Just let me sing my song

Valerie keek om zich heen in de leerlingenkamer. Iedereen was met zich zelf bezig en sommigen waren zelfs aan het vechten. Zuchtend verliet ze de leerlingen kamer. Ze had haar uniform nog aan maar haar gewaad lag ergens op haar bed of in haar kast. Ze had oordopjes in gedaan en luisterde naar haar favoriete nummer. Ze luisterde hem vaker dan een keer en liet hem vaak terug gaan. Toen ze bij de uilenvleugel kwam glimlachte ze. Eindelijk allen geen gezeur aan haar kop dat ze haar bek moest houden omdat ze druk bezig waren met school. Valerie liep naar de plek waar de uilen weg konden vliegen en keek naar het uitzicht. Het was hier prachtig. Vroeger kwam ze hier vaker maar sinds het 3de leerjaar niet meer. Voorzichtig begon ze te zingen. Ze hield gewoon van dit nummer kon ze daar nou wat aan doen.

Guess this means you're sorry
You're standing at my door
Guess this means you take back
All you said before

Valerie hield zich nog in en zong zacht verder.

Maybe I was stupid
For telling you goodbye
Maybe I was wrong
For tryin' to pick a fight
I know that I've got issues
But you're pretty messed up too
Either way I found out I'm nothing without you

Valerie keek op toen ze een uil naast haar hoorde ze kriebelde hem even en ging verder.
Plots hield ze zich niet meer zachtjes en haalde uit bij het laatste stukje van het nummer.


Cuz we belong together now, (yeah yeah)
Forever united here somehow, (yeah)
You got a piece of me
And honestly
My life (my life) would suck
(would suck) without you

Wonder boven wonder bleven alle uilen op hen stok.
Onder tussen had ze niet gemerkt dat Devon ook naar de uilen vleugel was gekomen.

[ik weet flutxD]


[Valerie & Devon]


Nummer.
haar stem

Devon liep richting de uilenvleugel. Hij wilde zijn uil even bekijken. En hij verveelde zich toch ondertussen dus waarom dan niet even zijn uil begroeten. Hij had een mooie witte sneeuwuil. Het was een relatief jonge uil want zijn vorige uil was hellaas overleden, maar die was ook al heel lang in de familie. Toen hij de uilenvleugel betrad hoorde hij iemand zingen. Ze had een mooie stem, dat moest Devon toegeven. Toch had hij liever niet gehad dat ze zong. Aangezien hij niet echt wist wat hij ermee moest. Zeggen dat ze haar kop moest houden was onbeleefd aangezien ze een Zwadderaar was. Hij had haar herkend. En zuiverbloedjes moet je met respect behandelen in tegen stelling tot moederbloedjes. Dat was Devon bij gebleven van alle feestjes in de verenigde staten voor de 'zuivere' families in de VS. Devon genoot er wel van. Hij kreeg veel lof van alle gasten. Het meisje leek gestopt te zijn. Devon reageerde instinctief door een paar keer te klappen. Hij deed maar wat spontaans dat was meestal het beste. Anders zou het een genante ervaring kunnen worden wat het misschien toch al was. "Wilde je de uilen vermaken? Ben jij niet Valerie? Ik kan me tenminste die naam herinneren. Ik ben trouwens Devon, voor het geval je dat niet wist. Wat ik slecht had gevonden."Zei Devon die een glimlach tevoorschijn liet verschijnen. Hoewel die gedwongen was. Hij wist nog niet echt wat hij Valerie moest vinden. Zuiverbloed was een pluspunt en haar zangkunsten ookwel maar misschien was ze wel innerlijk gestoord! Zou zomaar kunnen dacht Devon altijd. Als ze een irritant innerlijk had dan was ze als zoveel mensen. Dan zou Devon gewoon acteren dat ze normaal was. Zoals hij wel vaker deed bij mensen die hij haatte en in zwadderich zaten. Andere klassen mensen kon hij namelijk gewoon bod tegen doen. Later had hij die toch niet nodig. Hoewel hij ze meestal negeerde als Devon ze niet mocht.

Valerie schrok op toen ze geklap achter haar hoorde. Ze draaide zich om en keek recht in het gezicht van Devon een jongen van haar afdeling. Ze trok een wenkbrauw omhoog toen hij zei dat hij het slecht had gevonden als ze hem niet kenden. 'Tuurlijk ken ik je. Je bent die arrogante kwal die denkt dat hij alles is.'Antwoordde ze. Valerie wist het niet eens zeker maar kon het uit die zin al iets halen wat hem arrogant maakte. 'Maar op je eerste vraag nee ik ben hier niet om de uilen te vermaken. Die vermaken zich zelf prima. En die tweede vraag dat weet je al.' Valerie zette haar muziek uit en keek even naar Devon. 'Wat kom je hier doen.'Vroeg ze iets te kil. Het boeide haar niet wat hij van haar vond. Ze had hem al vast in het hokje Arrogantsie neer gezet. Waar de meeste mensen van haar afdeling hoorde.
En al helemaal darco ze haten dat joch maar liet het niet zien. Je kon hem beter te vriend houden. En dat deed ze ook. nou ja niet dat ze vrienden waren maar ze deed gewoon normaal tegen hem. Valerie voelde twee krachtige poten op haar schouder landen en voelde de nagels in haar vel gaan. Even keek ze moeilijk. Maar al snel keek ze weer normaal. Valerie pakte de brief die aan de poten zat van de uil van haar 'moeder' zat. Ze drukte een kus op het kopje en al snel vloog de uil weg en ging op een stok zitten om uit te rusten. Valerie deed de brief in haar zak. Ze zou die straks wel lezen als ze allen was. Valerie keek hem nog een keer aan en draaide zich daarna om en keek weer naar buiten.

Het meisje had een 'attitude' merkte Devon al snel op. Een goede eigenschap was dat. Dan kon je vanzelf afbijten. Jammer alleen dat Devon hier meestal tegen in ging waardoor deze eigenschap wel eens botste met Devon. Maar dat maakte Devon weinig uit. Hij moest nog wel kijken of hij het meisje mocht of juist niet kon uitstaan. "Denkt? Kan moet dat zijn. Ik verbeter je maar even."Zei hij met een grijns. Bij het woord denk fronste hij zijn wenkbrouwen die hij daarna omhoog deed voor zijn betweterige opmerking. "Jammer, ik denk namelijk dat je ze goed vermaakt hebt met je zang."Zei Devon dit keer met een normale toon tegen Valerie, toen ze begon dat ze niet hier was om de uilen te vermaken. "Waarom ik hier kom? Gewoon om eventjes te kijken naar me uil. Leek me toch een goede reden om hier te zijn?"Zei Devon die zich een beledigd voelde door de vraag. Tenslotte wat zou hij anders hier komen doen? Net of hij haar de hele dag achter na liep om haar hier toevallig tegen te komen. Zo kwam het over. En dat deed hij toch echt niet. Hij zag een uil op haar landen. Waarschijnlijk haar uil. Zeker aan de reacties te zien, schatte Devon dat het Valerie haar uil was. "Privébericht van het thuisfront?"Vroeg Devon daarna nieuwsgierig naar de brief. Niet dat het hem veel uitmaakte maar hij wilde een beter beeld van Valerie krijgen. En daarom had hij nog geen zin in een einde van het gesprek.

Toen Devon haar verberterde rolde ze even met haar ogen. 'En ook nog eens een betweter. Kan het nog erger.'
Valerie keek hem aan. Moest ze dat als een compliment aan nemen of was het een beleding. Hij zei het toch op een normale toon. Maar je kon het nooit weten met mensen. 'Moet ik dat als een compliment zien of als een beleding?.' Vroeg ze dan toch maar het zo dom zijn om hem te bedanken terwijl het een beleding was.
'Ja dat is inderdaad een goeie rede.' Ze wist niet eens dat hij een uil had. Maar kom op hoe goed kende ze hem nou.
Helemaal niet dus. Ze wist allen dat hij Devon hete en dat hij zuiverbloed was. En hij had nog al een hekel aan onzuiverbloed om het maar even netjes te zeggen. Valerie draaide zich weer om toen hij vroeg of het een brief was van thuis. 'Voor jou een vraag voor mij een weet.' Antwoorde Valerie. Ze zou ze hem lezen?. Ze kreeg normaal altijd maar een keer in de maand een brief en dit was nou de tweede in twee weken. Valerie draaide zich weer om zo dat ze met de rug naar Devon toe stond. Ze opende de envelop en haalde de brief er uit. Snel las ze hem over en schrok toen ze de inhoud leeste. 'O my god.'Riep ze uit. Haar 'vader' een hart aan val. Dat kon niet. Valerie keek voorzichtig uit en dacht na over wat ze kon doen. Misschien kon ze naar sneep gaan en vragen of ze naar huis mocht. Maar dat zal wel niet mogen van die man. Hij dacht toch nooit aan gevoelens van een andere. Ongemerkt kwamen er tranen in haar ogen. Ze moest haar moeder zo snel mogenlijk terug schrijven maar ze had hier geen inkt en veer bij de hand. En ze had ook geen zin om naar de leerlingen kamer te gaan. Daar zou iedereen vragen wat er aan de hand was en dat ging hun niet aan. Nu pas merkte ze dat ze huilde. Snel veegde ze die weg voor dat ze zich om draaide naar Devon. 'Je hebt zeker geen inkt en veer bij je.' Vroeg ze voor de zekerheid. Je wist het ten slote maar nooit.

Valerie rolde met haar ogen toen hij haar verbeterde. En liet ook weten via verbale communicatie dat het haar niet beviel. "Het was een compliment."Zei Devon een beetje droog. Dat ze dat niet snapte?! Dat viel Devon toch wel tegen van de dame. Die dan nog wel een zwaderaar was! "Nou ja, zo veel interesseert het me nou ook weer niet." Zei Devon nonchalant, nou ja op een nonchalante toon en manier maar het was niet nonchalant. Devon keerde zich even om naar zijn uil. Hij streelde de uil op zijn kop terwijl hij hem inspecteerde of alles nog goed is. Opeens hoorde hij 'oh my god'. "Wat is er?"Vroeg hij terwijl hij zich omdraaide. Had een uil haar gebeten ofzo? Want je riep niet zomaar oh my god. Tenminste dat dacht Devon. Ze draaide zich toen om naar Devon en vroeg een vraag of hij wat inkt en een veer had. "Ja dat heb ik wel."Antwoorde hij terwijl hij een veer en een inktpotje uit zijn tas pakte en dit overhandigde aan Valerie. Hij had altijd een veer en inkt bij. Was altijd handig! Voor het gevoel hij iets moest schrijven of er mee wilde tekenen. En ook voor de klassen was het handig. Het was toch bijna geen gewicht.

Valerie antwoorde niet toen hij vroeg wat er was. Ze wou niet zielig over komen. 'Bedankt´Fluisterde ze. Valerie ging ergens in een hoekje zitten en pakte de brief weer ze draaide hem om en begon aan een antwoord. Ze moest en zal terug komen naar huis. Ook al moest ze daar voor van school weg lopen of er voor zorgen dat ze van school werd getrapt.
Er verschrenen weer tranen in haar ogen maar dit keer liet ze ze gaan.

Lieve mam.
Wat rot voor je ik hoop dat papa snel weer de oude word.
Ik zorg er voor dat ik zo snel mogenlijk thuis kom.

Xxx Valerie.

Valerie las het naar en stond op. Ze floot even en al snel kwam de uil van haar moeder naar haar toe. Valerie rolde het op en maakte het vast aan zijn poot. Ze drukte een kus op het kopje en al snel vloog het weg. Valerie pakte de inkt en veer en gaf hem terug aan Devon. 'Bedankt dat je het uit wou lenen.'Zei ze met een trilling in haar stem. Valerie keek hem niet aan en draaide zich weer om veegde de tranen weg. Ze zuchte even diep en schudde kort haar hoofd. Ze moest doen dat er niks aan de hand was en er alles aan doen om terug te kunnen naar haar ouders. Valerie draaide zich even weer om naar Devon en keek hem aan. Ze opende haar mond om wat te zeggen maar al snel sloot ze die. Valerie draaide zich weer om en zag nog net hoe herry in een klein bruin puntje verandere.
Valerie pakte haar toverstaf en wees hem naar de lucht. ´Expecto Patronum.´Fluisterde ze zachtjes. Er verscheen een paard als patronus die zich naar haar om draaide en luisterde naar haar. ´Vertel Pieter dat ik zo snel mogenlijk naar huis ga en dat hij dat ook moet doen.´Zei ze tegen haar patronus. Valerie keek haar patronus na en draaide zich om. 'Je hebt niks gehoord en gezien oké.'Zei ze terwijl ze met haar staf naar hem wees toen ze dat merkte liet ze hem snel zakken.

Valerie zei niks behalve bedankt. kennelijk iets ergs was er gebeurd? Dacht Devon. Anders zou hij het ook niet weten, het stond in ieder geval in die brief. Ze schreef een nieuwe brief, hij leek niet super lang te zijn voor een brief merkte Devon. Waarschijnlijk een snel antwoord waar later nog een uitgebreider antwoord op zou komen schatte Devon maar dat kon hij nooit met zekerheid zeggen. Ze gaf daarna de inkt terug aan Devon. En de veer. Devon stopte het weer in zijn tas. "Graag gedaan."Zei hij. Valerie had een trilling in haar stem. Kennelijk was er iets serieus thuis gebeurd. Het leek of Valerie iets daarna wilde zeggen maar besloot dit toch niet te doen. Ze deed daarna een patronus spreuk. Eeen paard achtige patronus kwam eruit. Het was een mooie patronus vond Devon. Een paard stond wel voor kracht en snelheid. Tenminste dat kwam als eerste in hem op. Ze praatte naar tegen de patronus en draaide zich daarna om naar hem. En het leek wel of ze hem bedreigde om niks te zeggen omdat ze wees met de stok. Bijna wilde Devon zijn stok pakken, hij was nooit bang voor een duel. Maar hij merkte dat Valerie de stok helemaal niet naar hem wilde richten. En ze liet hem dan ook zakken. Dus hoefde Devon zijn stok dan ook niet te pakken. "Ben maar niet bang dat ik het doorvertel. Het heeft toch geen voordelen voor mij om iets te zeggen over deze gebeurtenis."Zei Devon kalm en rustig. Het klopte, hij zou alleen iets doorvertellen wanneer het hem beter zou maken. Dit was niet het geval. Het klonk wat onpersoonlijk maar het was beter dan een leugen? Toch?