Toverdrankles [Voor iedereen]

Valerie schrok wakker toen haar kat op haar schoot sprong. Ze was te laat uit bed gegaan. Valerie sprong uit haar bed waar door zazoe van het bed af viel. Valerie hoorde een zeurdig gejank. Maar ze negeerde die. Valerie maakte zich klaar en haaste zich naar de eetzaal. Daar pikte snel nog wat eten en rende vervogens naar de les. Onder tussen botste ze tegen een paar leerlingen op. Ze keek de leerlingen pissig aan en mompelde iets wat er op leek of ze niet uit hen doppe konde kijken. Valerie rende de hoek om en liep tegen de geest foppe aan. Valerie keek hem woedend aan en schold hem uit voor alles en nog wat. Toen ze bij de kerkers waren stopte ze en hijgde het even uit. Daarna deed ze haar haren goed en liep met op geheven hoofd het lokaal binnen. 'Goeie morgen professor Sneep.' Zei Valerie. Daarna liep ze naar haar plek toe en legde haar boek voor haar neer. Gelukkig was ze die niet vertegen anderd had ze een groot probleem.

~Dit is nog even voordat het Sneep / Avery dingens gebeurd, kee? D:

Het was tijd voor een volgende les en aangezien ze in tegendeel van veel leerlingen haar rooster niet uit haar hoofd wist volgde ze de anderen maar. Ze besloot dat ze nu de les Toverdranken had aangezien ze richting de kerkers liepen, iets waar vaak maar zeker dat vak gegeven werd. Ze vond bijhoorlijk veel vakken regelrechte onzin en daar keek ze dan ook tijdens een schooldag nogal tegen op, maar dan waren Toverdranken en Verweer tegen de Zwarte Kunsten nog haar lievelingsvakken, iets waar ze dan ook erg goed in was. Ook al was ze juist vóór de zwarte kunst en hoefde ze daar geen verweringen tegen de leren persoonlijk - ook al kon het nogal handig uitkomen als je je tegen iemand moest verdedigen, maar haar technieken waren sowieso al buitengewoonlijk goed - maar toverdranken was natuurlijk wel iets wat je niet zo uit je hoofd kon weten. En na al die lessen was ze er heel erg mee vooruit gegaan en kon ze zich nu wel tot een slimme Toverdrankleerling benoemen. Het kleine stoetje van Zwadderich leerligen, met haar ergens vooraan in het gezel met anderen die haar zo naar het juiste vak leidden, baande zich een weg door de school en inderdaad richting de kerkers. Toverdranken, dus. Binnen de korste keren stonden ze voor de deur, ook al was het erg druk op de gang maar veel leerlingen lieten hun voor omdat ze vierdejaars waren en omdat ze Zwadderich leerlingen waren en niet snel met hun te spotten viel, en met een afwachtende blik totdat een leerling de deur open zou doen stond ze ongeduldig afwachtend voor de grote deur die het lokaal in zou leidden.
De hakken die ze aan had tikten op het beton wat liet blijken dat er een Avery aan zat te komen, en toen de deur eindelijk open werd gedaan stapte ze naar binnen. Haar lange en slanke lichaam liep paraderend naar binnen, langs het bureau van Sneep waar ze even naar de leraar en schoolhoofd knikte en haar lange lokken hingen volmaakt over haar schouders en op haar rug. "Hallo, professor Sneep." begroette ze de leraar met een typisch Avery toontje, op het moment nadat ze geknikt had en dus naast zijn bureau liep. Ze liep door, richting de tafel waar ze altijd aan zat en bij Toverdranken was dit op de voorste rij. Ze sloeg haar ene been over de andere waardoor haar lange hakken gevaarlijk onder haar tafel blonk, en afwachtend richtte ze haar blik naar voren op de leraar en speelde ze met een plukje haar.

Donkere wolken waren er te zien door diegenen die uit het raam keken. Ze kolkten rond ver boven het kasteel waar de Zweinstijn hogeschool in zat en voorspelden niet veel goeds. Als er zwerkbaltrainingen voor vandaag op de planning stonden zouden de aanvoerders er heel goed aan doen om de training over te slaan. Behalve voor diegene die die-hards wou trainen, zoals Zwadderich wel voor aangezien kon worden, al zouden ze niets hebben aan zieke spelers tijdens de volgende wedstrijd. Het zou simpelweg een stomme daad zijn. De dikke regendruppels die omlaag kwamen zetten uit de donkere lucht waren het eerste bewijs al, waarschijnlijk zouden de lichtflitsen en klappen ook niet lang meer uitblijven. De wind gierde om de toren terwijl Laurana de o zo bekende trap afliep die van de Zwadderich meisjesslaapzaal van de zesdejaars leerlingen naar de gezamenlijke leerlingen kamer liep van diezelfde afdeling. Rond dit uur was het een drukte van jewelste; alle leerlingen zochten hun spullen voor die dag bij elkaar. Hoe vaak het ook gezegd werd dat het t beste was als je die spullen ’s avonds al klaar legde leek niemand zich er iets van aan te trekken, voor Lau gold hetzelfde. Daarnaast stond ze ’s ochtends toch altijd wel op tijd op, ze was niet van plan er als een of andere halve gare bij te lopen en dus zorgde ze ervoor dat ze rustig kon ontbijten, haar spullen kon pakken en zichzelf weer klaar maken voor een nieuwe dag. Na een laatste blik in de spiegel –om zeker te zijn dat ze er niet bijliep als een of andere idioot– gooide ze haar tas over haar schouder en liep ze in het verschrikkelijke, maar verplichte, schoolgewaad de gangen op. De roodharige jonge vrouw zorgde er altijd voor dat ze er tip top in orde uitzag, en haar ijdelheid was dan ook goed van haar af te lezen. Ze wist dat ze niet lelijk was en ze zou haar uiterlijk ook gebruiken als het nodig was, daar was Laurana absoluut niet vies van. Mensen die in de buurt van haar vader woonde –Dreuzels en tovenaars– hadden na haar komst heel wat gefluisterd over haar moeder. Op een of andere manier had Solestaran een derde kind, de gelijkenissen met haar vader was duidelijk te zien, terwijl de moeder van zijn twee zoons gestorven was in het kraambed van de jongste. Sommige hadden gezegd dat ze de uitkomst was van haar vader die nachtelijke bezoekjes aan de dienster bracht, anderen mompelde –terwijl ze een kruis maakte– dat ze de dochter van een gevallen engel moest zijn en daaraan haar schoonheid had te danken. Een stil glimlachje, wat meer weg had van een grijns, deed haar mondhoeken omhoog trekken bij die gedachten. Wat waren sommige mensen toch een stel sukkels, waar ze die onbezonnen en vage theorieën vandaan haalde wist Laurana niet, het kon haar ook geen enkele bal schelen. Het enige wat ze ermee kon doen was de mensen die ze uitsproken kei hard in het gezicht uitlachen. Maar zelf zou ze ook niet kunnen vertellen wie haar moeder was, sinds jongs af aan was de enige die in haar leven was geweest haar vader, met daarbij haar twee broers. Echter was dat niet iets waar ze voor uitkwam, het deerde toch niet wie haar moeder was.

Anders dan sommige groepen leerlingen klitte Lau niet samen met anderen van haar afdeling. Ze kon haar weg prima zelf vinden en als ze ’s ochtends doornam welke lessen ze had was dat voldoende. Als het niet zo was waren er altijd wel klasgenoten in de buurt die ze kon volgen. Voor nu was dat echter niet nodig, de eerste paar lessen van een dag bleven zeker wel hangen, zeker als het nog eens ging om een van haar meer favoriete lessen. Daarnaast werd toverdraken ook nog gegeven door een van de betere leraren van de school; professor Sneep. In zijn les kon ze tenminste nog wat lol beleven, wat was nu leuker dan die beteuterde gezichten van de andere afdeling? Helemaal als het om Griffioendor ging. Maar ook de Huffepufs en Ravenclauws gunde ze geen extra punten, hoewel die laatste nog wel ging. Echter was professor Lestrange ook best te doen, als je door die idiote buien heen keek. Met een hand sloeg ze haar rode haar over haar schouder terwijl ze door de deuropening het lokaal in de kelder binnen ging. Er waren enkele vierderjaars aanwezig, professor Sneep zelf en voor de rest was het nog aardig leeg in het lokaal. Met een snelle blik kon ze zien dat er geen bekende van haar leerjaar al aanwezig was, dus liep ze met directe passen naar haar bureau achterin de klas. Het liefst zat Laurana achter, daar kon ze de hele klas overzien en alles in de gaten houden. Ze was niet zo dom om in Sneeps les zelf geintjes uit te halen of met haar buren druk in gesprek te zijn, ze zat niet op een grote uitbrander te wachten. Voor nu maakte ze het zichzelf maar gewoon gemakkelijk op haar stoel en zakte wat onderuit terwijl ze wachtte op haar klasgenoten. Zodra de les begon zou dat allemaal wel snel genoeg duidelijk zijn. Bij binnenkomst had ze rustig naar haar docent Toverdranken geknikt, wat voor haar betreft genoeg was. Slijmen was iets wat ze van jongs af aan al goed kon, maar daar zag ze op dit moment dus absoluut het nut niet van in. Daarnaast viel er ook niets te slijmen. Ze had niets misdaan en ze hoefde ook niets van het schoolhoofd, dus waarom moeite doen? Ondertussen had Lau ook al wel door dat het geen zin had poging te doen hem te pleasen, zijn favoriet bleef Malfoy. En Avery was ook nog altijd duidelijk aanwezig. Het klassehoofd van Zwadderich was niet alleen jonger dan zijzelf, maar zat ook nog eens twee klassen lager. Lau kon niet inzien waarom die meid het klassenhoofd had moeten worden, wat haar betreft waren ze met menig ander beter af geweest. Met een zucht legde ze haar boek op tafel en leunde comfortabel naar achteren. Wachten duurde altijd zoo ongelofelijk lang. Té lang volgens Laurana.

Getik van hakken waren te horen. Die irritante, vrouwelijke dingen, aan de voet van een vrouw, wat zogenaamd erg mooi moest staan. Wel, hij vond het vervloekt en het stoorde bij zijn les, dus diegene die hakken droeg, mocht van zijn part de hele les stil zitten of anders pakte hij zijn krant en sloeg diegene tegen haar hoofd. Nors keek hij naar de eerste die binnenkwam. Hij knikte goedkeurend toen ze hem begroette. Dat was nu nog eens respect tonen aan je leraar! ‘Goedemorgen miss Clarkson,’ zei hij. Hij herkende haar als Valerie. En als hij de voornamen herkende, herkende hij ook algauw de achternamen. Hij had een soort spreuk op zichzelf toegepast om het allemaal te onthouden, maar had ook drankjes waarmee hij iets meer dan de gemiddelde mens kon onthouden. Opnieuw klonk er getik en hij keek met een geïrriteerde blik op. ‘Goedemorgen miss Woodsen,’ zei hij en het kwam er voor zijn doen nog redelijk goed uit. Bij een Griffoendor zou hij allang een sneer hebben gegeven, maar Avery was zowat de beste Zwadderaar die hij kende, dus hield hij zich even gedeisd en deed net alsof hij haar getik van haar hakken niet gehoord had. Hij zag nog iemand binnenkomen. Toen een ‘goedemorgen’ uitbleef, trok hij een wenkbrauw op. Hij herkende haar. Het was Laurana. Achternaam was Woods. Nou, dan zou hij Woods eens even flink berispen. Hij tolereerde het niet dat hij geen begroeting naar zijn hoofd geslingerd kreeg! Zijn eigen hakken tikten zacht tegen de stenen vloer. Hij had dan ook een lage hak, maar vond die van zichzelf niet echt irriterend omdat je zijn hak alleen maar hoorde als hij heel dik op zijn hielen liep. En dat deed hij alleen maar als hij echt in een slecht humeur was, zoals nu. ‘Mevrouw Woods,’ zei hij en hij bleef stilstaan bij haar. ‘Voelen we ons zo vereerd dat zelfs een simpele ‘Goedemorgen professor Sneep’ uitblijft?’ vroeg hij en hij keek daarbij nors op haar neer. ‘De volgende keer als we geen begroeting meer zeggen, vijf punten aftrek voor Zwadderich en dan ben ik nog vriendelijk,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide. Zijn mantel ging met een harde zwiep mee en nors liep hij weg, waarna hij een boek van de plank mee griste en voor een tafel bleef staan. Naast een paar eerstejaars, Avery, Laurana en Valerie van Zwadderich, waren er nog geen leerlingen. Hij liet een geïrriteerde zucht horen. Ze hadden nog vijf minuten en anders was het tien punten aftrek per leerling die te laat kwam!

- Een paar Griffoendors? -

Valerie bladerde ondertussen door haar boek heen. Verveeld keek ze naar de klok. Waneer begint de les nou.
Ze hield van deze les. Niet om de leraar. Al was Proferssor Sneep niet verkeerd. Het was een beste man. Maar soms kon hij zo chagrijnig zijn dat je er zelf ook chagrijnig van werd. Nou ja zij in elk geval wel. Valerie keek op toen ze getik hoorde van schoenen. Het was Avery de klassenoudste van Zwadderich. 'Hey.'Zei ze tegen haar toen ze voor haar ging zitten. Valerie had sinds de eerste les op de twee de rij gezeten en daar bleef de de komende jaren ook.
Ze richte zich weer op haar boek en hoorde al snel weer iemand anders binnen komen. Even gleed ze met haar ogen naar de gene die achter in ging ziten. Was ze nou zo respectloos om even een goede morgen proferssor sneep te zeggen.
Blijkbaar wel. Valerie keek weer in haar boek en glimlachte even toen ze proferssor Sneep hoorde. Maar toen ze hoorde dat er strafpunten van hun afdeling af ging als het meisje genaamt laurana de volgende keer niet groete verdween haar glimlach. Ze keek op en zag dat proferssor Sneep weg liep. 'Is het nou zo moeilijk om wat te zeggen.'Mompelde ze tegen Laurana. Valerie zuchtte en keek weer in haar boek. Ze wou dat ze op een andere afdeling te recht was gekomen en niet hier. Niet dat ze zwadderich niet mocht maar ze voelde haar zich zelf niet bij hen.
Ze had namerlijk dreuzel ouders maar niemand die het wist. Omdat ze geadopteerd was door haar ouders waar ze nu bij woonde. En daar was ze best blij mee. Iedereen dacht dat hun echt haar ouders waren. Nou ja Sneep zou vast wel de waarheid weten. Hij deed anders best normaal tegen haar. Maar 4 jaar lang had ze het vol kunnen houden. Dus waarom zou ze die drie jaar die ze nog moest niet vol kunnen houden. Valerie schudde even haar hoofd en richte zich op Proferssor Sneep.

Tijdens het wachten zat ze comfortabel op haar stoel, strekte haar benen onder haar bureau uit, zakte wat onderuit en sloot met een klein zuchtje haar ogen. Waarom niet even relaxen tijdens het wachten? De les was toch nog niet begonnen en in Sneeps lessen zou ze het niet eens proberen om een oogje dicht te doen, uitbranders waren leuk, behalve als je ze zelf kreeg of iemand anders van je afdeling. Met haar lange, netjes geveilde nagels tikte ze in een vast ritme op het houten bureau, echter opende ze haar ogen om haar blik op haar nagels te vestigen en met een klein veiltje er wat troep onder vandaan te halen. Op de gang waren allerlei geluiden te horen, voedstappen, vrolijke stemmen, gelach, geschreeuw en de berispende stem van professors die de leerlingen zeiden op te schieten. Diezelfde voedstappen hoorde ze nu ook luid en duidelijk in het lokaal, wat haar aandacht trok. Dit was geen leerling. Vanuit haar ooghoek zag ze beweging komen in professor Sneep, duidelijk in haar richting en met een niet al te goed humeur zo te zien. Als hij zijn blik niet op haar gericht had gehad zou ze haar schouders luchtig hebben opgehaald, maar nu hij haar zo duidelijk aankeek besloot ze dat maar niet te doen. Het zou zijn humeur niet beter maken. Laurana’s mondhoeken krulden heel lichtjes omhoog, zonder haar blik van haar leerkracht af te wenden terwijl hij nog steeds haar kant op kwam. ”Als u graag een ‘goedemorgen professor Sneep’ wilt horen, dan zal ik dat de volgende keer braaf doen, als u dat verlangt” antwoordde ze rustig met een poeslief stemmetje, niet aan de klank van haar woorden zouden vermoeden doen opwekken dat ze het deels sarcastisch bedoelde. De rest van haar lichaamstaal sloot ook prima aan bij haar woorden. Haar groene ogen richtte ze dan ook kalm op haar leraar, waarna ze nog eens knikte toen hij uitgesproken was. Ze was zelf helemaal geen fan van elke dag, elke les opnieuw goedendag te moeten wensen richting een van de professors, maar als hij het graag wou, zich er beter door zou voelen, zou ze aan zijn wens voldoen. Opnieuw leunde ze relaxt achterover en liet haar blik door het lokaal glijden, zo te zien was zij als laatste binnen gekomen, waar de rest was had ze geen idee van. Het zou onmogelijk zijn dat ze zich allemaal ziek hadden gemeld. Dan zou heel Griffioendor ziek moeten zijn, want van die afdeling was er nog geen enkele leerling aanwezig. Het glimlachje dat op haar gezicht lag werd groter en veranderde in een halve grijns. Heerlijk als leerlingen te laat kwamen en flink uitgefoeterd werden door de docenten.

De stem van Valerie, een meisje van Zwadderich uit Avery’s leerjaar, vond dat ze belangrijk genoeg was om een opmerking in haar richting te maken. Vrijwel direct zat Lau rechtop haar stoel en leunde wat naar voren. Die opmerking was alles behalve goed gevallen, t kind zat twee leerjaren lager dan zijzelf en had blijkbaar besloten dat ze vond dat Laurana zich beter moest gedragen. Anders was er geen rede geweest om het zo te mompelen. Met haar linkerhand streek ze eens door haar losse rode haar voordat ze deze luchtig op haar rug liet vallen. ”Ga zo door en ik vertik het nog hem gedag te zeggen” siste ze Valerie zachtjes toe, terwijl ze opkeek of Sneep hun woordwisseling volgde. Officieel was de les nog niet begonnen dus zou hij hen niet kunnen straffen voor het praten. Of hij moest vinden dat zijn leerlingen er van begin tot eind als zombies bijzaten. Lau kon het niet uitstaan als anderen vonden, zeker als ze die nog eens minder vond dan zichzelf, dachten haar te kunnen zeggen wat ze moest doen. Misschien dat Valerie het niet eens zo bedoelde, maar zo kwam het dus wel op haar over. Na een laatste aangebrande blik op de rug van het meisje geworpen te hebben liet ze zich weer achterover tegen de leuning van haar stoel zakken. Waar bleven haar jaargenoten? Dan kon ze tenminste nog even kletsen met diegene die ze goed genoeg kende en contact mee had buiten de lessen. Iedere keer dat er voedstappen dichtbij de ingang van het lokaal te horen was kon ze het niet laten er vanuit haar ooghoeken naar te kijken.

‘Goedemorgen miss Woodsen,’ Klonk de stem van hun leraar, en na nogmaals even geknikt te hebben richting hem legde ze haar tas neer naast het tafeltje die tot haar bestemd was deze les. Een nieuw meisje kwam binnen die de leraar niet begroette, iets waardoor de leraar even naast zijn slof stapte en een opmerking richting het meisje maakte. Ze vond het meisje die de naam Laurana droeg sowieso al een geval apart, zonder er een echte reden voor te hebben. Ze grinnikte ze ook even toen het meisje zijn opmerking moest verdragen, iets waar ze met een poeslief stemmetje op reageerde. Wat zelfingetogen en geïrriteerd trok ze haar wenkbrauw even wat afkeurend op terwijl ze haar aandacht niet meer op haar richtte maar even achterom keek naar de andere Zwad: Valerie. Zij begroette haar met een 'hey', waar ze normaal gesproken niet gereageerd op zou hebben, maar aangezien het Valerie was besloot ze even gedag te zeggen. "Hé." klonk haar stem zoals gewoonlijk kortafjes, iets waar de meesten dan ook wel van haar gewend waren. Ze keek weer vooruit, waarbij haar lange haren over haar schouders sloegen en met haar nagels wat zachtjes tikkend op de tafel wachtte ze af op wat meer leven in de brouwerij. Ze waren immers maar met z'n drieeën. Met welke klas of klassen ze deze les samen zouden zitten wist ze niet, en dat was naar haar mening ook geen nuttige informatie. Of, ergens was het toch wel leuk. Want als ze samen mochten werken met een andere afdeling werden er altijd leuke opmerkingen naar elkaar gepromoveert. Iets waardoor hun strafpunten zouden krijgen voor hun afdeling.
Vervolgens hoorde ze de stem van Valerie weer door het lokaal schallen, iets waarna er een vernietigende opmerking van Laurana teruggekaatst werd. Normaal gesproken was ze ook helemaal niet van het leuke vriendjes begroeting gedoe, maar die Laurana was altijd wel heel afstandelijk. Achja, van haar mocht ze lekker in haar eigen wereldje wegkijnen. Ze bukte, ritste haar tas open en pakte haar boek eruit die ze op haar tafel liet neerploffen. Toen ze even later nog geen nieuwe gezichten zag binnentreden zuchtte ze even wat onopgemerkt en ze begon met haar wijsvinger over de veer wat voor schrijfgerei diende te wrijven die lekker zacht was. Avery knipperde even met haar wimpers om vervolgens te wachten tot de laatste bel zou gaan en ze zouden beginnen.