Please, Let me sing my song

Ja hoor, het was weer zo ver. Gwendolyn was verdwaald. Al uren liep ze door het schoolgebouw zoekend naar de bibliotheek maar ze was hem kwijt. Geïrriteerd vloekte Gwendolyn en ze groef diep in haar zakken naar een kaart, in ieder geval iets waarmee ze de weg kon weten. Maar nee hoor, Gwen’s zakken waren leeg op een paar chocolaatjes na dan. Moedeloos zakte ze langs de muur omlaag en ze begroef haar gezicht nadenkend in haar handen. ‘’Goed’’ mompelde haar zuivere stem. ‘’Ik moet in ieder geval een smal gangetje door met aan iedere hand twee deuren. ‘’ Gwendolyn beet op haar lip en hief haar hoofd weer op. ‘’Het probleem is, alle gangen hier zien er zo uit’’

Dat deed Gwendolyn altijd. In zichzelf praten. Dat werkte heel verhelderend en hielp je gedachte op een rijtje zetten. Haar eerste probleem was dat iedereen waarschijnlijk met dit hete weer buiten zat. Niemand om de weg te vragen was. Haar tweede probleem was dat alles op elkaar leek. ‘’Goed,’’ besloot Gwendolyn . ‘’ Ik sla in de eerste te beste gangetje die ik zie.’’ Met dat idee in haar achterhoofd stond Gwendolyn op en in een hoog tempo vervolgde ze haar weg. Niet veel later stond ze voor een gangetje en met een zelfverzekerde pas liep ze richting de achterste muur. Ze keek achter iedere deur of daar niet toevallig de bibliotheek was, zonder resultaat. Nu restte enkel nog de deur voor haar, precies in het midden van de muur. Met enige moeite duwde ze het zware stuk hout open en ze keek naar binnen.

Teleurgesteld liep ze naar binnen en ging ze op een krukje zitten. Ze legde haar armen op de wit beklede tafel en ze legde haar hoofd op haar armen. Nouja, het enige wat ze nu nog kon doen was de kamer hier verkennen. Met een glimlach op haar gezicht stond ze op. Gwendolyn was zo nieuwsgierig als wat, en haar nieuwe doel beviel haar wel! Ze stopte breed grijnzend een chocolaatje in haar mond en sabbelend op het ding doorzocht ze alle kisten en keek ze in alle kasten. Niks, ze waren leeg op wat stof na dan. Teleurgesteld ging ze op een wankele stoel zitten. Krak! Gwendolyn slaakte een gilletje en even later zat ze op de grond. Ze stond op en wreef over haar pijnlijke bil. Ze keek naar de tafel en haar wenkbrauwen schoten omhoog. Wat had dat ding een rare vorm! Langzaam liep ze naar de tafel ze haalde het doek eraf..

Wacht eens even! Het was helemaal geen tafel. Een glimmende en perfect onderhouden piano kwam tevoorschijn onder het doek en blij klapte Gwendolyn eenmaal in haar handen. Met een blije glimlach ging ze achter de vleugel zitten en ze vlocht haar vingers in elkaar. Zou ze? Het was immers nu al zo lang geleden dat ze gespeeld had. Gwendolyn beet nadenkend in haar onderlip en ze nam een besluit. Ze wist hoe gelukkig het spelen haar maakte, dus ging ze dat doen. Ze zou er immers geen regels mee overtreden, toch?

Ze vlocht haar vingers uit elkaar en ze speelde. Met een gelukkig gevoel opende ze haar mond en ze zong. Haar ietwat donkere stem galmde door de ruimte en ze verhoogde het tempo op de piano iets. In haar hoofd klonk de bijbehorende muziek en Gwendolyn’s voet tipte ritmisch op de maat mee.

Jesus, I must confess
That in all my loneliness
I've forsaken and I've sinned
Leaving fragments of a man so broken

I could tell you what I've done
Or should I tell you where I went wrong?
Well, the more that I start to play
My deceitful, evil ways
Keep growing stronger by the day

Oh Lord, have mercy on my soul
For I have walked a sinful road
So I'm gonna get down on my knees
Beg forgiveness to help set me free
Lord have mercy on me, please

Een glimlachje speelde een enkel moment om haar mondhoeken, maar werd weggeveegd toen de deur ineens opensloeg. Haar pianospel stopte abrupt en ze keek naar de persoon die in de deuropening stond. ‘’Ehh,’’ zei Gwendolyn kleintjes. ‘’Dat heb je niet gehoord toch? Hoop ik?’’ Haar gifgroene keken de persoon aan zonder het beeld op te slaan in haar hoofd. Daarvoor was ze te geschokt. Ze had nog nooit iemand laten horen hoe ze kon zingen..

Gwendolyn's pianospel en haar zang, Dus zo klinkt haar stem.

Het soort piano waar ze op speelt.

‘Nee, ik heb maar een klein stukje gehoord, hoor. Maar geen zorgen, het blijft tussen jou en mij, als je dat wilt. Jeetje, je zingt goed, zeg! Ik vroeg me net al af waarom je naar deze school gaat en niet naar een of andere academie voor zang of zo. Daar zou je beter op je plaats zijn,’ Toen Gwendolyn dat compliment hoorde bloosde ze even en ze keek George aan met haar gifgroene ogen. Toen George haar een ‘luchthand’ gaf, lachte ze zuiver en nog een beetje verlegen stopte ze haar haren achter haar ogen. ‘’ik ben Gwendolyn, Gwendolyn Cardinale’’ en even bekeek ze George van top tot teen. Hij was lang, had een pretgezicht en rood haar. ‘Speel je hier altijd of is dit je eerste keer?’ vroeg George en Gwendolyn streek over de toetsen van de piano. ’’Nee, ik speel wel al vanaf mijn zesde piano. Maar dit is de eerste keer dat ik hier speel, en ook de eerste keer dat iemand mijn zang gehoord heeft. ‘’

Een vriendelijke glimlach sierde Gwendolyn’s volle lippen en ze keek George even recht aan. ’’Wacht eens, ben jij niet de ene helft van die tweeling?’’ Gwendolyn likte even over haar droge lippen en ze stond op. ’’Waarom loop je niet even mee naar buiten? Het is heerlijk weer eh- ‘’ Gwendolyn zocht even naar zijn naam en ze glimlachte verontschuldigend. ’’-eh George’’ maakte Gwendolyn haar zin af. Ze streek nog een enkele keer over de toetsen en liep toen richting de deur. ‘’Heb je daar zin in?’’ Gwendolyn snoof eens diep de muffe kamerlucht in en keek eens achterom. Hier ging ze zeker terugkomen! Opgewekt pakte ze George bij de mouw van zijn gewaad en zei aan zei liepen ze naar buiten. Toen Gwendolyn doorhad dat ze zijn gewaad nog steeds vast had grijnsde ze even scheef, ’’Ehm sorry, ik kan soms nogal enthousiast zijn.’’ Gwendolyn graaide in de zakken van haar gewaad en haalde er twee chocolaatjes uit. Met stralende ogen drukte ze George er één in zijn hand, en zijzelf pakte ze andere. Langzaam peuterde ze het folie eraf en ze stopte het chocolaatje in haar mond. Voor een moment was ze niet meer druk en verlegen en ze focuste zich op het chocolaatje. Één ding was zeker; Gwendolyn was verslaafd aan chocola. Haar zakken puilen er altijd mee uit en maakten enkel plaats voor één ding; haar toverstaf. Dat ze verslaafd aan chocola was, was niet te merken aan haar figuur trouwens. Ze kwam geen grammetje aan!

Gwendolyn knipperde met haar ogen en ze schrok op uit haar gedachten. Ze keek George even aan met haar gifgroene ogen. ’’Nog een chocolaatje?’’ Vroeg ze, en ze stopte er zelf nog eentje in haar mond..

OOC:Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik hem al mee laat gaan?

‘Dan speel je al wel goed. Ik ben in tegenstelling echt niet muzikaal. Als je mij een piano voorschotelt, rent de hele school weg omdat ik zo verpoept speel,’ Gwendolyn schoot in de lach en haar ogen twinkelden. ‘’ Nah, George, dat zal best wel meevallen toch? Ohja, als je mijn naam te lang of irritant vind ofzo, mag je me ook gewoon Gwen noemen. ‘’ ze grijnsde scheef en keek George even recht aan. Op haar vraag antwoordde hij ook grinnikend met ; ‘Inderdaad. Alhoewel ik geen idee heb waar Fred is. Je bent nu nog veilig voor mijn grapjes, maar zodra Fred er is, zou dat wel anders zijn!’ Gwendolyn glimlachte weer eens en ze haalde haar haren uit haar ogen. ‘’Ik kijk er al naar uit. En dan bedoel ik serieus’’ ze lachte even haar zuivere lach ze grijnsde om Georges verbaasde gezicht toen hij door Gwendolyn meegesleurd werd. Iets aan George maakte dat Gwendolyn zich meteen op haar gemak voelde. Ze mocht George wel. Nog wel dan, als ze hem moest geloven. ‘Geen probleem meid, zit er niet mee,’ Gwendolyn fronste haar dunne wenkbrauwen. Noemde hij haar nou meid? Hij dacht toch niet dat ze veertien jaar ofzo was toch? Gwendolyn wist dan wel dat ze een babyface had, maar zo erg was het toch niet?

Toen hij haar aanbod voor chocola afsloeg gaapte ze hem even verbaast aan. ‘’Hoe kan je chocola nu weigeren?’’ lachte Gwendolyn, en met een klein knikje van haar hoofd probeerde ze haar lange haren uit haar ogen te krijgen.
Toen Gwendolyn en George buiten kwamen hield ze even haar pas in, om alles extra goed op te kunnen nemen. Nu was het zei die George volgde, en toen George naast zich klopte plofte ze opgewekt naast hem op de grond. ‘Kom er maar gezellig bij zitten, hoor, ik bijt niet, maar het zit er niet ver van af,’ Gwendolyn lachte weer en met twinkelende ogen keek ze hem aan. ‘’Onee, wat doe je dan?’’ en ze liet zich ook achterover vallen. Toen George vroeg of ze van Griffoendor kwam knikte ze met een glimlach. ‘’Jeps, ik ben een trots vijfdejaars Griffje.’’ Haar ogen, die op George gericht waren schoten naar de witte wolken. Een spontane glimlach sierde haar volle lippen terwijl Gwendolyn alle geuren opsnoof. ‘’Oh, ik hou van de buitenlucht’’ zuchtte ze zwijmelend tegen George. De geur van vers gemaaid gras, ze zingende vogeltjes, de wind die met je haar speelde en alle mensen die buiten zaten. Zalig gewoon. ‘Dit is nu al mijn zesde jaar. Ik ben hier vanaf jaar een. Dus al vanaf jaar een zetten Fred en ik de boel op stelten,’ Geboeid luisterde Gwendolyn naar zijn stem en vragend keek ze hem aan. ‘’Ohja, en wat waren de leukste grappen, of in ieder geval de meest geslaagde?’’ Gwendolyn rolde zich op haar buik en ze zette haar ellebogen in het gras. Haar smalle kin leunde in haar handen en haar gifgroene ogen keken George aan. Gwendolyn grabbelde weer in haar zak naar een chocolaatje en ze stopte het in haar mond. Sabbelend op het bruine stukje snoepgoed keek ze George afwachtend aan. Ze stond te springen om zijn verhaal te horen!


OOC: Ik zag dat je inspi had ja! Superpost!

‘Hoeveel van die chooladesnoepjes heb je wel niet en waar koop je dat spul? Misschien kan ik een paar snoepjes in die winkel heel sneaky verwisselen voor een bonbon waarvan je kin naar beneden groeit,’ Gwendolyn lachte en keek hem aan. ‘’je bent echt te slecht George, maar om je antwoord te geven. Meestal koop ik ze in een dorpje hier niet ver vandaan, of ik krijg een hele voorraad van mijn ouders. Ik durf te wedden dat het een hele koffer vol is’’ Gwendolyn grijnsde scheef en ze haalde een hand onder haar kin uit, om daarna met een grassprietje te spelen. ‘’Hmm. Ik ben dus Gwendolyn, en mijn achternaam is Cardinale en ik ben van Italiaanse bloede maar ik ben wel gewoon in Coventry geboren. Ik ben in de dreuzelwereld opgegroeid, en ik weet eigenlijk pas sinds mijn eerste jaar hier op school dat ik tovenaarsbloed bezit. Of nouja, in ieder geval een tweede deel dan’’ Gwendolyn liet het grassprietje langs haar arm naar boven en beneden glijden en ze keek George zeidelings aan. ‘’Ik weet nog heel goed hoe eng ik de trappen vond.’’ Gwendolyn lachte en ze liet het grassprietje vallen. ‘’Zoals je misschien wel weet zijn er in de dreuzelwereld geen gestoorde pratende schilderijen, geloven alleen de kleine kinderen in heksen en tovenaars en zijn er geen bewegende trappen. En zoals je misschien wel weet zijn er in de toverwereld geen gekke bonen die naar kots of zo smaken, en hupt je chocolade niet in een kikkervorm door de kamer.’’ Gwendolyn giechelde en ze dacht diep na. ‘’Pff, wat moed ik in godsnaam over mezelf vertellen? Ohja, dat ik een tweede deel tovenaarsbloed door mijn aders heb stromen. Mijn moeder die woonde in een klein, Christelijk dorp dus ze mocht niet toveren. En ze heeft het dus jarenlang weggestopt. Ze heeft het zelfs vertikt op naar Zweinstein te gaan, ook al besefte ze maar al te goed dat ze kon toveren. Mijn vader daarin tegen is een doodnormale zakenman, maar wel een van de liefste vaders van de wereld. Ik kan me nog wel herinneren dat hij altijd zei; ‘If boys don’t like you, they are gay.’’ Gwendolyn lachte. ‘’Daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in.’’ Zei ze toen met gespeelde arrogantie. Nouja, het was gedeeltelijk gespeeld. ‘’Wat kan ik nog meer vertellen? Ohja, ik ben broertjes en zusjes loos. Zonde, want ik heb echt een zwak voor kinderen.’’ Gwendolyn’s gifgroene ogen staarden naar een paar rennende, klierende eerstejaars. ‘’tot een bepaalde leeftijd dan.’’ Zei ze droog.

Gwendolyn keek George even in de ogen en ze pakte het grassprietje weer op. Langzaam maakte ze cirkelende bewegingen met het groene ding. ‘’En nu weet ik niks meer, nouja, niks gezelligs dan. Wil je het weten?’’ Gwendolyn kuchte even en sloot haar ogen om alles goed voor de geest te halen.


‘’ooit, ooit had ik een vriendin; Claudia. Of nouja, eigenlijk is ze nog steeds een van mijn beste vriendinnen ook al heb ik haar vanaf mijn negende jaar niet meer gezien. ‘’ Gwendolyn telde op haar vingers hoeveel jaar dat was. ‘’ Dat is dus één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven jaar. Zeven jaar heb ik haar niet meer gezien. Die vader heeft alles verkloot’’ Gwendolyn fronste haar wenkbrauwen bij de gedachte aan die vieze oude vent met zijn bierbuik. ‘’Iedere dag speelde Claudia bij mij, iedere dag at ze mee en iedere vrijdag bleef ze slapen. Iedere vakantie ging ze met ons mee naar Italië, naar ons huisje en iedere lesdag zaten we langs elkaar. Meestal in een slappe lach om de gekste dingen.’’ Gwendolyn moest even slikken bij die gedachte. ‘’Maar goed, ik begreep niet waarom ik nooit bij hun mocht blijven slapen. Iedere keer zei ze dat het niet kon, dat ze van haar moeder niet mocht en dan kwam ze weer bij mij spelen. Uiteindelijk hadden we afgesproken dat ik bij haar zou blijven logeren. En zoals je waarschijnlijk wel weet word er bij een logeerpartijtje niet geslapen. Zo ook die nacht. Claudia en ik speelde thruth or Dare toen er ineens een vreemde alcohol lucht te ruiken. Het leek zich door alle gaten en kieren te wringen zodat wij het moesten ruiken. Claudia werd al angstig, maar ik zat daar nietsvermoedend op het luchtbed. Toen de deur met een klap dichtgeslagen werd keek ik Claudia even vreemd aan, maar ik zocht er niks achter. Ik dacht dat het de speling van de wind was..

Maar goed, Toen ik beneden geschreeuw en het geluid van brekend glas hoorde werd ik nieuwsgierig en zachtjes daalde ik de trap af. Met iedere trede die ik naar beneden liep, werd het lawaai duidelijk hoorbaar en ik gluurde door het sleutelgat van de tussendeur. Wat ik zag was gewoon vreselijk. De vader van Claudia had Claudia’s moeder in een hoek gedreven en zelf stond hij met een groot scherp vleesmes in zijn handen. Claudia’s moeder rilde en ik kan me nog goed herinneren hoe verbaasd ik was. En toen, toen kwam die lach. Even harteloos en kil als je vaak in boeken leest. Alleen dit was echt.’’ Gwendolyn rilde, nu ze eraan terugdacht hoorde ze de lach nog steeds, en hij bezorgde haar nog steeds rillingen. ‘’Ik weet nog dat toen ik de lach hoorde witheet van woede ben geworden. Ik had de deur zachtjes op een kier gedaan en was daar doorheen geglipt, had een van de eetstoelen gepakt en hoog boven me getild. Ik weet nog dat ik een luide brul slaakte en Claudia’s vader, gealarmeerd door de brul keek om. En hij kreeg de stoel recht in zijn gezicht. Toen hij bewusteloos op de grond lag heb ik heb nog een schop gegeven in zijn dikke bierbuik, en ik heb een kopje thee gezet voor Claudia’s moeder. Ik heb mijn ouders gebeld en zij belden op hun beurt de politie. De volgende dag was Claudia weg..

Negen jaar was ik. Opeens was ik de verantwoordelijke volwassene. Opeens was ik degene die iedereen moest kalmeren. Opeens was ik degene die iedereen kalmeerde. En opeens was ik het die haar allerbeste vriendin verloor..’’


Gwendolyn moest moeite doen om haar tranen binnen te houden, en dapper glimlachte ze. ‘’Eigenlijk is het iets te lang geworden.’’ Gwendolyn glimlachte en veegde een opwellende traan uit haar ogen. ‘’Sorry voor het verhaal.’’ Een waterig glimlachje sierde haar volle lippen. Gwendolyn kon niet verhinderen dat er één traan heel langzaam naar beneden liep over haar wang..

OOC: INSPIRATIE ~ DRAMA

‘Gaat het?’ zei George zachtjes tegenhaar en Gwendolyn knikte. ‘’Eerlijk gezegd tien keer beter als eerst, het lucht op om het eens te vertellen. Buiten mijn ouders om ben jij de enige die ervan weet.’’ Gwendolyn knipperde met haar ogen, ze wist eigenlijk niet waarom ze dit allemaal aan George vertelde. Hij was zo, zo, ja Gwendolyn wist het niet. Ze voelde zich gewoon op haar gemak bij hem. Ze keek hem weer even aan. ‘’Naja, bedankt voor het luisteren.’’ Gwendolyn probeerde haar stem weer normaal te laten klinken, maar hij klonk nog een beetje kleintjes. Voor haar doen was ze uitgehuild, maar toch bleef ze zo zitten. Het zat best wel lekker zo, met Georges arm zo haar heen. Loom leunde ze tegen haar aan, de zwadderaars tegenover haar strak aankijkend met haar gifgroene ogen. Die staarden terug en Gwendolyn bleef net zo lang staren tot de zwadderaars hun hoofd afwendden. ‘’Weet je George’’ zei ze plots na een lange, maar fijne stilte. ‘’Soms hoop ik Claudia hier weer te zien, ik wist dat ze net zoals ik was. Al zei ze het nooit. Ik voelde het tot in het puntje van mijn tenen. Dus wie weet zie ik haar nog wel.’’ Gwendolyn wreef met haar vingertopje nadenkend over de vorm van haar lippen. ‘’Het is mogelijk om later dan het eerste jaar hier op school komen, toch? Als je alle brieven genegeerd hebt, maar toch tot een besluit gekomen bent. Tenminste dat heb ik me laten vertellen. ‘’ Ze streek haar haren uit haar ogen en keek George aan. ‘’Wacht, ik vertel je een verhaaltje dat mijn vader me ooit verteld heeft. Dat kan ik wel gebruiken nu.’’ Gwendolyn had een gave voor vertellen, misschien omdat ze er vreselijk veel van hield. Haar moeder zei altijd dat ze een praatgrage eend was, en Gwendolyn moest dan altijd glimlachen. Gwendolyn keek George even aan en ze kuchte. ‘’ Verheug je niet op niks.’’ Gwendolyn lachte. ‘’Ik was zo’n vijf jaar toen mijn vader het me vertelde!’’ Gwendolyn pakte een paar chocolaatjes en legde die op haar schoot, nadenkend stopte ze er eentje in haar mond.

‘’Goed dan hier komt ie.’’ Gwendolyn glimlachte. ‘’ Een tovenaar was eens verdwaald en probeerde voor de nacht onderdak te vinden in een Belgisch dorpje. Maar de mensen waren erg achterdochtig. Ze vonden de tovenaar een rare man en niemand liet hem binnen. Uiteindelijk kwam de tovenaar terecht bij een lief, oud vrouwtje. Zij was erg gastvrij en verzorgde hem goed. De volgende dag beloonde de tovenaar haar. Hij zei: Het oude vrouwtje snapte er niets van en lachte vriendelijk. Daarna telde ze haar geld, om te zien of ze koffie kon kopen voor haar gast. Ze bleef de hele dag geld tellen en 's avonds puilde haar huisje uit van al het geld dat ze geteld had. Het vrouwtje was in één dag schatrijk.
Toen de tovenaar een week later onderdak zocht, kon hij natuurlijk overal terecht. Deze keer sliep de tovenaar bij een akelige, oude vrek. Hij was niet aardig voor zijn gast, maar toch zei de tovenaar de volgende morgen: ‘Het eerste wat u vandaag doet, zult u de hele dag blijven doen.’Dat is mooi, dacht de oude vrek. Eerst even plassen voordat ik m'n geld ga tellen’’

Gwendolyn grijnsde scheef. Ze had nu geen zin in serieuze verhalen over een inktvis of een verboden liefde. Nee, kleuterverhaaltjes is wat ze wilde! Ze keek George even aan met twinkelende ogen en ze speelde met haar haren. Het was net of ze niet gehuild had, Gwendolyn voelde zich ineens super! Ze ging een beetje onderuit gezakt leunen en leunde iets zwaarder tegen George. Verontschuldigend glimalachte ze. ‘’Ehhm, sorry, ik zit nu nogal lekker.’’ De glimlach maakte plaats voor een serieus gezicht toen ze verder nadacht voor verhaaltjes. Gwendolyn frunnikte aan haar haren en ze kneep haar ogen tot spleetjes.

‘’Ohja, ik weet nog een enge! Nouja, ik vind hem eng dan.’’ Gwendolyn kuchte en ze liet haar stem hees klinken. ‘’ 'Een jongentje had een hond en die hond ging altijd onder zijn bed liggen als het jongentje naar bed moest. De jongen liet dan altijd zijn hand likken door de hond en viel daarna in slaap. Op een avond ging het weer zo . De jongen werdt in het midden van de nacht wakker omdat hij de kraan hoorde druppelen. Hij liep naar de badkamer zonder het licht aan te doen in de badkamer draaide hij de kraan dicht. Hij ging weer naar bed en liet zijn hond weer likken. Later hoorde hij de douche druppelen en deed weer zonder het licht aan te doen in de badkamer de douchkraan uit. Later hoorde hij de douche en de kraan druppelen . Hij liep erheen, deed het licht aan en zag de hond door tweeën aan de muur hangen naast de spiegel en met bloed stond er op de spiegel geschreven; Clowns kunnen ook likken hoor.'' Gwendolyn rilde en met een scheve grijns keek ze George aan. ‘’Ik heb het niet zo op horror enzo, zoals je kunt merken.’’ Gwendolyn stopte snel nog een chocolaatje in haar mond en langzaam kauwde. ‘’ Ik moet onderhand maar eens ophouden met die chocola’’ lachte ze. ‘’Ik word nog moddervet.’’

Toen ze meegesleurd werd en even later op de grond lag, lachte Gwendolyn kort. Toen George zei dat George wel van horror hield knikte ze. Bijna iedereen was wel in voor een goede horrorfilm. Gwendolyn ook wel, maar dan pas als ze omgeven was door vriendinnen op een slaapfeestje. Ze ging er niet speciaal voor naar de bioscoop ofzo. Lachend vervolgde George ; ‘Deze school is al horror, met zijn bewegende trappen en pratende schilderijen, plus die donkere gangen, vind je ook niet?’’ Gwendolyn grinnikte. ‘’Achja,’’ antwoordde ze. ‘’Sommige schilderijen vallen wel mee, maar de meesten zijn zo chagrijnig. En ze kijken je steeds na met van die enge ogen. En die opera zingende dame kan niet zingen.’’ Gwendolyn greens even toen ze aan de dikke vrouw dacht. Of het dikke schilderij, ze wist eigenlijk niet precies wat het was. Ze overweeg even om het aan George te vragen, maar besloot het niet de doen. Het deed er ook niet echt toe eigenlijk. Een klein vaag glimlachje sierde haar lippen en Gwendolyn trok langzaam één voor één grassprietjes uit de grond. Die liet ze dan los, kijkend hoe ze meegevoerd werden door de wind. ‘Welnee joh, niet zeuren. Zo dik ben je nu ook weer niet,’ Gwendolyn grijnsde scheef. ‘’Hm, daar heb je eigenlijk wel gelijk in. Ik weet niet hoe, maar ik kan zoveel vreten als ik wil, maar ik kom niet echt iets aan. Daar ben ik blij om, want ik ben ook niet echt van plan om te gaan hardlopen ofzo.’’ Gwendolyn plukte weer enkele grassprietjes en ze trok haar benen op, waardoor haar voetzolen plat op de grond stonden. Ze frunnikte even met het bandje van haar pumps, en daar was ze zo geconcentreerd mee bezig dat het iets later als normaal doordrong wat George had gevraagd.

‘’Ehh, wat?’’ stamelde Gwendolyn. ‘’Ohja, hoeveel chocola ik op een dag eet. Geen idee, bij de twintig houd ik op met tellen, en dan ben ik nog maar net een kwartier tot een half uur wakker. Ik eet dus erg veel chocola.’’ Gwendolyn greens. ‘’je kunt chocola dus wel vergelijken met een drug, alleen is deze drug zoet en niet zo hèèl slecht voor je.’’ Gwendolyn keek George even aan en ze keek naar haar gelakte nagels. ‘’Het probleem alleen is, dat ze zoveel keuzes hebben. Pure chocola, witte chocola, melkchocola, chocola met nootjes, met een karamelvulling, bonbonblokken en weet ik veel wat ze allemaal nog meer hebben. Maar het is het waard, want je kan dan ook wel erg veel met chocolade. Knoeien, koekjes, taart, muffins..’’ Gwendolyn zwijmelde even weg maar schrok toen op. ‘’Ja, het is zeker; Chocola is heilig.’’ Zei ze uiteindelijk lachend.

‘Het chocolademonster, ben je dus?’ Grapte George en Gwendolyn lachte. Haar gifgroene ogen twinkelden even toen ze in die van George keek en ze grinnikte toen hij zei dat hij meer van kip hield. Ja, kippenvleugeltjes, die dingen waren nu ook wel lekker geweest. Vooral met zo’n lekker krokant korstje..
‘’Weet je waarom ik zo van Zweinstein houdt? Ze lijken overal wel een medicijn voor te hebben. Altijd hebben ze alles wat je wilt. Ik bedoel, ik verlang ’s ochtends altijd naar een grote mok kamillethee met overdreven veel suiker en een chocolademuffin. En tien keer raden wat er iedere ochtend sowieso op tafel staat. Ik verlangde ook weer naar het geluid van een piano, en alwèèr is mijn ‘honger’ op een bizarre wijze gestild. Vreemd’’ Gwendolyn’s gezicht stond even serieus, maar er kroop weer een glimlachje over haar gezicht bij het zien van Georges pretoogjes. Het had iets aanstekelijks! Toen George de wolken bestudeerde volgde Gwendolyn zijn voorbeeld en met een beetje moeite kon ze enkele wezens en dingen onderscheiden. ‘Trek jij je veel aan van wat Zwadderaars tegen je zeggen?’ klonk het ineens naast haar, en Gwendolyn volgde nadenkend met haar vingertop de vorm van haar bovenlip. ‘’Nee, niet echt. Die mensen zoeken gewoon àltijd iets om je mee te pesten, en de helft is waarschijnlijk niet waar. Gelukkig hebben ze wel het fatsoen nog om van je af te blijven. ‘’ Gwendolyn keek George even aan. ‘’Hoezo vraag je dat? Doe jij dat wel dan?’’ Haar gifgroene kijkers gleden weer naar de wolkenlucht en toen ze de zonnestralen op haar huid voelde, sloot ze genietend haar ogen.

Gwendolyn kon best zo in slaap vallen eigenlijk en dat was ook bijna het geval, toen George ineens vroeg of ze nog ergens tegenkwam, of dat ze ergens bang voor was. Nadenkend kneep ze haar ogen tot spleetjes. ‘’Hmm, ik heb geen idee eigenlijk. Ik kan het niet hebben als iemand ongewenst aan me zit, maar dat is enkel bij de personen die ik totaal niet mag. Net zoals die Zwadjes daar.’’ Antwoordde Gwendolyn doelend op de zwadjes tegenover hun. ‘’Enne, George, wees maar niet bang, ik zou hoogstens je nek breken terwijl ik je hyper om de hals vlieg ofzo.’’ Gwendolyn had het gezegd voor dat ze er erg in had. ‘’Niet dat ik dat zo heel snel doe hoor!’’ zei ze er nog vlug achteraan. Naja, ze wist niet zeker of ze het zou doen. Ze zou moeten kijken hoe alles loopt, maar het zag ernaar uit dat ze best wel eens goede vrienden konden worden!

‘Je bedoelde toch zeker niet dat je mijn nek binnenkort gaat breken, zeker?’ Gwendolyn schoot in de lach. ‘’Nee, ik ben het niet echt van plan, maar soms gebeuren er rare dingen. En zeker hier op Zweinstein. ‘’ Toen er een wit donzig pootje op haar buik gezet werd keek Gwendolyn verrast . Het was haar grote witte kat; Maya. Maya stapte spinnend op haar buit en ze krulde zich op, haar hoofd op haar pootjes leggend. Gwendolyn grinnikte. ‘’Kijk eens wie we daar hebben.’’ En ze streelde de kat liefkozend, die daarop harder begon te spinnen. Gwendolyn keek George even aan. ‘’Mag ik je voorstellen aan mijn kat, Maya?’’ Haar mondhoeken schoten iets omhoog en de kat tilde haar kopje op. ‘Ik denk dat het morgen nog een afscheidsfeestje wordt van onze vakantie in de leerlingenkamer. ‘Dat wordt dus drank uit de grote zaal stelen, want morgen of zo beginnen de lessen weer, niet dat ik dat leuk vind,’ Fronsend keek Gwendolyn George aan. ‘’Is dat morgen al dan? Dat word opletten dat ik niet teveel drink. ‘’ Lachte ze. ‘’Maar hoe wil je dat gaan doen met die eerstejaars? Die zijn zo braaf?’’ Gwendolyn pakte een ronde steen op die naast haar lag en ze wreef met haar vinger over de ongelijke kant. Ze andere kant was echter volmaakt rond, en met haar ogen dichtgeknepen bekeek ze het ding. Was het handgemaakt?

Nog peinzend over de steen legde ze hem naast haar, en ze keek hoe Maya, haar kat van haar buik opstond. Zich uitgebreid uitstrekte en toen weer verder liep. Gwendolyn keek de kat na en ze schoot abrupt overeind toen ze een steen Maya’s richting in zag vliegen. Haar hart sloeg een slagje over toen de steen haar kat dreigde te raken. Gelukkig kon Maya nog op tijd wegkomen en Gwendolyn zuchtte opgelucht. Haar opluchting maakte plaats voor boosheid en haar ogen gleden over het veldje waar ze zaten. Ze bleven hangen bij de enige personen die er zaten; De zwadderaars . Gwendolyn keek ze woedend aan en de Zwadderaars lachten hard. In een fractie van een seconde had ze de steen naast haar gepakt en ineens vloog het ding knoerthard door de lucht. Raak! Het ding raakte de middelste Zwad op zijn hoofd en ongelovig voelde hij aan het kleine wondje waar bloed uit kwam. Haar ogen keken de Zwadderaars uitdrukkingloos aan. ‘’Lekker he, als er stenen naar je gegooid worden?’’ Haar stem klonk zuiver, maar er was een snufje woede te horen. De Zwadderaars keken haar verbaasd aan en ze stonden op. ‘’Daar krijg je spijt van, geloof ons maar.’’ Gwendolyn zei niks en keek ze uitdrukkingloos aan, toen ging ze weer op haar rug liggen, starend naar de wolken. ‘’Ezels,’’ bromde Gwendolyn.

‘Ik kan ook gewoon een beetje drank voor ons twee halen. Niemand die er iets van hoef te weten, we gaan in de living zitten zodat niemand ons ziet, of vlak voor waar de trappen van onze zalen zijn,’ Verrast keek Gwendolyn aan. ‘’Maar misschien heel misschien kunnen we ook regelen dat alle oudejaars een feestje mogen geven in de grote zaal? Drank kan je ook in een zwaaitje met je toverstok maken.’’ Gwendolyn dacht even na en ze fronste haar wenkbrauwen. ‘’ Maar dan moeten we wel met alle afdelingen, anders zou het vast niet mogen.’’ Gwendolyn keek George even aan. ‘’Maar jouw idee bevalt me iets beter eerlijk gezegd!’’ Toen hij zei dat hij hoopte dat ze niet betrapt werden keek ze George aan. ‘’Dat moet je juist niet zeggen dan.’’ Lachte ze. Gwendolyn’s moeder zei altijd tegen haar, dat als je zulke dingen zei je juist betrapt werd! ‘’Ik zie ons daar al helemaal zitten, strafwerk schrijvend met gebogen ruggen en kramp in onze rechterhand.’’ Gwendolyn grinnikte. ‘’Of we moeten de grote zaal poetsen, of de blaadjes wegharken,’’ Gwendolyn grijnsde. Ze vond het niet eens erg, ze had zo’n vermoeden dat George het sowieso wel gezellig kon maken.

Loom rekte Gwendolyn zich uit, en even had ze de neiging om zicht op te rollen als een balletje. Toch deed ze niet omdat het vast raar zou staan, dus ging ze maar even rechtop zitten. Ze zette haar voetzolen plat op de grond en sloeg haar nonchalant over haar scheenbenen. Ze legde haar hoofd in haar nek en met dichtgeknepen ogen bekeek ze de wolken. Ze keek even naar George en besloot toen toch maar om te gaan liggen. Haar gedachten vloeiden weg terwijl ze naar de wolken keek en met een klein beetje moeite kon ze figuren ontdekken. ‘’Kijk’’ zei Gwendolyn verwijzend naar de lucht. ‘’Zie je die auto daar? Hij is een beetje misvormd, maar dat doet er niet toe. ‘’ Ze wees even een wolk in de vorm van een auto aan. ‘’Vreemd, heel vreemd hoe een wolk steeds de vorm lijkt aan te nemen die ik wil. Ik bedoel, als ik denk dat ik een auto wil zien, zie ik een auto, en als ik gewoon niks denk zijn ze bijna volmaakt rond. Of ik kijk gewoon steeds op het juiste moment, dat kan ook.’’ Dat laatste zei Gwendolyn lachend. Ze zocht verwoed in haar zakken naar nog een chocolaatje, maar haar zakken waren leeg! ‘’Oeps’’ giechelde Gwendolyn. ‘’ Ik geloof dat ik chocolaloos ben, dat word bijhalen dan.’’ Hoewel Gwendolyn het wel zei, deed ze geen moeite om op te staan. Ze rekte zich nog een loom uit en moest een gaap onderdrukken. ‘’Ik ben te ontspannen geloof ik, George, ik val hier bijna in slaap.’’ Met twinkelende ogen keek ze de jongen even recht aan, om daarna weer naar de lucht te kijken. ‘’Ben jij eigenlijk al ooit dronken geworden?’’ Vroeg Gwendolyn ineens uit het niets..

Toen George vijf chocolaatjes toverde keek ze hem verrast aan. Toen hij er nog eentje voorproefde ook glimlachte ze dankbaar. Ze stopte twee chocolaatjes in haar mond. ‘’Dankjewel’’ zei ze met haar mond nog steeds vol, en langzaam kauwde ze op de chocolaatjes. De overige twee chocolaatjes stopte ze in haar zak en ze ging weer liggen, om zich vervolgens op haar buik te rollen. Ze legde haar hoofd op haar armen en slaperig zwijmelde ze weg. ‘Geen zorgen, ik maak je wel weer wakker als het avond wordt,’ Gwendolyn lachte. ‘’jaja, alsof jij hier twee uur maar gaat zitten te niksen omdat ik wil slapen.’’ Gwendolyn lachte even keek George aan. ‘’En trouwens, wie zegt dat jij wakker blijft?’’ Gwendolyn legde haar hoofd weer op haar armen. Om rustig weg te soezen.

Op haar vraag of George ooit dronken was geweest antwoordde hij met; ‘Nee, eigenlijk niet. In tegenstelling tot veel anderen ken ik mijn grenzen en drink ik me niet helemaal lam, zelfs niet als het feest is. Je hoeft maar een keer de persoon met de verkeerde bedoelingen in je buurt te hebben en je zit ’s morgens al met een schuldgevoel. Ben jij al eens dronken geweest?’ Gwendolyn knikte. ‘’Ik werd zestien en mocht van mijn ouders een groots feest geven. We hadden een heleboel drank, snoep, taart en natuurlijk chocola gekocht, en ik werd al giechelig na het eerste flesje breezer. Na het vierde flesje was ik stomdronken en na het achtste flesje viel ik als een blok in slaap, om de volgende dag in mijn bed wakker te worden. Gelukkig dat ik pas ging drinken toen het feestje bijna afgelopen was, want mijn vader had me keihard uitgelachen als ik aan het begin al in slaap gevallen was. De volgende dag toen ik een kater had, heb ik tegen ze gezegd dat ik niet snel meer dronken wilde worden en mijn ouders knikten goedkeurend. Ze zijn daar niet zo moeilijk in. ‘’ Gwendolyn kreeg al koppijn als ze aan die kater dacht en ze lachte. ‘’Man, geloof me, die kater was het ergste.’’ Gwendolyn stopte haar een na laatste chocolaatje in haar mond en keek George met een glimlach aan. ‘Nou ja, mocht je dronken worden op ons feestje, dan ben ik diegene die je van de gevaarlijke mensen houdt,’ Gwendolyn lachte even. ‘’Ben dan maar blij dat ik na een tijdje als een blok in slaap val. Mijn vriendinnen vertelden me dat ik gek was geworden en een hond nadeed, terwijl ik over de dansvloer kroop. Ze hadden het nog gefilmd ook.’’ Gwendolyn giechelde en ze naar de lucht. De zon was al onder aan het gaan en verbaasd over hoe laat het al was stond ze op. ‘’Ik denk dat ik maar mijn kamer op ga ruimen, mijn kat te eten geef en haar voor de zekerheid controleer op wondjes.’’ Een glimlachje sierde haar lippen. ‘’Nog bedankt voor de chocola trouwens, ik spreek je snel weer!’’ En vrolijk wandelde Gwendolyn naar haar kamer. Toen ze de stenen gooiende zwadjes tegenkwam keek ze hun kil aan, maar daarna wandelde ze weer opgewekt verder. Ze had er een leuke vriend bij!


~Open jij anders een nieuw topicje bij de grote zaal? Da’s leuker want dan moet George haar heel de school door dragen, hihi

Verwonderd keek George opzij. Meende ze dat nu? Gwen die ooit dronken was geweest? Als hij heel eerlijk moest zijn, kon hij het zichzelf niet eens voorstellen. Gwen leek zo.. schattig. Het leek net alsof zij zoiets nooit in haar hoofd zou halen of zo. Hij had het dan ook niet verwacht, maar stond wel van haar te kijken. ‘Beter een hond dan een kat,’ zei hij en wiebelde daarmee even kort met zijn wenkbrauwen. Hij zag het Gwen echt al doen. Over de grond gaan als een kat, haar hand uitsteken als een pootje en bovenal: heel uitdagend met haar bips heen en weer gaan. Hij grinnikte even toen hij dat dacht, maar keek algauw weer opzij naar Gwen. ‘Leuk! Als ik die tape in mijn handen krijg, bekijk ik het meteen,’ zei hij plagend over het gefilmde stuk. Hij knikte. ‘Dat is goed. Ik weet niet wat ik ga doen. Misschien nog wat luieren, of eventueel bij de grote zaal gaan kijken of er iets te vinden is,’ zei hij en hij lachte even. Misschien kon hij toch wat drank in beslag nemen. ‘Graag gedaan en tot dan,’ zei hij en hij glimlachte, waarna hij haar met een oog gesloten en een oog geopend nakeek. Hij keek even naar de Zwadderaars, maar gelukkig leek Gwen daar geen aandacht aan te schenken. Slimme meid. Hij liet zijn hoofd zakken op de grond en sloot zijn ogen, waarna hij besloot om wat te gaan doen. En hij wist al precies wat!

- Einde topic + Ik heb je pb'tje gestuurd [^^]