ze streek haar haren uit haar ogen. ‘’Waar was ik? Ohja, het moest tegen hun vijanden gebruikt kunnen worden. Om die droom te realiseren hadden Marie- Claire en Antonius iets geheel nieuws gecreëerd. Ze hadden van verschillende wezens een haar of wat slijm gepakt en dat samengevoegd. Reuzen, eenhoorns, draken, elfen en meer was wat ze gebruikten. Zo hoopten ze hét ultieme wapen te maken.’’ Gwendolyn onderbrak het verhaal even en stopte een handvol chips in haar mond. Haastig kauwde ze het weg en ze keek Eylin met een mysterieuze blik aan. Toen ze het chipje doorgeslikt had likte ze even over haar lippen en ze schraapte haar keel weer.

‘’Maar de vijand was niet gek, de kraaien, - zo werden ze genoemd- hoorden al maandenlang geruchten in het dorp. Marie-Claire en Antonius zouden een vreemd soort inktvis creëren. Het soort dat niet terugdeinst voor een stukje mensenvlees en het soort met een vreemd vuur in de ogen. Nu zou je zeggen dat een inktvis niet gevaarlijk is, nou, deze inktvis bewees het tegendeel. Deze inktvis was uitgerust met lange slagtanden en aan iedere tentakel een lange, scherpe ijzeren naald. Via deze naald spoot hij een groen uitziend gif in je lijf dat je voor enkele uren ondraaglijke pijnen laat voelen. Er mag nooit in zij rode ogen gekeken worden, doe je dan kan ik je garanderen dat het snel over is met je. ‘’

Gwendolyn stopte nadenkend een chipje in haar mond. ‘'Ieder wezen dat zo dom was in de rode ogen van de inktvis te kijken is binnen enkele uren dood. Niet door de blik zelf, nee, die verlamd je enkel. Nee, de inktvis houd van spelletjes. Ooit gezien hoe een kat met een gevangen muis omgaat? Hij zorgt ervoor dat zijn prooi op het randje van de dood is. Uren speelt de kat met de muis en als de muis dan eindelijk dood is word die pas opgegeten. Zo doet de inktvis dat ook. Als je in zijn ogen gekeken hebt heb je nog hooguit twee uur te leven. Marie- Claire en Antonius konden het weten. Zij waren zo dom om te denken dat de Inktvis hen als meester beschouwde en even later werden ze dood gevonden in het lab. Een groep tovenaars slaagden er uiteindelijk in de inktvis te doden, en ze dumpten hem in het meer. Naar het schijnt heeft een speciaal stofje in het meer hem tot leven gewekt en nu is de inktvis onsterfelijk. Soms, heel soms kruipt hij uit het water, beestachtig brullend en opzoek naar voedsel. Natuurlijk vangt hij niks, hij mag pas ontbijten als iemand in het meer zwemt. ‘’

Gwendolyn grijnsde naar Eylin en ze streek haar haren uit haar ogen. ‘’Kom op, dat ding doet toch niks, dus we kunnen gewoon zwemmen volgens mij. Als we bij de kant blijven dan. ‘’

Gwen was in tegenstelling niet bang voor een uit de kluiten gewassen inktvis. Sterker nog, ze begon er een verhaal over te vertellen. Naarmate het verhaal vorderde werden Eylins ogen steeds groter. Toen Gwen bij de dood van Marie-Claire en Antonius aankwam onderbrak Eylin haar even kort. “En je denkt dat dit mij helpt om in het meer te gaan?” Gwen ging echter gewoon ongestoord door met haar horrorverhaal. Net toen Eylin het gevoel kreeg dat haar ogen bijna uit haar hoofd vielen zo groot als ze waren kwam Gwen met een zeer verrassent einde.

“Natuurlijk vangt hij niks, hij mag pas ontbijten als iemand in het meer zwemt.” Eylin slikte hoorbaar. “En jij denkt dat je mij nu nog vrijwillig in het meer kan krijgen?” Zei ze met een piepstemmetje. Vrijwillig zeker niet, want Eylin zou echt niet in het meer gaan met dat monster. Ook al was het maar een verhaal. Eylin was altijd makkelijk bang te krijgen, en een monster in een meer werkte daar niet echt bij mee.

“Kom op, dat ding doet toch niks, dus we kunnen gewoon zwemmen volgens mij. Als we bij de kant blijven dan.” Eylin sloeg opstandig haar armen over elkaar. “En dat moet ik geloven?” Vroeg ze spottend, maar er verscheen wel een kleine glimlach op haar gezicht. “Je kunt echt geweldig verhalen vertellen.”Complimenteerde ze Gwen, nog steeds met haar armen over elkaar. “Jij krijgt mij hier met geen mogelijkheid weg, hoor je me!” Zei ze, inmiddels toch lachend. Soms had ze er wat moeite mee lang serieus te blijven. “Weetje, het is niet slim om zulke verhalen te vertellen voordat je dat je datzelfde meer ingaat.” Deelde Eylin mee.

“Weetje, het is niet slim om zulke verhalen te vertellen voordat je dat je datzelfde meer ingaat.” deelde Eylin mee aan Gwendolyn, en Gwendolyn keek haar aan. Ze proestte het uit. ‘’Meid, ik zoog het verhaal gewoon uit mijn duim hoor. Je weet hoe mensen zijn, die overdrijven alles. Vooral als het verhaaltje eerst vele monden doorgaat voordat jij het hoort’’ Gwendolyn zei het lachend, maar er lag ook een kern van waarheid in. ‘’Je hoeft er niet bang voor te zijn, en àls er al een octopus is,’’ Gwendolyn wreef haar haren uit haar ogen, ‘’dan denk ik niet dat die iets gaat doen. Octopussen zijn rustige beestjes en ze eten heus geen mensen hoor. Octopussen leven van krabben, garnalen, kreeften, weekdieren en vissen. Dus wees maar niet bang.’’ Gwendolyn grijnsde scheef en keek Eylin aan. ‘’Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga mijn bikini aantrekken.’’ Ze had de zin nog niet helemaal afgemaakt of ze sprintte al naar haar slaapkamer, om haar bikini aan te trekken. Ze trok een luchtig zomerjurkje aan en schoot snel in slippertjes, om daarna met een badhanddoek weer naar Eylin te snellen. Al met al was ze misschien vijftien minuten weggeweest. ‘’Nou, als ik er als eerste inga, durf je dan wel?’’

~Meeen, wat flut xd

Eylin trok haar wenkbrauwen op. “Ik hoop voor jou dat je de waarheid spreekt.” Zei ze, en ze stak haar tong uit. “Ik weet niet wat jij doet, maar ik ga mijn bikini aantrekken.” Zei Gwen, maar ze was al weg voor ze haar zin ook maar af had gemaakt. Eylin haalde haar schouders op en stond toen ook op. Ze snelde naar haar slaapkamer, trok in recordtijd haar bikini aan, deed een shirtje erover en trok een korte broek aan. Snel griste ze nog ergens een handdoek vandaan en schoot in haar slippers. Ze rende weer naar buiten en ging weer onder exact dezelfde boom zitten als waar ze eerst hadden gezeten. Al met al had het zo ongeveer tien minuten geduurd. Niet heel veel later kwam Gwen weer terug. “Dat werd tijd.” Zei Eylin lachend. “Nou, als ik er als eerste inga, durf je dan wel?” Ze knikte. “Denk het wel. Ik hoop voor jou dat die inktvis echt het lieve beest is die jij beweerd dat hij is anders ben je nog niet jarig!” Zei ze, terwijl ze opstond en naar het meer begon te lopen.

“Ik hoop voor jou dat je de waarheid spreekt.” Gwendolyn lachte en keek Eylin aan. ‘’Ik lieg nooit, dat weet je toch? En als we dicht bij de rand blijven merken we niet eens iets van die zogenaamde reuze octopus. ‘’ Gwendolyn liep naar het meer en stak voorzichtig een teentje in het water waarna ze er met haar hele voet in ging. Ze streek over haar jurkje en keek naar het luchtige ding. Oja! Die moest ook nog uit! Ze trok het ding over haar hoofd, frommelde het op en gooide het in het gras. Toen zette ze haar andere voet in het water en langzaam liep ze dieper het water in. Toen iets haar voet raakte rende ze hysterisch gillend het water uit en toen ze een plastic zakje op het water zag drijven zuchtte ze opgelucht. ‘’Oeps,’’ giechelde ze en ze liep het water weer in. Ze dook onder en toen ze weer boven kwam haalde ze diep adem. Toen dook ze weer onder en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Het water was minder troebel als ze had verwacht en ze kon ook heel duidelijk zien wat er voor haar gebeurde. Toen ze in de verte een grote zwarte schim zag met lange armen kwam Gwendolyn weer boven. Was er dan toch een octopus? Toen ze weer onder water ging en haar ogen opende keek ze recht in het gezicht van een zeemeermin en fronsend keek ze naar de scherpe tanden van het wezen. Toen pas besefte Gwendolyn dat ze met iets gevaarlijks te maken had en ze spurtte het water uit. Hijgend plofte ze neer op het gras en ze keek Eylin aan. ‘’Ik ga daar niet meer in, geloof me. ‘’ en ze zocht naar haar handdoek.

Gwen rende als een gek het meer weer uit, en plofte hijgend op het gras neer. “Ik ga daar niet meer in, geloof me.” Eylin keek haar met grote ogen aan. “Nu ik jou zo zie, ik ook niet.” Zei ze, en ze ging naar Gwen zitten. Eylin had haar kleren nog gewoon aan, en was ook niet meer van plan ze uit te doen. Niet nu Gwen zo hysterisch uit het water was gekomen. Eylin keek haar aan. “Mag ik vragen wat in dat meer jou zo hysterisch heeft gemaakt dat je daar nooit meer van je leven ingaat?” Vroeg ze, nu haar nieuwsgierigheid was gewekt. Gwen leek niet iemand die zo snel bang werd, dus moest het wel iets engs zijn. In ieder geval enger dan het plastic zakje waar ze eerder voor weg was gerent. Eylin trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Ze legde haar hoofd op haar knieën en keen Gwen nieuwsgierig aan.